อายุ 30 กว่าๆ แล้ว
5 ปีก่อนมีเหตุบังเอิญให้ไปเจอเพื่อนสมัยเรียน ป.ตรี แต่เพราะเรียนคนละเอก จึงรู้จักกันแบบผิวเผิน
รู้สึกชอบตั้งแต่ตอน ป.ตรีแล้ว ปัจจุบันสืบจนรู้ว่าเพื่อนไม่มีแฟน โสดมานาน
จึงหาเรื่องเจอ โดยการไปช่วยงาน ช่วยทำทีสีส ป.เอก นัดกินข้าว ดูหนัง ไปเดินห้าง ไปตามงานอีเว้นท์ ฯ อย่างน้อย 1-3 เดือนจะเจอกัน 1-2 ครั้ง
คุย Line ประโยคสั้นๆ ซะส่วนใหญ่ (เพื่อนผมไม่ค่อยชอบเล่นโซเชียล)
ที่เจอกันได้ไม่บ่อยมากนัก เพราะว่าต่างคนต่างช่วยงานที่บ้าน และอยู่คนละจังหวัด เพื่อนผมอยู่อยุธยา ผมอยู่สมุทรปราการ
แต่การเจอกันแต่ละครั้ง ก็เหมือนมีกำแพงบางอย่างขวางอยู่ คือ เพื่อนคนนี้ไม่ค่อยพูดเรื่องส่วนตัว ไม่ค่อยพูดเรื่องงาน ไม่ค่อยพูดเรื่องครอบครัว พอถามถึงทีไรก็ตอบแบบอ้อมๆ ตอบแบบรวมๆ แล้วก็เปลี่ยนเรื่อง พูดเรื่องทั่วไป
ส่วนผม ผมพยายามเล่าว่าผมทำอะไรอยู่ ก็เหมือนไม่อยากรู้โดนเปลี่ยนเรื่องตลอด
ผ่านไปจะ 5 ปี มีอยู่วันนึงผมไปทำธุระแถวใกล้ๆ กัน ซักพักเธอเลย Line บอกผมว่าอยากกินขนม ผมก็เลยจะซื้อไปให้ แต่ก็ไม่ได้ซื้อเพราะว่ามันสายไปแล้วจะเที่ยงแล้ว ผมก็เลยเปลี่ยนไปนัดกินข้าวกันแทน ผมก็สังเกตุได้ว่าเธอใส่เสื้อที่ผมซื้อให้ ก็เลยคิดว่าควรบอกชอบได้แล้ว แต่ติดที่ว่าสภาพแวดล้อมคนเยอะมาก ผมเลยไม่กล้าบอกกลัวเธออาย
หลังจากนั้นเจอกันอีกครั้งผมจึงตัดสินใจบอกชอบ จะได้รู้กันไปเลย (ถ้าบอกชอบ อยากบอกต่อหน้า)
เธอบอกผมว่า รู้มาตั้งนานแล้ว รู้มาตั้งแต่ ป.ตรีแล้วว่าผมชอบ (ผมก็ไม่คิดว่าเธอจะรู้เพราะสมัยเรียนเราไม่ค่อยได้คุยกัน)
แต่ก็โดนปฏิเสธด้วยเหตุผล เธอชอบคนเก่ง มีความสามารถ คิดกับผมแค่เพื่อน อยากให้เป็นเหมือนเดิม
พอโดนปฏิเสธ สมาธิผมหายไปเลย คิดอะไรไม่ออก สมาธิไม่มี
กลับบ้านมา ตื่นเช้ามา สมาธิกลับมา ก็เริ่มคิดได้ ก็เลยมีคำถามในหัวว่า เธอรู้ได้อย่างไรว่าผมทำอะไรได้บ้าง ทำอะไรไม่ได้บ้าง เค้ายังไม่รู้เลยว่าผมทำอะไรได้บ้างเลย รู้แค่ผิวเผินไม่รู้รายละเอียด ตัดสินผมซะแล้ว
อย่างทีสีสที่ผมช่วยทำ ผมก็ช่วยเรียบเรียง ผมก็แก้ให้เยอะมาก เพราะเธอเขียนไม่เก่งเลย การจัดกลุ่มหัวข้อก็งงมาก คือเข้าขั้นแย่เลย
ทำไมถึงโดนอีกฝ่ายปฏิเสธ และตัดสินว่าเป็นคนไม่เก่ง ทั้งๆ ที่ยังไม่รู้จักกันดีเลย
หรือว่าเป็นเพียงข้ออ้างในการบอกปฏิเสธแบบไม่ให้เสียน้ำใจกันครับ
ตอนนี้คาใจมากกกกกกกครับ คาใจว่าทำไมถึงตัดสินผมทั้งๆ ที่ยังไม่รู้อะไรเกี่ยวกับผมเลย
ตอนนี้ผมทักเธอไปเรื่องงานที่ช่วยเธอทำ แต่เหมือนเธอก็ไม่คุยกับผมแล้ว เอ้าไหนบอกว่าให้เป็นเพื่อนเหมือนเดิม ทำตัวเหมือนเดิม
