คืออยากทราบค่ะ อาการเหล่านี้เป็นอะไรคะ ตอนนี้เราอายุ14ปี
เราอายุเท่านี้แต่ปัญหาชีวิตเยอะมาก ขอเล่าไปตอนเด็กๆก่อนเลยนะคะ ตอนเราอายุ10ขวบ แม่เราเสียชีวิต เราต้องอยู่กับพ่อกับน้อง ตั้งแต่นั้นมา เราไม่เคยได้ความรัก ความดูแล เอาใจใส่จากใครเลย ทุกคนรักแต่น้องเรา เราเหมือนอยู่ตัวคนเดียวเลย ซักผ้าเอง ล้างชาม ถูบ้าน งานทุกอย่างในบ้านเป็นหน้าที่เราทั้งหมด แต่เราเข้าใจค่ะ ว่าพ่อต้องทำงานหาเงิน น้องยังเด็ก แต่เราไม่เข้าใจว่า ทุกวันพ่อและวันเกิดของพ่อเรา เรากับน้องจะไหว้พ่อทุกปี แต่เราไม่เคยได้กอดพ่อเลย พ่อเรากอดแต่น้องบอกรักน้อง พอเราจะเข้าไปกอด พ่อเราก็เดินหนี เราเหมือนอยู่ตัวคนเดียวเลย อยากได้อะไรก็ไม่เคยได้ มีครั้งนึงตอนเราอยู่ป.6 ตอนนั้นเริ่มมีการเรียน ด้วยเทคโนโลยีอะ จำเป็นต้องใช้โทรศัพท์ เราขอพ่อ พ่อบอกเราว่าไม่ให้ พ่อก็ด่าเรา เราก็ไม่เข้าใจ ทำไมน้องเราอยู่อนุบาล1 ไม่มีเรื่องต้องใช้แท็บแลตเลย พ่อเราซื้อให้น้อง จากนั้น เราแยกห้องมานอนคนเดียว ไม่ค่อยได้คุยกับใครเลย ตื่นเช้าหุงข้าวอาบน้ำแต่งตัวไปโรงเรียน กินข้าว ก็ไม่เจอพ่อแล้วเห็นแต่เงินที่วางไว้ให้ไปโรงเรียน อยู่โรงเรียนก็ไม่มีเพื่อนค่ะ เพื่อนชอบล้อเราว่า ไม่มีแม่ อ้วนบ้าง ดำบ้าง เราแทบไม่ได้คุยกับใครเลย จนพี่เรา พี่สนิทแต่ไม่แท้นะคะ เป็นคนเดียวที่เราปรึกษาได้ พี่เขาบอกให้เรายิ้ม หัวเราะ เฟรนรี่บ้าง เราก็เริ่มเปลี่ยนแปลงตัวเองค่ะ เราเริ่มยิ้ม หาเรื่องตลกๆไปคุยกับเพื่อนในห้อง จนเพื่อนๆไม่ล้อเราแล้ว แต่เพื่อนมองเราว่าเราเป็นตัวตลก เราไม่เคยยิ้มแบบมีความสุขสักครั้งเลย ยิ้มทีไร อยากจะร้องไห้ พอเราเริ่มเข้ามัธยม เราสอบเข้ามีผู้สอบ500กว่าคน เราสอบได้ที่35ใน500กว่าคน(ไม่ได้อวดนะคะ)เราดีใจมาก แต่โรงเรียนเขาคละเอาอะค่ะ คือสุ่มเลือกห้องให้ ตอนแรกคิดว่าได้อยู่ห้องแรกๆ แต่พอวันมอบตัว เราได้อยู่ห้องที่15 โรงเรียนเรามี16ห้อง เราก็น้อยใจมาก ทำไมพราะเจ้าแกล้งเราตลอดเลย พอไปถึงบ้านพ่อรู้พ่อโกรธมาก หาว่าเราโกหกว่าสอบได้ที่35ใน500คน พ่อก็ไม่พูดกับเราเลย จากนั้น อาการเราแย่ลง เริ่มก้าวร้าวแปลกๆ อารมณ์ร้อนมากขึ้น เวลาพ่อบ่นเราเริ่มเถียงจากปกติที่เงียบๆ วันหยุดเราก็อยู่แต่ในห้อง แล้วตอนนั้นมันฮิตมากในเฟสบุ๊ค คือกรีดแขนตัวเอง เราเริ่มทำร้ายตัวเองเวลาเรากรีดตัวเองทำร้ายตัวเองทีไรเรารู้สึกดีแต่มันเจ็บ กรีดแขนแต่ไม่ถ่ายลงเฟสนะคะเพราะเราไม่ชอบใหใครรู้อะไรเกี่ยวกับเรา พอหลังๆเราเริ่มกลัวเลือด กรีดแขนทีไร เราเห็นเลือดตัวเองแล้วอยากจะอ้วก เราก็เลิกกรีดแขน พอม.2ไม่มีอะไรมากค่ะ เรื่องเดิมๆ เก็บตัวอยู่นห้อง ทะเลาะกับพ่อทุกๆวัน แลวก็มีปัญหากับเพื่อนที่โรงเรียนแต่ไม่รุนแรง ครูไม่รู้อะไรงี้ แต่พอม.3 เป็นช่วงนี้เลยค่ะ เริ่มมีความรัก อกหัก เศร้าๆ เรื่องเรียนก็แย่ลง อาการก็หนักขึ้น ไม่ชอบสุงสิงกับใครมากมาย ชอบมุมมืดๆ อยู่ในที่มืดๆ และตอนนี้ห้องเราหลอดไฟมันเสีย เราก็ไม่ยอมซ่อมรู้สึกชอบด้วยซ้ำไป เราเริ่มที่จะ นอนดึก พอตอนเช้าเราก็ไม่ง่วงเท่าไหร่ แต่วันหยุดทีไร เราหลับไปทั้งวันเลยทั้งที่ไม่ได้อดนอนอะไรขนาดนั้น และรู้สึกเบื่อหนายมากๆเบื่อผู้คน เบื่อตัวเอง เบื่อทุกอย่าง รู้สึกไม่อยากทำอะไร รู้สึกว่าอยากไปนั่งโง่ๆที่ไหนสักที่จากนั้นเราทำอะไรก็เหนื่อย ขนาดหายใจก็เหนื่อย และช่วงนี้เราเบื่ออาหารมากๆ จนพ่อเริ่มทัก ทำไมไม่ค่อยกินเยอะละ คือปกติเราอ้วนไง กินเยอะ แต่เดี๋ยวนี้ไม่อะ เบื่อแล้ว กินอะไรก็เบื่อ เราเริ่มคิดว่า อาการหนักแล้ว เราเลยเสิร์ช เราคิดว่าเหมือนคนเป็นโรคซึมเศร้าเลย แต่เราก็คิดอีกแง่ว่า ไม่ได้เป็นหรอก บ้า จากนั้นเริ่มหนักขึ้นเรื่อยๆ มีครั้งหนึ่ง เราเดินจะให้รถชน เพราะเราอยากตายมาก ไม่มีใครรักเราเลย เราไม่ได้เรียกร้องความสนใจนะ เรารู้ตัวดีว่า ไม่มีใครจนใจเราหรอก เราก็ไม่รู้ทำไม ทุกคนเเหมือนรังเกียจเรา เราไปปรึกษาพ่อ ว่าเป็นโรคซึมเศร้ารึป่าว แต่พ่อเราบอก เป็นบ้าไง เป็นบ้าเหมือนแม่ เราก็เสียใจมากเลย ยิ่งวันพ่อ ตั้งแต่เกิดมา พ่อไม่เคยไปร่วมงานวันพ่อกับทางโรงเรียนเลย ขอให้ไปพ่อก็บอก ปัญญาอ่อน เราก็น้อยใจ เก็บมาตลอด ไม่เคยโวยวาย เก็บเอามาร้องไห้ในห้อง พี่ที่สนิทก็ไปทำงานที่ต่างประเทศ ปรึกษาใครไม่ได้เลย อยากตายตลอดเวลา ล่าสุดตอนนี้เราปิดเทอม อยู่แต่ในห้อง