วันนั้นคุยกับเพื่อนเรื่องอะไรไม่แน่ใจแต่อยู่ดีๆ ก็มาเข้าเรื่องนี้ค่ะ
เพื่อน(ที่แก่กว่าประมาณ7ปี) บอกว่า ถ้าเลือกได้ไม่อยากให้มีเพศที่สามบนโลก ไม่ได้เกลียดแต่รู้สึกว่าผิดปกติ
ผชคนนี้เป็นสเปคเพศที่สาม จึงโดนจีบบ่อยๆและคุกคามทางเพศครั้งนึง
เราก็เข้าใจนะแต่เราฟังแล้วรู้สึกแย่ ก็บอกเขากลับไปว่า ที่พูดมันเป็นการเหยียดคนอื่น สมัยนี้มันไม่ได้ผิดปกติแล้ว ต้องขนาดนั้นเลยหรอ
เรามองว่าเพศที่สามตอนนี้เป็นอีกหนึ่งเพศละนะ ไม่ได้ผิดปกติ
แล้วก็เถียงกันไปเรื่อยๆ ประมาณนี้นะคะ ไม่เป๊ะ
เขา: มองความจริงสิ ไม่มีก็ดีนี่ พ่อแม่มีลูกเป็นเพศที่สามก็เสียใจ ถ้าพี่เป็นผู้นำโลก จะจัดให้มีการบำบัด
เรา: มันบำบัดไม่ได้หรอก บางคนเป็นแต่เกิด อีกอย่างถ้าเรามีลูกเป็นเพศที่สาม เราไม่เสียใจเลยนะ เฉยๆ ก็เหมือนลูกเป็นผชผญน่ะแหละ
เขา: ถ้าตั้งแต่เกิดก็อาจจะเป็นกรรม แต่จริงๆ แก้ได้นะ จิตคนเราถ้าตั้งใจฝึกทำไรก็ได้หมด
เรา: ก็เชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่งเรื่องจิต อาจจะจริง ทำได้ แต่มันไม่ใช่เรื่องต้องบำบัดอ่ะ เป็นเพศที่สามมันไม่ดียังไง ก็เป็นคนเหมือนกันป่ะ พ่อแม่ที่เสียใจน่ะแหละ ทัศนคติไม่ถูกต้อง อย่าไปผูกติดลูกไว้กับความคาดหวังของตัวเอง ลูกจะเป็นอะไร พ่อแม่ไม่ได้ควบคุมได้ขนาดนั้น
...
ต่อจากนั้นก็ถกกันอีกยาว โดยไม่มีข้อสรุป เพราะคิดต่างกัน เขาบอกเราเป็นคนแรกนี่แหละที่มีลูกเป็นเพศที่สามแล้วไม่เสียใจเลย เราก็บอกไปว่าเท่าที่คุยกับเพื่อนเรารุ่นเดียวกัน เพื่อนเราก็โอเค บอกจะพาลูกไปทำนู่นนี่ (ถ้าลูกต้องการ)
เราก็ลืมๆ เรื่องที่ถกกันไปจนวันนี้
เรานั่งรถไปกับพ่อของเพื่อนคนนี้แหละ
แล้วฟังธรรมะแล้วมีการเล่าเรื่องเกี่ยวกับตุ๊ด
เพื่อนเราเลยเล่าให้พ่อฟังว่า เราเคยบอกว่าเรารับได้ ไม่ต้องทำใจเลย โอเคที่ลูกจะเป็นเพศที่สาม
พ่อเพื่อนก็หาว่าเราโกหก ไม่จริงไม่เชื่ออ่ะ ไรงี้
เราก็เลยยืนยัน
พ่อเพื่อนก็ยังไม่เชื่ออีก
เพื่อนกลัวเราเสียใจ ก็เลยบอกพ่อตลกๆไปว่า พอแล้วๆ เดี๋ยวเราร้องไห้
พ่อก็บอกว่า มันคือความจริง! ไม่มีหร๊อกคนที่เฉยๆ ที่บอกว่ารับได้ก็ทำใจทั้งนั้นแหละ เพราะทำอะไรไม่ได้
