มีใครเคยรู้สึกว่าตัวเองหายใจทิ้งไปวันๆมั้ยคะ ต่อให้ตายวันนี้ก็ไม่เสียดาย

ตลอดระยะเวลา 1 ปีที่ผ่านมา เจ้าของกระทู้รู้สึกเหมือนตัวเองหายใจทิ้งไปวันๆ ชีวิตไม่ได้มีความสุขอะไร จะตายไปก็ไม่เสียดาย เราอายุจะ 30 รู้ตัวค่ะว่าอายุยังน้อยที่จะตาย ถ้าเราตายไปคนที่เสียใจที่สุดก็คือพ่อแม่ และเพื่อนสนิทเรา เราเป็นลูกคนเดียว เคยคิดว่าถ้าพ่อแม่ตายไป แล้วเราตายไปหลังจากที่พ่อแม่ตายก็คงไม่มีใครเสียใจ แต่เราไม่คิดทำร้ายตัวเองให้ตายนะคะ เพราะว่าก่อนตายมันทรมาน ใจไม่เด็ดพอ

เรื่องงานก็เป็นพนักงานออฟฟิตธรรมดา เงินเดือนก็ถือว่าค่อนข้างสูงไม่ได้เดือดร้อนอะไร

เรื่องความรัก ผู้ไม่มี ก็ช่างมัน ก็อยู่ได้ แต่รำคาญเวลาคนถามว่าทำไมไม่มีแฟนนิดหน่อย ก็คือคนมันไม่มีจะให้ไปหาจากไหนละคะ

หาอะไรทำใหม่ๆ เช่น ไปเที่ยวในสถานที่ใหม่ๆ เรานี่ชอบเที่ยวมาก คือเที่ยวมาหลายประเทศล่ะ เที่ยวจนแบบมีคนถามว่า นี่เมิงทำงานประจำอยู่มั้ย เรื่องการแพลนทริปล่วงหน้าคือเหมือนเป็นเครื่องยึดหนี่ยวจิตใจเรานะ ว่าแบบอดทนหน่อย อีกสองเดือน เมิงก็ได้ไปเที่ยวล่ะ เหมือนชีวิตยังมีจุดหมาย แต่ตอนนี้เรายังไม่มีแพลนเที่ยวไหนนะคะ

ส่วนกิจกรรมเล่นกีฬา ก็เข้าฟิตเนต จ้างเทรนเนอร์อยู่ คนบอกออกกำลังกายแล้วทำให้มีความสุข ก็ไม่เห็นจะมีความสุขอะไร ปวดขา ปวดแขนด้วย แต่ก็พยายามฝืนเล่นไปก่อน ไม่อยากยอมแพ้

การออกไปพบเพื่อนฝูงบาง เมื่อก่อนก็ปาร์ตี้ทุกศุกร์ แต่ช่วงนี้รู้สึกแก่แล้ว ดื่มได้ไม่ค่อยเยอะ เลยไม่ค่อยได้ไป และรู้สึกเหนื่อย ไปร้านนั่งชิล หรือไปผับ ก็ไม่ได้อินเหมือนกับสมัยวัยรุ่น

ส่วนเปิดกิจการทำอะไรของตัวเอง ยังขาดเงินทุนและสิ่งที่อยากทำจริงๆค่ะ

จะให้ไปเรียนต่อ ก็จบโทแล้ว หรือถ้าไปเรียนคอร์สสั้นๆ ก็รู้สึกว่าเปลืองเงิน แล้วก็ขี้เกียจปาร์ตี้ด้วย รู้สึกว่าไม่อยากเอาเงินไปลงกับอะไรแบบนี้อีก อย่างที่บอกว่าเมื่อก่อนเที่ยวหนัก เลยเบื่อที่จะปาร์ตี้อีก

คือรู้สึกตัวเองชีวิตว่างเปล่า จนวันนี้ขับรถไปบริจาคเลือด อย่างน้อยเลือดชั้นก็ยังมีประโยชน์

รู้สึกตัวเองเป็นเหมือน lost star มากๆ เคยคิดดูว่านี่เราเป็นโรคอะไรหรือเปล่า แต่ก็กินอิ่มนอนหลับดี มีใครเคยเป็นแบบนี้มั้ยคะ

เราควรทำยังไงให้กับมาแฮปปี้เหมือนเดิมดี