แฟนเราเขาเป็นรุ่นพี่ที่มหาลัย คบกันมาหลายปี เป็นคนรักเดียวใจเดียว ไม่เคยมีปัญหาเรื่องผู้หญิง ขยัน อดทน อารมณ์ร้อนหน่อยๆ เป็นคนกตัญญูรักครอบครัวมากๆ โดยเฉพาะพ่อแม่ ที่บ้านเขาขายข้าวแกง เป็นร้านเล็กๆ ไม่มีลูกจ้าง ทุกอย่างต้องทำเอง
เขามีความฝันว่าจะเลี้ยงดูพ่อแม่ คืออุทิศทั้งชีวิตให้ครอบครัวเลย ไม่เอาอะไรให้ตัวเองทั้งนั้นจนกว่าพ่อแม่จะสบาย ซึ่งเราก็สนับสนุน ช่วยเหลือในทุกเรื่องเท่าที่จะทำได้และให้กำลังใจมาตลอด
จนเรียนจบ เขากลับไปอยู่บ้าน ซึ่งคนละจังหวัดกับมหาลัย ทำให้เราเริ่มห่างกัน และห่างกันมากขึ้นด้วยเรื่องที่เขาช่วยที่บ้านทำงาน แทบจะไม่มีเวลาคุยกันเลยในแต่ละวัน ซึ่งเราก็เข้าใจมาตลอดถ้าไม่ได้คุยกันเพราะงาน แต่ที่เราไม่เข้าใจก็คือมันก็จะมีช่วงว่างบ้างก็เห็น เล่นเฟส กินเหล้ากับเพื่อน ไปนู่นนี่ เขาก็ยังไม่ค่อยคุยกับเราอยู่ดี ตอบเม้นคนอื่นในเฟส แต่ไม่ตอบแชทเรา ทำให้ช่วงหลังๆเราเริ่มทนไม่ไหว น้อยใจ พอไปดราม่าใส่ ก็ยิ่งทำให้เขาอารมเสีย เรื่องยิ่งไปกันใหญ่ เขาจะบอกว่า ก็มันพึ่งว่าง หรือ พี่ทำงานมาเหนื่อยๆนะ เหนื่อยงานพอแล้วอย่ามาทำให้เหนื่อยเพิ่มได้มั้ย อะไรแบบนี้ เราก็ต้องเป็นฝ่ายยอม โอเคงอนเองหายเอง เขาคงเหนื่อยจริงๆให้เรื่องมันจบ กลับมาดีกัน แต่ในใจเราก็ยังเก็บความน้อยใจนั้นไว้ที่ระบายกับใครไม่ได้
เขาเคยบอกว่า เขาทำทุกอย่างเพื่อครอบครัว จริงๆไม่ได้ตั้งใจจะมีเราด้วยซ้ำ แต่มันมีไปแล้ว ผูกพันไปแล้ว ก็อยู่กันไป เราไม่ได้ต้องการความสำคัญเป็นที่ 1 หรอก ให้เขาให้ครอบครัวก็ดีแล้วเรายินดีทุกอย่าง แต่นี่แม้แต่พิมมาสักหน่อยแค่ 2-3 ประโยคคือไม่มีเลย เราเริ่มรู้สึกว่าเราไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งในชีวิตเขา เป็นเหมือนติ่งหนึ่งที่แทรกขึ้นมา เคยลองหายไป แต่ด้วยความผูกพันก็ทำให้เราไปไหนไม่ได้ ต้องกลับมาง้อเขาแล้วสัญญาว่าจะไม่ดราม่าใส่อีก แต่พอเริ่มมาอีก เขาก็โกรธอีก วนเป็นลูปไปแบบนี้
เรารู้ใจเขานะ ว่าเขาคงเบื่อที่เรางอแง และเราก็เบื่อที่เขาไม่ใส่ใจบ้างเลย สิ่งที่เราต้องการคือใส่ใจกันบ้าง แค่เล็กน้อยก็ยังดี ในใจลึกๆจริงๆเราก็รักกันแหละ แต่ทำไมเราต้องมาทะเลาะกันเรื่องนี้ไม่จบไม่สิ้น
