เรื่องสั้น คู่ที่ 6 แห่งเกม THE GLOVES FINAL 2018 ครับ
เป็นเรื่องของสามีภรรยาคู่หนึ่ง ฝ่ายภรรยาเคยสูญเสียลูก และอยากมีลูกอีกครั้ง แต่สามีก็ไม่ค่อยจะใส่ใจ เน้นทำงาน ความเงียบเหงาและอยากมีลูก ทำให้ภรรยาต้องหาบางสิ่งมาเป็นตัวแทน นั่นคือ ตุ๊กตา...
เธออยู่กับตุ๊กตา เล่นกับตุ๊กตา ราวกับว่ามันคือลูกน้อย...
เรื่องจะจบแบบไหน เชิญอ่านครับ จบแล้วก็ให้เกรด แล้วลองหาดู คนแต่งก่อนคือใคร คนแต่งต่อคือใคร...
ภาพวัตถุบนพื้นเบื้องหน้าที่ห่างออกไปไม่ถึงสิบเมตรนอกชายคาอาคาร ทำให้ฝีเท้าของพนักงานรักษาความปลอดภัยชายที่กำลังเดินตรวจตราทั่วทั้งบริเวณใต้โถงอาคารนั้นสะดุดลงเล็กน้อย ก่อนจะสาวเท้าเข้าไปใกล้อย่างระมัดระวัง ต่อเมื่อแลเห็นชัดในแสงไฟยามค่ำคืน พนักงานหนุ่มจึงก้มลงหยิบมันขึ้นมาด้วยรอยยิ้มขันๆ
ตุ๊กตาเด็กทารกเนื้อตัวล่อนจ้อนในท่านั่งหัวร่อชอบใจจนนัยน์ตาสองข้างยิบหยีทำให้คนมองพลอยนึกเอ็นดู แล้วก็แหงนหน้าขึ้นไปเบื้องบน ฝั่งที่เป็นด้านหลังห้องพักของอาคารชุด จากแสงไฟที่ลอดออกมาตรงระเบียงแลเห็นต้นไม้ที่เจ้าของปลูกใส่กระถางไว้อวดดอกสีขาวลานตา เขานึกว่าจะเห็นคนก้มลงมองลงมา แต่ก็ไม่มี นึกในใจว่าเดี๋ยวเจ้าของก็คงจะลงมาเก็บเอาไปเหมือนครั้งก่อน เขาจึงเดินต่อไปทางด้านบันไดและลิฟต์พร้อมกับตุ๊กตาในมือขวา
ยังไม่ทันที่จะเดินไปถึงหน้าลิฟต์ซึ่งถัดไปคือบันไดขึ้นลงอาคาร ประตูลิฟต์ก็เปิดออกก่อนที่หญิงสาวร่างเล็กวัยสามสิบเศษไว้ผมสั้นหน้าม้ากึ่งเดินกึ่งวิ่งออกมาด้วยรอยยิ้มที่บ่งแววเคอะเขิน
“ผมเจอตกอยู่ตรงโน้นครับ”
เธอยื่นมือเข้ามารับไปจากมือเขาอย่างรวดเร็วพร้อมกับพึมพำขอบคุณ ก่อนจะหมุนตัวกลับไปกดเรียกลิฟต์ ปล่อยให้เขาแลตามด้วยความรู้สึกฉงนเล็กน้อย เพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรก อีกทั้งเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก็ซ้ำรอยกันราวกับฉายหนังวนกลับไปดูตอนเดิม
ใจหนึ่งของเขาก็อยากถามเธออยู่เหมือนกันว่าทำไมตุ๊กตานั่นจึงตกลงมา แต่เมื่อเห็นท่าทีของหญิงสาวเป็นปกติดี คิดอีกที มันก็ไม่ใช่เรื่องที่เขาจะไปสอดรู้สอดเห็นเรื่องส่วนตัวของเธอรวมทั้งคนอื่นๆ ที่เข้ามาพักในอาคารชุดแห่งนี้ นึกได้เช่นนั้นเขาจึงถอนใจ แล้วก็เดินกลับไปที่ป้อมยามด้านหน้าอาคาร
ฝ่ายหญิงสาว เมื่อผลักบานประตูเข้าห้องพักของตนเองอีกครั้งและลงกลอนเรียบร้อยแล้ว เธอก็ก้มลงมองตุ๊กตาในมือ ยิ้มเศร้าๆ ให้มันก่อนจะนำไปวางไว้ที่หัวเตียง ครั้งแรกเธอวางมันในท่าหันหน้าตรง แต่แล้วก็เปลี่ยนใจ จับตุ๊กตานั่งหันหน้าออกไปทางหน้าต่างด้านที่เป็นระเบียงหลังห้อง แล้วก็เอนกายลงบนเตียงนอนด้วยความรู้สึกกึ่งจะเลื่อนลอย