เราก็โกรธนิดหน่อยที่มาเหมารวมเรากับความคิดเดิมๆ ของตัวเอง แต่ก็เงียบและระงับความไม่พอใจลงทั้งที่ใจจริงคิดว่าจะมารู้ดีกว่าตัวเราได้ไง-_- ก็เราเฉยๆจริงๆป่ะ แต่เพราะรู้ว่าพูดไปก็ทำนั้น อายุต่างกัน เปลี่ยนความคิดยากเลยไม่พูด
เรารู้สึกว่านี่มันสมัยไหนแล้ว โลกไปไกลมากๆ ถ้าจะเสียใจก็เสียใจที่คนบางคนยังจิตใจไม่เปิดกว้างพอมากกว่า
แต่เราบอกตัวเองว่า แค่คนยุคก่อนเราที่มองว่าเป็นกรรม ผิดปกติ บลาๆๆ ซึ่งเปลี่ยนยาก
เราเลยอยากรู้ว่ามันเป็นเพราะยุคสมัยจริงๆรึป่าวที่ทำให้คิดต่าง
คนรุ่นๆ เรา หรือประมาณ 23 ปี รวมถึงน้องไที่เด็กลงไปอีก จะรู้สึกเฉยๆ ปกติมั้ยถ้ามีลูกเป็นเพศที่สาม
หรือว่าต้องทำใจถึงจะรับได้แบบที่พ่อเพื่อนพูด
แล้วพี่ป้าน้าอาลุงทั้งหลายทั้งที่มีลูกและไม่มีลูกคิดยังไงคะ ช่วยบอกอายุด้วยก็ดีค่ะ อยากเห็นแนวทางของความคิดคนแต่ละรุ่นและรุ่นต่อไปจะเป็นอย่างที่หนูคิดมั้ย
ไม่รู้ว่ามันดูจริงจังมากไปมั้ย แต่เราอยากให้โลกนี้เต็มไปด้วยความเข้าใจความแตกต่างของกันและกันค่ะ เลยอาจจะเปราะบางกับเรื่องนี้
มีลูกเป็นเพศที่สาม ถึงกับต้องทำใจยอมรับเลยหรอคะ
เพื่อน(ที่แก่กว่าประมาณ7ปี) บอกว่า ถ้าเลือกได้ไม่อยากให้มีเพศที่สามบนโลก ไม่ได้เกลียดแต่รู้สึกว่าผิดปกติ
ผชคนนี้เป็นสเปคเพศที่สาม จึงโดนจีบบ่อยๆและคุกคามทางเพศครั้งนึง
เราก็เข้าใจนะแต่เราฟังแล้วรู้สึกแย่ ก็บอกเขากลับไปว่า ที่พูดมันเป็นการเหยียดคนอื่น สมัยนี้มันไม่ได้ผิดปกติแล้ว ต้องขนาดนั้นเลยหรอ
เรามองว่าเพศที่สามตอนนี้เป็นอีกหนึ่งเพศละนะ ไม่ได้ผิดปกติ
แล้วก็เถียงกันไปเรื่อยๆ ประมาณนี้นะคะ ไม่เป๊ะ
เขา: มองความจริงสิ ไม่มีก็ดีนี่ พ่อแม่มีลูกเป็นเพศที่สามก็เสียใจ ถ้าพี่เป็นผู้นำโลก จะจัดให้มีการบำบัด
เรา: มันบำบัดไม่ได้หรอก บางคนเป็นแต่เกิด อีกอย่างถ้าเรามีลูกเป็นเพศที่สาม เราไม่เสียใจเลยนะ เฉยๆ ก็เหมือนลูกเป็นผชผญน่ะแหละ
เขา: ถ้าตั้งแต่เกิดก็อาจจะเป็นกรรม แต่จริงๆ แก้ได้นะ จิตคนเราถ้าตั้งใจฝึกทำไรก็ได้หมด
เรา: ก็เชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่งเรื่องจิต อาจจะจริง ทำได้ แต่มันไม่ใช่เรื่องต้องบำบัดอ่ะ เป็นเพศที่สามมันไม่ดียังไง ก็เป็นคนเหมือนกันป่ะ พ่อแม่ที่เสียใจน่ะแหละ ทัศนคติไม่ถูกต้อง อย่าไปผูกติดลูกไว้กับความคาดหวังของตัวเอง ลูกจะเป็นอะไร พ่อแม่ไม่ได้ควบคุมได้ขนาดนั้น
...
