เราอยากแชร์ประสบการณ์ที่จ่อย (น้องหมาที่บ้าน) หายไปเมื่ออาทิตย์ก่อนค่ะ
เรื่องยาวตรงตามชื่อเรื่องที่ตั้งว่าเป็นมหากาพย์เลยค่ะ
ไม่แน่ใจว่าจะมีใครสนใจหรือทนอ่านจนจบ เพราะเราเล่าแบบเก็บรายละเอียดมาก
แต่เราคิดว่าคนที่มีประสบการณ์เดียวกับเราตอนนี้เลยคงสับสน เสียใจ และต้องการพลังใจที่จะข้ามผ่านช่วงเวลาที่เศร้าเสียใจนี้ไปให้ได้
จ่อยเป็นหมาพันธุ์ทาง อายุ 7ปี มีแม่เป็นหมาข้างถนนพันธุ์ทางเหมือนกันชื่อ ตาล
ดูจากลักษณะภายนอกจ่อย น่าจะเป็นพันธุ์ผสมระหว่างไซบีเรียนกับบางแก้วผสมหมาไทย ส่วนแม่ตาลดูเหมือนจะเป็นพันธุ์ผสมระหว่างบางแก้วและหมาไทย
ปกติจ่อยสามารถกระโดด และมุดรั้วออกไปนอกบ้านได้ค่ะ แต่ถึงจะออกไปเค้าก็จะไม่ไปไกลกว่าซอยที่อยู่ในหมู่บ้าน
เพราะเค้าถูกสอนไม่ให้วิ่งตามเราออกไปนอกหมู่บ้าน ช่วงเด็กๆเค้าเคยวิ่งตาม แต่เราจะดุห้ามและตีจริงจัง บวกกับแม่ตาลก็เป็นหมาชอบอยู่แต่บ้าน เลยกลายเป็นว่าจ่อยก็ชอบอยู่บ้านเหมือนกับแม่ของมัน
และมันไม่มีนิสัยกระโดดหรือมุดรั้วเพื่อไปวิ่งไล่รถ หรือ ไล่กัดคน
มีเพียงแต่ตอนที่ฝนตกฟ้าร้องหรือตอนที่มีจุดพลุเสียงดัง เค้าจะกลัวมากจนออกจากบ้านไปมุดอยู่ในซอกครัวที่บ้านป้าข้างบ้าน (ของเรียกสมมุติว่า ป้าเอ)
พอฝนหยุดตก มันก็จะเดินกลับมาที่บ้าน
เมื่อวันอาทิตย์ที่แล้วตอนเช้าเราไม่อยู่บ้านไปต่างจังหวัด ได้ฝากป้าเอให้ข้าวกับจ่อยและแม่ตาลในตอนเช้า
พอเรากลับบ้านมาตอนบ่าย 2 ไม่เจอจ่อยซะแล้ว มีแต่แม่ตาลอยู่บ้านตัวเดียว
พอตะโกนเรียกจ่อย แม่ตาลก็ร้องงี๊ดๆ เราจึงรู้สึกถึงความผิดปกติ จ่อยไม่อยู่บ้านคอยรับเราเหมือนที่เคยเป็น
ปกติเราเดินทางค่อนข้างบ่อยเหมือนกัน พอกลับมาบ้านทีไร ก็จะเจอจ่อยคอยรับเราอยู่ที่บ้านตลอด
เราจึงเดินไปหาที่บ้านป้าเอ เดินวนหารอบๆหมู่บ้าน ก็ไม่เจอ
ตอนนั้นยังสงสัยอยู่ว่า มันไปไหนน้า ทำไมไม่อยู่
หาได้สักพักฝนก็ตกเลยกลับมารอที่บ้าน หวังว่าฝนหยุดตกมันคงกลับมาที่บ้าน
พอตกเย็นฝนหยุดตก จ่อยมันก็ไม่กลับมา
เราเริ่มใจไม่ค่อยดี จึงขับรถวนดูรอบๆหมู่บ้านและถนนข้างนอก
