ไม่อยากออกไปไหน กลัวอยากหนี

ต้องบอกก่อนว่าถ้าผิดพลาดตรงไหนขออภัยด้วยนะคะพยายามเรียบเรียงอย่างดีที่สุดแล้ว คือเราป่วยมาจะสามปีแล้วค่ะ อยู่บ้านตอนแรกออกไปเรียนแต่สุดท้ายก็กลับมาอยู่บ้านเข้ากับสังคมไม่ได้รู้สึกกลัวไปเองมือไม้สั่น แค่พูดปากยังสั่นเลย ตอนกลับมาอยู่บ้านก็อยู่ไม่ได้ เลยไปอยู่ต่างจังหวัดได้สองเดือนก็กลับมา วนลูปเดิมๆ ตอนนี้กลัวมากเหมือนกลัวการเปลี่ยนแปลง บางครั้งก็นั่งร้องไห้คนเดียวเหมือนใจจะขาด ตอนกลางคืนไม่ได้นอนเลย นอนไม่หลับ เคลียดรู้แค่ว่าเคลียดกลัวอนาคตที่กำลังจะมาถึง ตอนนี้ไม่ได้เรียนแล้วค่ะเพราะกลัวไม่อยากออกไป สับสนมากๆบางวันคึกมากอ่านหนังสือเป็นสามสี่ชั่วโมงบางวันขี้เกียจไม่ทำอะไรเลยเล่นแต่มือถือ ตอนนี้ไม่ได้เล่นโซเชี่ยลอะไรมีแค่ยูทูป ท่องเว็บไปเรื่อยๆ เหมือนกลายเป็นคนไม่มีจุดหมายในชีวิตไปแล้วอ่ะค่ะ มีข้อนึงที่สับสนมากๆคือเรื่องเรียนจริงๆไม่รู้จะคุยกับใครเพราะที่บ้านไม่มีใครฟัง ไม่มีเพื่อนไม่มีสังคมเลยมาตั้งกระทู้เพื่อถามทุกคนค่ะ คือตอนนี้สับสนมากๆเพื่อนเรียนจะจบมหาลัยกันแล้ว มีชีวิตที่สดใสมีสังคม ส่วนเราไม่มีอะไรเลยใช้ชีวิตไปวันๆไม่กล้าทำอะไรเพราะกลัวแต่ไม่รู้กลัวอะไรรู้แค่ว่ากลัวอยากหนี อยากรู้ว่าเป็นไปได้มั้ยที่คนเราจะไม่เรียนหนังสือคือในสังคมเราเป็นสังคมค่านิยม วัตถุนิยมมากๆ ในอนาคตอีกสามสิบสี่สิบปีเราจะเป็นคนแบบไหนคะจะอยู่ได้มั้ย แต่พ่อก็บอกตลอดว่าไม่เป็นไรอยู่เฉยๆก็ได้แต่เราก็กังวลค่ะตือมันเป็นไปไม่ได้ที่เราจะไม่มีสังคมเพราะถ้าป่วยต้องไปรพ.ใช่มั้ยค่ะต้องเจอผู้คนอยู่ดี เราควรทำยังไงดีคะกับการใช้ชีวิตต่อไป