เราเป็นพี่ที่เลวมากมั๊ย

เรายอมรับว่าเราทำไม่ดีกับน้องไว้มาก ทั้ง ตบหัว แกล้งให้ร้องไห้ หลอก หรือพูดไม่ดีกับน้อง เเต่เรkก็รู้ตัวว่าเราเป็นพี่ที่ไม่ดีเราพยายามจะปรับปรุงตัวแล้ว แต่พอไปอยู่ใกล้น้องหรือสถานการณ์ต่างๆ มันก็กลับเป็นเหมือนเดิม เราเสียใจกับการกระทำของเรามาก ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม คือเรากับน้องอายุห่างกันมาก11ปี ตลอดเวลาที่ผ่านมาเราเป็นลูกคนเดียวมาตลอดได้รับความรักมากมายจากคนในครอบครัว โดยเฉพาะแม่ แม่เป็นคนเดียวที่เรารักมากที่สุด แต่เเล้วแม่ก็มีน้อง เราก็รักน้องมากตอนนั้น หวังว่าจะมาเป็นเพื่อนเล่นเรา แต่พอเอาเข้าจริงๆเราก็เริ่มเป็นวัยรุ่นเรียนหนักนขึ้นไม่เหมือนตอนประถมเเล้ว ความคิดก็เปลี่ยน อาจเพราะเราอิจฉาน้องถึงทำแบบนั้นกับน้อง แต่เราจำได้ดีว่าเรื่องนี้มันเริ่มมายังไงตอนนั้นน้องเกิดมาได้ไม่นาน เเม่ก็เริ่มสนใจน้องดูแลน้อง ใช่ถูกต้องแล้วแม่ก็ต้องดูแลน้องเพราะต้องตัวเล็กแต่เราโตเเล้วดูแลตัวเองได้แล้ว แต่เรายังคิดแบบเด็ก ยิ่งแม่ดูแลน้อง เรายิ่งรู้สึก บวกกับแม่ของเราที่ไม่เหมือนแม่คนอื่น แม่เป็นคนที่เย็นชามาก ไม่เคยพูดเล่นกับเรา แต่พอเป็นลูกคนอื่นหรือคนอื่นกลับดีมาก จนบางครั้งมีคนมาถามว่าแม่เป็นไงบ้างเราก็ตอบว่าเเม่ชอบพูดเสียงหนึ่งเสียงสองกับเราและน้อง แม่ก็กลับหัวเราะกับคนอื่นสะ แม่ชอบพูดดีกับน้องมากพอคุยกับเรากับพูดด้วยเสียงเย็นชา หน้าไร้อารมณ์ บางครั้งเราก็รู้สึกอิจฉาแม่คนอื่นถึงแม้ว่าลูกจะโตสักเเค่ไหนก็ยังพูดเล่นกับลูกหยอกล้อกับลูก แต่กับแม่เราเเม่ไม่เคยเลย้งแต่เด็กเราขี้อ้อนแม่มากแต่แม่ก็ไม่เคยเลย เช่น เราพูดดีๆ พูดอะไร ทำอะไร แม่ก็ดูรำคาญเรา เราพูดเล่นหยอกแม่ กอดแม่หรือหอมแก้มแม่ แม่กับรำคาญเรา ยิ่งแม่มีน้องมันยิ่งตอกยำเรามากเท่านั้น เรายิ่งรู้สึก แต่ตอนนั่นเราก็ยังไม่เเกล้งน้อง เรารักน้องมากทั้งดูแล ไกว้เปล เล่นกับน้อง เปลี่ยนผ้าอ้อมให้น้อง ปิดเทอมเราเลี้ยงน้องมาตลอด แต่กลับกันความรู้สึกกลับเริ่มก่อตัวขึ้นเลยๆ  จนวันหนึ่งเราจำไม่ได้ว่าวันเกิดอะไรขึ้นแต่ที่จำได้ดีเลยคือเราร้องไห้หนักมากเพราะเราทะเลาะกับแม่เรื่องน้อง จนตอนนั้นเราเริ่มรู้สึกขึ้นเลยๆ แต่เม่ก็ยังเป็นเหมือนเดิม ใช่เราโตแล้วนี่เราต้องดูแลัวเอง แต่การกระทำแม่คือ ..มันเห็นได้ชัดเลย โดยเฉพาะการพูด เราก็พยายามคิดว่านั้นน้องนั้นน้อง แต่สุดท้ายมันก็หมดความอดทน เราก็เริ่มเเกล้งน้อง เเล้วก็แกล้งน้อง จนแม่เริ่มดุเราขึ้นเลื่อยๆ จนถึงตอนนี้ เรารู้ว่ามันไม่ดี เรารู้สึกเสียใจกับการกระทำของเราแต่เรากลับเปลี่ยนตัวเองไม่ได้เลย มันเหมือนเป็นความเคยชิน ตลอดที่เรารู้สึกมา เรามีความอดทนกับน้องน้อยมาก ตอนนี้น้องเราเป็นเด็กที่ดื้อ ว่าอะไรไม่ค่อยฟัง อะไรไม่พอใจก็น้องไห้หรือโกรธ ชอบพูดว่าไม่เอาเเล้วก็ได้แต่ความจริงโกรธมาก ไม่ยอมพูดด้วย ซึ่งมันเกิดจากเราเองที่ชอบแกล้งน้องว่าจะเอาของให้แต่ก็ไม่ให้พอน้องร้องไห้ก่อนถึงค่อยให้ เราเเกล้งไว้มาก จนน้องไม่เคยเชื่อคำสอนเราหรือเนะนำและดิ้อใส่เรา เรารู้สึกเสียใจจริงๆที่ทำให้น้องเป็นแบบนี้ คือเอสจริงถึงเราจะเเกล้งน้องเท่าไรน้องมันก็ยังทำดีกับเรา ยังบอกรักเรา ทำให้เรารู้สึกว่าน้องมันก็รักเรา แต่ทำไมเราถึงทำแบบนั่นกับน้อง เอาจริงๆเรารักน้องมาก เราไม่ชอบให้เด็กข้างบ้านมาเเกล้งน้องหรือเเย่งขนมน้อง เราอยากตะตั้งใจเรียนหางานดีๆ ส่งต้องเรียนถึงเเม้จะไม่ได้เรียนในสิ่งที่อยากเรียนก็ตาม เพื่อจะได้มีเงินส่งน้องเรียน เรายอมไม่แต่งงานก็ได้ เพื่อหาเงินส่งน้องเรียน เพราะจากนี้ถ้าน้องโตน้องเข้ามหาลัยน้องคงไม่เหลือใครเลยนอกจากเราที่จะส่งน้องเรียนได้บางครั้งเรามองหน้าน้องเเล้วก็ร้องไห้ว่าทำไมเราถึงชอบแกล้งน้อง ชอบทำไม่ดีกับน้อง ว่าทำไม เราก็พยามแล้วแต่สุดท้านเราก็เพอเเแช้วน้อง ทำไม่ดีกลับน้อง สุดท้ายเราก็ทะเลาะกับแม่อีก เราต้องทำยังไงดี กับความรู้สึกนี้ เราจะทำยังไงดี จนตอนี้เรากลับรู้สึกอายที่จะเเสดงความรักกับน้องเรา เรามันไม่ดีเอง ไม่เข้าใจทำไมเราต้องคิดแบบนี้ รู้แบบนี้ ทำไมกัน เราต้องทำยังไงดี