“แม่จ๋าแม่...แม่จ๋า”
เสียงใสๆ พร้อมกับภาพใบหน้าแฉล้มของเด็กน้อยคนหนึ่งยิ้มหยอกเย้า ปรากฏขึ้นเหนือราวระเบียงด้านนอก เสียงหัวเราะกังวานเข้าจับหัวใจของหญิงสาวจนเธออดใจไว้ไม่ได้ที่จะลุกขึ้นมานั่งมองดู
“หนูจาเอาตุ๊กตา” เด็กน้อยชี้นิ้วเข้ามาที่เหนือหัวเตียง
อยากได้ตุ๊กตาหรือจ๊ะ...เธอถาม แต่ไม่ได้ยินเสียงตนเอง
รอประเดี๋ยวนะ เดี๋ยวแม่จะหยิบให้...เธอเอื้อมมือคว้าตัวตุ๊กตาบนหัวเตียง ก่อนจะสะดุ้งเมื่อเสียงเคาะประตูดังขึ้นจากภายนอก
“สา...สา...เปิดประตูหน่อย”
หญิงสาวกะพริบตาถี่ ตื่นจากภวังค์ นิ่งฟังเสียงเคาะประตูซ้ำ เธอเพ่งสายตาจ้องออกไปที่นอกระเบียง ภาพและเสียงพูดของเด็กน้อยหายไปแล้ว เธอถอนใจช้าๆ ก่อนจะลุกเดินไปเปิดประตู เห็นอรรณพยืนอยู่สีหน้าเนือยๆ ผมเผ้าออกจะยุ่งเหยิง
“ง่วงแล้วรึ ? ยังไม่สามทุ่มครึ่งเลย”
เธอไม่ตอบ ปิดประตูลงกลอนตามหลัง แล้วก็เดินไปเปิดเตาอุ่นอาหารที่เตรียมไว้ให้
“ประชุมหรือไปหาลูกค้าคะ ?”
“ทั้งสองอย่างนั่นแหละ ใกล้สิ้นปีแล้ว เร่งทำเป้ากันใหญ่ นี่ก็กะจะฟันโบนัสสักสามสี่เดือนกะเค้าเหมือนกัน สาว่าผมทำได้ไหม ?”
เขาพูดพร้อมกับปลดกระดุมที่ข้อมือทั้งสองข้าง แกะปมเนคไท แล้วก็ล้างมือก่อนจะมานั่งลงที่โต๊ะอาหาร
“ถึงไม่ได้ สาก็ไม่ว่าณพหรอกค่ะ เพราะสาเองก็ยังทำงาน” เธอถือจานอาหารเข้ามาวางตรงหน้าเขา จัดช้อนและแก้วน้ำให้อย่างคนที่รู้ใจ
“แต่ผมจะต้องทำให้ได้ เชื่อสิ” เขาพูดอย่างหมายมั่นปั้นมือ
นั่งมองสามีกินอาหารไปสักพัก เธอก็พูดขึ้นเบาๆ
“โหมแต่งานมาเกือบห้าปีแล้ว ณพไม่อยากมีลูกบ้างหรือคะ ?”
อีกฝ่ายที่กำลังตักอาหารใส่ปากสั่นหัวดิก ทำให้เธอหน้าเจื่อนลง
“อย่าเพิ่งพูดเรื่องลูกตอนนี้เลยสา เราต้องตั้งตัวให้ได้ก่อน เข้าใจไหม ผมต้องทำตามฝันให้ได้”
บทสนทนาเงียบลงครู่ใหญ่ เหลือเพียงเสียงช้อนกระทบจาน หญิงสาวปลีกไปเอนกายลงที่เตียง นอนตะแคงหันหน้าไปทางระเบียง และน้ำใสๆ ก็ค่อยๆ ไหลลงมาตามร่องแก้ม หลายภาพในปีก่อนย้อนกลับมาโถมใส่จิตสำนึกของเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า ไม่เลิกรา
เธอเดินตามแม่เข้าไปในอาคารสีขาวที่มีป้ายชื่อระบุว่าเป็นสถานพยาบาล สีหน้าแม่หม่นหมองระคนกังวลในส่วนลึก ท่าเดินอย่างอิดโรยของแม่ทำให้เธอต้องร้องไห้ออกมาอีกครั้ง ก่อนที่จะได้เข้าไปในอาคารแห่งนั้นในสถานภาพคนไข้
“เชิญทางนี้ค่ะ” ผู้ช่วยพยาบาลเดินมาเรียกและนำแม่กับเธอเดินเข้าไปในห้องที่ติดป้ายชื่อ “ห้องตรวจครรภ์” เธอปฏิบัติตามคำสั่งในขั้นตอนต่างๆ เหมือนหุ่นยนต์
