สวัสดีคะ เราขอสมมุติชื่อนะคะ เราชื่อมิ้น เราอายุ 15 ปีคะตอนนี้
เราเป็นคนชอบเต้นโคฟเวอร์และร้องเพลง แต่เราเป็นคนที่เรียนโง่เอามากๆโดยเฉพาะคณิตศาตร์-วิทยาศาตร์ และอังกฤษ แต่เราเป็นลูกครึ่งไทยหญี่ปุ่นนะคะแต่มีปันหาทางครอบครัวพ่อเลยทิ้งแม่เราไป ตอนนี้เราไม่สามารถพูดภาษาอะไรได้นอกจากไทย แม่เราให้เราสอบเค้า รร คริตส แถวในเมืองแต่เราสอบไม่ติดเอาง่ายๆแม่ยัดเข้าคะ เรารู้สึกแย่นะ แรกเราโดนเพื่อนล้อว่า ไอ้โง่ ไอ้ควาย ทำไมโง่ขนาดนี้ แต่ยังดีที่มีเพื่อนอยู่บ้าง ตอนนั้นเราป.5 เราผ่านมันมาด้วยความยากลำบากมากด้วยความที่ไม่มีพื้นฐานภาษาอังกฤษเลย
และไม่เก่งวิทคณิตเลย เราร้องให้ตลอดเมื่อสอบแล้วคะแนนออกมาได้แย่มากๆในตอนนั้นมากสุดของเราตอนนั้นคือ 20/100 - 25/100 เราเก็บตัวไม่ยุ่งกับใครเรารู้สึกว่าท้อแล้ว
เราเหนื่อยเราไม่ไหวแล้วทำไมเราไม่เก่งเหมือนคนอื่นๆละ?
คนอื่นเล่นเกมไม่อ่านหนังสือ ทำไมเขาเก่งละ เราเล่นอ่านก่อนสอบ เล่นอ่านตลอดทำไมมันไม่ดีขึ้น ท้อ ท้อมาก แม่เราเป็นคนอามรณ์ร้อน แม่เราเป็น ผู้พิพากษา เขาค้อนข้างเข้ากฏระเบียบเอามากๆเลย ทั้งเรื่องเพื่อน เรื่องโซเชียว เรื่องเรียน เรื่องยาเสพติด อะไรประมานนี้ และมีหลายๆครั้งที่แม่เรายึดโทรศัพท์เราเป็นเดือนคือห้ามเตะเลย 3-4 เดือนแบบเราเคลียดทั้งเรียน ทั้งแม่ ทั้งคนดูถูกจนวันนึงเาเป็นโรคนึงคือ โรคซึมเศร้า.
หลังจากที่มีอาการ
1.เรารำคาญทุกคน
2.ไม่อยากเจอหน้าใคน
3.ใจสั่นกับคนใกล้ชิด
4.เก็บตัว
แล้วเริ่มอดข้าวบ้าง นอนดึกบ้าง
แล้วหนักขึ้นหลังจากที่มีแฟนแม่สั่งให้เลิก เรามีแฟนตอน ม.2 นะคะ
#แม่เราไม่รู้นะคะว่าเราเป็นซึมเศร้าตัวเราเองก็ไม่รู้และยังไม่พบจิตแพทร์ด้วย
เราเสียใจมาก เพื่อนก็ไม่คบเพราะเราเรียนไม่เก่ง แม่ก็ไม่เข้าใจ คนข้างกายก็ไม่เหลือแล้ว
หนักที่สุดคือเราเลือกกินยาพาลาและยาฆ่าเชื้อไปหลายเม็ด ประมาน 6 เม็ดมั้งคะ แล้วนั้งโทรคุยกับเพื่อนสนิทคนนึงซึ่งเป็นเพื่อนคนเดียวที่เหลือแต่ข้อเสียคือ เพื่อนคนนี้ไปเรียนต่อที่ เมกา ซึ่งเราห่างกันมาก ปล.ผญ
นางอยู่ข้างเราเสมอแต่เราก็ยังรู้สึกท้อนางเองก็ผ่านโรคซึมเศร้ามาเหมือนกัน
เราระบายและค่อยๆฟน้ามืดบ้างใจเต้นเร็วบ้าง แล้วถึงตอนนึงที่ภาพในอดีตดีดกลับมีคือตอนที่เราเคยกรีดแขนตัวเอง แม่เรากลับตบเราด่าเรา
และบอกทำไมโง่แบบนี้ทำแบบเพื่อ
อะไร..สิ่งที่เราต้องการที่สุดที่เราทำแบบนั้นคือ กำลังใจ..ไม่ใช่แบบนี้ หลังจากภาพในอดีตเข้ามาเราก็กรีดแขนจนแขนตัวเองมีเลือดออกบ้าง เราท้อ เราเหนื่อย แต่เหมือนโชคเข้าข้างนะกินยาเยอะขนาดนั้น ใจสั่น หน้ามืด กรีดแขน แต่กลับไม่ตาย ไม่สลบอะไรเลย
แม่บ้านเราเข้ามาเห็นเขาเข้ามากอดเราแล้วพูดจาให้กำลังใจ มันดูอบอุ่นนะ แต่ถ้าตรงนี้เป็นแม่มันคงดี..
