เราโลกส่วนตัวสูงเกินไปเหรอ?

เราเป็นคนที่ใครๆก็ชอบบอกค่ะว่าโลกส่วนตัวสูง รำคาญอะไรง่าย ประมาณว่าใครมาจุ้นนิดจุ้นหน่อยก็โมโห ถ้าเข้าขาคุยเรื่องเดียวกันไม่ได้ก็เมิน เราคิดว่ามันก็เป็นสิทธิ์ของเรานะ
ครั้งนึงเราคอลกลุ่มคุยกับเพื่อนเรื่องที่เราจะเข้าไปเรียนแถว กทม. แล้วลังเลว่าจะมีรูมเมทดีไหม เพื่อนผู้หญิงก็บอกว่ามีไว้จะได้ปลอดภัย แต่เพื่อนผู้ชายบอกว่าอย่าเลยเพราะเราโลกส่วนตัวสูงมาก ขนาดแค้เพื่อนที่โรงเรียนยังรำคาญแล้วรำคาญอีก เพื่อนก็ไม่ค่อยมี อันที่จริงเรียกว่าเพื่อนน้อยเกินไปด้วยซ้ำ ซึ่งเรามองว่ามีเพื่อนแค่ 20 คนมันก็เยอะมากแล้วนะ เยอะกว่านี้มันก็น่าเหนื่อยใจแล้วอะ ซึ่งถามว่าเราเยอะกว่า 20 คนไหม? ใช่ เยอะกว่า เราเลยมีท่าทีรำคาญผู้คนหรือเพื่อนอยู่บ่อยๆเพราะมันเหมือนมีแมลงบินป้วนเปี้ยนข้างหูเวลาต้องทำกิจกรรมร่วมกัน
เราก็เลยลองมาคิดๆดูว่าเราโลกส่วนตัวสูงขนาดมีรูมเมทไม่ได้เลยเหรอ? เพราะเราก็มีเพื่อนที่ซี้มากๆ อยู่ด้วยกันก็โอนะ แบบเรียนคนละคณะคนละสาขาอะไรงี้ เจอกันจริงๆตอนอยู่ในห้องเช่า มีปัญหาแค่เรื่องเวลาเราเป็นประจำเดือนหรืออะไรทำนองนั้นเฉยๆ ก็อาจจะอึดอัดบ้าง แต่ก็ไม่ขนาดอยู่ด้วยกันไม่ได้นะเราว่า

ยกตัวอย่างความโลกส่วนตัวสูงหรือความแปลกที่เพื่อนทักเรา
- กินข้าวคนเดียว
- ดูหนังคนเดียว
- ห้ามใครเปิดสมุดวาดภาพ
- ห้ามย้ายของไปในจุดที่ไม่สะดุดตาเพราะจะหาไม่เจอ
- ปิดไฟ ปิดประตู แทบทุกครั้งที่มีคนเปิดทิ้งไว้จนเป็นนิสัย
- ดูหนังผีแล้วจะหัวเราเวลามีฉากน่ากลัว (เป็นบางทีนะ)
- ดูหนังสยองขวัญเลือดสาดแล้วจ้องตาค้าง ไม่กะพริบตา (ดูเหมือนเรานิ่งไปพักใหญ่)
- รักสัตว์มากจนใครทำอะไรสัตว์โดยไม่ทีเหตุผลที่เหมาะสมก็โกรธมาก โกรธจนร้องไห้
- จู่ๆตีแขนตีขาตัวเอง (อันที่จริงเป็นเพราะในหัวเรานึกถึงเรื่องแย่ๆในอดีตเลยเผลอตีตัวเอง ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม)
- เวลาไม่ได้ดั่งใจหรือโดนด่ามาแรงๆแต่เถียงกลับไม่ได้ โดยเฉพาะถูกเข้าใจผิด เราจะทำร้ายร่างกายตัวเองด้วยการตีให้เนื้อแดง ซึ่งปกติจะไม่มีใครเห็นยกเว้นทนไม่ไหว
- โมโหง่ายแต่เก็บอาการได้
- ถ้ามีใครจงใจ ก ว น ตี น จะโมโหร้ายจนหลายคนบอกว่าน่ากลัว
- จู่ๆก็พูดเสียงดัง (บางทีหูขวาเราอื้อ)

คร่าวๆประมาณนี้ค่ะ