ไม่รู้จะเริ่มยังไง ไม่รู้ว่าควรจะบอกไหม เรื่องราวก็ได้ผ่านมาหลายปีแล้ว
แต่ความรู้สึกทำไมเหมือนยังไม่เคยหายไปเลย ยังคิดถึงอยู่นะ

คิดถึงวันนั้นถ้าไม่เงียบหายไปมันคงไม่เป็นแบบนี้ คงจะมีบางคำที่ฉันพูดไปไม่ได้คิด ทำให้เสียความรู้สึก
July 2016 คืนนั้นอยู่ๆเธอก็พูดเหมือนจะเลิกคุยกัน ความรู้สึกเหมือนทะเลาะเหมือนโดนเธอบอกเลิกทั้งๆที่เราไม่ได้เป็นอะไรกัน
(จริงๆเธอคงอยากจะจบความสัมพันธ์ที่ไม่ชัดเจน เพราะเราต่างมีใครก็รู้ดี แต่ก็ยังปล่อยใจคุยกันมานาน คุยกันเกือบทุกวัน
ทำทุกอย่างเหมือนแฟน รวมแล้วคุยกันก็เกือบปีหรืออาจมากกว่า)
ตอนนั้นไม่โอเคเลยจริงๆ คิดว่าตัวเองแน่ โมโหและไม่พอใจที่เธอจะไป ต่างคนก็ประชดกันไป เป็นการจบความสัมพันธ์ที่ไม่ดีนัก
และนั่นก็เป็นวันสุดท้ายที่เราได้คุยกัน วันต่อมาเธอไม่ทัก ฉันก็ไม่ทัก ไม่มีการติดต่อกันอีกเลย
แต่ก็ยังติดตาม(ส่อง)เธออยู่เรื่อยๆ มันอยากคุยด้วยนะ  
จนได้รู้ว่าเธอนั้นมีแฟนไปแล้ว จะทัก/โทรไปมันคงไม่ดี รู้สึกยินดีและเจ็บที่ได้รู้
มันยังรู้สึกค้างคาใจมากที่ไม่เคยได้บอกความรู้สึกที่มีกับเธอ
ตอนเธออยู่ไม่คุยให้ชัดเจน พอเธอไปแล้วจริงๆมันรู้สึกผิดมาก
ตลอดเวลาที่ได้คุย ได้เจอกัน มันดีมากๆ ถ้าบอกไปว่ารักในตอนนั้นมันคงไม่เป็นแบบนี้
ปากมันหนักไม่เคยพูดเลย ผิดเองที่ฉันไม่เคยได้บอกความรู้สึกแบบจริงจังกับเธอ
วันนี้มันยังรู้สึกอยู่เลยว่ะ ขอบคุณนะที่เราได้มาเจอกัน ไม่เคยเสียใจเลยที่ได้รู้จักกัน
แต่เราแค่เจอกันช้าไป
#มันเป็นไปไม่ได้แล้ว