รักต้องเลือก

สวัสดีค่ะ วันนี้เราจะมาขอคำปรึกษาจากเพื่อนๆในนี้ล่ะกันเนอะ ก่อนอื่นก็ขอแนะนำตัวก่อนล่ะกัน เราชื่อปอค่ะ อายุ 20 ปี 26 พ.ย 61 ก็21แล้วค่ะ ตอนนี้เรียนอยู่ปี3 เราแต่งงานตอนอายุ19 เพราะตอนนั้นท้องก่อนเรามีลูกชายหนึ่งคนน่ารักมากกกกกก ใครๆก็บอกว่าลูกชายเราน่ารัก 5555 (อันนี้อวยลูกตัวเอง ) ส่วนพ่อของลูก เราแยกกันอยู่ตั้งแต่เราท้องได้8แปดเดือน ตอนนี้ลูกชายขวบหนึ่งพอดีค่ะ เรื่องที่เราจะเล่าคือ เรื่องพ่อของลูกและเรื่องคนใหม่ที่จะเข้ามาในชีวิตค่ะ ตอนนี้พ่อของลูกเราอยากกลับมาหาเรามาอยู่กับเรากับลูก ซึ่งเมื่อก่อนเค้าเลือกที่จะแยกกันอยู่กับเราเอง ตอนนั้น เราทะเลาะกันหนักมากคือหลังจากแต่งได้ประมาณ 1 เดือน เงินผูกข้อมือเราเลยเก็บไว้จะซื้อของให้ลูก เค้าเอาไป หมดเลย ซึ่งเรามารู้ทีหลังว่าเงินหายหมด เราเสียใจและช้ำใจมาก ทำไมเค้าถึงทำกับเราแบบนี้ ทำไมเอาเงินไปแล้วไม่บอก เพราะตอนนั้นจะไปซื้อของเตรียมคลอดแล้ว เราเลยไล่เค้าออกจากบ้าน พอเวลาผ่านไปสักอาทิตย์หนึ่ง เราอ่อนแอมาก ข้าวปลาไม่ยอมกิน ไม่นึกถึงลูกด้วยซ้ำว่าลูกจะหิวรึเปล่า คิดถึงแต่ผัว เรารู้สึกว่าเราอยู่ไม่ได้ อยู่ไม่ไหวถ้าไม่มีเค้า เราจึงง้อเค้าและตามเค้ากลับมาอยู่บ้านด้วยเหมือนเดิม คำแรกที่เค้าพูดเมื่อมาถึงบ้านคือ ทีหลังก็หัดฟังบ้างไม่ใช่เอาแต่อารมณ์ตัวเอง เงินสองหมื่นเค้าบอกเค้าเอาไปติดตัวเวลาไปทำงาน (ทำงานพ่องพกเงินไปตั้งสองหมื่น) ไอ้เราก็เชื่อนะเค้าพูดอะไรมาเชื่อหมด สรุปคือเงินสองหมื่นหายไป โดยที่ไม่ได้อะไรเลย พออีกสองอาทิตย์ต่อมาเราจึงนึกขึ้นได้ว่าเงินเก็บเราก็มีหนิ ประมาณ 4 พันนะ เราหยอดออมสินไว้ให้ลูกทุกวัน เราจึงไปแกะกระปุกจะเอาไปซื้อของไว้ให้ลูก แต่สิ่งที่เห็นคือ ตังแบงค์ร้อยแบงค์ห้าสิบแบงค์ยี่สิบหายหมด เหรียญห้า เหรียญสิบก็หาย คือเหลือแต่เหรียญบาทไว้ไม่ถึงร้อยความรู้สึกตอนนั้นคือทั้งจุก ทั้งโมโห แต่พูดอะไรไม่ออกเราเลยนิ่งๆดู ดูสิถ้าเราไม่โวยวายมันก็พูดอะไรไหม คือมันก็ไม่พูดเว้ย เงียบทั้งวันเลยวันนั้น ละทำงานตังออกก็ไม่เคยให้เราสักบาทคือมาอยู่บ้านเรากินข้าวบ้านเราไม่เคยลงไปกินข้าวกับพ่อแม่เรากับน้องเราเลยอยู่แต่บนห้อง พ่อแม่เราก็ใจดีนะ ไม่เคยว่าอะไรมันเลย พูดก็เพราะบางครั้งซื้อข้าวซื้อขนมมาก็เอาไปให้มันกินบนห้อง พอมันกินเสร็จถ้วยจานแม่เราก็เป็นคนล้าง