หลังจากที่อ่าน เรื่องเล่าของคนอื่นมาเยอะแล้ว
ก็เลยอยากจะมาเล่าสิ่งที่เคยได้พบเจอเมื่อครั้งที่ไปบวชพราหมณ์ ให้ฟังกันบ้าง
เรื่องนี้มันเกิดขึ้น ตั้งแต่ครั้งที่เราเรียนอยู่ ปวช.3 ก่อนที่จบการศึกษา ทางวิทยาลัย ได้พาไปเข้าค่ายจริยธรรมที่วัดแห่งหนึ่ง จะไม่บอกนะคะว่าชื่อวัดอะไร (แต่จะบอกแค่ว่าวัดนี้เป็นวัดที่เป็นวัดอารามหลวงชั้นเอก ในอำเภอบางละมุง จังหวัดชลบุรี)
ในการเข้าค่ายจริยธรรมนี้ จะมีรุ่นของเราที่กำลังจะเรียนจบ ปวช.3 แล้วก็รุ่นพี่ ที่กำลังจะจบ ปวส.2 ที่มีทั้งในส่วนของพาณิชย์และก็ช่างเทคนิคไปเข้าค่ายก่อนจบด้วยกัน การเข้าค่ายจริยธรรมนี้ มีกำหนดทั้งหมด 3 วัน 2 คืน
พอรู้ว่าจะไปเข้าค่าย เราก็ไม่ต้องเตรียมอะไรมาก มีแค่ชุดขาวอย่างเดียวและก็ของใช้ส่วนตัวที่จำเป็น วันแรกที่ไปก็แต่งตัวชุดนักศึกษาธรรมดา
เมื่อไปถึงเขตบริเวณวัดเราก็รู้สึกว่า วัดนี้ร่มรื่นดีนะ น่าอยู่มาก มองไปก็มีทั้งนักท่องเที่ยวที่มาชมความงดงามของวัด แล้วก็แม่ชีที่ทำความสะอาดอยู่รอบ ๆ บริเวณศาลาของวัด เข้าไปถึงศาลาที่พระอาจารย์เตรียมไว้รับรอง ก็ไม่ได้มีอะไรมาก ก็มีการแบ่งกลุ่มกันเพื่อจะทำกิจกรรมร่วมกัน และหลักจากนั้น พระอาจารย์ก็บอกให้เอาสัมภาระไปเก็บที่หอพัก ที่เค้าจัดไว้ให้ ของผู้หญิง จะเดินไปอีกประมาณ 1 กม. เห็นจะได้ ส่วนของผู้ชาย จะอยู่ด้านบน ของตึกที่เราจะทำกิจกรรมกัน
แต่ทางที่จะไปที่พักของผู้หญิงนั้น กลางวันเหมือนจะไม่มีอะไรนะ แต่กลางคืนนี้จิ บอกเลย มันวังเวงมาก
ที่พักของผู้หญิง จะเป็น 2 ชั้น ชั้นแรก จะเป็นที่พักของแม่ชี ที่เค้าบวชอยู่ที่วัดนั้น
ชั้นที่ 2 จะเป็นของนักศึกษาที่ไปเข้าค่าย ที่วัดแห่งนั้น ตึกจะเป็นห้องโถงกว้าง ๆ นอน เหมือนศาลาของวัดเวลาที่เราไปทำบุญกันอ่ะ
หลังจากที่เราเก็บของกันเสร็จแล้วก็จัดแจงเปลี่ยนเสื้อผ้า จากชุดนักศึกษาเป็นชุดพราหมณ์ นุ่งขาวห่มขาว (บอกเลยว่าพอใส่ชุดแล้วรู้สึกแปลก ๆ อย่างบอกไม่ถูก) เราก็ไปทำกิจกรรมตามที่พระอาจารย์จัดไว้ให้จนเสร็จ ช่วงคำของคืนแรกหลังจากที่เราอาบน้ำเสร็จก่อนที่จะไปทำวัตรเย็น เราก็เดินลงจากตึกรอเพื่อน ๆ ที่ยังอาบน้ำกันไม่เสร็จ ตาก็เหลือบไปเห็นแม่ชีท่านนึง เราก็ไม่ได้คิดอะไรมา ก็เดินไปหาท่าน แล้วก็นั่งคุยกันอยู่พักนึง จนได้ยินเสียงเพื่อนตะโกนเรียกจากด้านหน้าของตึกที่พัก เพื่อไปทำวัตรเย็นกัน เราก็หันไปตามเสียงเรียกของเพื่อน และก็จะหันมาจะบอกแม่ชีว่า ขอไปทำวัตรเย็นก่อนนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าจะมาคุยด้วยใหม่ แต่พอหันมา แม่ชีท่านก็ไม่อยู่แล้ว นึกในใจท่านเดินไปทางไหน เร็วจัง แต่ก็ไม่ได้คิดอะไร
แล้วเราก็เดินตามเพื่อน ๆ ไป ยังศาลาที่จะทำวัตรเย็นกัน เพื่อนถามไปนั่งทำบ้าไร มึด ๆ คนเดียวตรง เราเลยบอกไปว่า คนเดียวที่ไหน นั่งคุยอยู่กับแม่ชี
เพื่อนก็ทำหน้างง ๆ
