สวัสดีค่ะ สำหรับกระทู้นี้เป็นแค่ความรู้สึกส่วนบุคคลนะคะ ขอบรรยายสิ่งที่ตัวเองและเจอมาตลอด
ปกติ เราเป็นคนโลกส่วนตัวสูงค่ะ อยู่กับสิ่งที่ชอบได้นานๆ เป็นครึ่งวันยังได้ ต่อมาก็มาเจอคนที่ทำให้เราสนุกอยากอยู่ด้วยกัน อยากเจอกัน จนทำให้เราสามารถทิ้งสิ่งที่เราชอบเพื่ออยู่กับเค้าได้ค่ะ เราเลยพลิกจากหน้ามือเป็นหลังมือ เพื่อเค้าตลอด เราอยู่ไกลกัน เลยต้องคุยผ่านทางโทรศัพท์ ถ้ามีวันหยุด เราก็ต้องไปหาเค้า บางทีเค้าก็มาหาเรา ปกติเราเป็นคนไม่ชอบคุยโทรศัพท์ ถ้าจะคุยก็คุยทางไลน์ แต่เราก็ต้องฝืนทำ ก็ตอนนั้นมันมีความสุขนี่ จนวันนึงเราเคยป่วยมาก แพทย์ให้นอนพัก แต่แฟนต้องการที่จะคุย เราก็อยากพักผ่อน คุยนี่คือเค้าต้องการคุยเป็นชั่วโมง แต่เราต้องการคุยไม่นาน สรุปทะเลาะกันเลยค่ะ ยอมรับว่าเสียความรู้สึกนิดๆ แต่ก็ไปง้อเขานั่นแหละคะ พอใกล้ๆ เรียนจบ เรางานเยอะไม่ค่อยมีเวลาโทรคุยกัน เวลาว่างก็อยากพักผ่อนกับสิ่งที่ตัวเองชอบบ้าง หลังๆนิสัยเดิมเราออกค่ะ แฟนเริ่มไม่โอเค ทะเลาะกันบ่อยขึ้น คุยกันเรื่องนี้หลายต่อหลายครั้ง ว่าเค้าจะให้เราปรับปรุงตัว ทำไมเราไม่เหมือนตอนแรก เราก็บอกว่าจริงๆ มันเป็นนิสัยเราน่ะ ตอนนั้นเราชอบเธอมาก เลยอยากทำให้เธอชอบเรา เขาหัวเสียเลยค่ะ เขาจะให้โอกาสเราทำตัวเองให้ดีขึ้น เขาก็จะปรับเช่นกัน จะหาอะไรทำคั่นเวลา ปกติงานก็มีทำงานค่ะ แต่งานของเขาก็จะมีเวลาว่างมากกว่าเรา ส่วนเราเมื่อเริ่มทำงาน งานของเราจะเป็น3 กะ บางครั้งก็ไม่ได้นอน เราเลยต้องการพักผ่อนเเละเราเพิ่งจบใหม่ ต้องมีการปรับตัวเป็นอย่างมาก เราเครียด และถ้าเครียดจะชอบหาสิ่งที่ตัวเองชอบทำคือ อ่านหนังสือการ์ตูน เรียนภาษา กลายเป็นว่าเราหมกมุ่นอยู่กับสิ่งนั้น แฟนก็น้อยใจทำไมไม่สนใจ กลัวว่าเราไปมีคนอื่น ทั้งๆที่เราไม่ได้มีคนอื่นเลยค่ะ ซึ่งตัวเราเองเวลาเจอกันนี่ก็ทำตัวปกติ ออกจะติดแฟนด้วยซ้ำค่ะ เวลามีเวลาว่างก็จะไปหาเค้าตลอด แต่ถ้าอยู่ห่างกันเมื่อไหร่ นิสัยเดิมเราจะออกมาทันที ตอนนั้น การโทรหากันได้นานคือการทะเลาะกัน เราไม่อยากคุยเพราะเขาจะพูดแต่เรื่องเดิมๆ เป็นชั่วโมง แต่สำหรับเราแฟนกันไม่ได้คุยกันตลอดก็ได้ คุยทางไลน์ก็ได้ เลิกงานมาค่อยคุยก็ได้ สุดท้ายความอดทนของเค้าหมดค่ะ เราทะเลาะกันเค้าบอกเลิกเรา บอกว่าความรักเราเหมือนผู้ใหญ่เกินไป เค้าต้องการความเอาใจใส่ ผ่านไปไม่ถึงเดือนขึ้นสถานะกับคนอื่น ที่เด็กกว่า เราอึ้งค่ะ จุก ได้แต่ดูอยู่ไกลๆ การเลิกครั้งนี้เราไม่เสียน้ำตาเลยสักนิด เพราะการทะเลาะกันทุกครั้งเราร้องไห้ตลอด บางครั้งขึ้นไปทำงานก็ยังร้อง มันแย่มาก สุดท้ายบางทีการอยู่คนเดียว มันมีความสุขมากกว่าการเป็นแฟนกันซะอีก เราก็ได้แต่มองเค้าอยู่ไกลๆ ตอนนี้ผ่านมาครึ่งปีแล้วยังไม่ได้อยากมีแฟนใหม่ เพราะรู้ตัวว่ายังลืมเขาไม่ได้ แต่เราก็มีเวลาให้ตัวเองมากขึ้น ออกไปเที่ยวคนเดียวหรือกับเพื่อนในที่ที่เราอยากไป มันก็มีความสุขดีค่ะ และเราก็ได้บทเรียนว่า ถ้าจะคบใครตอนแรก ก็ควรจะแสดงนิสัยจริงๆออกมาเลย มันจะได้ไม่มีปัญหา "ทีหลัง ใครที่มีโลกส่วนตัวสูงก็มีกำแพงไว้สูงหน่อย ถ้าเราเป็นคนแบบนี้ก็ควรจะให้เค้าเห็นตั้งแต่แรก ไม่ใช่พังกำแพงของเราให้เค้าเข้าผูกมัดเราไว้ แล้ว จู่ๆก็พลักเค้าออกไปเองแล้วสร้างกำแพงกั้นเขาออกไปอีกครั้ง ถ้าไปเจอคนที่ไม่คิดที่จะทำลายกำแพงนั้น สุดท้ายพอเค้าตัดเชือกที่เข้ามาผูกพันกับเราทิ้ง เพราะเค้าเข้ากำแพงมาไม่ได้ และเอาเชือกไปผูกพันกับคนอื่นแทน เราก็ได้แต่ชะเง้อมองหาเค้าไปหาคนที่ไม่มีกำแพงต่อไป" ขอบคุณที่อ่านและรับฟังนะคะ
บทสรุปจากผู้หญิงที่ไม่ใส่ใจแฟน(โลกส่วนตัวสูง)
ปกติ เราเป็นคนโลกส่วนตัวสูงค่ะ อยู่กับสิ่งที่ชอบได้นานๆ เป็นครึ่งวันยังได้ ต่อมาก็มาเจอคนที่ทำให้เราสนุกอยากอยู่ด้วยกัน อยากเจอกัน จนทำให้เราสามารถทิ้งสิ่งที่เราชอบเพื่ออยู่กับเค้าได้ค่ะ เราเลยพลิกจากหน้ามือเป็นหลังมือ เพื่อเค้าตลอด เราอยู่ไกลกัน เลยต้องคุยผ่านทางโทรศัพท์ ถ้ามีวันหยุด เราก็ต้องไปหาเค้า บางทีเค้าก็มาหาเรา ปกติเราเป็นคนไม่ชอบคุยโทรศัพท์ ถ้าจะคุยก็คุยทางไลน์ แต่เราก็ต้องฝืนทำ ก็ตอนนั้นมันมีความสุขนี่ จนวันนึงเราเคยป่วยมาก แพทย์ให้นอนพัก แต่แฟนต้องการที่จะคุย เราก็อยากพักผ่อน คุยนี่คือเค้าต้องการคุยเป็นชั่วโมง แต่เราต้องการคุยไม่นาน สรุปทะเลาะกันเลยค่ะ ยอมรับว่าเสียความรู้สึกนิดๆ แต่ก็ไปง้อเขานั่นแหละคะ พอใกล้ๆ เรียนจบ เรางานเยอะไม่ค่อยมีเวลาโทรคุยกัน เวลาว่างก็อยากพักผ่อนกับสิ่งที่ตัวเองชอบบ้าง หลังๆนิสัยเดิมเราออกค่ะ แฟนเริ่มไม่โอเค ทะเลาะกันบ่อยขึ้น คุยกันเรื่องนี้หลายต่อหลายครั้ง ว่าเค้าจะให้เราปรับปรุงตัว ทำไมเราไม่เหมือนตอนแรก เราก็บอกว่าจริงๆ มันเป็นนิสัยเราน่ะ ตอนนั้นเราชอบเธอมาก เลยอยากทำให้เธอชอบเรา เขาหัวเสียเลยค่ะ เขาจะให้โอกาสเราทำตัวเองให้ดีขึ้น เขาก็จะปรับเช่นกัน จะหาอะไรทำคั่นเวลา ปกติงานก็มีทำงานค่ะ แต่งานของเขาก็จะมีเวลาว่างมากกว่าเรา ส่วนเราเมื่อเริ่มทำงาน งานของเราจะเป็น3 กะ บางครั้งก็ไม่ได้นอน เราเลยต้องการพักผ่อนเเละเราเพิ่งจบใหม่ ต้องมีการปรับตัวเป็นอย่างมาก เราเครียด และถ้าเครียดจะชอบหาสิ่งที่ตัวเองชอบทำคือ อ่านหนังสือการ์ตูน เรียนภาษา กลายเป็นว่าเราหมกมุ่นอยู่กับสิ่งนั้น แฟนก็น้อยใจทำไมไม่สนใจ กลัวว่าเราไปมีคนอื่น ทั้งๆที่เราไม่ได้มีคนอื่นเลยค่ะ ซึ่งตัวเราเองเวลาเจอกันนี่ก็ทำตัวปกติ ออกจะติดแฟนด้วยซ้ำค่ะ เวลามีเวลาว่างก็จะไปหาเค้าตลอด แต่ถ้าอยู่ห่างกันเมื่อไหร่ นิสัยเดิมเราจะออกมาทันที ตอนนั้น การโทรหากันได้นานคือการทะเลาะกัน เราไม่อยากคุยเพราะเขาจะพูดแต่เรื่องเดิมๆ เป็นชั่วโมง แต่สำหรับเราแฟนกันไม่ได้คุยกันตลอดก็ได้ คุยทางไลน์ก็ได้ เลิกงานมาค่อยคุยก็ได้ สุดท้ายความอดทนของเค้าหมดค่ะ เราทะเลาะกันเค้าบอกเลิกเรา บอกว่าความรักเราเหมือนผู้ใหญ่เกินไป เค้าต้องการความเอาใจใส่ ผ่านไปไม่ถึงเดือนขึ้นสถานะกับคนอื่น ที่เด็กกว่า เราอึ้งค่ะ จุก ได้แต่ดูอยู่ไกลๆ การเลิกครั้งนี้เราไม่เสียน้ำตาเลยสักนิด เพราะการทะเลาะกันทุกครั้งเราร้องไห้ตลอด บางครั้งขึ้นไปทำงานก็ยังร้อง มันแย่มาก สุดท้ายบางทีการอยู่คนเดียว มันมีความสุขมากกว่าการเป็นแฟนกันซะอีก เราก็ได้แต่มองเค้าอยู่ไกลๆ ตอนนี้ผ่านมาครึ่งปีแล้วยังไม่ได้อยากมีแฟนใหม่ เพราะรู้ตัวว่ายังลืมเขาไม่ได้ แต่เราก็มีเวลาให้ตัวเองมากขึ้น ออกไปเที่ยวคนเดียวหรือกับเพื่อนในที่ที่เราอยากไป มันก็มีความสุขดีค่ะ และเราก็ได้บทเรียนว่า ถ้าจะคบใครตอนแรก ก็ควรจะแสดงนิสัยจริงๆออกมาเลย มันจะได้ไม่มีปัญหา "ทีหลัง ใครที่มีโลกส่วนตัวสูงก็มีกำแพงไว้สูงหน่อย ถ้าเราเป็นคนแบบนี้ก็ควรจะให้เค้าเห็นตั้งแต่แรก ไม่ใช่พังกำแพงของเราให้เค้าเข้าผูกมัดเราไว้ แล้ว จู่ๆก็พลักเค้าออกไปเองแล้วสร้างกำแพงกั้นเขาออกไปอีกครั้ง ถ้าไปเจอคนที่ไม่คิดที่จะทำลายกำแพงนั้น สุดท้ายพอเค้าตัดเชือกที่เข้ามาผูกพันกับเราทิ้ง เพราะเค้าเข้ากำแพงมาไม่ได้ และเอาเชือกไปผูกพันกับคนอื่นแทน เราก็ได้แต่ชะเง้อมองหาเค้าไปหาคนที่ไม่มีกำแพงต่อไป" ขอบคุณที่อ่านและรับฟังนะคะ