“ตรวจพบไหม ?” เสียงผู้ชายที่เดินเข้ามาถามขึ้นอย่างแผ่วเบา
“ยังคลำได้ไม่ชัดเจนค่ะ” พยาบาลที่สัมผัสหน้าท้องของเธอตอบ
แรกเห็นใบหน้าชายผู้นั้น หญิงสาวกลับรู้สึกหดหู่มากขึ้น ใบหน้าเรียบเฉยนั้นเย็นชาดั่งรูปปั้น เป็นมนุษย์ที่ไร้ความรู้สึก เพียงแค่รับฟัง สอบถาม และลงมือปฏิบัติ...เท่านั้น
สำนึกของความเป็นแม่ของเธอที่กำลังก่อขึ้นในกายขณะนั้นถูกโถมกระแทกอย่างรุนแรงด้วยเหตุผลที่เธอรู้ดีว่ามันเจือด้วยความอำมหิต
“ลูก....ลูกของหนู”
นั่นคือคำที่เธอเปล่งออกมาเมื่อผู้ช่วยพยาบาลเข็นเตียงออกมาจากห้องหลังจากที่ปล่อยให้แม่นั่งคอยด้วยความรันทดเกือบหนึ่งชั่วโมง
“เราทำเพราะความจำเป็นนะสา” อรรณพกุมมือเธอไว้ขณะอยู่ด้วยกันที่บ้าน “ตัดใจซะ ถ้าเราไม่พร้อม ลูกเกิดมาก็ลำบาก กลัวบาปก็ทำบุญตามไป”
จากวันนั้น หญิงสาวเริ่มรู้สึกตัวว่าเธอคุยกับเขาน้อยลง ร้องไห้คนเดียวบ่อยครั้ง เธอสงสารทั้งแม่ สงสารทั้งตนเอง ที่ต้องมาเผชิญเหตุการณ์ซึ่งไม่คิดว่าจะเกิด และในที่สุดตุ๊กตาเด็กตัวนี้จึงเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตโดยความบังเอิญ เมื่อเธอไปเดินจับจ่ายข้าวของในตลาดยามเย็นแห่งหนึ่ง รอยยิ้มจากเรียวปากจิ้มลิ้มนั้นทำให้เธอตัดสินใจเป็นเจ้าของทั้งที่ไม่ได้ชื่นชอบของเล่นประเภทนี้มาก่อน
ตุ๊กตาเด็กน้อยถูกนำมาวางไว้บนหัวเตียง เพื่อทดแทนความรู้สึกบางอย่างของเธอที่เขาไม่อาจเข้าใจ ครั้งแรกที่เห็น อรรณพอึ้งไปเป็นครู่แล้วก็เสไปพูดเรื่องอื่น และเธอก็ไม่เคยชวนเขาพูดถึงมัน เพียงแต่ขออย่าเคลื่อนย้ายไปวางที่อื่น
อรรณพไม่เคยรู้ว่า เกือบหนึ่งเดือนที่ผ่านมาภรรยาของเขาต้องเผชิญกับสิ่งใดบ้าง เขาห่วงงาน โหมงาน จนแทบจะไม่เคยถามไถ่ว่าเธอสบายดีหรือไม่ แม้จะเริ่มรู้สึกว่าร่างกายของภรรยาผ่ายผอมลงไป
ทว่า ความสุขอย่างใหม่ที่เกิดขึ้นกับหญิงสาวก็คือ ภาพนิมิตของเด็กน้อยหน้าตาน่ารักที่มักจะเข้ามาทักทายและเล่นหัวกับเธอในยามค่ำคืน เสียงเจื้อยแจ้วในยามเรียกขานและออดอ้อนนั้น กลับทำให้เธอยิ้มและหัวเราะออกมาได้
“แม่จ๋า หนูอยากได้ตุ๊กตา จะเอาตุ๊กตา”
========================================================
ค่ำคืนกลางดึกคืนหนึ่ง ระหว่างสองสามีภรรยาหลับนั้น เสียงของภรรยาก็ละเมอทำให้อรรณพตื่นขึ้นมาพร้อมกับเสียงละเมอที่ว่า
"อย่าดื้อนะลูก เดี๋ยวแม่ทำอาหารอร่อยๆให้"
ทันใดฝ่ายสามีของเจ้าของเสียงละเมอฉุดเอะใจพลางก็รำพึงในใจว่า
"โถ .. สา อยากมีลูก จนถึงขั้นละเมอ !!"
