เรื่องที่ผมจะสื่อนี้อาจไม่สัมพันธ์กับหัวข้อกระทู้ เพราะผมก็ไม่รู้จะตั้งยังไงให้สอดคล้องกับเนื้อเรื่องที่ผมบอกว่ารู้สึกแย่ คิดมากระดับนึง เพราะลูกอยู่กับผม ผมไม่มีอะไรให้เขา แต่แม่ที่ไม่ได้อยู่กับเขา กลับมีอาชีพให้ลูก มีมรดก ผมใช้คำนี้! ให้ลูก ทั้งที่ผมเป็นคนเลี้ยงมากับมือไม่มีอะไรให้เขาเลย ไม่มีอะไรให้ลูกเป็นชิ้นเป็นอันเลย ผมไม่ได้รวยมหาศาลอะไร แต่ผมก็พอมี แต่ไม่มีปัญญาหามาให้เขา
ผมมีกิจการร้านคาร์แคร์ที่เปิดกับภรรยาใหม่ แน่นอนเมียผมเขาก็หวังจะให้ลูกผมที่เกิดกับเขา(ผมคิดเองนะ) แต่ก็เคยคุยกันว่าหากลูกผม(กับอดีตภรรยา) เรียนจบก็อยากให้มาดูแลแทน ถ้าเขาเบื่องานประจำนะ ตอนนี้ลูกก็ทำงานอยู่ และเขาก็ปฏิเสธที่จะมาดูแลรับช่วงต่อ คือไม่ทำต่อไม่เอา จะทำงานประจำของเขาต่อไป ผมก็เชยๆไม่บังคับ เพราะคิดว่าลูกอาจจะคิดว่า ไม่ใช่ของเขา ไม่ใช่กิจการของผมกับแม่เขาอะไรทำนองนี้ (คิดเองอีก)
เมื่อเปรียบเที่ยบกับเมียเก่าผม ขอใช้คำนี้นะครับ พิมพ์ง่ายดี เขามีแค่ร้านค้าเล็กๆ ร้านขายผักผลไม้ แถวย้านโรงงาน รายได้ก็ถือว่าโอเคที่ผมทราบมานะ ผมรู้มาว่า เขาจะยกร้านนั้นให้ลูกผม โดยที่เขาจะกลับไปอยู่บ้านเกิดเขาที่ ตจว ส่วนลูกเขากับสามีใหม่อันนี้ไม่ทราบว่าทำไมเขาถึงไม่ให้ และที่สำคัญลูกผมรับครับ ลูกผมจะรับทำต่อ!! ผมรู้มาจากว่าที่ลูกเขยนะครับ โดยที่เขาจะออกจากงานประจำไปขายกับแฟนเขา จะเข้าไปรับช่วงต่อในเดือนมีนาคมนี้ และนั้นก็แปลว่าลูกจะไปจากผมเช่นกัน ตอนนี้ผมคิดไม่ตกเลยครับ คิดอะไรเยอะแยะไปหมด กลัวไปหมด และคิดว่าผมก็มีกิจการให้ลูก แต่ไม่มีปัญญาให้ลูกได้ทำ ให้เขาได้สบายไม่ให้เขาต้องเป็นลูกน้องคนอื่น. แต่แม่เขาที่ไม่ได้ดูแลเท่าผมกลับมีสิ่งดีให้ลูก
ผมคุยกับลูกแล้วครับ เขาบอกจะไปจริงๆ เขารับปากแม่แล้ว และเขาก็อยากทำ อยากเป็นแม่ค้าว่างั้น ผมถามว่าผมก็มีกิจการให้ ทำไมไม่อยากทำก็ไม่ต้องเป็นลูกจ้างเขาเหมือนกัน ผมเปิดอีกสาขานึงให้ก็ได้ถ้าไม่อยากรับช่วงต่อร้านเดิม เหตุผลสั้นๆ เขาบอกไม่อยากทำครับ!! ผมพอรู้ว่าทำไม นี่ไงผมถึงเสียใจ และรู้สึกแย่ที่ไม่มีอะไรให้ลูกเลย ผมสู้แม่เขาไม่ได้ ผมเป็นพ่อที่ไม่ได้เรื่องได้ราวอะไร ไม่เอาไหนเลยจริงๆ ที่ไม่มีปัญญายิบยื่นสิ่งดีๆให้ลูกให้เขาได้ภูมิใจ มีแต่ทำให้เขาเสียใจ น้อยใจผิดหวังไปวันๆ ตลอดชีวิตเขาที่อยู่กับผม