ทำไมถึงโดนอีกฝ่ายปฏิเสธ และตัดสินว่าเป็นคนไม่เก่ง ทั้งๆ ที่ยังไม่รู้จักกันดีเลย
5 ปีก่อนมีเหตุบังเอิญให้ไปเจอเพื่อนสมัยเรียน ป.ตรี แต่เพราะเรียนคนละเอก จึงรู้จักกันแบบผิวเผิน
รู้สึกชอบตั้งแต่ตอน ป.ตรีแล้ว ปัจจุบันสืบจนรู้ว่าเพื่อนไม่มีแฟน โสดมานาน
จึงหาเรื่องเจอ โดยการไปช่วยงาน ช่วยทำทีสีส ป.เอก นัดกินข้าว ดูหนัง ไปเดินห้าง ไปตามงานอีเว้นท์ ฯ อย่างน้อย 1-3 เดือนจะเจอกัน 1-2 ครั้ง
คุย Line ประโยคสั้นๆ ซะส่วนใหญ่ (เพื่อนผมไม่ค่อยชอบเล่นโซเชียล)
ที่เจอกันได้ไม่บ่อยมากนัก เพราะว่าต่างคนต่างช่วยงานที่บ้าน และอยู่คนละจังหวัด เพื่อนผมอยู่อยุธยา ผมอยู่สมุทรปราการ
แต่การเจอกันแต่ละครั้ง ก็เหมือนมีกำแพงบางอย่างขวางอยู่ คือ เพื่อนคนนี้ไม่ค่อยพูดเรื่องส่วนตัว ไม่ค่อยพูดเรื่องงาน ไม่ค่อยพูดเรื่องครอบครัว พอถามถึงทีไรก็ตอบแบบอ้อมๆ ตอบแบบรวมๆ แล้วก็เปลี่ยนเรื่อง พูดเรื่องทั่วไป
ส่วนผม ผมพยายามเล่าว่าผมทำอะไรอยู่ ก็เหมือนไม่อยากรู้โดนเปลี่ยนเรื่องตลอด
ผ่านไปจะ 5 ปี มีอยู่วันนึงผมไปทำธุระแถวใกล้ๆ กัน ซักพักเธอเลย Line บอกผมว่าอยากกินขนม ผมก็เลยจะซื้อไปให้ แต่ก็ไม่ได้ซื้อเพราะว่ามันสายไปแล้วจะเที่ยงแล้ว ผมก็เลยเปลี่ยนไปนัดกินข้าวกันแทน ผมก็สังเกตุได้ว่าเธอใส่เสื้อที่ผมซื้อให้ ก็เลยคิดว่าควรบอกชอบได้แล้ว แต่ติดที่ว่าสภาพแวดล้อมคนเยอะมาก ผมเลยไม่กล้าบอกกลัวเธออาย
หลังจากนั้นเจอกันอีกครั้งผมจึงตัดสินใจบอกชอบ จะได้รู้กันไปเลย (ถ้าบอกชอบ อยากบอกต่อหน้า)
เธอบอกผมว่า รู้มาตั้งนานแล้ว รู้มาตั้งแต่ ป.ตรีแล้วว่าผมชอบ (ผมก็ไม่คิดว่าเธอจะรู้เพราะสมัยเรียนเราไม่ค่อยได้คุยกัน)
แต่ก็โดนปฏิเสธด้วยเหตุผล เธอชอบคนเก่ง มีความสามารถ คิดกับผมแค่เพื่อน อยากให้เป็นเหมือนเดิม
พอโดนปฏิเสธ สมาธิผมหายไปเลย คิดอะไรไม่ออก สมาธิไม่มี
กลับบ้านมา ตื่นเช้ามา สมาธิกลับมา ก็เริ่มคิดได้ ก็เลยมีคำถามในหัวว่า เธอรู้ได้อย่างไรว่าผมทำอะไรได้บ้าง ทำอะไรไม่ได้บ้าง เค้ายังไม่รู้เลยว่าผมทำอะไรได้บ้างเลย รู้แค่ผิวเผินไม่รู้รายละเอียด ตัดสินผมซะแล้ว
อย่างทีสีสที่ผมช่วยทำ ผมก็ช่วยเรียบเรียง ผมก็แก้ให้เยอะมาก เพราะเธอเขียนไม่เก่งเลย การจัดกลุ่มหัวข้อก็งงมาก คือเข้าขั้นแย่เลย
ทำไมถึงโดนอีกฝ่ายปฏิเสธ และตัดสินว่าเป็นคนไม่เก่ง ทั้งๆ ที่ยังไม่รู้จักกันดีเลย
หรือว่าเป็นเพียงข้ออ้างในการบอกปฏิเสธแบบไม่ให้เสียน้ำใจกันครับ
ตอนนี้คาใจมากกกกกกกครับ คาใจว่าทำไมถึงตัดสินผมทั้งๆ ที่ยังไม่รู้อะไรเกี่ยวกับผมเลย
ตอนนี้ผมทักเธอไปเรื่องงานที่ช่วยเธอทำ แต่เหมือนเธอก็ไม่คุยกับผมแล้ว เอ้าไหนบอกว่าให้เป็นเพื่อนเหมือนเดิม ทำตัวเหมือนเดิม