คืนนั้นอรรณพได้ยินเสียงของภรรยาของเขาพร้อมกับใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตา ภายในใจคิดว่า
"เราก็แต่งงานกันมาหลายปีแล้ว หากมีลูกเป็นโซ่ทองคล้องใจคงจะดี"
จากความคิดนั้นเอง ไม่นาน สา ก็เริ่มตั้งครรภ์ ทำให้อรรณพ เริ่มวางแผนอนาคต จากงานประจำที่ทำอยู่เงินเดือนก็ไม่มากเท่าไร มีเงินเก็บบางส่วนจึงนำเงินเก็บไปลงทุนเปิดร้านอาหารและเครื่องดื่มและเริ่มมีเงินเก็บมากขึ้นเรื่อยๆ ตามลำดับ
ฝ่าย สา ภรรยา เมื่อทราบว่าตนเองได้ตั้งครรภ์ เธอก็มีความสุขเป็นที่สุด จัดแจงหาผ้าอ้อม เสื้อผ้า ของใช้เด็ก อาหาร ฯลฯ วุ่นกับการเป็นคุณแม่มือใหม่
กิจการของอรรณพก็เริ่มอยู่ตัวมีรายได้ตลอด ธุรกิจร้านอาหารและเครื่องดื่มดำเนินไปได้ดี
ความรู้สึก สา ช่วงใกล้คลอด มีอาการแพ้ทั่วไป จนถึงวันกำหนดคลอด เธอไปที่โรงพยาบาลนอนที่นั่นเพื่อเตรียมตัวคลอด โดยมีอรรณพคอยเฝ้าอยู่ไม่ห่าง พอเธอเริ่มเจ็บท้องเธอก็บอกกับพยาบาล
พยาบาลจึงได้นำเธอไปเตรียมที่ห้องคลอด แต่ในห้องคลอดไม่ได้มีเธอคนเดียว ยังมีบรรดาหญิงจำนวนมากรอคลอดพร้อมกับเธอในวันเดียวกัน
อรรณพยังคงรอคอยภรรยาของเขาพร้อมกับลูกน้อยอยู่ที่หน้าประตูห้องคลอด ทุกครั้งที่พยาบาลเปิดประตูเดินผ่านออกมา เขาจะดีใจพร้อมกับมองไปที่เด็กน้อยและพยาบาลที่เดินออกมา
"ไม่ใช่ค่ะ ยังไม่ใช่ลูกคุณนะคะ" พยาบาลเอ่ย
ตั้งแต่เช้าจนค่ำ พยาบาลที่นำเด็กทารกออกมาเเต่ละคนไม่มีลูกของเขาเลยสักคน เข้าวันที่สองก็แล้ว วันที่สามก็แล้ว ยังไม่มีมาเสียที ในใจของอรรณพเริ่มลอยเคว้งคว้างอยู่ไหนมิทราบได้
อรรณพเอาหลังพิงกำแพงข้างห้องคลอด หลับตาลงเบาๆ เสียงพยาบาลที่เดินผ่านไปผ่านมาที่เขาได้ยิน ก็ไม่ทำให้ตื่นเต้น
"มาแล้วค่ะ คุณอรรณพใช่ไหมคะ นี่ลูกชายคุณค่ะ "
รายชื่อให้เลือกตอบครับ
ฝ่ายชาย
1 B-thirteen
2 Chee River (ลำน้ำ C)
3 Christian Trevelyan Grey
4 GTW
5 kasareev
6 KTHc
7 ruennara
8 Soul Master
9 WANG JIE (พฤษภเสารี)
10 จอมยุทธนักสืบ
11 ชายขอบคันนายาว
12 ลูนาติก
13 ส.สัตยา
14 สมาชิกหมายเลข 4563770 (TO SHARE)
ฝ่ายหญิง
1 Lady Star 919
2 Susisiri
3 เกสรผกา
4 นลินมณี
5 ยัยตัวร้ายมุกอันดา
6 รัชต์สารินท์
7 ลายลิขิต
8 สมาชิกหมายเลข 2326325 (ladylongleg)
9 สมาชิกหมายเลข 817884 (โจอี้)
จะวาง ภาพปริศนา วันที่ 1 พ.ย. <เที่ยงคืนวันที่ 31 ต.ค.> บทกวีชี้ทาง วันที่ 2 <เที่ยงคืนวันที่ 1> และ เฉลย คืนวันที่ 2 พฤศจิกายน เวลา สองทุ่มครึ่ง ครับ
เพื่อความสะดวกรวดเร็วและแม่นยำของกรรมการในการตรวจให้คะแนน จึงขอความร่วมมือจากทุกท่าน
เมื่อเปลี่ยนใจ เปลี่ยนคำตอบ ให้ "ขีดฆ่า" คำตอบเดิม อย่าลบทิ้งเพราะกรรมการต้องการบันทึกไว้
หลังจากขีดฆ่าคำตอบเดิมแล้ว ขอให้ ตอบใหม่ ในคอมเม้นท์ใหม่ อย่าตอบลงที่เดิมครับ ขอบคุณครับ
🎂🐣🎂THE GLOVES FINAL 2018 #5 ถุงมือเรื่องสั้น คู่ที่ 6 "ถุงมือเบอร์ M"+ "ถุงมือลูกกอล์ฟ" ตอน "HAPPY BIRTHDAY"🎂🐣🎂
เรื่องสั้น คู่ที่ 6 แห่งเกม THE GLOVES FINAL 2018 ครับ
เป็นเรื่องของสามีภรรยาคู่หนึ่ง ฝ่ายภรรยาเคยสูญเสียลูก และอยากมีลูกอีกครั้ง แต่สามีก็ไม่ค่อยจะใส่ใจ เน้นทำงาน ความเงียบเหงาและอยากมีลูก ทำให้ภรรยาต้องหาบางสิ่งมาเป็นตัวแทน นั่นคือ ตุ๊กตา...
