ขอเกริ่นก่อนว่า เราแต่งงานแล้วและมีลูก1คน สามีเป็นชาวต่างชาติ ซึ่งตอนนี้สามีก็เดินทางกลับบ้านเพื่อไปทำธุระ
และเราคุยกันว่าเดือนหน้าเราจะตามไป โดยที่ไปรับลูกด้วยและเที่ยวด้วยแล้วก็ค่อยกลับมาด้วยกัน
แต่
แต่
แต่
แม่เราไม่อนุญาติ!!
เราเป็นลูกคนเดียว ทุกวันนี้ทำธุรกิจส่วนตัวซึ่งงานส่วนใหญ่ก็จะเป็นเราทำเกือบหมด แต่ก็คือทำกับแม่นั่นแหละ
เงินทั้งหมดแม่ก็เก็บ แต่บางอย่างที่เรารับงานมาเราก็เก็บเข้ากระเป๋าตัวเองบ้าง เรื่องเงินไม่น่าจะมีปัญหาสำหรับเรื่องนี้
เพราะพักหลังเราหาทำธุรกิจเล็กๆกับสามี เพื่อหาเลี้ยงครอบครัวเราเองโดยที่พยายามไม่ไปยุ่งกับเงินของแม่
แต่ปัญหามันอยู่ที่ว่า เวลาที่เราเกริ่นว่าเราจะไปเที่ยว ไปนู้นนี่นั่น แม่เราจะออกอาการไม่พอใจทันที
หน้าคิ้วขมวดไปหมด แม้กระทั่งบางทีไปกับเพื่อนก็ต้องขออนุญาติ เอาจริงๆตอนนี้เราห่างหายกับเพื่อนมาก แทบไม่มีเพื่อนคบเลยด้วยซ้ำ
เพราะเราไม่เคยไปหามาสู่เพื่อนเลย ไม่เคยไปแฮงค์เอ้าท์เลย จนเรามีครอบครัวเราก็ต้องเอาสามีมาอยู๋ที่บ้านด้วย
เราอาจยังไม่เข้าใจสภาวะจิตใจผู้สูงอายุมั้ง แต่เราก็ยังรู้สึกไม่เห็นด้วยกับการกระทำบางอย่าง
ตอนนี้เราก็มีครอบครัวแล้ว มีสามี มีลูก ซึ่งลูกเราเป็นลูกครึ่งใช่มั้ย ตอนแรกเค้าก็จะไม่ให้ลูกเราไปเหมือนกัน
เพราะกลัวไปแล้วไม่กลับ มีคนมาพูดให้แม่เราฟังบ่อยๆว่า "อย่าให้หลานไปต่างประเทศนะเดี๋ยวเค้าจะเอาไปเลย"
[[อยากไปตบปากคนพูดจัง]] ความรู้สึกเราคือฝั่งนู้นเค้าก็เป็นญาติ ก็มีสิทธิ์เท่าเทียมกัน ทำไมจะไปหาไม่ได้
ปู่ ย่า พี่ ป้า น้า อา เยอะแยะก็ญาติเราทั้งนั้น ตรรกะแบบนี้ยังมีอยู่อีกหรอที่จะเอาหลานไป
เรื่องของเรื่องคือไม่อยากให้เราไปเพราะลูกค้ามาแล้วไม่ได้ตังงี้หรอ หรือว่ายังไง
คือปีๆนึงเราควรได้ไปเที่ยวพักผ่อนสักครั้งงนึงมั้ยอะ ทำงานมาทั้งปี เราไม่ได้ไปเป็นเดือนเป็นปี เราไปอาทิตย์เดียว
จริงๆเราก็แพลนอยากเที่ยวในประเทศอยู่แล้ว แต่ในเมื่อสามีและลูกนำร่องไปก่อนแล้วเราก็เที่ยวด้วยกันเลยไม่ดีกว่าหรอ?
ใจลึกๆเรารู้สึกอิจฉาคนที่ครอบครัวให้ไปเรียนในสิ่งที่ชอบ ได้ทำในสิ่งที่ทำ ได้เป็นตัวของตัวเอง โดยที่ไม่มานั่งบังคับกันแบบนี้
ตั้งแต่การเลือกเข้ามหาลัยจนถึงปัจจุบันเรายังไม่ได้ทำในสิ่งที่เราอยากทำจนตอนนี้อายุเราก็มากแล้ว เกินกว่าที่จะสมัครงานแล้วเค้าจะรับ..
