วันแย่ๆทำให้เรารู้คุณค่าของวันดีๆ  ชีวิตออนไลน์รุ่นแรกสู่เจ้าของร้านที่ประตูน้ำ วันนี้กลับมายืนได้อีกครั้ง Finneyfatbrand​
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้https://www.facebook.com/finneyfat/
ร้านอยู่ประตูน้ำตึกกรุงทอง1ชั้น4 ห้อง4031ค้ะ แวะมาหากันได้นะคะ


ทุกย่างก้าวความสำเร็จวันนี้เคยเดินมาแล้วนี่ไม่ใช่ครั้งแรกแต่วันนั้นชล่าใจจนล้มสะบักสะบอมไม่มีแผน2ให้กับชีวิตแต่วันนี้มีแผนสำรองให้ชีวิตวันข้างหน้ามากกว่าคราวที่แล้วหากล้มเราจะล้มบนฟูก แผนสำรองสำคัญมากกับคนที่สร้างตัวแบบเรา เราไม่มีเงินพ่อแม่ให้ขอเวลาจนมุมไม่มีบัตรเครดิสให้รูดเวลาตังหมด ทุกวันนี้ออมทุกอย่างที่จะออมได้ซื้อทอง เกบเงินแปลผันเป็นทรัพย์สินให้หมด ต้องแยกให้ออกระหว่างทรัพย์สินกับหนี้สิน สิ่งใดที่ต้องผ่อนอยู่เรียกหนี้สินไม่ใช่ทรัพย์สิน รวมถึงเงินหมุนในธุรกิจก็ไม่ใช่ทรัพย์สินเพราะมีสิทธิขาดทุนได้ทุกเมื่อ รู้ได้ไงรู้จากประสบการณ์ที่เคยเจ๊ง หลายคนคงคิดอีนี่โชว์ ป่าวหรอกค้ะเราโชว์ความภาคภูมิใจความสำเร็จของตัวเอง บางคนบอกว่าเป็นเจ้าของร้านถ้าไม่มีเงินก้อนโตไม่มีเงินพ่อแม่จะเป็นเจ้าของร้านได้ไง  ตอบเลยเป็นได้ วันนั้นเริ่มธุรกิจจากเงิน3000-4000บาทเอง
  🤓ยาวนิดนะคะ ขอเริ่มตั้งแต่เรียนจบเพื่ออธิบายวิธีคิดของเรา ตอนนั้นเรียนเพื่อให้พ่อแม่แค่นั้นจิงๆค่ะ ถามว่าจบมาเป็นอะไรตอบไม่ได้บอกเลย😅😅😅
จบมาพ่อถามจะทำงานอะไร พูดกับพ่อคำนึงว่า อยากทำธุรกิจส่วนตัว แต่... เป็นธุรกิจที่ไม่ต้องลงทุน เพรา่ะไม่มีตัง ไม่ต้องตื่นเช้าไม่ชอบจริงๆ ไม่ต้องเป็นลูกน้องใคร..... โดนด่าสิคร้าาาารอไร  พ่อด่ามันหัวสูง!!!! ณ วันนั้นบ้านจะอยู่ยังไม่มีเลยค่ะอาศัยบ้านยายอยู่เพราะโดนเวรคืนที่ดินที่ไม่ใช่ที่เราได้เงินมาหลักหมื่นเอง พ่อก็พึ่งดีขึ่นจากการโดนรถชนรักษาตัวเป็นปีๆ แต่ความเชื่อมั่นว่ามันต้องมีสักอาชีพให้คนสร้างตัวแบบเราสิวะ วันนั้นตลาดออนไลน์ยังไม่บูมยังไม่มีคนไลฟสด ยังไม่ค่อยมีเพจ เราชอบสั่งเสื้อผ้ามาจากออนไลน์ อ้วนค่ะหาชุดยาก สั่งมาจนรู้สึกว่าแม่ค้าพวกนี้ทำอาชีพอื่นรึป่าว รายได้เท่าไหร่ต้นทุนกี่บาทกำไรกี่บาท หน้าร้านก็ไม่ต้องมี ค่าที่ก็ไม่ต้องจ่าย เฮ้ยน่าลอง เปนเจ้านายตัวเอง