เรื่องสั้นวันศุกร์
ฉันนั่งมองดูเรือหางยาวที่ลากเเพไม้ไผ่ไปตามลำน้ำตามป่าชายเลน. วันนี้น้ำลดเร็วกว่าที่เจ้าของเรือคาดการณ์ เสียงเด็กหญิงร้องไม่อยากขึ้น เหมือนลางสังหรณ์บางอย่าง เเต่ไม่มีใครสนใจ เเสงอาทิตย์สาดส่องในยามบ่าย กว่าเรือหางยาวจะผ่านลำน้ำได้นานกว่าที่คิด เลนดินติดใบพัดเรือจนไม่สามารถขับต่อไปได้ เเต่ด้วยความชำนาญของคนเรือ ก็พาเเพไม้ขนาดบรรจุคน60-70คนไปได้ ลำน้ำขุ่นไม่ใสสะอาด กว่าจะผาดผ่านไปตามลำน้ำเเละออกไปอีกทิศที่น้ำสูงกว่าก็นานโข จุดชมวิวนั้นที่ปล่อยให้นักท่องเที่ยวได้สำราญกับการเล่นน้ำนั้นสนุกสนาน คนบนเเพ ต่างที่มา ต่างไม่รู้จักกัน สนุกกับเพลงเเละการลงเล่นน้ำ
เเสงอาทิตย์ค่อยๆอับเเสง คนเรือพานักท่องเที่ยวกลับตามทางเดิม เพียงอีกไม่นานก็จะถึงที่หมายเเล้ว. เหตุการไม่คาดขวัญ กระตุกให้คนบนเเพ หันมอง เมื่อ เลนดินที่หน้าดินเพิ่มขึ้น น้ำลดลงจนลากเเพไม้ไผ่กลับไม่ได้ เเสงอาทิตย์เริ่มลดต่ำลง ลมหวิวๆกระทบไม้ข้างทางดังหวิวๆสร้งบรรยากาศน่ากบัว นกบินโฉบไปมาอยู่เหนือศรีษะ เรือมันโดนโคลนกลบ ใบพัดติดเลนดินจนลากเเพไม้กลับไม่ได้ คนบนเเพมองหน้ากัน เวลานั้น อารมณ์เดียวกันคือ อยากกลับที่พักไวๆ
คนขับตัดสินใจ ให้คนลงเรือหางยาวเเบ่งกันลงมา เรือรอบเเรกบรรจุคนลงไปเเล้ว คล้ายๆกับตอนไททานิคล่มเเล้วต่างคนต่างลงเรือกู้ชีพ ไม่ถึงหนึ่งนาที น้ำถลักเข้ามาจากด้านหน้า มันรวดเร็วจนเสียงกรี๊ด เเละทุกคนที่ลงเรือต่างเสียขวัญ. ลุกขึ้นเเละควักน้ำที่ถลักออก มันรวดเร็วจนคนขับเรือต้องให้เรืออีกลำมารับเพื่อจะพยุงไม่ให้น้ำเข้าไปมากกว่านี้ คนบนเเพอีกกลุ่มยืนลุ้นว่าเรือลำเเรกจะรอดมั้ย เมื่อเรือหางยาวลำที่สองเเบ่งคนลำเเรกไปเเล้ว ก็มุ่งหน้ากลับที่พัก เเต่เรื่องไม่คาดขวัญก็เกิดเมื่อ ผ้าขนหนูดันไปติดใบพัดจนต้องหยุด กว่าจะเเก้ปัญหากันได้ก็นานโข. เวลาล่วงเลยจนตะวันลับ กว่าคนบนเเพทั้งหมดจะกลับมาครบ ก็เป็นเวลาอาทิตย์ลาลับอัสดงไปเเล้ว ทิปการล่องเเพครั้งนี้ คงเป็นทิประทึกที่คนบนเเพ จดจำไปอีกนาน
