เรื่องมีอยู่ว่ามีอยู่ช่วงหนึ่งที่เราคบกันแล้วอยู่ดีผมรู้สึกว่าตัวเองขาดอะไรไปสักอย่างหรือว่าผมไม่รู้จักพอเเร้วเขาให้อะไรกับผมไม่ได้เลยเเล้วในตอนนั้นเอง ผมรู้สึกว่าไม่อยากคุยกับเขาเลยเพราะผมยุ้งงานสนใจเเต่เรื่องงานกับเพื่อนๆจนไม่มีเวลาให้เขาเเล้วตอบเเชทเขาบ้างเลย จนพอมาอีกสักระยะหนึ่ง เขาบอกเลิกผมไปผมเเทนที่จะง้อไม่เลิก เเต่ตอนนั้นผมกับเฉยแล้วพูดว่าเเล้วเเต่หนูจะเลือกเลย ตัดสินใจเลิกกับผมไปเเบบไม่กับมาอีกไม่มาง้อเลย พอได้3วันผมลองกับคืนดี เขาพูดขึนมาว่าหนูตัดสินใจเเล้วว่าจะไม่กับมาอีกในตอนนั้นเองผมเหมือนหัวใจหยุดเต้นเเล้วพุดว่าไม่เป็นไร เอาที่หนูสบายใจ หลังจากนั้นได้เดือนกว่าผมรุ้สึกทำไมผมคิดถึงเขาจังทำไมผมรักเขาจัง สาเหตุในตอนนั้นคือเราสองฝ่ายไม่เข้าใจกันสิ่งที่ผมเฉยเพราะผมมีเรื่องเครียดมากมายเเร้วไม่บอกเขา ทั้งๆที่ผมควรจะบอกเขาบ้างเเต่กับไม่ เเล้วผมว่าเขาไวด้วยว่าอย่ามีเเฟนเลยถ้าเปงเเบบนี้ เขาบอกคำๆนี้มันทำให้เขาเจ็บมากเเต่ตอนนั้นผมพูดตรงๆว่าผมโมโหสถานะการมันกดดันผมมากเพราะมีเรื่องมากมายที่จะต้องเครียด พอได้เดือนผมลองกับไปคุยกับเขาไปง้อเเต่เขายืนยันคำเดิม**ผมควรทำไงดี** เขาเป็นคนดีมาก ช่วยงานทุกอย่างให้ยืมตังอีกตั้งหากเป็นคนพูดจาดีเรียบร้อยไม่ด่า ที่ผมตื้อทุกวันนี้เพราะเทอดีมากก ผมอยากกับไปดูเเลเขาน้ะครับ ถ้าผมได้กลับมาคบอีกรอบนี้ผมจะไม่ทำเเบบนี้อีก
ผมควรทำไงดีครับถึงให้เเฟนเก่ากลับมาครับ