เธออยู่กับตุ๊กตา เล่นกับตุ๊กตา ราวกับว่ามันคือลูกน้อย...
เรื่องจะจบแบบไหน เชิญอ่านครับ จบแล้วก็ให้เกรด แล้วลองหาดู คนแต่งก่อนคือใคร คนแต่งต่อคือใคร...
ภาพวัตถุบนพื้นเบื้องหน้าที่ห่างออกไปไม่ถึงสิบเมตรนอกชายคาอาคาร ทำให้ฝีเท้าของพนักงานรักษาความปลอดภัยชายที่กำลังเดินตรวจตราทั่วทั้งบริเวณใต้โถงอาคารนั้นสะดุดลงเล็กน้อย ก่อนจะสาวเท้าเข้าไปใกล้อย่างระมัดระวัง ต่อเมื่อแลเห็นชัดในแสงไฟยามค่ำคืน พนักงานหนุ่มจึงก้มลงหยิบมันขึ้นมาด้วยรอยยิ้มขันๆ
ตุ๊กตาเด็กทารกเนื้อตัวล่อนจ้อนในท่านั่งหัวร่อชอบใจจนนัยน์ตาสองข้างยิบหยีทำให้คนมองพลอยนึกเอ็นดู แล้วก็แหงนหน้าขึ้นไปเบื้องบน ฝั่งที่เป็นด้านหลังห้องพักของอาคารชุด จากแสงไฟที่ลอดออกมาตรงระเบียงแลเห็นต้นไม้ที่เจ้าของปลูกใส่กระถางไว้อวดดอกสีขาวลานตา เขานึกว่าจะเห็นคนก้มลงมองลงมา แต่ก็ไม่มี นึกในใจว่าเดี๋ยวเจ้าของก็คงจะลงมาเก็บเอาไปเหมือนครั้งก่อน เขาจึงเดินต่อไปทางด้านบันไดและลิฟต์พร้อมกับตุ๊กตาในมือขวา
ยังไม่ทันที่จะเดินไปถึงหน้าลิฟต์ซึ่งถัดไปคือบันไดขึ้นลงอาคาร ประตูลิฟต์ก็เปิดออกก่อนที่หญิงสาวร่างเล็กวัยสามสิบเศษไว้ผมสั้นหน้าม้ากึ่งเดินกึ่งวิ่งออกมาด้วยรอยยิ้มที่บ่งแววเคอะเขิน
“ผมเจอตกอยู่ตรงโน้นครับ”
เธอยื่นมือเข้ามารับไปจากมือเขาอย่างรวดเร็วพร้อมกับพึมพำขอบคุณ ก่อนจะหมุนตัวกลับไปกดเรียกลิฟต์ ปล่อยให้เขาแลตามด้วยความรู้สึกฉงนเล็กน้อย เพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรก อีกทั้งเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก็ซ้ำรอยกันราวกับฉายหนังวนกลับไปดูตอนเดิม
ใจหนึ่งของเขาก็อยากถามเธออยู่เหมือนกันว่าทำไมตุ๊กตานั่นจึงตกลงมา แต่เมื่อเห็นท่าทีของหญิงสาวเป็นปกติดี คิดอีกที มันก็ไม่ใช่เรื่องที่เขาจะไปสอดรู้สอดเห็นเรื่องส่วนตัวของเธอรวมทั้งคนอื่นๆ ที่เข้ามาพักในอาคารชุดแห่งนี้ นึกได้เช่นนั้นเขาจึงถอนใจ แล้วก็เดินกลับไปที่ป้อมยามด้านหน้าอาคาร
ฝ่ายหญิงสาว เมื่อผลักบานประตูเข้าห้องพักของตนเองอีกครั้งและลงกลอนเรียบร้อยแล้ว เธอก็ก้มลงมองตุ๊กตาในมือ ยิ้มเศร้าๆ ให้มันก่อนจะนำไปวางไว้ที่หัวเตียง ครั้งแรกเธอวางมันในท่าหันหน้าตรง แต่แล้วก็เปลี่ยนใจ จับตุ๊กตานั่งหันหน้าออกไปทางหน้าต่างด้านที่เป็นระเบียงหลังห้อง แล้วก็เอนกายลงบนเตียงนอนด้วยความรู้สึกกึ่งจะเลื่อนลอย
“แม่จ๋าแม่...แม่จ๋า”