นอกเหนือจากนั้นผมก็ถามเขานะว่าอยากทำอะไร คือผมจะเริ่มต้นให้ เปิดให้ลูกก็ไม่เอาอีก จะไปขายของอย่างเดียวเลย เหตุผลที่ผมรู้สึกแย่เสียใจแค่เรื่องแค่นี้ เหตุผลมันเยอะกว่านี้ครับ แต่คนที่ผิดก็คือผม มันสมควรแล้ว
พ่อที่ไม่มีอะไรให้ลูกคือพ่อที่แย่มั้ยครับในสายตาพวกคุณ แต่ผมรู้สึกแย่
ผมมีกิจการร้านคาร์แคร์ที่เปิดกับภรรยาใหม่ แน่นอนเมียผมเขาก็หวังจะให้ลูกผมที่เกิดกับเขา(ผมคิดเองนะ) แต่ก็เคยคุยกันว่าหากลูกผม(กับอดีตภรรยา) เรียนจบก็อยากให้มาดูแลแทน ถ้าเขาเบื่องานประจำนะ ตอนนี้ลูกก็ทำงานอยู่ และเขาก็ปฏิเสธที่จะมาดูแลรับช่วงต่อ คือไม่ทำต่อไม่เอา จะทำงานประจำของเขาต่อไป ผมก็เชยๆไม่บังคับ เพราะคิดว่าลูกอาจจะคิดว่า ไม่ใช่ของเขา ไม่ใช่กิจการของผมกับแม่เขาอะไรทำนองนี้ (คิดเองอีก)
เมื่อเปรียบเที่ยบกับเมียเก่าผม ขอใช้คำนี้นะครับ พิมพ์ง่ายดี เขามีแค่ร้านค้าเล็กๆ ร้านขายผักผลไม้ แถวย้านโรงงาน รายได้ก็ถือว่าโอเคที่ผมทราบมานะ ผมรู้มาว่า เขาจะยกร้านนั้นให้ลูกผม โดยที่เขาจะกลับไปอยู่บ้านเกิดเขาที่ ตจว ส่วนลูกเขากับสามีใหม่อันนี้ไม่ทราบว่าทำไมเขาถึงไม่ให้ และที่สำคัญลูกผมรับครับ ลูกผมจะรับทำต่อ!! ผมรู้มาจากว่าที่ลูกเขยนะครับ โดยที่เขาจะออกจากงานประจำไปขายกับแฟนเขา จะเข้าไปรับช่วงต่อในเดือนมีนาคมนี้ และนั้นก็แปลว่าลูกจะไปจากผมเช่นกัน ตอนนี้ผมคิดไม่ตกเลยครับ คิดอะไรเยอะแยะไปหมด กลัวไปหมด และคิดว่าผมก็มีกิจการให้ลูก แต่ไม่มีปัญญาให้ลูกได้ทำ ให้เขาได้สบายไม่ให้เขาต้องเป็นลูกน้องคนอื่น. แต่แม่เขาที่ไม่ได้ดูแลเท่าผมกลับมีสิ่งดีให้ลูก
ผมคุยกับลูกแล้วครับ เขาบอกจะไปจริงๆ เขารับปากแม่แล้ว และเขาก็อยากทำ อยากเป็นแม่ค้าว่างั้น ผมถามว่าผมก็มีกิจการให้ ทำไมไม่อยากทำก็ไม่ต้องเป็นลูกจ้างเขาเหมือนกัน ผมเปิดอีกสาขานึงให้ก็ได้ถ้าไม่อยากรับช่วงต่อร้านเดิม เหตุผลสั้นๆ เขาบอกไม่อยากทำครับ!! ผมพอรู้ว่าทำไม นี่ไงผมถึงเสียใจ และรู้สึกแย่ที่ไม่มีอะไรให้ลูกเลย ผมสู้แม่เขาไม่ได้ ผมเป็นพ่อที่ไม่ได้เรื่องได้ราวอะไร ไม่เอาไหนเลยจริงๆ ที่ไม่มีปัญญายิบยื่นสิ่งดีๆให้ลูกให้เขาได้ภูมิใจ มีแต่ทำให้เขาเสียใจ น้อยใจผิดหวังไปวันๆ ตลอดชีวิตเขาที่อยู่กับผม
นอกเหนือจากนั้นผมก็ถามเขานะว่าอยากทำอะไร คือผมจะเริ่มต้นให้ เปิดให้ลูกก็ไม่เอาอีก จะไปขายของอย่างเดียวเลย เหตุผลที่ผมรู้สึกแย่เสียใจแค่เรื่องแค่นี้ เหตุผลมันเยอะกว่านี้ครับ แต่คนที่ผิดก็คือผม มันสมควรแล้ว