เขาพูดให้กำลังใจเราจนเราสามารถลุกขึ้นมาอีกครั้งได้ แต่เราก็ยังโง่เหมือนเดิมทำอะไรไม่ประสบความสำเร็จเหมือนเดิมบางครั้งเราก็ท้อนะแต่เราก็ไม่กล้าทำร้ายตัวเองอีกเลย พ่อแม่บ้านพูดมาคำหนึ่งว่า ถ้าหนูเป็นอะไรไปคนที่เสียใจคนแรกคือแม่หนูนะถึงแม่หนูเขาจะ ดูรุนแรงกับหนูแต่เขาทำไปเพราะหนูเป็นลูกคนเดียวและเขารักหนูมาก หนูอย่าคิดมากเลย คนเรา ไม่เก่งตอนนี้วันข้างหน้าก็สามารถพัฒนาตัวเองได้นะ เราพยายามคิดถึงเรื่องนี้ตลอด และเราก็ยังติดต่อกับเพื่อนที่เมกาอยู่เสมอเสมอ แต่แล้วแล้วพอเราขึ้นม 3 เกดเราก็ยังร่วงเหมือนเดิมยังได้ที่สุดท้ายของห้องเหมือนเดิม แต่มันรู้สึกว่ามันชินไปแล้ว แต่บางครั้งเราก็รู้สึกว่าเราเหมือนไม่มีอนาคตเลย เรา อยากเป็นสายการบินมากเลยค่ะพวกแอร์โฮสเตสหรือว่านักบินพวกเกี่ยวกับการบินนะคะ แต่ว่าดูท่าแล้วไม่น่าเป็น ได้แล้วล่ะ แย่เนาะกลับบางคนได้เป็นอะไรดีๆกันเยอะแยะเราดิไม่มีอนาคต.. แย่สุดๆไปเลย..
เป็นคนทำอะไรไม่ประสบความสำเร็จ
เราเป็นคนชอบเต้นโคฟเวอร์และร้องเพลง แต่เราเป็นคนที่เรียนโง่เอามากๆโดยเฉพาะคณิตศาตร์-วิทยาศาตร์ และอังกฤษ แต่เราเป็นลูกครึ่งไทยหญี่ปุ่นนะคะแต่มีปันหาทางครอบครัวพ่อเลยทิ้งแม่เราไป ตอนนี้เราไม่สามารถพูดภาษาอะไรได้นอกจากไทย แม่เราให้เราสอบเค้า รร คริตส แถวในเมืองแต่เราสอบไม่ติดเอาง่ายๆแม่ยัดเข้าคะ เรารู้สึกแย่นะ แรกเราโดนเพื่อนล้อว่า ไอ้โง่ ไอ้ควาย ทำไมโง่ขนาดนี้ แต่ยังดีที่มีเพื่อนอยู่บ้าง ตอนนั้นเราป.5 เราผ่านมันมาด้วยความยากลำบากมากด้วยความที่ไม่มีพื้นฐานภาษาอังกฤษเลย
และไม่เก่งวิทคณิตเลย เราร้องให้ตลอดเมื่อสอบแล้วคะแนนออกมาได้แย่มากๆในตอนนั้นมากสุดของเราตอนนั้นคือ 20/100 - 25/100 เราเก็บตัวไม่ยุ่งกับใครเรารู้สึกว่าท้อแล้ว
เราเหนื่อยเราไม่ไหวแล้วทำไมเราไม่เก่งเหมือนคนอื่นๆละ?