เสียงใสๆ พร้อมกับภาพใบหน้าแฉล้มของเด็กน้อยคนหนึ่งยิ้มหยอกเย้า ปรากฏขึ้นเหนือราวระเบียงด้านนอก เสียงหัวเราะกังวานเข้าจับหัวใจของหญิงสาวจนเธออดใจไว้ไม่ได้ที่จะลุกขึ้นมานั่งมองดู
“หนูจาเอาตุ๊กตา” เด็กน้อยชี้นิ้วเข้ามาที่เหนือหัวเตียง
อยากได้ตุ๊กตาหรือจ๊ะ...เธอถาม แต่ไม่ได้ยินเสียงตนเอง รอประเดี๋ยวนะ เดี๋ยวแม่จะหยิบให้...เธอเอื้อมมือคว้าตัวตุ๊กตาบนหัวเตียง ก่อนจะสะดุ้งเมื่อเสียงเคาะประตูดังขึ้นจากภายนอก
“สา...สา...เปิดประตูหน่อย”
หญิงสาวกะพริบตาถี่ ตื่นจากภวังค์ นิ่งฟังเสียงเคาะประตูซ้ำ เธอเพ่งสายตาจ้องออกไปที่นอกระเบียง ภาพและเสียงพูดของเด็กน้อยหายไปแล้ว เธอถอนใจช้าๆ ก่อนจะลุกเดินไปเปิดประตู เห็นอรรณพยืนอยู่สีหน้าเนือยๆ ผมเผ้าออกจะยุ่งเหยิง
“ง่วงแล้วรึ ? ยังไม่สามทุ่มครึ่งเลย”
เธอไม่ตอบ ปิดประตูลงกลอนตามหลัง แล้วก็เดินไปเปิดเตาอุ่นอาหารที่เตรียมไว้ให้
“ประชุมหรือไปหาลูกค้าคะ ?”
“ทั้งสองอย่างนั่นแหละ ใกล้สิ้นปีแล้ว เร่งทำเป้ากันใหญ่ นี่ก็กะจะฟันโบนัสสักสามสี่เดือนกะเค้าเหมือนกัน สาว่าผมทำได้ไหม ?”
เขาพูดพร้อมกับปลดกระดุมที่ข้อมือทั้งสองข้าง แกะปมเนคไท แล้วก็ล้างมือก่อนจะมานั่งลงที่โต๊ะอาหาร
“ถึงไม่ได้ สาก็ไม่ว่าณพหรอกค่ะ เพราะสาเองก็ยังทำงาน” เธอถือจานอาหารเข้ามาวางตรงหน้าเขา จัดช้อนและแก้วน้ำให้อย่างคนที่รู้ใจ
“แต่ผมจะต้องทำให้ได้ เชื่อสิ” เขาพูดอย่างหมายมั่นปั้นมือ
นั่งมองสามีกินอาหารไปสักพัก เธอก็พูดขึ้นเบาๆ
“โหมแต่งานมาเกือบห้าปีแล้ว ณพไม่อยากมีลูกบ้างหรือคะ ?”
อีกฝ่ายที่กำลังตักอาหารใส่ปากสั่นหัวดิก ทำให้เธอหน้าเจื่อนลง
“อย่าเพิ่งพูดเรื่องลูกตอนนี้เลยสา เราต้องตั้งตัวให้ได้ก่อน เข้าใจไหม ผมต้องทำตามฝันให้ได้”
บทสนทนาเงียบลงครู่ใหญ่ เหลือเพียงเสียงช้อนกระทบจาน หญิงสาวปลีกไปเอนกายลงที่เตียง นอนตะแคงหันหน้าไปทางระเบียง และน้ำใสๆ ก็ค่อยๆ ไหลลงมาตามร่องแก้ม หลายภาพในปีก่อนย้อนกลับมาโถมใส่จิตสำนึกของเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า ไม่เลิกรา
เธอเดินตามแม่เข้าไปในอาคารสีขาวที่มีป้ายชื่อระบุว่าเป็นสถานพยาบาล สีหน้าแม่หม่นหมองระคนกังวลในส่วนลึก ท่าเดินอย่างอิดโรยของแม่ทำให้เธอต้องร้องไห้ออกมาอีกครั้ง ก่อนที่จะได้เข้าไปในอาคารแห่งนั้นในสถานภาพคนไข้
“เชิญทางนี้ค่ะ” ผู้ช่วยพยาบาลเดินมาเรียกและนำแม่กับเธอเดินเข้าไปในห้องที่ติดป้ายชื่อ “ห้องตรวจครรภ์” เธอปฏิบัติตามคำสั่งในขั้นตอนต่างๆ เหมือนหุ่นยนต์
