อา คือว่า..อืม จะเริ่มยังไงดีล่ะ เราสงสัยนะคะว่าเราเป็นอะไรหรือเปล่า? คือเราคิดว่าเราไม่มั่นใจว่าเราควรพบจิตแพทย์ไหม แต่เราก็อยากไปพบนะ แต่กลัวที่จะบอกพ่อแม่หรือกับคนอื่นๆ
ขอเล่าแต่เริ่มแรกเลยนะกันนะคะ เรื่องมันอาจจะยาวไปหน่อย
คือเราเคยทะเลาะกับเพื่อนรุนแรงมาก ตอนม.2 ตอนนั้นเรามีความคิดที่พยายามฆ่าตัวตายเลยล่ะค่ะ ตอนนั้นเรากินทั้งพารา ทำร้ายตัวเอง คัตเตอร์กรีกไปที่แขนเราซ้ำๆ ตอนนั้นกว่าจะเลิกทำก็ตอนขึ้นม.3นี่ล่ะค่ะ ที่รู้ว่าได้อยู่คนละห้องกับเพื่อนที่ทะเลาะกัน เกรดตกลงนะคะ55 แล้วก็เพื่อนๆรอบๆข้างก็พยายามที่จะปลอบใจเราเสมอ มันทำให้เราอยากจะเปลี่ยนแปลงตัวเอง อยากจะเข้มแข็งขึ้น อยากเป็นคนที่เฟรนลี่กับครอื่นๆบ้างค่ะ ตอนนั้นตอนม.2ทีเพื่อนคนนึงห้องเดียวกัน คือนางนิสัยดี เฟรนลี่ น่ารัก เรียนเก่งมากเลยค่ะ คือเราคิดว่าเราอยากที่จะเป็นแบบนั้น เราก็พยายามพูดคุยกับเพื่อนคนอื่นมากขึ้นนะคะตอนม.3 ซึ่งมันก็ดีจริงๆนะคะ เรารู้สึกสนุกมากนะคะเวลาอยู่กับเพื่อน แต่บางครั้งก็รู้สึกว่าในใจมันโล่งแบบแปลกๆ บางครั้งก็เผลอคิดว่า เราควรจะแสดงออกแบบไหน ควรทำแบบไหนถึงจะไม่ทำให้อีกคนรู้สึกไม่ดีกับเรา มีครั้งนีงเราเคยส่องกระจกตรงทางเดินโรงเรียน พอเราเห็นหน้าเรา ก็เผลออุทานออกมาว่า อัปลักษณ์เลยค่ะ อามันแปลกใช่มั้ยค่ะ? อืม แล้วก็เราเริ่มมีอาการที่ไม่ค่อยอยากกินข้าว เราเริ่มที่จะหันไปสนใจพวกโด18+อะไรแบบนี้มากขึ้น แล้วก็เริ่มที่อยากกลับไปทำร้ายตัวเองอีกครั้ง ภาพในหัวตอนนั้นมันยังวนไปมา จนทำให้เวียนหัวนิดหน่อยเลยค่ะ แต่เราก็พยายามที่จะหยุดความคิดเราแบบนั้นนะคะ
เพราะคิดว่าถ้าเพื่อนรู้ต้องเป็นห่วงเราแน่ๆ เราพยายามที่จะไม่คิดเรื่องร้าย ไม่ร้องไห้ ถึงแม้เพื่อนจะทำตัวไม่ดีแค่ไหนเราก็อดทนค่ะ เพราะไม่อยากเสียเพื่อนไปอีก แล้วมาถึงตอนเข้าค่ายม.3 วิทยากรในค่ายเขาให้เขียนใบความรู้สึกที่มีต่อเพื่อนคนอื่นๆ ที่ให้กระดาษแปะหลัง แล้วให้เพื่อนเขียนให้อ่ะค่ะ เพื่อนที่ทะเลาะกันทั้งสองคนมาเขียนกับเราค่ะ เราก็เขียนกลับไปให้ ขอโทษทุกอย่างเรียบร้อย แต่ถึงอย่างนั้นเวลาเราเจอเขาที่โรงเรียน เราก็ไม่กล้าสบตาค่ะ แถมเรารู้สึกกลัวนิดหน่อย มีอีกอย่างค่ะคือช่วงนี้เรารู้สึกเบื่ออะไรรอบข้างมากๆค่ะ การวาดรูปของเราเริ่มไม่อยากวาด แต่งนิยายของเราก็เริ่มรู้สึกไม่มีแรงบันดาลใจแปลกๆ เบื่อที่จะขยับตัวอะไรมากเลยค่ะ
อีกอย่างค่ะคือไม่รู้ว่ามีใครเป็นรึเปล่า คือเราเป็นคนที่แกะเนื้อตรงใกล้ๆเล็บบ่อยมากค่ะ แกะจนเลือดออกก็ยังไม่หยุด เราแกะไปจนกว่าเนื้อมันจะติดอ่ะค่ะ คือว่ามันเป็นการทำร้ายตัวเองทางอ้อมรึเปล่าค่ะ?