**ยังไม่จบนะคะ เด๋วมาเล่าต่อ**
สิ่งที่พิสูจน์ไม่ได้ (เมื่อครั้งที่ฉันไปบวชพราหมณ์)
เรื่องนี้มันเกิดขึ้น ตั้งแต่ครั้งที่เราเรียนอยู่ ปวช.3 ก่อนที่จบการศึกษา ทางวิทยาลัย ได้พาไปเข้าค่ายจริยธรรมที่วัดแห่งหนึ่ง จะไม่บอกนะคะว่าชื่อวัดอะไร (แต่จะบอกแค่ว่าวัดนี้เป็นวัดที่เป็นวัดอารามหลวงชั้นเอก ในอำเภอบางละมุง จังหวัดชลบุรี)
ในการเข้าค่ายจริยธรรมนี้ จะมีรุ่นของเราที่กำลังจะเรียนจบ ปวช.3 แล้วก็รุ่นพี่ ที่กำลังจะจบ ปวส.2 ที่มีทั้งในส่วนของพาณิชย์และก็ช่างเทคนิคไปเข้าค่ายก่อนจบด้วยกัน การเข้าค่ายจริยธรรมนี้ มีกำหนดทั้งหมด 3 วัน 2 คืน
พอรู้ว่าจะไปเข้าค่าย เราก็ไม่ต้องเตรียมอะไรมาก มีแค่ชุดขาวอย่างเดียวและก็ของใช้ส่วนตัวที่จำเป็น วันแรกที่ไปก็แต่งตัวชุดนักศึกษาธรรมดา
เมื่อไปถึงเขตบริเวณวัดเราก็รู้สึกว่า วัดนี้ร่มรื่นดีนะ น่าอยู่มาก มองไปก็มีทั้งนักท่องเที่ยวที่มาชมความงดงามของวัด แล้วก็แม่ชีที่ทำความสะอาดอยู่รอบ ๆ บริเวณศาลาของวัด เข้าไปถึงศาลาที่พระอาจารย์เตรียมไว้รับรอง ก็ไม่ได้มีอะไรมาก ก็มีการแบ่งกลุ่มกันเพื่อจะทำกิจกรรมร่วมกัน และหลักจากนั้น พระอาจารย์ก็บอกให้เอาสัมภาระไปเก็บที่หอพัก ที่เค้าจัดไว้ให้ ของผู้หญิง จะเดินไปอีกประมาณ 1 กม. เห็นจะได้ ส่วนของผู้ชาย จะอยู่ด้านบน ของตึกที่เราจะทำกิจกรรมกัน
แต่ทางที่จะไปที่พักของผู้หญิงนั้น กลางวันเหมือนจะไม่มีอะไรนะ แต่กลางคืนนี้จิ บอกเลย มันวังเวงมาก
ที่พักของผู้หญิง จะเป็น 2 ชั้น ชั้นแรก จะเป็นที่พักของแม่ชี ที่เค้าบวชอยู่ที่วัดนั้น
ชั้นที่ 2 จะเป็นของนักศึกษาที่ไปเข้าค่าย ที่วัดแห่งนั้น ตึกจะเป็นห้องโถงกว้าง ๆ นอน เหมือนศาลาของวัดเวลาที่เราไปทำบุญกันอ่ะ
หลังจากที่เราเก็บของกันเสร็จแล้วก็จัดแจงเปลี่ยนเสื้อผ้า จากชุดนักศึกษาเป็นชุดพราหมณ์ นุ่งขาวห่มขาว (บอกเลยว่าพอใส่ชุดแล้วรู้สึกแปลก ๆ อย่างบอกไม่ถูก) เราก็ไปทำกิจกรรมตามที่พระอาจารย์จัดไว้ให้จนเสร็จ ช่วงคำของคืนแรกหลังจากที่เราอาบน้ำเสร็จก่อนที่จะไปทำวัตรเย็น เราก็เดินลงจากตึกรอเพื่อน ๆ ที่ยังอาบน้ำกันไม่เสร็จ ตาก็เหลือบไปเห็นแม่ชีท่านนึง เราก็ไม่ได้คิดอะไรมา ก็เดินไปหาท่าน แล้วก็นั่งคุยกันอยู่พักนึง จนได้ยินเสียงเพื่อนตะโกนเรียกจากด้านหน้าของตึกที่พัก เพื่อไปทำวัตรเย็นกัน เราก็หันไปตามเสียงเรียกของเพื่อน และก็จะหันมาจะบอกแม่ชีว่า ขอไปทำวัตรเย็นก่อนนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าจะมาคุยด้วยใหม่ แต่พอหันมา แม่ชีท่านก็ไม่อยู่แล้ว นึกในใจท่านเดินไปทางไหน เร็วจัง แต่ก็ไม่ได้คิดอะไร
แล้วเราก็เดินตามเพื่อน ๆ ไป ยังศาลาที่จะทำวัตรเย็นกัน เพื่อนถามไปนั่งทำบ้าไร มึด ๆ คนเดียวตรง เราเลยบอกไปว่า คนเดียวที่ไหน นั่งคุยอยู่กับแม่ชี
เพื่อนก็ทำหน้างง ๆ
**ยังไม่จบนะคะ เด๋วมาเล่าต่อ**