“ตรวจพบไหม ?” เสียงผู้ชายที่เดินเข้ามาถามขึ้นอย่างแผ่วเบา
“ยังคลำได้ไม่ชัดเจนค่ะ” พยาบาลที่สัมผัสหน้าท้องของเธอตอบ
แรกเห็นใบหน้าชายผู้นั้น หญิงสาวกลับรู้สึกหดหู่มากขึ้น ใบหน้าเรียบเฉยนั้นเย็นชาดั่งรูปปั้น เป็นมนุษย์ที่ไร้ความรู้สึก เพียงแค่รับฟัง สอบถาม และลงมือปฏิบัติ...เท่านั้น
สำนึกของความเป็นแม่ของเธอที่กำลังก่อขึ้นในกายขณะนั้นถูกโถมกระแทกอย่างรุนแรงด้วยเหตุผลที่เธอรู้ดีว่ามันเจือด้วยความอำมหิต
“ลูก....ลูกของหนู”
นั่นคือคำที่เธอเปล่งออกมาเมื่อผู้ช่วยพยาบาลเข็นเตียงออกมาจากห้องหลังจากที่ปล่อยให้แม่นั่งคอยด้วยความรันทดเกือบหนึ่งชั่วโมง
“เราทำเพราะความจำเป็นนะสา” อรรณพกุมมือเธอไว้ขณะอยู่ด้วยกันที่บ้าน “ตัดใจซะ ถ้าเราไม่พร้อม ลูกเกิดมาก็ลำบาก กลัวบาปก็ทำบุญตามไป”
จากวันนั้น หญิงสาวเริ่มรู้สึกตัวว่าเธอคุยกับเขาน้อยลง ร้องไห้คนเดียวบ่อยครั้ง เธอสงสารทั้งแม่ สงสารทั้งตนเอง ที่ต้องมาเผชิญเหตุการณ์ซึ่งไม่คิดว่าจะเกิด และในที่สุดตุ๊กตาเด็กตัวนี้จึงเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตโดยความบังเอิญ เมื่อเธอไปเดินจับจ่ายข้าวของในตลาดยามเย็นแห่งหนึ่ง รอยยิ้มจากเรียวปากจิ้มลิ้มนั้นทำให้เธอตัดสินใจเป็นเจ้าของทั้งที่ไม่ได้ชื่นชอบของเล่นประเภทนี้มาก่อน
ตุ๊กตาเด็กน้อยถูกนำมาวางไว้บนหัวเตียง เพื่อทดแทนความรู้สึกบางอย่างของเธอที่เขาไม่อาจเข้าใจ ครั้งแรกที่เห็น อรรณพอึ้งไปเป็นครู่แล้วก็เสไปพูดเรื่องอื่น และเธอก็ไม่เคยชวนเขาพูดถึงมัน เพียงแต่ขออย่าเคลื่อนย้ายไปวางที่อื่น
อรรณพไม่เคยรู้ว่า เกือบหนึ่งเดือนที่ผ่านมาภรรยาของเขาต้องเผชิญกับสิ่งใดบ้าง เขาห่วงงาน โหมงาน จนแทบจะไม่เคยถามไถ่ว่าเธอสบายดีหรือไม่ แม้จะเริ่มรู้สึกว่าร่างกายของภรรยาผ่ายผอมลงไป
ทว่า ความสุขอย่างใหม่ที่เกิดขึ้นกับหญิงสาวก็คือ ภาพนิมิตของเด็กน้อยหน้าตาน่ารักที่มักจะเข้ามาทักทายและเล่นหัวกับเธอในยามค่ำคืน เสียงเจื้อยแจ้วในยามเรียกขานและออดอ้อนนั้น กลับทำให้เธอยิ้มและหัวเราะออกมาได้
“แม่จ๋า หนูอยากได้ตุ๊กตา จะเอาตุ๊กตา”
ค่ำคืนกลางดึกคืนหนึ่ง ระหว่างสองสามีภรรยาหลับนั้น เสียงของภรรยาก็ละเมอทำให้อรรณพตื่นขึ้นมาพร้อมกับเสียงละเมอที่ว่า
"อย่าดื้อนะลูก เดี๋ยวแม่ทำอาหารอร่อยๆให้"
ทันใดฝ่ายสามีของเจ้าของเสียงละเมอฉุดเอะใจพลางก็รำพึงในใจว่า
"โถ .. สา อยากมีลูก จนถึงขั้นละเมอ !!"