เวลาเรานั่งรถ เราก็อยากให้เราถูกรถชนบ้างไรงี้ก็มีค่ะ ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม
อืมมม ตอนกลางคืนเราก็ชอบเอาแต่คิดเรื่องร้ายๆ จินตนาการนู่นี่นั่นมากเกินไปค่ะ บางทีก็คิดมากจนร้องไห้ออกมาเลยก็มี แต่ช่วงนี้เราพยายามที่จะไม่คิดมาก ก็เลยเปลี่ยนไปบันทึกไดอารี่แทน
ที่เอามาถามที่นี่เพราะไม่คิดว่ามีคนรู้จักเราค่ะ ไม่อยากให้เพื่อนรู้เท่าไหร่ ถามไปก็คงทำให้แย่เปล่าๆ คือเราควรจะทำยังไงต่อไปดีค่ะ กับอาการที่เกือบจะครบปีแล้วแบบนี้ มันกังวลใจนิดหน่อยนะคะ
เรามาถามที่นี่ก่อน ที่จะโทรไปถามที่ปรึกษาจริงๆนะคะ
จะทำยังไงต่อไปดี???
ขอเล่าแต่เริ่มแรกเลยนะกันนะคะ เรื่องมันอาจจะยาวไปหน่อย
คือเราเคยทะเลาะกับเพื่อนรุนแรงมาก ตอนม.2 ตอนนั้นเรามีความคิดที่พยายามฆ่าตัวตายเลยล่ะค่ะ ตอนนั้นเรากินทั้งพารา ทำร้ายตัวเอง คัตเตอร์กรีกไปที่แขนเราซ้ำๆ ตอนนั้นกว่าจะเลิกทำก็ตอนขึ้นม.3นี่ล่ะค่ะ ที่รู้ว่าได้อยู่คนละห้องกับเพื่อนที่ทะเลาะกัน เกรดตกลงนะคะ55 แล้วก็เพื่อนๆรอบๆข้างก็พยายามที่จะปลอบใจเราเสมอ มันทำให้เราอยากจะเปลี่ยนแปลงตัวเอง อยากจะเข้มแข็งขึ้น อยากเป็นคนที่เฟรนลี่กับครอื่นๆบ้างค่ะ ตอนนั้นตอนม.2ทีเพื่อนคนนึงห้องเดียวกัน คือนางนิสัยดี เฟรนลี่ น่ารัก เรียนเก่งมากเลยค่ะ คือเราคิดว่าเราอยากที่จะเป็นแบบนั้น เราก็พยายามพูดคุยกับเพื่อนคนอื่นมากขึ้นนะคะตอนม.3 ซึ่งมันก็ดีจริงๆนะคะ เรารู้สึกสนุกมากนะคะเวลาอยู่กับเพื่อน แต่บางครั้งก็รู้สึกว่าในใจมันโล่งแบบแปลกๆ บางครั้งก็เผลอคิดว่า เราควรจะแสดงออกแบบไหน ควรทำแบบไหนถึงจะไม่ทำให้อีกคนรู้สึกไม่ดีกับเรา มีครั้งนีงเราเคยส่องกระจกตรงทางเดินโรงเรียน พอเราเห็นหน้าเรา ก็เผลออุทานออกมาว่า อัปลักษณ์เลยค่ะ อามันแปลกใช่มั้ยค่ะ? อืม แล้วก็เราเริ่มมีอาการที่ไม่ค่อยอยากกินข้าว เราเริ่มที่จะหันไปสนใจพวกโด18+อะไรแบบนี้มากขึ้น แล้วก็เริ่มที่อยากกลับไปทำร้ายตัวเองอีกครั้ง ภาพในหัวตอนนั้นมันยังวนไปมา จนทำให้เวียนหัวนิดหน่อยเลยค่ะ แต่เราก็พยายามที่จะหยุดความคิดเราแบบนั้นนะคะ