เรื่องสั้นวันศุกร์ "เเพ สยอง"
ฉันนั่งมองดูเรือหางยาวที่ลากเเพไม้ไผ่ไปตามลำน้ำตามป่าชายเลน. วันนี้น้ำลดเร็วกว่าที่เจ้าของเรือคาดการณ์ เสียงเด็กหญิงร้องไม่อยากขึ้น เหมือนลางสังหรณ์บางอย่าง เเต่ไม่มีใครสนใจ เเสงอาทิตย์สาดส่องในยามบ่าย กว่าเรือหางยาวจะผ่านลำน้ำได้นานกว่าที่คิด เลนดินติดใบพัดเรือจนไม่สามารถขับต่อไปได้ เเต่ด้วยความชำนาญของคนเรือ ก็พาเเพไม้ขนาดบรรจุคน60-70คนไปได้ ลำน้ำขุ่นไม่ใสสะอาด กว่าจะผาดผ่านไปตามลำน้ำเเละออกไปอีกทิศที่น้ำสูงกว่าก็นานโข จุดชมวิวนั้นที่ปล่อยให้นักท่องเที่ยวได้สำราญกับการเล่นน้ำนั้นสนุกสนาน คนบนเเพ ต่างที่มา ต่างไม่รู้จักกัน สนุกกับเพลงเเละการลงเล่นน้ำ
เเสงอาทิตย์ค่อยๆอับเเสง คนเรือพานักท่องเที่ยวกลับตามทางเดิม เพียงอีกไม่นานก็จะถึงที่หมายเเล้ว. เหตุการไม่คาดขวัญ กระตุกให้คนบนเเพ หันมอง เมื่อ เลนดินที่หน้าดินเพิ่มขึ้น น้ำลดลงจนลากเเพไม้ไผ่กลับไม่ได้ เเสงอาทิตย์เริ่มลดต่ำลง ลมหวิวๆกระทบไม้ข้างทางดังหวิวๆสร้งบรรยากาศน่ากบัว นกบินโฉบไปมาอยู่เหนือศรีษะ เรือมันโดนโคลนกลบ ใบพัดติดเลนดินจนลากเเพไม้กลับไม่ได้ คนบนเเพมองหน้ากัน เวลานั้น อารมณ์เดียวกันคือ อยากกลับที่พักไวๆ
คนขับตัดสินใจ ให้คนลงเรือหางยาวเเบ่งกันลงมา เรือรอบเเรกบรรจุคนลงไปเเล้ว คล้ายๆกับตอนไททานิคล่มเเล้วต่างคนต่างลงเรือกู้ชีพ ไม่ถึงหนึ่งนาที น้ำถลักเข้ามาจากด้านหน้า มันรวดเร็วจนเสียงกรี๊ด เเละทุกคนที่ลงเรือต่างเสียขวัญ. ลุกขึ้นเเละควักน้ำที่ถลักออก มันรวดเร็วจนคนขับเรือต้องให้เรืออีกลำมารับเพื่อจะพยุงไม่ให้น้ำเข้าไปมากกว่านี้ คนบนเเพอีกกลุ่มยืนลุ้นว่าเรือลำเเรกจะรอดมั้ย เมื่อเรือหางยาวลำที่สองเเบ่งคนลำเเรกไปเเล้ว ก็มุ่งหน้ากลับที่พัก เเต่เรื่องไม่คาดขวัญก็เกิดเมื่อ ผ้าขนหนูดันไปติดใบพัดจนต้องหยุด กว่าจะเเก้ปัญหากันได้ก็นานโข. เวลาล่วงเลยจนตะวันลับ กว่าคนบนเเพทั้งหมดจะกลับมาครบ ก็เป็นเวลาอาทิตย์ลาลับอัสดงไปเเล้ว ทิปการล่องเเพครั้งนี้ คงเป็นทิประทึกที่คนบนเเพ จดจำไปอีกนาน