ทำไมถึงรู้สึกหดหู่ได้มากขนาดนี้ รู้สึกเหนื่อยทั้งๆที่ไม่ได้ทำอะไร ท้อ หมดความหวัง ทำไมเราถึงเลือกอนาคต เลือกชีวิตให้ตัวเองไม่ได้ ทำไมครอบครัวต้องเป็นคนเลือก ทำไมเขาไม่ถามเราว่าเราชอบหรือเปล่า เราเป็นเจ้าของชีวิตแต่ทำไมเราเลือกชีวิตให้ตัวเองไม่ได้ เราพยายามหาข้อดีที่เขาเลือกให้ แต่เราหาไม่เจอ เราอยากเป็นอีกแบบ เขาให้เป็นอีกแบบ อนาคตเราจบแค่นี้ใช่ไหม ต้องทำตามที่เขาบอกใช่ไหม เครียดมาก ไม่มีความสุขเลย นอนร้องไห้มาเป็นอาทิตย์ เรารอคอยมาตลอด ว่าสักวันเราจะได้เป็นตัวของตัวเอง สักวันเราจะไม่ต้องเสแสร้งว่าเรามีความสุขกับจุดนั้น แต่เขามาดับฝัน นี่เราต้องเสแสร้งแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหน เรารอมาทั้งชีวิต รอวันที่กรงเปิดให้เราได้ออกไปกางปีกบินแต่ไม่ มันคงไม่มีวันนั้นอีกแล้ว พูดบอกใครก็ไม่ได้ ปรึกษาไม่ได้ บอกตรงๆเขาก็ไม่ฟัง แล้วเราจะมีชีวิตต่อไปทำไม? ในเมื่อเรารู้แล้วว่าอนาคตเราไม่ได้สดใส เราไม่มีความสุขกับสิ่งที่เขาเลือกให้ และสิ่งที่เขาเลือกให้มันจะอยู่กับเราทั้งชีวิต จนเราแก่ตาย.