พึ่งจะมีเวลามาโพสต์ซักที
ไม่ได้มีเรื่องอะไรแต่แค่รู้สึกว่าถ้าได้เล่ามันออกไปบ้างก็คงจะดี เพราะเราเป็นคนที่ไม่ค่อยกล้าที่จะพูด และไม่กล้าที่จะเล่าเรื่องความรักให้กลับใครฟัง คนรอบข้าง เพื่อนๆ เค้าก็น่าจะรู้แหละ แต่เราเป็นคนปากแข็งมาก ไม่เคยยอมรับเลย เริ่มเล่าดีกว่า
ตอนนี้เราอายุ 21 ปีแล้ว ยังไม่เคยมีแฟน แต่เรามีคนที่แอบชอบ เราแอบชอบเพื่อน 2 คน แต่มันคนล่ะช่วงเวลากันนะ
คนแรก เป็นเพื่อนสมัยเรียนมัธยม ไม่แน่ใจว่าเริ่มชอบตั้งแต่ตอนไหน น่าจะเป็นเพราะตอน ม.ปลายเราได้เรียนห้องเดียวกัน เราสนิทกันมากขึ้น เพื่อนคนนี้ถือว่าหน้าตาดี แต่เรามั่นใจว่ามันไม่ได้เป็นสาเหตุที่เราชอบเขา อาการที่บ่งบอกว่าเราชอบคือ เรารู้สึกอยากเจอ อยากพูดคุยอาจไม่ใช่การพูดอะไรกันมากมาย แค่ประโยคสั้น ๆ ก็พอใจแล้ว เขาเป็นนักกีฬาของโรงเรียนถ้าเขาไปแข่งงานเกือบทุกชิ้นเราก็จะทำให้ เราจะชอบความรู้สึกที่คิดว่าตัวเองพิเศษ ตอนเล่นกีฬาหรืออาจารย์ตรวจแถว เค้ามีทอง มีโทรศัพท์ (รร.มีกฎห้ามนำมือถือ หรือใส่ทองมาโรงเรียน) ก็ฝากเราไว้ อาจใช่ที่ไม่ได้มีแค่เพื่อนคนนี้หรอก มีเพื่อนคนอื่นที่ฝากด้วย แต่แค่คิดว่าเขาไว้ใจเรานี้แหละที่มันพิเศษ เขาอาจไม่คิดอะไรหรอกเราแค่รู้สึกให้ตัวเองได้อุ่นใจ วันนึงในช่วงกีฬาสีตอนแรกก็คุยกันดีนะพอตอนเย็นเลิกเรียนเขากลับหอ เราก็กลับบ้านปกติ วันต่อมาเรารู้สึกว่าเขาไม่คุยกับเรา คือปกติเราคุย เราหยอกกันทุกวัน แต่วันนั้นมันไม่คุยกับเรา แต่กลับไปคุย หยอกเพื่อนเราที่นั่งใกล้ ๆ แทน แล้วเรามีนิสัยประเภทไม่คุยก็ไม่คุย เงียบมาเงียบตอบ สุดท้ายยังไงกลับมาคุยกันตอนไหนอันนี้ลืมแล้ว เรารู้สึกแบบนี้มาตลอดจนสุดท้ายก็เรียนจบม.6 มีเลี้ยงส่งกันที่บ้านเพื่อน พอมันเริ่มเมามันก็เรียกชื่อเราเว่ย เรียกซ้ำ ๆ ด้วย แล้วยังมีมานั่งใกล้แล้วลูบหัว เราก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไร เราก็ไม่พูดอะไร แต่มานึกย้อนตอนนี้ถ้าเราพูดออกไป ถามออกไปซักนิดมันอาจจะไม่ค้างคาในความรู้สึกอยู่แบบนี้ ตอนนี้ก็แยกย้ายกันไปเรียน มันก็ทั้งมีแฟนแล้ว พร้อมกับเลิกไปแล้ว พอเห็นโพสรูปคู่ก็กดเลิกติดตาม พอคิดถึงก็ค้นชื่อเข้าไปส่องอีก ก็ส่องมันบางโอกาส และไม่ได้คุยกัยกันเลยถ้าไม่ได้บังเอิญเจอ มันกับเราตอนนี้อยู่กันคนล่ะจังหวัด ยากนักที่จะได้เจอ ได้คุย แชทก็ไม่มีทักกัน พยายามแล้วแหละให้เลิกชอบ ก็คิดนะว่าทำได้แล้ว แต่เลิกส่องนี่ยังทำไม่ได้
