ไม่สำคัญ

เริ่มเรื่องเลยละกัน อยู่ๆความรู้สึกมันนอด์ยเลยจ้า เมื่อตื่นเช้ามา ข้อความไลน์เข้า วันนี้มีสัมภาษณ์ PA นะ สิ่งที่เราไม่อยากให้มีการสัมภาษณ์เลย เพราะเหตุผลอะไรไม่รู้ที่ทุกวันนี้เราก็ไม่อยากมีเลย มันคงมีเหตุผลบ้างอย่างที่มันไม่สามารถเป็นไปได้  เพราะความรู้สึกของเรานั้นมันรู้สึกไปมากแล้ว จุดที่เราไม่สามารถยืนได้เลย เราเตือนตัวเองตลอดว่าเราไม่สามารถยืนได้ ด้วยอะไรหลายๆเลย
มันก็ใช่ ที่เรายืนจุดนั้นไม่ได้ ด้วยอายุ ประสบการณ์การทำงาน การเข้าสังคม ภาษาเลยที่สำคัญ
มันเลยทำให้เรายืนจุดนี้ไม่ได้ แต่เราไม่ได้อยากยืนจุดนี้เราแค่ไม่อยากให้มีใครยืนข้างเค้า เราทำใจให้ชินมาตลอดว่าสุดท้ายแล้วยังไงเค้าก็ต้องมี PA  
แล้วเมื่อวันนี้มีถึง เมื่อมีคนมาสัมภาษณ์ น้ำตาเราล่วงเลยจ้า มันไหลโดยไม่มีเหตุผลเลยกลั้นไม่อยู่ด้วย ได้แต่บอกตัวเองว่า จุดนั้นไม่ใช่จุดที่เรายืนได้
เราค่อยมาลุ้นกันว่าจะมีตำแหน่งนี้ไหม เพราะรอบแรกไม่ผ่านไปคนแล้ว

เพราะความรู้สึกมันมากไปเราเลยไม่สามารถห้ามได้ สุดท้ายแล้วเราก็ไม่ใช่คนสำคัญของเค้า