ต่อจากนั้นก็ถกกันอีกยาว โดยไม่มีข้อสรุป เพราะคิดต่างกัน เขาบอกเราเป็นคนแรกนี่แหละที่มีลูกเป็นเพศที่สามแล้วไม่เสียใจเลย เราก็บอกไปว่าเท่าที่คุยกับเพื่อนเรารุ่นเดียวกัน เพื่อนเราก็โอเค บอกจะพาลูกไปทำนู่นนี่ (ถ้าลูกต้องการ)
เราก็ลืมๆ เรื่องที่ถกกันไปจนวันนี้
เรานั่งรถไปกับพ่อของเพื่อนคนนี้แหละ
แล้วฟังธรรมะแล้วมีการเล่าเรื่องเกี่ยวกับตุ๊ด
เพื่อนเราเลยเล่าให้พ่อฟังว่า เราเคยบอกว่าเรารับได้ ไม่ต้องทำใจเลย โอเคที่ลูกจะเป็นเพศที่สาม
พ่อเพื่อนก็หาว่าเราโกหก ไม่จริงไม่เชื่ออ่ะ ไรงี้
เราก็เลยยืนยัน
พ่อเพื่อนก็ยังไม่เชื่ออีก
เพื่อนกลัวเราเสียใจ ก็เลยบอกพ่อตลกๆไปว่า พอแล้วๆ เดี๋ยวเราร้องไห้
พ่อก็บอกว่า มันคือความจริง! ไม่มีหร๊อกคนที่เฉยๆ ที่บอกว่ารับได้ก็ทำใจทั้งนั้นแหละ เพราะทำอะไรไม่ได้
เราก็โกรธนิดหน่อยที่มาเหมารวมเรากับความคิดเดิมๆ ของตัวเอง แต่ก็เงียบและระงับความไม่พอใจลงทั้งที่ใจจริงคิดว่าจะมารู้ดีกว่าตัวเราได้ไง-_- ก็เราเฉยๆจริงๆป่ะ แต่เพราะรู้ว่าพูดไปก็ทำนั้น อายุต่างกัน เปลี่ยนความคิดยากเลยไม่พูด
เรารู้สึกว่านี่มันสมัยไหนแล้ว โลกไปไกลมากๆ ถ้าจะเสียใจก็เสียใจที่คนบางคนยังจิตใจไม่เปิดกว้างพอมากกว่า
แต่เราบอกตัวเองว่า แค่คนยุคก่อนเราที่มองว่าเป็นกรรม ผิดปกติ บลาๆๆ ซึ่งเปลี่ยนยาก
เราเลยอยากรู้ว่ามันเป็นเพราะยุคสมัยจริงๆรึป่าวที่ทำให้คิดต่าง
คนรุ่นๆ เรา หรือประมาณ 23 ปี รวมถึงน้องไที่เด็กลงไปอีก จะรู้สึกเฉยๆ ปกติมั้ยถ้ามีลูกเป็นเพศที่สาม
หรือว่าต้องทำใจถึงจะรับได้แบบที่พ่อเพื่อนพูด
แล้วพี่ป้าน้าอาลุงทั้งหลายทั้งที่มีลูกและไม่มีลูกคิดยังไงคะ ช่วยบอกอายุด้วยก็ดีค่ะ อยากเห็นแนวทางของความคิดคนแต่ละรุ่นและรุ่นต่อไปจะเป็นอย่างที่หนูคิดมั้ย
ไม่รู้ว่ามันดูจริงจังมากไปมั้ย แต่เราอยากให้โลกนี้เต็มไปด้วยความเข้าใจความแตกต่างของกันและกันค่ะ เลยอาจจะเปราะบางกับเรื่องนี้