คนที่สอง คือเพื่อนมหาลัย เรียนอยู่ห้องเดียวกัน ตอนแรกก็ไม่ได้รู้สึกอะไรหรอกนะ แต่เหมือนเดิมไม่รู้ว่าชอบเข้าไปตอนไหน ไม่เคยสังเกตตัวเอง รู้อีกทีก็ชอบไปแล้ว เหมือนมาสเต็ปเดิมอีกแล้ว แต่คนนี้เราไม่ได้สนิทกันขนาดนั้นนะ แค่รู้ว่าชอบอ่ะไม่รู้ทำไม มันเจ้าชู้นะในความรู้สึกเรา มีคนมาชอบมันเยอะ เป็นนักกิจกรรม รู้จักเพื่อนๆ รุ่นพี่ รุ่นน้องเยอะ จะอธิบายความรู้สึกก็บอกไม่ถูก นั่นแหละรู้แค่ว่าชอบ
คือสองคนนี้มีความเหมือนกันหลายอย่างมาก ชื่อเล่นเป็นอักษรภาษาอังกฤษตัวเดียวเหมือนกัน เล่นกีฬาเหมือนกัน น่าจะมีอีกแหละแต่ตอนนี้นึกไม่ออก ก็อย่างที่บอก ทั้งสองคนเป็นเพื่อน มันยากนะเราว่าที่จะบอกความรู้สึกอ่ะ เราเป็นคนไม่กล้า ไม่กล้าจริง ๆ จนปล่อยให้เวลามันล่วงเลยไปโดยเปล่าประโยชน์ตลอด ที่สำคัญเรายังไม่บอกคือเพื่อนเราจากทั้ง 2 ช่วงเวลาที่เราแอบชอบ ไม่ว่าจะม. หรือ ป.ตรี พวกเค้าจะถามเราตลอดว่าชอบ... ใช่มั้ย ในใจเราอ่ะอยากตอบว่าใช่ กุชอบ ซักครั้งนึกอ่ะ แต่ไม่รู้ทำไม ไม่เคยเอ่ยออกไปได้เลย ตอนนี้เรามีเวลาอีกปีกว่า ในการเรียนกับเขา เราก็ไม่รุ้ว่าต้องทำยังไงดี รู้แหละว่าถ้าถามคนอื่นว่าต้องทำยังไง ต้องได้จะคำตอบว่าให้บอกไป เรารู้แต่เราไม่กล้า เพราะเราเคยเห็นนะเขาเดินกับผู้หญิง เคยได้ยินคนอื่นแซวเเค้าเรื่องผู้หญิง และเราค่อนข้างมั่นใจแหละว่าตอนนี้เค้าอาจรู้ว่าเราชอบมั้ง เพราะเพื่อนๆในห้องมันพูด แซวเรากันเกือบทุกวัน
ก็นั่นแหละเรากำลังจะทำให้ประวัติศาสตร์มันซ้ำรอย โดยการปล่อยเวลาไปเรื่อย ๆ เพราะเราคิดถึงความเป็นไปได้ว่ามันไม่มีเลย
ถามว่าอยากมีแฟนมั้ย.... อยากค่ะ เหงามั้ย.... เหงามากค่ะ แต่อย่าว่าเราเลยนะที่เราไม่มีความกล้า
ขอบคุณนะ ไม่รู้ว่ามีคนเข้ามาอ่านรึเปล่า ขอโทษในความไร้สาระของเรา ขอโทษในความไม่กล้าของเราเอง
เราแค่อยากพิมพ์มันออกมาบ้าง อย่าว่าแต่ให้ไปบอกชอบใครเลย เรื่องพวกนี้แค่เล่าให้ใครฟังยังไม่กล้าเลย มัวแต่เก็บไว้ไม่รู้ว่าเพื่ออะไร
