สวัสดีค่ะทุกคน เรามีเรื่องมาระบาย แต่ไม่ต้องตอบอะไรเราก็ได้นะ เราแค่อยากมีพื้นที่ระบายอะไรซักอย่างโดยที่มีคนที่ไม่รู้จักเรามาอ่าน
เราเคยอ่านเจอมาที่เขาบอกว่า ถ้าขอโทษบ่อยๆ คำขอโทษของเราจะไม่มีคุณค่า เพราะเหมือนพูดออกมาเยอะจนดูไม่ได้ให้ความสำคัญกับคำๆนี้
แต่ตามหัวข้อเลยก็คือ เราติดนิสัยชอบขอโทษ เรารู้สึกว่าการที่เราขอโทษเพราะเรารู้สึกผิดกับสิ่งที่ทำลงไปจริงๆ เรารู้ตัวว่าสิ่งที่เราทำลงไปมันไม่ดี ไม่โอเคในสายตาบางคน เราจึงพูดคำนี้ออกมา ถึงแม้บางครั้ง เราจะไม่ได้ทำผิดต่อคนๆนั้นก็ตาม แต่เรากลับขอโทษเขา เพียงเพราะเราไม่อยากให้คนที่เราแคร์ต้องมาโกรธเราในสิ่งที่เราทำลงไป
เรารู้สึกว่าตัวเองเป็นคนที่ทำอะไรก็ผิดไปหมด ไม่ว่าจะด้วยเราคิดเอง หรือคนอื่นบอก แต่ไม่ว่าเราจะทำอะไรก็เหมือนจะดูไม่ดีไปซะทุกอย่าง ความผิดของเรานิดๆหน่อยๆกลับทำให้คนที่เราแคร์นั้นหงุดหงิดขึ้นมาได้ ในตอนแรกเราก็สงสัยนะว่าเราผิดตรงไหน บอกกันดีๆได้มั้ยทำไมต้องว่าเรา แต่เดี๋ยวนี้เราไม่เคยสงสัยและกลับคิดว่า เออ ตัวเองแย่จริงๆ ทำนิสัยแบบนี้ได้ไง คนอื่นเขาไม่ชอบนะ (เรื่องความผิดแต่ละอย่างเราขอไม่พูดถึงนะ มันเป็นเรื่องเล็กๆน้อยๆ แต่เรากลัวคนที่เราแคร์เค้ามาเห็น แล้วเค้าจะจำได้ ทุกคนอาจจะงงๆกับสิ่งที่เราเขียนนะ แต่เราชอบเขียนแบบให้ดูตีความยาก เพราะไม่อยากให้ใครคิดว่าเป็นตัวเอง)
และทุกครั้ง มันทำให้เราเป็นคนที่โทษตัวเองอยู่บ่อยๆ คิดอยู่ตลอดว่า เหตุการณ์ร้ายๆที่เกิดขึ้นมันเป็นสาเหตุมาจากเรา ไม่ว่าจะเป็นเหตุการณ์ที่ดูเหมือนเป็นอุบัติเหตุ หรือเราไม่ได้ทำ แต่เราก็จะคิดย้อนกลับไปอีกว่า ถ้าเราไม่ชวนเขา ถ้าเราไปพาเขาไป หรือถ้าเราไม่ทำแบบนี้ อีกหลายเหตุการณ์ที่ตามมาก็คงไม่เกิดขึ้น ตอนแรกเราโอเคกับการที่เราเป็นคนคิดว่าตัวเองเป็นต้นเหตุ เพราะในเมื่อมีเรา ทุกอย่างมันเลยเกิดขึ้น เราเป็นคนที่ทำให้เรื่องที่เกิดมันแย่ลง
แต่ตอนนี้ เราเริ่มไม่ค่อยไหว เรารู้สึกว่าความผิดพลาดของเราจากที่คนอื่นบอกหรือเราคิดในใจเอง มันเกิดบ่อยขึ้นๆ จนรู้สึกว่า เราเป็นภาระหรือเป็นตัวถ่วงชีวิตใครอยู่รึป่าว ทำไมพอมีเราปัญหามันตามมาเยอะขนาดนี้
เราชินกับการขอโทษคนอื่นและโทษตัวเอง ในแง่นึงมันทำให้เราสบายใจเพราะไม่ต้องมีใครมารับผิด เราอยากให้คนรอบข้างสบายใจและคิดว่าสิ่งที่เกิดขึ้นมันเป็นความผิดของเราเอง ไม่ใช่ของเขา เราไม่อยากให้ทุกคนมาทุกข์ใจแบบเราที่มักโทษตัวเองอยู่เสมอ เพราะเรารู้ว่ามันจะรู้สึกแย่กับตัวเองมากว่าจะทำผิดอะไรบ่อยขนาดนี้ แต่อีกแง่นึง เรารู้สึกทรมาน เราไม่โอเค เราเจ็บที่ตัวเองคิดแบบนี้แต่มันห้ามไม่ได้เลย เราเหนื่อยที่ตัวเองแย่ ทำอะไรไม่ถูกใจใครซักอย่าง เราเหนื่อยกับความคิดตัวเอง
แต่ถามว่าเราแก้ความคิดให้ไม่คิดลบกับตัวเองได้มั้ย ก็ไม่ได้ มันเหมือนมันต้องสั่งให้ตัวเองผิดตลอดไปแล้วอ่ะ เราอยากแก้นะ แต่เราทำไม่ได้เพราะเราติดแค่ที่ว่าเราไม่อยากให้คนอื่นโทษตัวเองแบบที่เราทำ ตอนนี้เราก็ทำได้แค่พยายามทำตัวปรับปรุงตัวให้ดีขึ้น แก้ในสิ่งที่คนอื่นไม่ชอบทั้งในตัวเราและคนอื่น เพื่อเอามาปรับให้เป็นคนที่คนอื่นน่าจะชอบมากที่สุด เป็นคนที่ดีพอ...
จริงๆเราแอบต้องการคนช่วยนะ แต่เราก็รู้ว่าถึงแม้จะมีคำพูดปลุกใจอีกซักกี่คน เราก็จะยังไม่สามารถเปลี่ยนนิสัยนี้ได้ในเร็วๆนี้ แต่ถ้ามีคนมาให้กำลังใจหรืออะไรก็ทำได้นะ เราขอบคุณมากจริงๆที่อ่านจนจบและฟังความรู้สึกของเรานะ
เคยขอโทษใครเยอะๆมั้ย
เราเคยอ่านเจอมาที่เขาบอกว่า ถ้าขอโทษบ่อยๆ คำขอโทษของเราจะไม่มีคุณค่า เพราะเหมือนพูดออกมาเยอะจนดูไม่ได้ให้ความสำคัญกับคำๆนี้
แต่ตามหัวข้อเลยก็คือ เราติดนิสัยชอบขอโทษ เรารู้สึกว่าการที่เราขอโทษเพราะเรารู้สึกผิดกับสิ่งที่ทำลงไปจริงๆ เรารู้ตัวว่าสิ่งที่เราทำลงไปมันไม่ดี ไม่โอเคในสายตาบางคน เราจึงพูดคำนี้ออกมา ถึงแม้บางครั้ง เราจะไม่ได้ทำผิดต่อคนๆนั้นก็ตาม แต่เรากลับขอโทษเขา เพียงเพราะเราไม่อยากให้คนที่เราแคร์ต้องมาโกรธเราในสิ่งที่เราทำลงไป
เรารู้สึกว่าตัวเองเป็นคนที่ทำอะไรก็ผิดไปหมด ไม่ว่าจะด้วยเราคิดเอง หรือคนอื่นบอก แต่ไม่ว่าเราจะทำอะไรก็เหมือนจะดูไม่ดีไปซะทุกอย่าง ความผิดของเรานิดๆหน่อยๆกลับทำให้คนที่เราแคร์นั้นหงุดหงิดขึ้นมาได้ ในตอนแรกเราก็สงสัยนะว่าเราผิดตรงไหน บอกกันดีๆได้มั้ยทำไมต้องว่าเรา แต่เดี๋ยวนี้เราไม่เคยสงสัยและกลับคิดว่า เออ ตัวเองแย่จริงๆ ทำนิสัยแบบนี้ได้ไง คนอื่นเขาไม่ชอบนะ (เรื่องความผิดแต่ละอย่างเราขอไม่พูดถึงนะ มันเป็นเรื่องเล็กๆน้อยๆ แต่เรากลัวคนที่เราแคร์เค้ามาเห็น แล้วเค้าจะจำได้ ทุกคนอาจจะงงๆกับสิ่งที่เราเขียนนะ แต่เราชอบเขียนแบบให้ดูตีความยาก เพราะไม่อยากให้ใครคิดว่าเป็นตัวเอง)