จนค่ำก็ยังหาไม่เจอ เลยไปถามบ้านข้างบ้านว่าตอนให้ข้าวเช้า จ่อยมันอยู่ไหม
บ้าเอบอกว่า มันอยู่นะ แถมตอนแปดโมงเช้าเอากระดูกมาให้มันอีกรอบ
พอประมาณ 10 โมงยังได้ยินเสียงมันเห่าอยู่เลย
ป้าเอเค้าก็เริ่มเป็นห่วงมันเหมือนเรา เพราะเราสองคนรู้ดีว่าจ่อย มันมีนิสัยหวงและชอบประจบเจ้าของ แต่ถูกสอนไม่ให้ตามออกไปข้างนอก จึงมันจะรออยู่ที่บ้าน
ถ้าเกิดเผลอออกมานอกบ้านตอนกลางวัน เดี๋ยวตอนเย็นก็ต้องกลับไปรอเราที่บ้านเสมอ เป็นอย่างนี้ตลอดระยะเวลา 7 ปี
เรารู้จากป้าเอว่าวันนั้นมีเรื่องที่ผิดปกติคือ มีคนมาลากสายเคเบิ้ลหรือสายอินเตอร์เนทในหมู่บ้าน
...ใครทำอะไรมันรึเปล่า...
คืนนั้นเราจึงติดต่อหัวหน้าหมู่บ้านเพื่อขอดูกล้องวงจรปิดตรงทางออกในซอยเรา
แต่วันนั้นหัวหน้าหมู่บ้านไม่อยู่ เราจึงต้องรอเย็นวันถัดไปหลังจากเค้ากลับมาจากที่ทำงาน
วันแรกผ่านไป โดยที่จ่อยไม่ได้กลับบ้าน แต่เราก็หวังว่ามันจะกลับมาในเช้าวันรุ่งขึ้น เพราะมันไม่เคยพลาดกินช้าวเช้าแม้แต่วันเดียว (เว้นตอนป่วย)
มหากาพย์ตามหา 'จ่อย' (น้องหมาหายไป)
เรื่องยาวตรงตามชื่อเรื่องที่ตั้งว่าเป็นมหากาพย์เลยค่ะ
ไม่แน่ใจว่าจะมีใครสนใจหรือทนอ่านจนจบ เพราะเราเล่าแบบเก็บรายละเอียดมาก
แต่เราคิดว่าคนที่มีประสบการณ์เดียวกับเราตอนนี้เลยคงสับสน เสียใจ และต้องการพลังใจที่จะข้ามผ่านช่วงเวลาที่เศร้าเสียใจนี้ไปให้ได้
จ่อยเป็นหมาพันธุ์ทาง อายุ 7ปี มีแม่เป็นหมาข้างถนนพันธุ์ทางเหมือนกันชื่อ ตาล
ดูจากลักษณะภายนอกจ่อย น่าจะเป็นพันธุ์ผสมระหว่างไซบีเรียนกับบางแก้วผสมหมาไทย ส่วนแม่ตาลดูเหมือนจะเป็นพันธุ์ผสมระหว่างบางแก้วและหมาไทย
ปกติจ่อยสามารถกระโดด และมุดรั้วออกไปนอกบ้านได้ค่ะ แต่ถึงจะออกไปเค้าก็จะไม่ไปไกลกว่าซอยที่อยู่ในหมู่บ้าน
เพราะเค้าถูกสอนไม่ให้วิ่งตามเราออกไปนอกหมู่บ้าน ช่วงเด็กๆเค้าเคยวิ่งตาม แต่เราจะดุห้ามและตีจริงจัง บวกกับแม่ตาลก็เป็นหมาชอบอยู่แต่บ้าน เลยกลายเป็นว่าจ่อยก็ชอบอยู่บ้านเหมือนกับแม่ของมัน
และมันไม่มีนิสัยกระโดดหรือมุดรั้วเพื่อไปวิ่งไล่รถ หรือ ไล่กัดคน