ฐานะคนแอบชอบ
ไม่ได้มีเรื่องอะไรแต่แค่รู้สึกว่าถ้าได้เล่ามันออกไปบ้างก็คงจะดี เพราะเราเป็นคนที่ไม่ค่อยกล้าที่จะพูด และไม่กล้าที่จะเล่าเรื่องความรักให้กลับใครฟัง คนรอบข้าง เพื่อนๆ เค้าก็น่าจะรู้แหละ แต่เราเป็นคนปากแข็งมาก ไม่เคยยอมรับเลย เริ่มเล่าดีกว่า
ตอนนี้เราอายุ 21 ปีแล้ว ยังไม่เคยมีแฟน แต่เรามีคนที่แอบชอบ เราแอบชอบเพื่อน 2 คน แต่มันคนล่ะช่วงเวลากันนะ
คนแรก เป็นเพื่อนสมัยเรียนมัธยม ไม่แน่ใจว่าเริ่มชอบตั้งแต่ตอนไหน น่าจะเป็นเพราะตอน ม.ปลายเราได้เรียนห้องเดียวกัน เราสนิทกันมากขึ้น เพื่อนคนนี้ถือว่าหน้าตาดี แต่เรามั่นใจว่ามันไม่ได้เป็นสาเหตุที่เราชอบเขา อาการที่บ่งบอกว่าเราชอบคือ เรารู้สึกอยากเจอ อยากพูดคุยอาจไม่ใช่การพูดอะไรกันมากมาย แค่ประโยคสั้น ๆ ก็พอใจแล้ว เขาเป็นนักกีฬาของโรงเรียนถ้าเขาไปแข่งงานเกือบทุกชิ้นเราก็จะทำให้ เราจะชอบความรู้สึกที่คิดว่าตัวเองพิเศษ ตอนเล่นกีฬาหรืออาจารย์ตรวจแถว เค้ามีทอง มีโทรศัพท์ (รร.มีกฎห้ามนำมือถือ หรือใส่ทองมาโรงเรียน) ก็ฝากเราไว้ อาจใช่ที่ไม่ได้มีแค่เพื่อนคนนี้หรอก มีเพื่อนคนอื่นที่ฝากด้วย แต่แค่คิดว่าเขาไว้ใจเรานี้แหละที่มันพิเศษ เขาอาจไม่คิดอะไรหรอกเราแค่รู้สึกให้ตัวเองได้อุ่นใจ วันนึงในช่วงกีฬาสีตอนแรกก็คุยกันดีนะพอตอนเย็นเลิกเรียนเขากลับหอ เราก็กลับบ้านปกติ วันต่อมาเรารู้สึกว่าเขาไม่คุยกับเรา คือปกติเราคุย เราหยอกกันทุกวัน แต่วันนั้นมันไม่คุยกับเรา แต่กลับไปคุย หยอกเพื่อนเราที่นั่งใกล้ ๆ แทน แล้วเรามีนิสัยประเภทไม่คุยก็ไม่คุย เงียบมาเงียบตอบ สุดท้ายยังไงกลับมาคุยกันตอนไหนอันนี้ลืมแล้ว เรารู้สึกแบบนี้มาตลอดจนสุดท้ายก็เรียนจบม.6 มีเลี้ยงส่งกันที่บ้านเพื่อน พอมันเริ่มเมามันก็เรียกชื่อเราเว่ย เรียกซ้ำ ๆ ด้วย แล้วยังมีมานั่งใกล้แล้วลูบหัว เราก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไร เราก็ไม่พูดอะไร แต่มานึกย้อนตอนนี้ถ้าเราพูดออกไป ถามออกไปซักนิดมันอาจจะไม่ค้างคาในความรู้สึกอยู่แบบนี้ ตอนนี้ก็แยกย้ายกันไปเรียน มันก็ทั้งมีแฟนแล้ว พร้อมกับเลิกไปแล้ว พอเห็นโพสรูปคู่ก็กดเลิกติดตาม พอคิดถึงก็ค้นชื่อเข้าไปส่องอีก ก็ส่องมันบางโอกาส และไม่ได้คุยกัยกันเลยถ้าไม่ได้บังเอิญเจอ มันกับเราตอนนี้อยู่กันคนล่ะจังหวัด ยากนักที่จะได้เจอ ได้คุย แชทก็ไม่มีทักกัน พยายามแล้วแหละให้เลิกชอบ ก็คิดนะว่าทำได้แล้ว แต่เลิกส่องนี่ยังทำไม่ได้
