ภาษาไทยมีพยัญชนะ สระ วรรณยุกต์ และตัวสะกดแทบจะครบทุกเสียง สามารถผันเสียงในภาษาต่าง ๆ ได้ไม่ยาก และเราก็ฝึกกันมาตั้งแต่เด็ก เรื่องความชัดอาจอยู่ที่ตัวบุคคลด้วย แต่พื้นฐานภาษาก็สำคัญ ทำให้เราไม่ต้องพยายามมากเหมือนคนชาติอื่น

เช่น คนจีนจะออกเสียง แมค โด นัลด์ ไม่ได้ เขาก็ออกเป็น ม่ายตังเหลา ตามเสียงที่ภาษาจีนมีและเขาคุ้นเคย ซึ่งมันไกลจาก McDonald มากมาย

คนญี่ปุ่นมักจะออกเสียงตัวสะกดไม่ถูก เพราะคำส่วนมากไม่ใช้ตัวสะกด เขาก็ต้องนำตัวอักษรที่ใกล้เคียงมาสะกด และคนทั่วไปที่เคยชินกับภาษาญี่ปุ่นก็จะออกเสียงตัวสะกดมาด้วย เช่น hotel ภาษาญี่ปุ่นเขียน ho-te-ru เอาตัว ru มาเป็นตัวสะกดแทนเสียงที่ไม่มี คนญี่ปุ่นก็มักจะอ่านว่า โฮเทะหรุ คำว่า ticket ก็อ่านเป็น ทิกเก็ตโตะ

ภาษาอังกฤษ ภาษาญี่ปุ่น  ภาษาเกาหลี จะผันเสียงตามรูปประโยค ไม่มีการผันเสียงตามคำ มาเจอภาษาไทยที่มี 5 เสียงวรรณยุกต์นี่งานช้างเลย เรื่องออกเสียงชัดแทบจะปิดประตู เพราะถ้าไม่ได้ฝึกอย่างจริงจังแทบเป็นไปไม่ได้ เพราะเขาไม่เคยฝึกผันเสียงมาก่อน

ภาษาไทยเป็นภาษาที่สละสลวยและยืดหยุ่นมาก เราพูดเพี้ยน ๆ บางทีก็ยังเข้าใจได้ สลับคำยังไงก็ยังมีความหมาย อย่างตัวเลขในภาษาไทยนับไม่ยาก มีหลักหน่วย สิบ ร้อย พัน หมื่น แสน ล้าน เห็นปุ๊บเข้าใจปั๊บ ไม่เหมือนภาษาอื่นที่เขาต้องใช้ว่า สิบหมื่น สิบพัน เป็นต้น

คนไทยเห็นชื่อเดือนรู้เลยว่ามีกี่วัน แต่ประเทศอื่นเขาต้องนั่งจำ มีอีกหลายเรื่องเลยที่ภาษาไทยได้เปรียบภาษาอื่น ๆ บรรพบุรุษของไทยนี่สุดยอดมาก คิดหลาย ๆ อย่างเพื่อให้ลูกหลานได้นำไปใช้อย่างสะดวกง่ายดาย