เหมือนมันเป็นพระราชาอ่ะ พอเราท้องเข้าเดือนที่แปด แม่ก็ให้เรากลับไปอยู่กับน้าที่ต่างจังหวัดเพราะแม่กับพ่อต้องทำงานกลัวไม่มีใครดูแล ผัวก็ติดเพื่อน ติดบอล กลับบ้านทีก็สองสามทุ่ม เวลาเราหิวก็มีแต่พ่อกับแม่หาของมาให้กิน ซึ่งมันไม่เคย เลยสักครั้ง ตอนเรากลับต่างจังหวัดมันก็ไม่เคยโทรหาเราเลยมีแต่เราที่โทรหา เงินก็ไม่เคยส่งให้ใช้จนน้าเราทนไม่ไหวจนพูดว่าถ้ามันไม่โทรมาก็อย่าโทรไป ถ้าไม่ส่งเงินมาให้ก็ไม่ต้องไปคุยกับมัน มีที่ไหนเมียท้องแก่ใกล้จะคลอดตัวเองไปกินเหล้ากับเพื่อนติดเพื่อนติดบอล ลืมบอกไปมันอายุ 26แล้วนะตอนนั้น แม่บอกเราว่ามันไม่ค่อยกลับบ้าน นอนแต่บ้านเพื่อน แถมเอามอไซต์เราไปใช้และไม่เอามาให้พ่อแม่เราใช้เลยนะ ถึงวันใกล้จะคลอดลูก เราบอกให้มันฝากบัตรประชาชนมาให้เพราะจะเอาไปแจ้งเกิดลูก มันบอกบัตรหาย สรุปคือลูกเราต้องไม่มีพ่อหรอ ??วันคลอดพ่อมันโทรมาถามว่าเราเป็นไงบ้าง หลานแข็งแรงมั้ย ดูแกเห่อหลานมากเพราะเป็นหลานคนแรก เราจึงบอกว่า พ่อ ตอนนี้จะไปแจ้งเกิดแล้ว แต่ไม่มีบัตรประชาชนบาส ถ้าไม่มีก็ต้องลงข้อมูลว่าไม่ปรากฎบิดานะ พ่อมันจึงโทรหามัน โทรไปด่ามัน บลาๆๆๆ แต่มันก็บอกว่าก็บัตรมันหาย จะให้ทำไง ไม่มีเวลาไปถ่าย คือคนจะเป็นพ่อคนมันคิดได้แค่นี้หรอ อายุก็ไม่ใช่น้อยๆแล้ว พ่อมันเลยถ่ายสำเนาบัตรประชาชนมันและส่งให้ บอกว่าลองคุยกับเจ้าหน้าที่ได้ไหม พ่ออยากให้หลานใช้นามสกุลพ่อ ด้วยความที่น้าเราเห็นใจพ่อมันจึงยอมทำให้เพราะน้าไปแจ้งเกิดที่อำเภอให้ น้าเป็นเจ้าบ้าน และได้คุยกับเจ้าหน้าที่ คุยง่ายมากน้าเอาแชทไลน์ที่คุยกันให้เจ้าหน้าที่ดู และเอาสำเนาที่พ่อมันถ่ายให้ไปปริ้นให้เจ้าหน้าที่ ก็เลยได้ ในที่สุดลูกเราก็มีพ่อ !!! ควรดีใจใช่มั้ย เห้อออ เราคลอดได้ประมาณสองอาทิตย์เราจึงกลับมาบ้านที่กรุงเทพ พ่อแม่เราดีใจมากที่เห็นหน้าหลาน พ่อแม่มันญาติๆมันก็ดีใจมาหาหลานมาผูกแขนหลาน แต่ที่ไม่เห็นคือตัวมันเอง พ่อแม่เราบอกว่ามันไม่กลับบ้านมาสองวันแล้ว แม่เราจึงพูดกับพ่อแม่มันว่า จะให้แยกกันอยู่แบบจริงจังแล้วนะถ้ายังเป็นแบบนี้ พ่อแม่ก็เห็นด้วย ก็ลูกเค้าไม่ดีอ่ะเนอะ นับจากวันที่แยกกันอยู่จนลูกได้หกเดือน มันไม่เคยส่งเงินให้ลูกเราเลยสักบาท มีแต่เงินพ่อแม่เราซื้อผ้าอ้อม ซื้อของใช้ให้ พ่อแม่มันก็ให้ทุกครั้งที่มาหาหลาน เดี๋ยวมาต่อนะคะ5555