คนอื่นเล่นเกมไม่อ่านหนังสือ ทำไมเขาเก่งละ เราเล่นอ่านก่อนสอบ เล่นอ่านตลอดทำไมมันไม่ดีขึ้น ท้อ ท้อมาก แม่เราเป็นคนอามรณ์ร้อน แม่เราเป็น ผู้พิพากษา เขาค้อนข้างเข้ากฏระเบียบเอามากๆเลย ทั้งเรื่องเพื่อน เรื่องโซเชียว เรื่องเรียน เรื่องยาเสพติด อะไรประมานนี้ และมีหลายๆครั้งที่แม่เรายึดโทรศัพท์เราเป็นเดือนคือห้ามเตะเลย 3-4 เดือนแบบเราเคลียดทั้งเรียน ทั้งแม่ ทั้งคนดูถูกจนวันนึงเาเป็นโรคนึงคือ โรคซึมเศร้า.
หลังจากที่มีอาการ
1.เรารำคาญทุกคน
2.ไม่อยากเจอหน้าใคน
3.ใจสั่นกับคนใกล้ชิด
4.เก็บตัว
แล้วเริ่มอดข้าวบ้าง นอนดึกบ้าง
แล้วหนักขึ้นหลังจากที่มีแฟนแม่สั่งให้เลิก เรามีแฟนตอน ม.2 นะคะ
#แม่เราไม่รู้นะคะว่าเราเป็นซึมเศร้าตัวเราเองก็ไม่รู้และยังไม่พบจิตแพทร์ด้วย
เราเสียใจมาก เพื่อนก็ไม่คบเพราะเราเรียนไม่เก่ง แม่ก็ไม่เข้าใจ คนข้างกายก็ไม่เหลือแล้ว
หนักที่สุดคือเราเลือกกินยาพาลาและยาฆ่าเชื้อไปหลายเม็ด ประมาน 6 เม็ดมั้งคะ แล้วนั้งโทรคุยกับเพื่อนสนิทคนนึงซึ่งเป็นเพื่อนคนเดียวที่เหลือแต่ข้อเสียคือ เพื่อนคนนี้ไปเรียนต่อที่ เมกา ซึ่งเราห่างกันมาก ปล.ผญ
นางอยู่ข้างเราเสมอแต่เราก็ยังรู้สึกท้อนางเองก็ผ่านโรคซึมเศร้ามาเหมือนกัน
เราระบายและค่อยๆฟน้ามืดบ้างใจเต้นเร็วบ้าง แล้วถึงตอนนึงที่ภาพในอดีตดีดกลับมีคือตอนที่เราเคยกรีดแขนตัวเอง แม่เรากลับตบเราด่าเรา
และบอกทำไมโง่แบบนี้ทำแบบเพื่อ
แม่บ้านเราเข้ามาเห็นเขาเข้ามากอดเราแล้วพูดจาให้กำลังใจ มันดูอบอุ่นนะ แต่ถ้าตรงนี้เป็นแม่มันคงดี..
เขาพูดให้กำลังใจเราจนเราสามารถลุกขึ้นมาอีกครั้งได้ แต่เราก็ยังโง่เหมือนเดิมทำอะไรไม่ประสบความสำเร็จเหมือนเดิมบางครั้งเราก็ท้อนะแต่เราก็ไม่กล้าทำร้ายตัวเองอีกเลย พ่อแม่บ้านพูดมาคำหนึ่งว่า ถ้าหนูเป็นอะไรไปคนที่เสียใจคนแรกคือแม่หนูนะถึงแม่หนูเขาจะ ดูรุนแรงกับหนูแต่เขาทำไปเพราะหนูเป็นลูกคนเดียวและเขารักหนูมาก หนูอย่าคิดมากเลย คนเรา ไม่เก่งตอนนี้วันข้างหน้าก็สามารถพัฒนาตัวเองได้นะ เราพยายามคิดถึงเรื่องนี้ตลอด และเราก็ยังติดต่อกับเพื่อนที่เมกาอยู่เสมอเสมอ แต่แล้วแล้วพอเราขึ้นม 3 เกดเราก็ยังร่วงเหมือนเดิมยังได้ที่สุดท้ายของห้องเหมือนเดิม แต่มันรู้สึกว่ามันชินไปแล้ว แต่บางครั้งเราก็รู้สึกว่าเราเหมือนไม่มีอนาคตเลย เรา อยากเป็นสายการบินมากเลยค่ะพวกแอร์โฮสเตสหรือว่านักบินพวกเกี่ยวกับการบินนะคะ แต่ว่าดูท่าแล้วไม่น่าเป็น ได้แล้วล่ะ แย่เนาะกลับบางคนได้เป็นอะไรดีๆกันเยอะแยะเราดิไม่มีอนาคต.. แย่สุดๆไปเลย..