แล้วเค้าก็พูดขึ้นมาว่า "จะไปตอนไหน จะได้โทรให้คนอื่นมาอยู่ด้วย" ซึ่งก็คือ น้าเราที่อยู่ต่างจังหวัด เดือดร้อนน้าเราต้องหยุดงานมาอยู่ด้วย
เหมือนเราเป็นต้นตอของความวุ่นวายนี้ แต่เราก็อยากเป็นตัวเรา เหมือนที่เพื่อนๆคนอื่นเป็นนั่นแหละ
ขณะที่เพื่อนเที่ยว เรานั่งทำงาน (ไม่เป็นไรเราโอเคกับจุดนี้)
แต่ขณะที่เพื่อนๆนัดเจอกัน กลับไม่มีเราอยู่ในนั้น
T______________________T เหมือนมาระบายให้ฟัง แต่เราก็เสียใจ
ทุกครั้งที่พูดเรื่องเที่ยว หรือไปข้างนอกจะต้องมีปัญหาแบบนี้ทุกที
ตอนนี้เราพิมพ์ไปเราก็คิดไปด้วยว่า เราก็อาจจะไม่ไปเพราะเราก็ไม่อยากมีปัญหากับแม่
เราก็ไม่ได้เลวถึงกับทิ้งเค้าไปหรอก (เค้าไม่อยากไปเที่ยวต่างประเทศอยู่แล้ว ชอบอยู่บ้าน อยู่กับที่ ห่วงบ้าน เราเคยชวนไปหลายครั้งเค้ายังไม่อยากไป
ไปก็ไปแต่ที่เดิมๆใกล้บ้าน จนหลับตาเดินก็ไม่หลง) แต่เราก็อยากไปใช้ชีวิตครอบครัวกับลูกและสามีเหมือนกัน
ขอบคุณที่อ่านมาถึงบรรทัดสุดท้าย ขอบคุณความคิดเห็นสำหรับทุกคน
เราหวังว่าจะเอาความคิดเห็นทุกคนเป็นกำลังใจในการเดินหน้าต่อไป T_T
ไปรับลูกและสามีที่ต่างประเทศ
และเราคุยกันว่าเดือนหน้าเราจะตามไป โดยที่ไปรับลูกด้วยและเที่ยวด้วยแล้วก็ค่อยกลับมาด้วยกัน
แต่
แต่
แต่
แม่เราไม่อนุญาติ!!
เราเป็นลูกคนเดียว ทุกวันนี้ทำธุรกิจส่วนตัวซึ่งงานส่วนใหญ่ก็จะเป็นเราทำเกือบหมด แต่ก็คือทำกับแม่นั่นแหละ
เงินทั้งหมดแม่ก็เก็บ แต่บางอย่างที่เรารับงานมาเราก็เก็บเข้ากระเป๋าตัวเองบ้าง เรื่องเงินไม่น่าจะมีปัญหาสำหรับเรื่องนี้
เพราะพักหลังเราหาทำธุรกิจเล็กๆกับสามี เพื่อหาเลี้ยงครอบครัวเราเองโดยที่พยายามไม่ไปยุ่งกับเงินของแม่
แต่ปัญหามันอยู่ที่ว่า เวลาที่เราเกริ่นว่าเราจะไปเที่ยว ไปนู้นนี่นั่น แม่เราจะออกอาการไม่พอใจทันที
หน้าคิ้วขมวดไปหมด แม้กระทั่งบางทีไปกับเพื่อนก็ต้องขออนุญาติ เอาจริงๆตอนนี้เราห่างหายกับเพื่อนมาก แทบไม่มีเพื่อนคบเลยด้วยซ้ำ
เพราะเราไม่เคยไปหามาสู่เพื่อนเลย ไม่เคยไปแฮงค์เอ้าท์เลย จนเรามีครอบครัวเราก็ต้องเอาสามีมาอยู๋ที่บ้านด้วย
เราอาจยังไม่เข้าใจสภาวะจิตใจผู้สูงอายุมั้ง แต่เราก็ยังรู้สึกไม่เห็นด้วยกับการกระทำบางอย่าง
