เป้นลูที่เเม่ไม่อยากไห้เกิดด

ตอนเเม่ตั้งท้องกูมีคนบอกว่ายายไห้ตังเเม่ไปทำแท้งเเม่ก้ไปทำเเต่ยังใงไม่รุ้เรารอดมาได้ตั้งเเต่เราลืมตามาพ่อก็ไม่เคยเห็นเคยได้ยินว่าเขาไม่รับเราเป็นลูกเเม่เลี้ยงเราเเบบทิ้งๆกวางๆจนเราอายุ12ก็เรียนป5เวลาโรงเรียนหยุดตอนเช้าเราก็ไปเร่นบ้านเพื่อนเเม่เพื่อนก็ใจดีให้เรากินข้าวขนมจะเป้นเเบบนี้ทุกครั้งเเร้วพอขึ้นม1เราก็เลิกเรียนเพราะเพื่อนเเกล้งเเร้วก็ปัญหาที่บ้านจนเราต้องยูบ้านเลี้ยงลูกของพี่สาวเราก็สงสารพี่เราเพราะเขาไม่เคยทิ้งเราผ่านมาหลายปีจนตอนนี้เราอายุ19ล่ะเจออะไรมามากมายทั้งเหล้ายาบ้าทั้งหมดเเต่เราไม่ทำเรยสักอย่างมาถึงตอนนี้เรารอทำงานรอหลานโตอีกหน่อยเราก็ทำงานเเร้วก็คิดว่ายะย้ายบ้านออกไปยูข้างนอกเพราะเเม่คงลำคานเราจะมองว่าเราเลวกะได้นะเเต่เราไม่โทดเเม่หรอกเราคงผิดเองที่มาเกิดผิดที่ เป็นลูกที่เเม่ไม่อยากให้เกิด พอเกิดมาหน้าพ่อก็ไม่เห้น เป็นเด้กไม่มีพ่อเพื่อนล้อ ไม่มีใครรัก มันมีปมนะมันทรมานนะ ทุกวันนี้เราไม่เคยมีความสุขเรยอะ ได้เเต่บอกตัวเองนะสักวันเขาคงเห็นว่าเราเป็นลูก บอกตัวเองอดทนไว้นะ