แต่จะขายใครล่ะเราหากลุ่มลูกค้าก่อนลงทุน (บางคนลงทุนโดยที่ยังไม่รู้ว่ากลุ่มลูกค้าคือใคร=เสี่ยง100%นะคะ)​  วันนั้นเรามีเงินอยู่ราว 3000-4000บาท จากงานพาสทามที่ทำตั้งแต่ ม5จนจบ ป ตรี  ไปค่ะประตูน้ำข้อดีคือเปนคนคิดละทำเลยไม่รอ ไม่คิดข้อเสียตอนยังไม่เริ่มบางคนมัวแต่คิดค่ะจนตายก็ไม่ได้ทำเคยได้ยินมั้ยคนทำไม่ได้คิดคนคิดมักไม่ได้ทำ ไปถึงประตูน้ำความที่อยากได้ชุดเยอะๆจึงไปซื้องานเซลมา หมดกระเป๋าค่ะ กลับบ้านมาจัดการเปิดเฟสบุคใหม่ ไม่ทำเพจเพราะเพจแอดเพื่อนไม่ได้ ทำเฟสขายของไล่แอดคนอ้วนๆ ตามหาคนอ้วนจากไหนก็แหล่งคนอ้วนพวกสมาคมคนอ้วน เพจรักสาวอวบ55555😅😅😅ก็เราคนอ้วนเราเลยอยู่กลุ่มพวกนี้  นี่แหละทาเกตเราเลย **หลายคนทำธุรกิจละขายไม่ได้เพราะไม่รู้กลุ่มลูกค้าของตนเอง ต่อๆๆ ปรากฎว่าขายไม่ได้สักตัวค่ะ งานเซลก็คืองานเก่าที่ลูกค้าอาจจะเคยเหนรึเคยซื้อจากที่อื่นมาแล้ว บวกกับความหน้าใหม่ลูกค้าไม่เคยซื้อกัวโดนโกงค่ะ แต่สิ่งที่เราได้นอกจากเสื้อผ้าเซลเก่าๆแล้วคือคอนแท็คร้านต่างๆที่ให้เข้ากรุฟเสื้อผ้าราคาส่งฟรี หลายร้านเปิดบิลหลายพันไม่มีตังหรอกค่ะอาศัยซื้องานเซล และเอาวาทะศิลป์เข้าสู้จนได้เข้าค่ะ  ต่อให้วันนี้ขายไม่ได้แต่ร้านส่งพวกนี้มางานใหม่ๆลงในกลุ่มเราจึงเอางานมาลงขายเพื่อเอาเงินมาก่อนและไปเดินของหลังจากลูกค้าโอนยอด เพราะเงินสดหมดแล้วค่ะธุรกิจก็ดำเนินต่อจนรุ่งเรืองกับอาชีพแม่ค้าปลีกในระดับหนึ่ง แม่ค้าออนไลนก็ผุดเป็นดอกเห็ด เราคิดว่าอยู่ตรงนี้ต่อไปตลาดคงเต็ม ยอดขายตอนนี้ก็ลดลงเงินมีแต่เงินหมุนไปวันๆเพราะร้านเยอะขึ้น วันนั้นนั่งคิดไปเพลินๆในแมคโดนอลหน้าตึกชิบูย่าตรงประตูน้ำ🥞🥨🍞🥪🌭🍕หลังจากเดินของจนเยนเกือบค่ำ เป็นเวลาเลิกร้านกันสิ่งที่เหนคือรถแต่ละคันที่ออกมาจากซอยมีแต่ เบ้น บีเอ็ม แอคคอร์ต มินิ โฟล์คสวาเก้น ซุปเปอร์คาร์บ้าง สำหรับเด็กอายุแค่25 รถพวกนี้เกินตัวเหลือเกินค่ะ เฮ้ยคนพวกนี้ขายได้วันละกี่บาทวะถึงจะมีรถพวกนี้ขับ มีเงินจ่ายค่าที่ขนาดนี้และยังมีปัญญาซื้อรถพวกนี้แปลว่ามันต้องได้กำไร เยอะ ลองเลยค่ะแอบถามคนนั้นคนนี้ร้านค้าว่าค่าที่กี่บาท โอ้โหเดินหน้าจ๋อยกลับบ้านค้ะ แพงมากกกกก ใช่ชีวิตไปเรื่อยๆวันนึงนึกขึ้นได้ว่าทำไมเราไม่ลองขายส่งแบบไม่มีหน้าร้าน  มันทำได้มั้ยน้อ เอาวะลองดูลองขายในเฟสตัวเอง