ไม่เจอใคร ไม่คุยกับใคร เปิดเพลง คุยกับแฟน ข้าวไม่ไปกิน รอให้ไม่มีใครในบ้านถึงจะออกมาหารไรกิน ออกมาอาบน้ำ เมื่อ2อาทิตย์ที่ผ่านมาเราทะเลาะกับแฟนหนักมาก เราก็ร้องไห้ร้องไห้ทุกวัน ทำไมอย่างงั้นอย่างงี้ ร้องไห้เรื่องแฟนอยู่ดีๆเอาเรื่องตั้งแต่เด็กๆมารวมกันไปหมด ร้องไห้หนักกว่าเดิม รู้สึกไม่มีใครต้องการเราเลย คิดแต่อยากตายๆ รู้สึกตลอดทำอะไรก็ผิด เราเหนื่อยมากเลยกับชีวิต ท้อมาก ยิ่งผลการเรียนก็แย่ลงๆ จากเราเกรด3กว่าๆลงมาเหลือ2.15 เราเสียใจมาก เหนื่อย คือเราไม่รู้เราบ้าจริงๆอย่างที่พ่อบอกรึป่าว อยากไปหาหมอแต่เรากลัว กลัวไปหมด กลัวหมอ หลัวทุกๆคน เราไม่เคยเขาสังคม ไม่รู้ต้องวางตัวยังไง ต้องพูดยังไง เริ่มยังไง เราบ้าหรือเป็นโรคจิต หรือเป็นโรคซึมเศร้าคะ เราไม่ได้โกหกเลยนะคะ ทั้งที่เล่านี้เรื่องจริงค่ะ ยิ่งในเฟส เราเพ้อนู้นนี้มากมากมาย โพสว่าไม่มีใครรักอะไร ไม่มีใครสนใจเลยคะ ไม่มีไลค์ไม่มีกำลังใจ แต่เราไม่โฟกัสหรอกค่ะ เราว่าเราไม่ควรอยู่บนโลกอะ เราว่าโลกมันน่ากลัว
คืออยากทราบค่ะ อาการแบบนี้เราเป็นอะไรคะ เราเป็นบ้าหรือโรคจิต หรือโรคซึมเศร้า
เราอายุเท่านี้แต่ปัญหาชีวิตเยอะมาก ขอเล่าไปตอนเด็กๆก่อนเลยนะคะ ตอนเราอายุ10ขวบ แม่เราเสียชีวิต เราต้องอยู่กับพ่อกับน้อง ตั้งแต่นั้นมา เราไม่เคยได้ความรัก ความดูแล เอาใจใส่จากใครเลย ทุกคนรักแต่น้องเรา เราเหมือนอยู่ตัวคนเดียวเลย ซักผ้าเอง ล้างชาม ถูบ้าน งานทุกอย่างในบ้านเป็นหน้าที่เราทั้งหมด แต่เราเข้าใจค่ะ ว่าพ่อต้องทำงานหาเงิน น้องยังเด็ก แต่เราไม่เข้าใจว่า ทุกวันพ่อและวันเกิดของพ่อเรา เรากับน้องจะไหว้พ่อทุกปี แต่เราไม่เคยได้กอดพ่อเลย พ่อเรากอดแต่น้องบอกรักน้อง พอเราจะเข้าไปกอด พ่อเราก็เดินหนี เราเหมือนอยู่ตัวคนเดียวเลย อยากได้อะไรก็ไม่เคยได้ มีครั้งนึงตอนเราอยู่ป.6 ตอนนั้นเริ่มมีการเรียน ด้วยเทคโนโลยีอะ จำเป็นต้องใช้โทรศัพท์ เราขอพ่อ พ่อบอกเราว่าไม่ให้ พ่อก็ด่าเรา เราก็ไม่เข้าใจ ทำไมน้องเราอยู่อนุบาล1 ไม่มีเรื่องต้องใช้แท็บแลตเลย พ่อเราซื้อให้น้อง จากนั้น เราแยกห้องมานอนคนเดียว ไม่ค่อยได้คุยกับใครเลย