ปกติแล้วผมเป็นคนเย็นชากับเรื่องความสัมพันธ์มากๆ ไม่ได้เชื่อในความรักแล้วก็ไม่ได้คิดว่าตัวเองจะต้องเสียใจเพราะมัน
แต่ก็มีแฟนมาก่อนนะครับ แล้วก็มีที่ไม่ได้มีสถานะ ซึ่งผมก็ชัดเจนกับพวกเค้าแต่แรกว่าไม่เป็นแฟนนะ ส่วนที่เป็นแฟนเค้าก็ทิ้งผมกันทุกคนภายในสามเดือน 5555555 ตอนเลิกก็ไม่ได้เสียใจอะไร แค่หงุดหงิด ใช้ชีวิตแบบนี้มาเรื่อยจนตอนนี้ 32 ละครับ จริงๆก็เคยเฮิร์ทแหละครับ ซึมๆอยู่ช่วงแต่ไม่โคม่าขนาดนี้
ประเด็นคือ ผมไปเจอกับผู้หญิงคนนึง ซึ่งเธอก็ยินดีที่จะเริ่มคุยกับผม ที่ก็คุยเหมือนคนอื่นๆทั่วไป ปัญหาคือเมื่อเค้าหมดความสนใจที่จะคุยกับผม มันกลับทำให้ผมเสียใจ ทั้งที่มันก็แค่จีบไม่ติด สำหรับคนอื่นคงเรียกว่าอกหักแหละครับ จนถึงขั้นออกไปนั่งดื่มระบายให้เพื่อนฟัง แล้วก็ร้องไห้ ผมร้องไห้ไม่ได้มาตั้งแต่เด็กๆละครับ ไม่นับตอนทารก นี่ก็เป็นครั้งแรกเลย
ตอนแรกนึกว่าคงหาย แต่ตอนนี้ก็ยังจมอยู่ ไม่ค่อยอยากกินอะไร บางทีก็ตัวสั่น แถมรู้สึกหนาว เพิ่งรู้ว่าจิตใจกระทบร่างกายด้วย
รับรู้และเข้าใจทุกอย่างว่าเราต้องมีสติ และต้องเคารพการตัดสินใจของเค้า แต่กลับเปลี่ยนมันเป็นการกระทำไม่ได้
เหมือนเคมีในสมองมันจะกระจัดกระจายหมด จนไม่รู้จะประมวลเป็นคำพูดยังไง ผมอยากทำสิ่งดีงามทุกอย่างในโลกให้เธอ เท่าที่จะคิดออก
อยากเล่าเรื่องชีวิตให้ฟัง อยากทำผมให้เค้า อยากซื้อแอร์เมสใบละแสนให้ อยากให้เค้าได้เจอแม่เรา แต่ก็เป็นแค่ความต้องการที่เห็นแก่ตัวของเราเท่านั้น
ผมคิดถึงบทสนทนาทุกอย่างของเรา ผมพิมพ์สิ่งที่คิดจะบอกกับเค้าลงในโน้ตมือถือ แต่คงไม่มีวันส่งไป
เข้าใจว่าเวลาสักพักคงลืม เท่าที่รับรู้มา เพิ่งเคยรู้ว่าเป็นกับตัวเองมันไม่สนุกเลย
ระบายเฉยๆครับ สำหรับคนทั่วไปคงเจอแบบนี้ตอนมัธยม แต่ผมไม่เคยชอบใครมาก่อนมันเลยเกิดขึ้นตอนแก่ รับมือไม่ถูกเลย
ผมเพิ่งร้องไห้เป็นครั้งแรกตอนอายุ 32
แต่ก็มีแฟนมาก่อนนะครับ แล้วก็มีที่ไม่ได้มีสถานะ ซึ่งผมก็ชัดเจนกับพวกเค้าแต่แรกว่าไม่เป็นแฟนนะ ส่วนที่เป็นแฟนเค้าก็ทิ้งผมกันทุกคนภายในสามเดือน 5555555 ตอนเลิกก็ไม่ได้เสียใจอะไร แค่หงุดหงิด ใช้ชีวิตแบบนี้มาเรื่อยจนตอนนี้ 32 ละครับ จริงๆก็เคยเฮิร์ทแหละครับ ซึมๆอยู่ช่วงแต่ไม่โคม่าขนาดนี้
ประเด็นคือ ผมไปเจอกับผู้หญิงคนนึง ซึ่งเธอก็ยินดีที่จะเริ่มคุยกับผม ที่ก็คุยเหมือนคนอื่นๆทั่วไป ปัญหาคือเมื่อเค้าหมดความสนใจที่จะคุยกับผม มันกลับทำให้ผมเสียใจ ทั้งที่มันก็แค่จีบไม่ติด สำหรับคนอื่นคงเรียกว่าอกหักแหละครับ จนถึงขั้นออกไปนั่งดื่มระบายให้เพื่อนฟัง แล้วก็ร้องไห้ ผมร้องไห้ไม่ได้มาตั้งแต่เด็กๆละครับ ไม่นับตอนทารก นี่ก็เป็นครั้งแรกเลย
ตอนแรกนึกว่าคงหาย แต่ตอนนี้ก็ยังจมอยู่ ไม่ค่อยอยากกินอะไร บางทีก็ตัวสั่น แถมรู้สึกหนาว เพิ่งรู้ว่าจิตใจกระทบร่างกายด้วย
รับรู้และเข้าใจทุกอย่างว่าเราต้องมีสติ และต้องเคารพการตัดสินใจของเค้า แต่กลับเปลี่ยนมันเป็นการกระทำไม่ได้
เหมือนเคมีในสมองมันจะกระจัดกระจายหมด จนไม่รู้จะประมวลเป็นคำพูดยังไง ผมอยากทำสิ่งดีงามทุกอย่างในโลกให้เธอ เท่าที่จะคิดออก
อยากเล่าเรื่องชีวิตให้ฟัง อยากทำผมให้เค้า อยากซื้อแอร์เมสใบละแสนให้ อยากให้เค้าได้เจอแม่เรา แต่ก็เป็นแค่ความต้องการที่เห็นแก่ตัวของเราเท่านั้น
ผมคิดถึงบทสนทนาทุกอย่างของเรา ผมพิมพ์สิ่งที่คิดจะบอกกับเค้าลงในโน้ตมือถือ แต่คงไม่มีวันส่งไป
เข้าใจว่าเวลาสักพักคงลืม เท่าที่รับรู้มา เพิ่งเคยรู้ว่าเป็นกับตัวเองมันไม่สนุกเลย
ระบายเฉยๆครับ สำหรับคนทั่วไปคงเจอแบบนี้ตอนมัธยม แต่ผมไม่เคยชอบใครมาก่อนมันเลยเกิดขึ้นตอนแก่ รับมือไม่ถูกเลย