แม่มายืมเงิน พอเราไม่ให้แม่ก็มาตีค่ะ

เราเป็นลูกคนเดียวค่ะ ตั้งแต่จำความได้แม่ก็ยืมเงินเราตลอด ตอนเด็กๆเราก็ให้นะคะเพราะไม่รู้ว่าแม่จะเอาไปเล่นการพนัน แต่เราเพิ่งรู้ช่วง3ปีที่แล้วค่ะ แม่มายืมทีละ1000 หรือ500 เวลาเห็นญาติให้เงินเราแม่ก็จะมาเอาเลยค่ะ ในธนาคารเราแม่ก็กดออกไปหมดเลย บางทีเราเก็บเงินไว้ซื้อของที่อยากได้แม่ก็เอาเงินนั้นไปใช้หมด คือเรายังเรียนอยู่ค่ะ ยังไม่ได้ทำงาน เงินก็เอามาจากที่ญาติๆให้ แอบไม่ให้แม่รู้อ่ะค่ะ

     ล่าสุดเลยคือแม่มายืมเงินเรา1000 แต่เราก็พยายามบอกแม่ว่าหยุดเล่นพนัน แม่ไม่ฟังก็เอาแต่ด่าค่ะ ครั้งนี้เราเลยยืนยันว่าจะไม่ให้ แม่เลยเข้ามาตีเราที่หลัง2ที พร้อมทั้งด่าต่างๆ เราเหนื่อยมากเลย เราทนแบบนี้มาหลายปีแล้ว บางทีเราก็คิดค่ะว่าไม่อยากอยู่แล้ว แต่เราก็เป็นห่วงแม่เลยต้องทนต่อไป ทุกวันนี้เราไม่มีที่พึ่งเลยค่ะ พ่อก็เลิกกับแม่ไปแล้ว เราไม่รู้ว่าต้องทนไปอีกนานไหม แต่เรามีความคิดไม่อยากอยู่มานานแล้วค่ะ อยู่ไปก็มีแต่เหนื่อย เราร้องไห้ทุกคืนแต่ไม่มีใครรู้ ได้แต่คิดว่าเดี๋ยวพรุ่งนี้ก็ดีขึ้น

     แม่เรามีแฟนใหม่ แม่ก็สนใจแต่แฟนของแม่ แม่จะพูดดีกับเราเฉพาะเวลาที่เค้าอยู่ด้วยค่ะ เรารู้สึกได้เลยว่าแม่ห่างจากเราเรื่อยๆ ไม่มีความเป็นห่วงเป็นใยเราเหมือนสมัยเด็กๆที่ยังอยู่กับพ่อ เราดูแลตัวเองมาตลอดเพราะอยู่บ้านคนเดียว เนื่องจากว่าแม่ย้ายไปอยู่แฟนใหม่ เราเป็นคนสุขภาพไม่ค่อยดี เราบอกแม่หลายครั้งแล้วแต่แม่ก็เลือกที่จะเมินเฉย เราทั้งท้อทั้งเหนื่อยเลยค่ะ พยายามเรียนให้ดี แต่เหมือนผลการเรียนเราไม่เคยอยู่ในสายตาของแม่เลย แม่ไม่คิดจะเอ่ยปากชม ทำเหมือนเราไม่ใช่ลูกเลยค่ะ
    
      เราเหนื่อยมากจริงๆค่ะ บางทีก็แอบคิดว่าอยากหลับไปแล้วแต่ไม่ต้องตื่นมาเลย เราต้องแบกความทุกข์ทุกอย่างของอย่างของแม่ แม่มักจะมาพูดเรื่องแย่ๆให้เราฟัง กลายเป็นเราเครียดตาม เราคิดว่าเราเหนื่อยเกินกว่าที่อายุของเรามันจะรับไหว เราแค่อยากมีชีวิตแบบเพื่อนคนอื่น ไม่ใช่มาแอบร้องไห้ทุกวันแบบนี้ ต่อหน้าเพื่อนเราต้องทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เวลาเพื่อนถามถึงแม่เราก็จะพูดแต่เรื่องดีๆไป ทั้งที่ในใจเรารู้ว่าเป็นยังไง เราไม่ไหวจริงๆค่ะ แค่เรื่องเงินก็ทำเรากับแม่ทะเลาะกันบ่อยๆแล้ว ตอนนี้เลยกลายเป็นว่าเราไม่มีสังคมเลย อยู่ในห้องอย่างเดียว เราเอาแต่คิดนู่นคิดนี่ ร้องไปจนหลับ เราอยากไปแต่ก็ติดที่แม่จริงๆค่ะ

     ขอโทษนะคะถ้าแท็กห้องผิด