ตื่นเช้าหุงข้าวอาบน้ำแต่งตัวไปโรงเรียน กินข้าว ก็ไม่เจอพ่อแล้วเห็นแต่เงินที่วางไว้ให้ไปโรงเรียน อยู่โรงเรียนก็ไม่มีเพื่อนค่ะ เพื่อนชอบล้อเราว่า ไม่มีแม่ อ้วนบ้าง ดำบ้าง เราแทบไม่ได้คุยกับใครเลย จนพี่เรา พี่สนิทแต่ไม่แท้นะคะ เป็นคนเดียวที่เราปรึกษาได้ พี่เขาบอกให้เรายิ้ม หัวเราะ เฟรนรี่บ้าง เราก็เริ่มเปลี่ยนแปลงตัวเองค่ะ เราเริ่มยิ้ม หาเรื่องตลกๆไปคุยกับเพื่อนในห้อง จนเพื่อนๆไม่ล้อเราแล้ว แต่เพื่อนมองเราว่าเราเป็นตัวตลก เราไม่เคยยิ้มแบบมีความสุขสักครั้งเลย ยิ้มทีไร อยากจะร้องไห้ พอเราเริ่มเข้ามัธยม เราสอบเข้ามีผู้สอบ500กว่าคน เราสอบได้ที่35ใน500กว่าคน(ไม่ได้อวดนะคะ)เราดีใจมาก แต่โรงเรียนเขาคละเอาอะค่ะ คือสุ่มเลือกห้องให้ ตอนแรกคิดว่าได้อยู่ห้องแรกๆ แต่พอวันมอบตัว เราได้อยู่ห้องที่15 โรงเรียนเรามี16ห้อง เราก็น้อยใจมาก ทำไมพราะเจ้าแกล้งเราตลอดเลย พอไปถึงบ้านพ่อรู้พ่อโกรธมาก หาว่าเราโกหกว่าสอบได้ที่35ใน500คน พ่อก็ไม่พูดกับเราเลย จากนั้น อาการเราแย่ลง เริ่มก้าวร้าวแปลกๆ อารมณ์ร้อนมากขึ้น เวลาพ่อบ่นเราเริ่มเถียงจากปกติที่เงียบๆ วันหยุดเราก็อยู่แต่ในห้อง แล้วตอนนั้นมันฮิตมากในเฟสบุ๊ค คือกรีดแขนตัวเอง เราเริ่มทำร้ายตัวเองเวลาเรากรีดตัวเองทำร้ายตัวเองทีไรเรารู้สึกดีแต่มันเจ็บ กรีดแขนแต่ไม่ถ่ายลงเฟสนะคะเพราะเราไม่ชอบใหใครรู้อะไรเกี่ยวกับเรา พอหลังๆเราเริ่มกลัวเลือด กรีดแขนทีไร เราเห็นเลือดตัวเองแล้วอยากจะอ้วก เราก็เลิกกรีดแขน พอม.2ไม่มีอะไรมากค่ะ เรื่องเดิมๆ เก็บตัวอยู่นห้อง ทะเลาะกับพ่อทุกๆวัน แลวก็มีปัญหากับเพื่อนที่โรงเรียนแต่ไม่รุนแรง ครูไม่รู้อะไรงี้ แต่พอม.3 เป็นช่วงนี้เลยค่ะ เริ่มมีความรัก อกหัก เศร้าๆ เรื่องเรียนก็แย่ลง อาการก็หนักขึ้น ไม่ชอบสุงสิงกับใครมากมาย ชอบมุมมืดๆ อยู่ในที่มืดๆ และตอนนี้ห้องเราหลอดไฟมันเสีย เราก็ไม่ยอมซ่อมรู้สึกชอบด้วยซ้ำไป เราเริ่มที่จะ นอนดึก พอตอนเช้าเราก็ไม่ง่วงเท่าไหร่ แต่วันหยุดทีไร เราหลับไปทั้งวันเลยทั้งที่ไม่ได้อดนอนอะไรขนาดนั้น และรู้สึกเบื่อหนายมากๆเบื่อผู้คน เบื่อตัวเอง เบื่อทุกอย่าง