ระหว่างนั้นก็หาข้อมูลช่างตัดเย็บในเฟสบุคและกูลเกิล เป็นคนต้องหาข้อมูลทุกครั้งก่อนทำอะไรค่ะ วันรุ่งขึ้นก็พกเงินไป4000บาทไปพาหุรัตซิ้อผ้า ความที่ดูผ้าไม่เป็น ไม่รู้ผ้าอะไรเหมาะกับงานแบบไหน สรุปซื้อผิดประเภท แต่ก็ตัดมันทั้งอย่างนั้นป้าที่เป็นช่างก็หามาได้จากการถามๆพี่ป้าน้าอาว่ารู้จักช่างเย็บผ้ามั้ยเค้าก็บอกมาด้วยคงคิดว่าเราคงไม่ได้เอาจิง ปรากฎว่าไปจิงค่ะ ให้ป้าทำให้ งานเสดออกมาไม่ค่อยเวิคเพราะผ้าผิดประเภทค่ะ แต่ป้าเย็บสวยเอาชีฟองมาทำเสื้อที่ต้องเป็นทรงอ่ะค่ะคิดดูชีฟองเป็นผ้าพริ้วๆ เราก็ขายทั้งอย่างนั้นค้ะ 😅😅
ขายไม่หมดหรอกค้ะ แต่เงินตรงนั้นก็พอขายปลีกได้บวกเงินที่ยังขายปลีกงานประตูน้ำอยู่ ฮึดอีกรอบ คราวนี้สร้างกรุฟไลน มีลูกค้าสนใจเป็นแม่ค้า รวมถึงแอดแม่ค้าออนไลนด้วยกันและเสนอตัวว่าเป็นร้านส่งออรไลน มีบริการส่งให้ มีทั้งแม่ค้าที่สนใจและไม่สนใจ แต่ค่อยๆทำไปก็มีคนเริ่มรู้จักและมาขอเข้ากลุ่มร้านเรา
จากยอดหลักร้อยเริ่มเป็นพันเป็นหมื่นเป็นแสนwowwwwww  มีตัวแทนมากมายที่สนใจขายของให้เราเพราะข้อดีคือคุณสามารถขายของโดยไม่ต้องมาซื้อของเองเราส่งให้เสร็จ ความเหลิงจิงบังเกิด เหวี่ยงลูกค้าบ้าง ไม่ง้อบ้าง อารมเสียใส่บ้าง ชีวิตดีขึ้นสุดๆมีเงินมี มีรถ มีบ้าน เป็นภาระ ใช้ชีวิตแบบไม่มีแผน2 จนวันนึงหน้าเก่าไปหน้าใหม่มาแบรนเริ่มเก่า คนเริ่มสนใจน้อย บางวันขายไม่ได้สักตัว รายรับไม่มีแต่รายจ่ายเท่าเดิม ขาดสภาพคล่องทางการเงิน  

⭐️​วันที่แย่ที่สุดของชีวิต ก็มาถึง ไม่มีเงินส่งบ้านไม่มีส่งรถ ไม่มีเติมน้ำมัน บางคนบอกแย่กว่าเราไม่มีบ้านใหม่ๆไม่มีรถสวยๆ เออดีแล้ว คนไม่มีหนี้เวลาไม่มีตังมันก็ไม่เดือดร้อน แต่อีนี่หาหนี้มาแล้ว ไม่มีจ่ายก็โดนยึดน่ะสิ  วันนั้นตัดสินใจขนเสื้อผ้าเหลือๆใส่ท้ายรถเต็มคันกับน้ำมัน3ขีดเพื่อไปประตูน้ำ จะเอาเสื้อผ้าไปฝากเค้าขาย เสนอร้านส่งหน้าร้านให้กำไรเค้า  เอาวะต้องได้เงินบ้างแหละวะ 3ขีด ถึลประตูน้ำแน่แต่กลับไม่ได้นะแปลว่าไปแล้วต้องได้เงิน  แต่ยังไม่ทันอะไรขับไปแค่ไม่นานน้ำทันเหลือ2ขีดยังไม่พ้นเขตบ้านเลย ลืมไปรถหนักมากผ้าเต็มรถน้ำมันเลยลดเร็ว  ชั่งใจว่าจะไปดีมั้ยนึกขึ้นได้ว่ามีค่าจอดรถอีกชม ละ30 ตอนนั้นหาเงิน30บาทรอบรถ หาไม่ได้เลย