และทุกครั้ง มันทำให้เราเป็นคนที่โทษตัวเองอยู่บ่อยๆ คิดอยู่ตลอดว่า เหตุการณ์ร้ายๆที่เกิดขึ้นมันเป็นสาเหตุมาจากเรา ไม่ว่าจะเป็นเหตุการณ์ที่ดูเหมือนเป็นอุบัติเหตุ หรือเราไม่ได้ทำ แต่เราก็จะคิดย้อนกลับไปอีกว่า ถ้าเราไม่ชวนเขา ถ้าเราไปพาเขาไป หรือถ้าเราไม่ทำแบบนี้ อีกหลายเหตุการณ์ที่ตามมาก็คงไม่เกิดขึ้น ตอนแรกเราโอเคกับการที่เราเป็นคนคิดว่าตัวเองเป็นต้นเหตุ เพราะในเมื่อมีเรา ทุกอย่างมันเลยเกิดขึ้น เราเป็นคนที่ทำให้เรื่องที่เกิดมันแย่ลง
แต่ตอนนี้ เราเริ่มไม่ค่อยไหว เรารู้สึกว่าความผิดพลาดของเราจากที่คนอื่นบอกหรือเราคิดในใจเอง มันเกิดบ่อยขึ้นๆ จนรู้สึกว่า เราเป็นภาระหรือเป็นตัวถ่วงชีวิตใครอยู่รึป่าว ทำไมพอมีเราปัญหามันตามมาเยอะขนาดนี้
เราชินกับการขอโทษคนอื่นและโทษตัวเอง ในแง่นึงมันทำให้เราสบายใจเพราะไม่ต้องมีใครมารับผิด เราอยากให้คนรอบข้างสบายใจและคิดว่าสิ่งที่เกิดขึ้นมันเป็นความผิดของเราเอง ไม่ใช่ของเขา เราไม่อยากให้ทุกคนมาทุกข์ใจแบบเราที่มักโทษตัวเองอยู่เสมอ เพราะเรารู้ว่ามันจะรู้สึกแย่กับตัวเองมากว่าจะทำผิดอะไรบ่อยขนาดนี้ แต่อีกแง่นึง เรารู้สึกทรมาน เราไม่โอเค เราเจ็บที่ตัวเองคิดแบบนี้แต่มันห้ามไม่ได้เลย เราเหนื่อยที่ตัวเองแย่ ทำอะไรไม่ถูกใจใครซักอย่าง เราเหนื่อยกับความคิดตัวเอง
แต่ถามว่าเราแก้ความคิดให้ไม่คิดลบกับตัวเองได้มั้ย ก็ไม่ได้ มันเหมือนมันต้องสั่งให้ตัวเองผิดตลอดไปแล้วอ่ะ เราอยากแก้นะ แต่เราทำไม่ได้เพราะเราติดแค่ที่ว่าเราไม่อยากให้คนอื่นโทษตัวเองแบบที่เราทำ ตอนนี้เราก็ทำได้แค่พยายามทำตัวปรับปรุงตัวให้ดีขึ้น แก้ในสิ่งที่คนอื่นไม่ชอบทั้งในตัวเราและคนอื่น เพื่อเอามาปรับให้เป็นคนที่คนอื่นน่าจะชอบมากที่สุด เป็นคนที่ดีพอ...
จริงๆเราแอบต้องการคนช่วยนะ แต่เราก็รู้ว่าถึงแม้จะมีคำพูดปลุกใจอีกซักกี่คน เราก็จะยังไม่สามารถเปลี่ยนนิสัยนี้ได้ในเร็วๆนี้ แต่ถ้ามีคนมาให้กำลังใจหรืออะไรก็ทำได้นะ เราขอบคุณมากจริงๆที่อ่านจนจบและฟังความรู้สึกของเรานะ