รู้สึกไม่อยากทำอะไร รู้สึกว่าอยากไปนั่งโง่ๆที่ไหนสักที่จากนั้นเราทำอะไรก็เหนื่อย ขนาดหายใจก็เหนื่อย และช่วงนี้เราเบื่ออาหารมากๆ จนพ่อเริ่มทัก ทำไมไม่ค่อยกินเยอะละ คือปกติเราอ้วนไง กินเยอะ แต่เดี๋ยวนี้ไม่อะ เบื่อแล้ว กินอะไรก็เบื่อ เราเริ่มคิดว่า อาการหนักแล้ว เราเลยเสิร์ช เราคิดว่าเหมือนคนเป็นโรคซึมเศร้าเลย แต่เราก็คิดอีกแง่ว่า ไม่ได้เป็นหรอก บ้า จากนั้นเริ่มหนักขึ้นเรื่อยๆ มีครั้งหนึ่ง เราเดินจะให้รถชน เพราะเราอยากตายมาก ไม่มีใครรักเราเลย เราไม่ได้เรียกร้องความสนใจนะ เรารู้ตัวดีว่า ไม่มีใครจนใจเราหรอก เราก็ไม่รู้ทำไม ทุกคนเเหมือนรังเกียจเรา เราไปปรึกษาพ่อ ว่าเป็นโรคซึมเศร้ารึป่าว แต่พ่อเราบอก เป็นบ้าไง เป็นบ้าเหมือนแม่ เราก็เสียใจมากเลย ยิ่งวันพ่อ ตั้งแต่เกิดมา พ่อไม่เคยไปร่วมงานวันพ่อกับทางโรงเรียนเลย ขอให้ไปพ่อก็บอก ปัญญาอ่อน เราก็น้อยใจ เก็บมาตลอด ไม่เคยโวยวาย เก็บเอามาร้องไห้ในห้อง พี่ที่สนิทก็ไปทำงานที่ต่างประเทศ ปรึกษาใครไม่ได้เลย อยากตายตลอดเวลา ล่าสุดตอนนี้เราปิดเทอม อยู่แต่ในห้อง ไม่เจอใคร ไม่คุยกับใคร เปิดเพลง คุยกับแฟน ข้าวไม่ไปกิน รอให้ไม่มีใครในบ้านถึงจะออกมาหารไรกิน ออกมาอาบน้ำ เมื่อ2อาทิตย์ที่ผ่านมาเราทะเลาะกับแฟนหนักมาก เราก็ร้องไห้ร้องไห้ทุกวัน ทำไมอย่างงั้นอย่างงี้ ร้องไห้เรื่องแฟนอยู่ดีๆเอาเรื่องตั้งแต่เด็กๆมารวมกันไปหมด ร้องไห้หนักกว่าเดิม รู้สึกไม่มีใครต้องการเราเลย คิดแต่อยากตายๆ รู้สึกตลอดทำอะไรก็ผิด เราเหนื่อยมากเลยกับชีวิต ท้อมาก ยิ่งผลการเรียนก็แย่ลงๆ จากเราเกรด3กว่าๆลงมาเหลือ2.15 เราเสียใจมาก เหนื่อย คือเราไม่รู้เราบ้าจริงๆอย่างที่พ่อบอกรึป่าว อยากไปหาหมอแต่เรากลัว กลัวไปหมด กลัวหมอ หลัวทุกๆคน เราไม่เคยเขาสังคม ไม่รู้ต้องวางตัวยังไง ต้องพูดยังไง เริ่มยังไง เราบ้าหรือเป็นโรคจิต หรือเป็นโรคซึมเศร้าคะ เราไม่ได้โกหกเลยนะคะ ทั้งที่เล่านี้เรื่องจริงค่ะ ยิ่งในเฟส เราเพ้อนู้นนี้มากมากมาย โพสว่าไม่มีใครรักอะไร ไม่มีใครสนใจเลยคะ ไม่มีไลค์ไม่มีกำลังใจ แต่เราไม่โฟกัสหรอกค่ะ เราว่าเราไม่ควรอยู่บนโลกอะ เราว่าโลกมันน่ากลัว