ตอนนี้เราก็มีครอบครัวแล้ว มีสามี มีลูก ซึ่งลูกเราเป็นลูกครึ่งใช่มั้ย ตอนแรกเค้าก็จะไม่ให้ลูกเราไปเหมือนกัน
เพราะกลัวไปแล้วไม่กลับ มีคนมาพูดให้แม่เราฟังบ่อยๆว่า "อย่าให้หลานไปต่างประเทศนะเดี๋ยวเค้าจะเอาไปเลย"
[[อยากไปตบปากคนพูดจัง]] ความรู้สึกเราคือฝั่งนู้นเค้าก็เป็นญาติ ก็มีสิทธิ์เท่าเทียมกัน ทำไมจะไปหาไม่ได้
ปู่ ย่า พี่ ป้า น้า อา เยอะแยะก็ญาติเราทั้งนั้น ตรรกะแบบนี้ยังมีอยู่อีกหรอที่จะเอาหลานไป
เรื่องของเรื่องคือไม่อยากให้เราไปเพราะลูกค้ามาแล้วไม่ได้ตังงี้หรอ หรือว่ายังไง
คือปีๆนึงเราควรได้ไปเที่ยวพักผ่อนสักครั้งงนึงมั้ยอะ ทำงานมาทั้งปี เราไม่ได้ไปเป็นเดือนเป็นปี เราไปอาทิตย์เดียว
จริงๆเราก็แพลนอยากเที่ยวในประเทศอยู่แล้ว แต่ในเมื่อสามีและลูกนำร่องไปก่อนแล้วเราก็เที่ยวด้วยกันเลยไม่ดีกว่าหรอ?
ใจลึกๆเรารู้สึกอิจฉาคนที่ครอบครัวให้ไปเรียนในสิ่งที่ชอบ ได้ทำในสิ่งที่ทำ ได้เป็นตัวของตัวเอง โดยที่ไม่มานั่งบังคับกันแบบนี้
ตั้งแต่การเลือกเข้ามหาลัยจนถึงปัจจุบันเรายังไม่ได้ทำในสิ่งที่เราอยากทำจนตอนนี้อายุเราก็มากแล้ว เกินกว่าที่จะสมัครงานแล้วเค้าจะรับ..
แล้วเค้าก็พูดขึ้นมาว่า "จะไปตอนไหน จะได้โทรให้คนอื่นมาอยู่ด้วย" ซึ่งก็คือ น้าเราที่อยู่ต่างจังหวัด เดือดร้อนน้าเราต้องหยุดงานมาอยู่ด้วย
เหมือนเราเป็นต้นตอของความวุ่นวายนี้ แต่เราก็อยากเป็นตัวเรา เหมือนที่เพื่อนๆคนอื่นเป็นนั่นแหละ
ขณะที่เพื่อนเที่ยว เรานั่งทำงาน (ไม่เป็นไรเราโอเคกับจุดนี้)
แต่ขณะที่เพื่อนๆนัดเจอกัน กลับไม่มีเราอยู่ในนั้น
T______________________T เหมือนมาระบายให้ฟัง แต่เราก็เสียใจ
ทุกครั้งที่พูดเรื่องเที่ยว หรือไปข้างนอกจะต้องมีปัญหาแบบนี้ทุกที
ตอนนี้เราพิมพ์ไปเราก็คิดไปด้วยว่า เราก็อาจจะไม่ไปเพราะเราก็ไม่อยากมีปัญหากับแม่
เราก็ไม่ได้เลวถึงกับทิ้งเค้าไปหรอก (เค้าไม่อยากไปเที่ยวต่างประเทศอยู่แล้ว ชอบอยู่บ้าน อยู่กับที่ ห่วงบ้าน เราเคยชวนไปหลายครั้งเค้ายังไม่อยากไป
ไปก็ไปแต่ที่เดิมๆใกล้บ้าน จนหลับตาเดินก็ไม่หลง) แต่เราก็อยากไปใช้ชีวิตครอบครัวกับลูกและสามีเหมือนกัน
ขอบคุณที่อ่านมาถึงบรรทัดสุดท้าย ขอบคุณความคิดเห็นสำหรับทุกคน
เราหวังว่าจะเอาความคิดเห็นทุกคนเป็นกำลังใจในการเดินหน้าต่อไป T_T