ถ้าเล่าแล้วงงๆก็ขอโทษด้วยนะคะ นี่เป็นกระทู้แรก อยากจะขอคำปรึกษาเพื่อนๆพันทิปว่าเราผิดตรงไหนรึเปล่า ต้องแก้ไขยังไง ขอบคุณมากๆนะคะ
วิธีที่จะรักษาให้ความรักยืนยาวมีอะไรบ้างคะ ทำไมเหมือนเราไม่เคยเข้าใจมันเลย
เขามีความฝันว่าจะเลี้ยงดูพ่อแม่ คืออุทิศทั้งชีวิตให้ครอบครัวเลย ไม่เอาอะไรให้ตัวเองทั้งนั้นจนกว่าพ่อแม่จะสบาย ซึ่งเราก็สนับสนุน ช่วยเหลือในทุกเรื่องเท่าที่จะทำได้และให้กำลังใจมาตลอด
จนเรียนจบ เขากลับไปอยู่บ้าน ซึ่งคนละจังหวัดกับมหาลัย ทำให้เราเริ่มห่างกัน และห่างกันมากขึ้นด้วยเรื่องที่เขาช่วยที่บ้านทำงาน แทบจะไม่มีเวลาคุยกันเลยในแต่ละวัน ซึ่งเราก็เข้าใจมาตลอดถ้าไม่ได้คุยกันเพราะงาน แต่ที่เราไม่เข้าใจก็คือมันก็จะมีช่วงว่างบ้างก็เห็น เล่นเฟส กินเหล้ากับเพื่อน ไปนู่นนี่ เขาก็ยังไม่ค่อยคุยกับเราอยู่ดี ตอบเม้นคนอื่นในเฟส แต่ไม่ตอบแชทเรา ทำให้ช่วงหลังๆเราเริ่มทนไม่ไหว น้อยใจ พอไปดราม่าใส่ ก็ยิ่งทำให้เขาอารมเสีย เรื่องยิ่งไปกันใหญ่ เขาจะบอกว่า ก็มันพึ่งว่าง หรือ พี่ทำงานมาเหนื่อยๆนะ เหนื่อยงานพอแล้วอย่ามาทำให้เหนื่อยเพิ่มได้มั้ย อะไรแบบนี้ เราก็ต้องเป็นฝ่ายยอม โอเคงอนเองหายเอง เขาคงเหนื่อยจริงๆให้เรื่องมันจบ กลับมาดีกัน แต่ในใจเราก็ยังเก็บความน้อยใจนั้นไว้ที่ระบายกับใครไม่ได้
เขาเคยบอกว่า เขาทำทุกอย่างเพื่อครอบครัว จริงๆไม่ได้ตั้งใจจะมีเราด้วยซ้ำ แต่มันมีไปแล้ว ผูกพันไปแล้ว ก็อยู่กันไป เราไม่ได้ต้องการความสำคัญเป็นที่ 1 หรอก ให้เขาให้ครอบครัวก็ดีแล้วเรายินดีทุกอย่าง แต่นี่แม้แต่พิมมาสักหน่อยแค่ 2-3 ประโยคคือไม่มีเลย เราเริ่มรู้สึกว่าเราไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งในชีวิตเขา เป็นเหมือนติ่งหนึ่งที่แทรกขึ้นมา เคยลองหายไป แต่ด้วยความผูกพันก็ทำให้เราไปไหนไม่ได้ ต้องกลับมาง้อเขาแล้วสัญญาว่าจะไม่ดราม่าใส่อีก แต่พอเริ่มมาอีก เขาก็โกรธอีก วนเป็นลูปไปแบบนี้
เรารู้ใจเขานะ ว่าเขาคงเบื่อที่เรางอแง และเราก็เบื่อที่เขาไม่ใส่ใจบ้างเลย สิ่งที่เราต้องการคือใส่ใจกันบ้าง แค่เล็กน้อยก็ยังดี ในใจลึกๆจริงๆเราก็รักกันแหละ แต่ทำไมเราต้องมาทะเลาะกันเรื่องนี้ไม่จบไม่สิ้น
ถ้าเล่าแล้วงงๆก็ขอโทษด้วยนะคะ นี่เป็นกระทู้แรก อยากจะขอคำปรึกษาเพื่อนๆพันทิปว่าเราผิดตรงไหนรึเปล่า ต้องแก้ไขยังไง ขอบคุณมากๆนะคะ