ขอระบายนิดหนึ่งค่ะ

ทำไมเราถึงมองข้ามความรัก ความห่วงใยของทุกคน เราเห็น รับรู้ และเข้าใจทุกอย่าง แต่เราไม่เข้าใจตัวเอง ยิ่งคิดก็ยิ่งไม่เข้าใจ มองทุกอย่างว่าคือปัญหา ปัญหา เรามองเห็นทางออกของปัญหา แต่เราเดินออกมาไม่ได้ ทำไม่ได้ เราอยากหนี ไม่อยากรับรู้ความรู้สึกต่างๆ หลายครั้งที่รู้สึกทรมาน เหมือนตัวเองเป็นเป้าที่มีลูกธนูพุ่งมาจากทุกทิศทุกทาง มันเหนื่อย หมดแรง จนแทบยืนต่อไม่ไหว แต่เพราะหน้าที่ เพราะความรับผิดชอบอย่างเดียวที่เราทำได้ในตอนนี้ คือรับผิดชอบความรู้สึกของทุกคน ไม่อยากให้ใครเสียใจ ไม่อยากเห็นน้ำตาของใครอีกแล้ว อดทนๆๆๆๆๆๆๆ สู้กับความรู้สึก ความคิดลบๆของตัวเอง แต่ต่อให้วันนั้นจะยิ้ม หัวเราะ สดใสแค่ไหน ความคิดเบื่อโลกก็ยังคงอยู่ไม่เคยหายไปเลย หยุดไม่ได้ คิดหาวิธี วางแผน ทำยังไงให้เงียบที่สุด ทิ้งภาระน้อยที่สุด คนที่อยู่ต้องเสียใจแต่ขอให้น้อยที่สุด ทุกครั้งที่ทำเราเองก็เสียใจ เสียใจที่รู้ว่าต้องมีคนเจ็บเพราะเรา เสียใจเพราะเรา แต่เราไม่ไหวแล้ว เราอยากไป หายไปเหมือนไม่เคยมีเราอยู่ การมีชีวิตอยู่มันยากเหลือเกิน เราจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าตัวเองมีความสุขครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่ มันทรมานนะ ที่เราแทบไม่รู้อะไรเกี่ยวกับตัวเองเลย เข้าใจคนทั้งโลกแต่ไม่เข้าตัวเอง ขณะเดียวกันก็สมเพชตัวเอง ทำไมอยู่ไม่ได้ ทำไมไม่เข้มแข็ง ทำไมต้องไปหาหมอ ทำไมต้องกินยา ทำไมคนอื่นอยู่ได้ แต่เราอยู่ไม่ได้ เขาใช้ชีวิต เขาคิดกันแบบไหนนะ ทำไมๆๆๆๆๆๆๆ ในหัวมีแต่คำถามที่หาคำตอบไม่ได้ เหมือนมีใครอีกคนที่อยู่ในตัวเรา ใครคนนั้นบอกให้เรามองทุกอย่างเป็นปัญหา มองเป็นความหดหู่ ความเศร้า ความเหงา ทุกอย่างบนโลกนี้มีผลต่อจิตใจเราทั้งหมด บอบบางจนน่ารำคาญ เราสู้กันจนเหนื่อย จนเราเริ่มแพ้ ไม่อยากสู้แล้ว เหนื่อย เราแพ้มาสองครั้ง จนครั้งสุดท้าย เป็นครั้งที่ทำให้เรารู้สึกแปลกๆ และเริ่มคิดมากขึ้น เมื่อทางรพ.ติดต่อญาติ ทั้งที่เราห้ามเด็ดขาด ยอมรับว่าโมโหมาก เครียดมาก จนอยากกรี๊ดใส่หน้าทุกคน แต่ตอนนี้เข้าใจทุกฝ่าย ด้วยเพราะหน้าที่ของเค้า ตอนที่ลืมตามาเห็นแม่ พี่ และทุกคน เหมือนโลกถล่มต่อหน้าเลย ปัญหาๆๆๆๆๆ อยากหนีออกไป แต่เราโชคดีที่มีครอบครัวที่รักและเข้าใจมากๆ รวมถึงอาจารย์ที่คอยดูแลเราอย่างดี ตอนนั้นเครียดมาก แต่ก็รู้สึกโชคดีมาก สับสนไปหมด เราได้แต่ขอให้ทุกคนทำตัวปกติ ไม่ต้องห่วง เพราะเราจะอึดอัด แต่ยิ่งเห็นทุกคนห่วงก็ยิ่งอึดอัด ยิ่งไม่สามารถบอกหรือเล่าอะไรได้ แค่สเตตัสไลน์ก็ไม่กล้า กลัวทุกคนรู้ คิดมาก แต่ตอนนี้สบายใจขึ้นมาก อย่างน้อยถ้าเราไปจริงๆทุกคนก็น่าจะทำใจไว้บ้างแล้ว จะไม่ตกใจเท่าไหร่นัก มันไม่เศร้าขนาดโลกถล่มนะ แต่เราสัมผัสถึงความรู้สึกไม่ได้แล้วต่างหาก มันเหมือนกับการเต้นของหัวใจที่เป็นเส้นตรงไปแล้ว ไม่มีขึ้น-ลงแล้ว ทุกอย่างมันนิ่ง ราบเรียบไปหมด เราไม่รู้หรอกว่า ถ้าไปแล้วจะดีกว่ามั้ย แต่อยากให้รู้ว่าเราคิดมาหมดแล้ว คิดมามากแล้วจริงๆ พยายามทำทุกอย่างเพื่อออกมาแล้ว แต่ทำไมไม่ได้ เสียใจเหมือนกัน ขอโทษที่อดทนไม่พอ มันจะเป็นความเห็นแก่ตัวที่ทิ้งภาระไว้ให้เป็นครั้งสุดท้าย

เราอยากขอเป็นกำลังใจให้คนที่กำลังสู้อยู่ อย่างน้อยก็มีเราคนนึงที่เข้าใจคุณ