สวัสดีนี่เป็นกระทู้แรกของเราค่ะ หลังจากที่เครียดมาหลายปี ขอระบายหน่อยแล้วกันค่ะ ครอบครัวเราเป็นครอบครัวที่เคร่งครัด เข้มงวด พอสมควร เราถูกบังคับให้อยู่ในกฎในกรอบเสมอ แม่เราเป็นคนที่โมโหง่าย หลายครั้งที่เราทำไม่ได้ดั่งใจแม่ แม่โมโห และด่าเรา เอาเป็นว่าเราเฟลแทบทั้งวัน ตัวเราเป็นคนคิดมาก ขี้น้อยใจอยู่แล้ว ทำให้กลายเป็นว่าเราเครียดกับเรื่องพวกนั้น บางทีร้องไห้กับทำร้ายตัวเองก็มี เหตุการณ์มันวนลูปแบบนี้เรื่อยๆ ไม่มีหยุด มีช่วงนึงมันมีเหตุการณ์ที่เราโดนเพื่อนแบน เหตุการณ์นั้นทำเอาเราเฟลเช่นกัน ซึมไปเป็นเดือนๆ เราเก็บเรื่องนี้เงียบไม่บอกใคร แม้แต่แม่ ในหัวมีแต่คำว่าทำไม?.... ยังดีที่ช่วงนั้นเราตามศิลปินวงหนึ่งไว้ เขาดึงเราขึ้นมาจากหลุมที่มืดมิด ที่คนกลุ่มนั้นเป็นคนสร้าง เราดีขึ้นแต่ยังไม่ได้ดีซะจนหาย เหตุการณ์นั่นมันเป็นแผลในใจเรามาโดยตลอด เรารู้สึกว่าหลังเหตุการณ์นั้นเราเริ่มเหม่อบ่อยขึ้น เริ่มไม่มีสมาธิ เบื่อไปทุกสิ่งทุกอย่าง ไม่อยากทำอะไรทั้งนั้น รู้สึกไร้ค่า หัวสมองมันเอาแต่คิดเรื่องเดิมๆ แผลในใจเรามันเหวอะขึ้นเรื่อยๆ ใจดวงนี้ถูกทำร้ายซ้ำแล้วซ้ำเล่า โดยคนกลุ่มนั้นและแม่ เรากลายเป็นคนที่คิดมากเอาเสียแล้ว ทุกวันนี้เราต้องใส่หน้ากากหันหน้าเข้าหาผู้คนด้วยหน้ากากที่ฉาบไปด้วยรอยยิ้ม เพื่อปกปิดรอยน้ำตาดับความเครียดเอาไว้ ให้พวกเขาเห็นว่าเราสบายดี ไม่มีปัญหาอะไรทั้งสิ้น ตัวเราไม่ใช่คนรูปพรรณสันฐานดี จึงทำให้เราโดนล้อด้วยคำพูดต่างๆ เราทำเป็นแสร้งยิ้มหัวเราะกับคนพวกนั้น ทั้งๆที่ในหัวสมองเริ่มคิดแล้วว่าเราผิดอะไร? พอเราทำงอนเขากลับบอกว่า 'แค่ขำๆน่า' เขาไม่รู้เลยหรอ?ว่าเรื่องขำๆของเขา มันทำให้เราเครียดมากขนาดไหน เราพยายามปล่อยวาง แต่มันไม่ได้ผลเหตุการณ์ในอดีตพร้อมปัจจุบันกำลังทำร้ายเราเรื่อยๆ แม่เริ่มด่าเราบ่อยขึ้น คำพูดที่ดังสะท้อนอยู่ในหัวมันทำให้เราเครียด อาการเริ่มหนักขึ้นเรื่อยๆ เราเริ่มนอนไม่หลับ กินข้าวไม่ค่อยลง บางทีเครียดจนหลอนไปเอง เคยคิดฆ่าตัวตายมีบ่อย แต่ยังไม่เคยลงมือ เราเริ่มฟุ้งซ่านมากขึ้น เป็นแบบนี้หลายครั้งเวลาใครมาพูดอะไรใส่ แต่นั่นแหละเราเลือกที่จะทำตัวให้ยุ่งตลอด เพราะเราไม่อยากชีวิตเราดิ่งไปมากกว่านี้แล้ว แต่นั่นก็ไม่ได้ผลเรากลับเป็นหนักขึ้นเสียอีก และแน่นอนว่าเราไม่ได้บอกใครเลยซักคน เราเริ่มระแวงคนตลอด เราไม่เชื่อใจใครเลยแม้แต่เพื่อนที่คบกันอยู่ อาการแบบนี้เข้าข่ายโรคอะไรรึเปล่าคะ?