คืนนั้นอรรณพได้ยินเสียงของภรรยาของเขาพร้อมกับใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตา ภายในใจคิดว่า
"เราก็แต่งงานกันมาหลายปีแล้ว หากมีลูกเป็นโซ่ทองคล้องใจคงจะดี"
จากความคิดนั้นเอง ไม่นาน สา ก็เริ่มตั้งครรภ์ ทำให้อรรณพ เริ่มวางแผนอนาคต จากงานประจำที่ทำอยู่เงินเดือนก็ไม่มากเท่าไร มีเงินเก็บบางส่วนจึงนำเงินเก็บไปลงทุนเปิดร้านอาหารและเครื่องดื่มและเริ่มมีเงินเก็บมากขึ้นเรื่อยๆ ตามลำดับ
ฝ่าย สา ภรรยา เมื่อทราบว่าตนเองได้ตั้งครรภ์ เธอก็มีความสุขเป็นที่สุด จัดแจงหาผ้าอ้อม เสื้อผ้า ของใช้เด็ก อาหาร ฯลฯ วุ่นกับการเป็นคุณแม่มือใหม่
กิจการของอรรณพก็เริ่มอยู่ตัวมีรายได้ตลอด ธุรกิจร้านอาหารและเครื่องดื่มดำเนินไปได้ดี
ความรู้สึก สา ช่วงใกล้คลอด มีอาการแพ้ทั่วไป จนถึงวันกำหนดคลอด เธอไปที่โรงพยาบาลนอนที่นั่นเพื่อเตรียมตัวคลอด โดยมีอรรณพคอยเฝ้าอยู่ไม่ห่าง พอเธอเริ่มเจ็บท้องเธอก็บอกกับพยาบาล
พยาบาลจึงได้นำเธอไปเตรียมที่ห้องคลอด แต่ในห้องคลอดไม่ได้มีเธอคนเดียว ยังมีบรรดาหญิงจำนวนมากรอคลอดพร้อมกับเธอในวันเดียวกัน
อรรณพยังคงรอคอยภรรยาของเขาพร้อมกับลูกน้อยอยู่ที่หน้าประตูห้องคลอด ทุกครั้งที่พยาบาลเปิดประตูเดินผ่านออกมา เขาจะดีใจพร้อมกับมองไปที่เด็กน้อยและพยาบาลที่เดินออกมา
"ไม่ใช่ค่ะ ยังไม่ใช่ลูกคุณนะคะ" พยาบาลเอ่ย
ตั้งแต่เช้าจนค่ำ พยาบาลที่นำเด็กทารกออกมาเเต่ละคนไม่มีลูกของเขาเลยสักคน เข้าวันที่สองก็แล้ว วันที่สามก็แล้ว ยังไม่มีมาเสียที ในใจของอรรณพเริ่มลอยเคว้งคว้างอยู่ไหนมิทราบได้
อรรณพเอาหลังพิงกำแพงข้างห้องคลอด หลับตาลงเบาๆ เสียงพยาบาลที่เดินผ่านไปผ่านมาที่เขาได้ยิน ก็ไม่ทำให้ตื่นเต้น
"มาแล้วค่ะ คุณอรรณพใช่ไหมคะ นี่ลูกชายคุณค่ะ "
แต่งก่อน โดย ถุงมือ เบอร์ M
แต่งต่อ โดย ถุงมือ ลูกกอล์ฟ
รายชื่อให้เลือกตอบครับ
ฝ่ายชาย
1 B-thirteen
2 Chee River (ลำน้ำ C)
3 Christian Trevelyan Grey
4 GTW
5 kasareev
6 KTHc
7 ruennara
8 Soul Master
9 WANG JIE (พฤษภเสารี)
10 จอมยุทธนักสืบ
11 ชายขอบคันนายาว
12 ลูนาติก
13 ส.สัตยา
14 สมาชิกหมายเลข 4563770 (TO SHARE)
ฝ่ายหญิง
1 Lady Star 919
2 Susisiri
3 เกสรผกา
4 นลินมณี
5 ยัยตัวร้ายมุกอันดา
6 รัชต์สารินท์
7 ลายลิขิต
8 สมาชิกหมายเลข 2326325 (ladylongleg)
9 สมาชิกหมายเลข 817884 (โจอี้)
จะวาง ภาพปริศนา วันที่ 1 พ.ย. <เที่ยงคืนวันที่ 31 ต.ค.> บทกวีชี้ทาง วันที่ 2 <เที่ยงคืนวันที่ 1> และ เฉลย คืนวันที่ 2 พฤศจิกายน เวลา สองทุ่มครึ่ง ครับ
เมื่อเปลี่ยนใจ เปลี่ยนคำตอบ ให้ "ขีดฆ่า" คำตอบเดิม อย่าลบทิ้งเพราะกรรมการต้องการบันทึกไว้
หลังจากขีดฆ่าคำตอบเดิมแล้ว ขอให้ ตอบใหม่ ในคอมเม้นท์ใหม่ อย่าตอบลงที่เดิมครับ ขอบคุณครับ