มีเพียงแต่ตอนที่ฝนตกฟ้าร้องหรือตอนที่มีจุดพลุเสียงดัง เค้าจะกลัวมากจนออกจากบ้านไปมุดอยู่ในซอกครัวที่บ้านป้าข้างบ้าน (ของเรียกสมมุติว่า ป้าเอ)
พอฝนหยุดตก มันก็จะเดินกลับมาที่บ้าน
เมื่อวันอาทิตย์ที่แล้วตอนเช้าเราไม่อยู่บ้านไปต่างจังหวัด ได้ฝากป้าเอให้ข้าวกับจ่อยและแม่ตาลในตอนเช้า
พอเรากลับบ้านมาตอนบ่าย 2 ไม่เจอจ่อยซะแล้ว มีแต่แม่ตาลอยู่บ้านตัวเดียว
พอตะโกนเรียกจ่อย แม่ตาลก็ร้องงี๊ดๆ เราจึงรู้สึกถึงความผิดปกติ จ่อยไม่อยู่บ้านคอยรับเราเหมือนที่เคยเป็น
ปกติเราเดินทางค่อนข้างบ่อยเหมือนกัน พอกลับมาบ้านทีไร ก็จะเจอจ่อยคอยรับเราอยู่ที่บ้านตลอด
เราจึงเดินไปหาที่บ้านป้าเอ เดินวนหารอบๆหมู่บ้าน ก็ไม่เจอ
ตอนนั้นยังสงสัยอยู่ว่า มันไปไหนน้า ทำไมไม่อยู่
หาได้สักพักฝนก็ตกเลยกลับมารอที่บ้าน หวังว่าฝนหยุดตกมันคงกลับมาที่บ้าน
พอตกเย็นฝนหยุดตก จ่อยมันก็ไม่กลับมา
เราเริ่มใจไม่ค่อยดี จึงขับรถวนดูรอบๆหมู่บ้านและถนนข้างนอก
จนค่ำก็ยังหาไม่เจอ เลยไปถามบ้านข้างบ้านว่าตอนให้ข้าวเช้า จ่อยมันอยู่ไหม
บ้าเอบอกว่า มันอยู่นะ แถมตอนแปดโมงเช้าเอากระดูกมาให้มันอีกรอบ
พอประมาณ 10 โมงยังได้ยินเสียงมันเห่าอยู่เลย
ป้าเอเค้าก็เริ่มเป็นห่วงมันเหมือนเรา เพราะเราสองคนรู้ดีว่าจ่อย มันมีนิสัยหวงและชอบประจบเจ้าของ แต่ถูกสอนไม่ให้ตามออกไปข้างนอก จึงมันจะรออยู่ที่บ้าน
ถ้าเกิดเผลอออกมานอกบ้านตอนกลางวัน เดี๋ยวตอนเย็นก็ต้องกลับไปรอเราที่บ้านเสมอ เป็นอย่างนี้ตลอดระยะเวลา 7 ปี
เรารู้จากป้าเอว่าวันนั้นมีเรื่องที่ผิดปกติคือ มีคนมาลากสายเคเบิ้ลหรือสายอินเตอร์เนทในหมู่บ้าน
...ใครทำอะไรมันรึเปล่า...
คืนนั้นเราจึงติดต่อหัวหน้าหมู่บ้านเพื่อขอดูกล้องวงจรปิดตรงทางออกในซอยเรา
แต่วันนั้นหัวหน้าหมู่บ้านไม่อยู่ เราจึงต้องรอเย็นวันถัดไปหลังจากเค้ากลับมาจากที่ทำงาน
วันแรกผ่านไป โดยที่จ่อยไม่ได้กลับบ้าน แต่เราก็หวังว่ามันจะกลับมาในเช้าวันรุ่งขึ้น เพราะมันไม่เคยพลาดกินช้าวเช้าแม้แต่วันเดียว (เว้นตอนป่วย)