เขียนผิดอ่านยากยังไงก็ขอโทษด้วยนะคะ
คือเราเป็นอะไรก็ไม่รู้ เวลาที่ไม่มีคนคุยน่ะ เหงามากมาย (เป็นบางครั้งน่ะ) แต่พอมีคนเข้ามาคุยด้วย ช่วงแรกก็โอเค คุยได้ปกติ แต่พอเริ่มนานเข้า 2 เดือนผ่านไป 3 เดือนผ่าน นี่เริ่มไม่ตอบแชท ไม่อ่านไลน์อ้างว่ามีธุระเยอะ เรียนหนัก มีสอบ (คุยแบบไม่มีสถานะ) คนที่คุยส่วนใหญ่ไม่รู้ว่าชอบเราจริงจังแค่ไหน แต่ขอคบเป็นแฟนตลอด เราบอกว่าเรายังไม่พร้อมมีใคร คุยกันไปเรื่อยๆก่อน แต่เราก็ไม่ได้ปิดกั้นเขาน่ะ ถ้าเขามีคนที่ชอบหรือมีคนที่คุยด้วยแล้วรู้สึกดี เราก็จะปล่อยเขาไป แต่จนถึงตอนนี้ก็ไม่มีใครไปไหน แม่เคยบอกว่าจะมีคนทนเราได้นานแค่ไหนกันเชียว ชอบเอาแต่ใจ ขี้งอน
เบื่อง่าย แต่ทำไมกับคนที่เราคุยมาทุกคน (ทุกคนจริงๆ) ไม่มีใครเลิกคุยกับเราเลย ทั้งที่เราก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรมากมาย ทักมาเช้าตอบเย็น ทักวันนี้ 1-2 วันตอบ บางทีก็หายไปเป็นเดือนก็มีแล้วค่อยมาตอบ แต่เขาก็ยังอยู่ เราจะทำยังไงดี ขอคำปรึกษาหน่อยครับ ที่จะทำให้บทสนทนาไม่น่าเบื่อ (เหมือนพิมพ์วกไปวนมา ยังไงก็ขอโทษด้วยนะครับ)
เคยเป็นกันหรือเปล่า เวลาไม่มีคนคุยก็เหงา พอเวลามีคนมาคุยก็เบื่อ
คือเราเป็นอะไรก็ไม่รู้ เวลาที่ไม่มีคนคุยน่ะ เหงามากมาย (เป็นบางครั้งน่ะ) แต่พอมีคนเข้ามาคุยด้วย ช่วงแรกก็โอเค คุยได้ปกติ แต่พอเริ่มนานเข้า 2 เดือนผ่านไป 3 เดือนผ่าน นี่เริ่มไม่ตอบแชท ไม่อ่านไลน์อ้างว่ามีธุระเยอะ เรียนหนัก มีสอบ (คุยแบบไม่มีสถานะ) คนที่คุยส่วนใหญ่ไม่รู้ว่าชอบเราจริงจังแค่ไหน แต่ขอคบเป็นแฟนตลอด เราบอกว่าเรายังไม่พร้อมมีใคร คุยกันไปเรื่อยๆก่อน แต่เราก็ไม่ได้ปิดกั้นเขาน่ะ ถ้าเขามีคนที่ชอบหรือมีคนที่คุยด้วยแล้วรู้สึกดี เราก็จะปล่อยเขาไป แต่จนถึงตอนนี้ก็ไม่มีใครไปไหน แม่เคยบอกว่าจะมีคนทนเราได้นานแค่ไหนกันเชียว ชอบเอาแต่ใจ ขี้งอน
เบื่อง่าย แต่ทำไมกับคนที่เราคุยมาทุกคน (ทุกคนจริงๆ) ไม่มีใครเลิกคุยกับเราเลย ทั้งที่เราก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรมากมาย ทักมาเช้าตอบเย็น ทักวันนี้ 1-2 วันตอบ บางทีก็หายไปเป็นเดือนก็มีแล้วค่อยมาตอบ แต่เขาก็ยังอยู่ เราจะทำยังไงดี ขอคำปรึกษาหน่อยครับ ที่จะทำให้บทสนทนาไม่น่าเบื่อ (เหมือนพิมพ์วกไปวนมา ยังไงก็ขอโทษด้วยนะครับ)