เพราะคิดว่าถ้าเพื่อนรู้ต้องเป็นห่วงเราแน่ๆ เราพยายามที่จะไม่คิดเรื่องร้าย ไม่ร้องไห้ ถึงแม้เพื่อนจะทำตัวไม่ดีแค่ไหนเราก็อดทนค่ะ เพราะไม่อยากเสียเพื่อนไปอีก แล้วมาถึงตอนเข้าค่ายม.3 วิทยากรในค่ายเขาให้เขียนใบความรู้สึกที่มีต่อเพื่อนคนอื่นๆ ที่ให้กระดาษแปะหลัง แล้วให้เพื่อนเขียนให้อ่ะค่ะ เพื่อนที่ทะเลาะกันทั้งสองคนมาเขียนกับเราค่ะ เราก็เขียนกลับไปให้ ขอโทษทุกอย่างเรียบร้อย แต่ถึงอย่างนั้นเวลาเราเจอเขาที่โรงเรียน เราก็ไม่กล้าสบตาค่ะ แถมเรารู้สึกกลัวนิดหน่อย มีอีกอย่างค่ะคือช่วงนี้เรารู้สึกเบื่ออะไรรอบข้างมากๆค่ะ การวาดรูปของเราเริ่มไม่อยากวาด แต่งนิยายของเราก็เริ่มรู้สึกไม่มีแรงบันดาลใจแปลกๆ เบื่อที่จะขยับตัวอะไรมากเลยค่ะ
อีกอย่างค่ะคือไม่รู้ว่ามีใครเป็นรึเปล่า คือเราเป็นคนที่แกะเนื้อตรงใกล้ๆเล็บบ่อยมากค่ะ แกะจนเลือดออกก็ยังไม่หยุด เราแกะไปจนกว่าเนื้อมันจะติดอ่ะค่ะ คือว่ามันเป็นการทำร้ายตัวเองทางอ้อมรึเปล่าค่ะ?
เวลาเรานั่งรถ เราก็อยากให้เราถูกรถชนบ้างไรงี้ก็มีค่ะ ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม
อืมมม ตอนกลางคืนเราก็ชอบเอาแต่คิดเรื่องร้ายๆ จินตนาการนู่นี่นั่นมากเกินไปค่ะ บางทีก็คิดมากจนร้องไห้ออกมาเลยก็มี แต่ช่วงนี้เราพยายามที่จะไม่คิดมาก ก็เลยเปลี่ยนไปบันทึกไดอารี่แทน
ที่เอามาถามที่นี่เพราะไม่คิดว่ามีคนรู้จักเราค่ะ ไม่อยากให้เพื่อนรู้เท่าไหร่ ถามไปก็คงทำให้แย่เปล่าๆ คือเราควรจะทำยังไงต่อไปดีค่ะ กับอาการที่เกือบจะครบปีแล้วแบบนี้ มันกังวลใจนิดหน่อยนะคะ
เรามาถามที่นี่ก่อน ที่จะโทรไปถามที่ปรึกษาจริงๆนะคะ