คนที่สอง คือเพื่อนมหาลัย เรียนอยู่ห้องเดียวกัน ตอนแรกก็ไม่ได้รู้สึกอะไรหรอกนะ แต่เหมือนเดิมไม่รู้ว่าชอบเข้าไปตอนไหน ไม่เคยสังเกตตัวเอง รู้อีกทีก็ชอบไปแล้ว เหมือนมาสเต็ปเดิมอีกแล้ว แต่คนนี้เราไม่ได้สนิทกันขนาดนั้นนะ แค่รู้ว่าชอบอ่ะไม่รู้ทำไม มันเจ้าชู้นะในความรู้สึกเรา มีคนมาชอบมันเยอะ เป็นนักกิจกรรม รู้จักเพื่อนๆ รุ่นพี่ รุ่นน้องเยอะ จะอธิบายความรู้สึกก็บอกไม่ถูก นั่นแหละรู้แค่ว่าชอบ
คือสองคนนี้มีความเหมือนกันหลายอย่างมาก ชื่อเล่นเป็นอักษรภาษาอังกฤษตัวเดียวเหมือนกัน เล่นกีฬาเหมือนกัน น่าจะมีอีกแหละแต่ตอนนี้นึกไม่ออก ก็อย่างที่บอก ทั้งสองคนเป็นเพื่อน มันยากนะเราว่าที่จะบอกความรู้สึกอ่ะ เราเป็นคนไม่กล้า ไม่กล้าจริง ๆ จนปล่อยให้เวลามันล่วงเลยไปโดยเปล่าประโยชน์ตลอด ที่สำคัญเรายังไม่บอกคือเพื่อนเราจากทั้ง 2 ช่วงเวลาที่เราแอบชอบ ไม่ว่าจะม. หรือ ป.ตรี พวกเค้าจะถามเราตลอดว่าชอบ... ใช่มั้ย ในใจเราอ่ะอยากตอบว่าใช่ กุชอบ ซักครั้งนึกอ่ะ แต่ไม่รู้ทำไม ไม่เคยเอ่ยออกไปได้เลย ตอนนี้เรามีเวลาอีกปีกว่า ในการเรียนกับเขา เราก็ไม่รุ้ว่าต้องทำยังไงดี รู้แหละว่าถ้าถามคนอื่นว่าต้องทำยังไง ต้องได้จะคำตอบว่าให้บอกไป เรารู้แต่เราไม่กล้า เพราะเราเคยเห็นนะเขาเดินกับผู้หญิง เคยได้ยินคนอื่นแซวเเค้าเรื่องผู้หญิง และเราค่อนข้างมั่นใจแหละว่าตอนนี้เค้าอาจรู้ว่าเราชอบมั้ง เพราะเพื่อนๆในห้องมันพูด แซวเรากันเกือบทุกวัน
ก็นั่นแหละเรากำลังจะทำให้ประวัติศาสตร์มันซ้ำรอย โดยการปล่อยเวลาไปเรื่อย ๆ เพราะเราคิดถึงความเป็นไปได้ว่ามันไม่มีเลย
ถามว่าอยากมีแฟนมั้ย.... อยากค่ะ เหงามั้ย.... เหงามากค่ะ แต่อย่าว่าเราเลยนะที่เราไม่มีความกล้า
ขอบคุณนะ ไม่รู้ว่ามีคนเข้ามาอ่านรึเปล่า ขอโทษในความไร้สาระของเรา ขอโทษในความไม่กล้าของเราเอง
เราแค่อยากพิมพ์มันออกมาบ้าง อย่าว่าแต่ให้ไปบอกชอบใครเลย เรื่องพวกนี้แค่เล่าให้ใครฟังยังไม่กล้าเลย มัวแต่เก็บไว้ไม่รู้ว่าเพื่ออะไร