เรารู้สึกว่าเราเหมือนคนป่วยทางจิตอย่างหนึ่ง คือเราเป็นอะไรไม่รู้ ไม่อยากออกไปเจอสังคม ไม่อยากเจอครอบครัวกระทั่งพ่อแม่และคิดตลอดถึงวันที่เราจะเรียนจบแล้วได้ออกจากบ้าน ชอบร้องไห้คนเดียว เก็บตัวอยู่แต่ในห้อง ชีวิตเราจะเป็น ตื่นเช้าไปเรียนตอนเย็นไปเรียนพิเศษกลับบ้านกินข้าว(คนเดียว)เข้าห้องนอน จะอยู่แบบนี้ประจำ ไม่อยากเจอใคร ระแวงไปหมดว่าคนนี้ไว้ใจได้ไหม คนนี้จะคิดร้ายกับเรารึป่าว ระแวงจนเหมือนตอนนี้เราจะเป็นบ้า ระแวงแม้กระทั่งพ่อแม่ของตัวเอง เก็บตัวอยู่ในห้อง อยู่ที่มืดๆเงียบๆคนเดียว แล้วอยู่ๆก็ร้องไห้ออกมา เสียใจน้อยใจกับทุกสิ่งรอบตัว จนเราคิดว่าถ้าเราเป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆคงไม่ไหว เราจะบอกพ่อแม่เรายังไงดีให้ท่านเข้าใจเรา เรากลัวทำท่านเสียใจแล้วโทษตัวเอง เราเคยเป็นไข้หวัดครั่งหนึ่งนอนโรงพยาบาลเป็นอาทิตย์แม่เอาแต่โทษตัวเอง เอาแต่ร้องไห้ออกมา เรากลัวท่านจะเสียใจ หรือเราควรเก็บเรื่องนี้ไว้แบบนี้ไม่บอกให้ใครรับรู้ ช่วยตอบเราหน่อยนะ
เราควรไปพบจิตแพทย์รึป่าว