ทำไงล่ะทีนี้ เราเลยวกรถกลับขับรถไปตลาดนัดแถวบ้านเปิดท้ายหิ้วชุดที่มีเท่าที่จะหิ้วได้ พะรุงพะรังเดินขายตามตลาดนัด พี่คะช่วยซื้อหนูหน่อย พี่คะพอดีหนูเคยทำร้านส่งละเจ้งพี่คะหนูไม่มีเงินเติมน้ำมัน ทุกคำพูดยัวจดจำในจิตใต้สำนึกถึงวันนี้😭😭 ขายให้แม่ค้าที่เค้ามาเปิดร้าน ให้เค้าเอาไปขายต่อ เสื้อผ้าราคาส่งหลัก300 ถูกกดเหลือ150 100 ก็ต้องเอา เอามาต่อชีวิต เอามาเติมน้ำมัน เดินขายแทบทุกร้านได้เงินมา500บาท  เป็น500บาทที่มีค่ามากๆๆๆๆๆและยาก​ลำบากมาก วางและลดศักดิ์ศรีเจ้าของแบรนที่ไฝ่ฝัน  ทำทุกทางเพื่อให้ได้เงิน รถก็จะโดนยึด บ้านก็ไม่มีผ่อน  วันนึลนั่งภาวนาหน้าพระที่บ้าน ขอทางออกขอแสงสว่างให้หนูที  จะทำมาหากินอะไรคนรู้จักบอกให้สมัครงาน ตั้วแต่เรียนจบมาก็ไม่เคยทำงานประจำเงินเดือนสตาร์ทไม่น่าเกิน9000แน่ แค่ผ่อนรถยังไม่พอเลย 😭😭 ขอบคุณพ่อแม่ขอบคุณวาสนา ที่ประทานมันสมองไหวพริบให้ลูกแล้วเราก็คิดออก  เราขายของไม่ได้แต่เรารับผลิตเสื้อผ้าได้นี่หน่า มีน้องๆหน้าใหม่ แบรนใหม่ๆที่ยังไม่มีช่างเย็บผ้าดีๆแบบร้านเรา เราจึงรับตัดเย็บโดยเป็นเหมือนนายหน้า  มีน้อง2จ้าวสนใจ เงินตรงนี้ช่วยชีวิตเราได้ แต่ไม่มาก  มีกินใช้ไปวันๆ เพราะภาระเราเยอะ วันนึงมีเพื่อนมาบอกว่ามีที่ที่ประตูน้ำปล่อย เป็นแผงเล็กๆเราจึงไปดู ทำเลดีมากกกกกกกกกกอยู่หน้าบรรไดเลื่อน ข่าวดีคือเราเป็นคนแรกที่มาขายเสื้อผ้าจุดนี้ ข่าวร้ายคือก่อนหน้านี้ ตรงนี้เจ้งทุกคนแต่เป็นสินค้าอื่น เจ้าของที่ต้องการคนพร้อมอยู่ทันทีปล่อยราคาให้เท่าทุนเพราะเจ้าของต้องการคืนที่ให้ตึกแต่ยังติดสัญญาอยู่ แต่เราไม่มีเงินทำไง เราไม่มีเงินก้อนหรอก มีคนหลายคนมาดูที่และพร้อมวางเงินทันที เราก็ไม่รุ้ว่าเอาสมองส่วนไหนความมั่นใจไหนหน้าด้านเดินไปคุยกับพี่เค้าไปขอพี่เค้า ว่าเราขอที่ตรวนี้ตอนนี้หนูมีเงินติดตัว5000หนูโอนให้พี่ตอนนี้เลย แต่เงินที่เหลือหนูขอเวลาพี่ก่อนเข้าอยู่ถ้าจ่ายไม่ครบพี่ยึดเงินหนูไปได้เลย  ใครจะไปคิดว่าพี่เค้าจะเชื่อเรา ทั้งๆที่มีคนพร้อมโอน พี่เจ้าของที่โอเคว่ะ เค้าคงเห็นความตั้งใจของเรา ถ้าเปรียบเทียบเราคงเหมือนคนที่ยืนอยู่บนบรรไดที่กำลังจะหักยืนอยู่ตรงนี้ก็ได้อีกไม่นาน จะถอยหลังลงวันหน้าก็ต้องขึ้นมาอีก มีทางเดียวคือต้องก้าวขึ้นขั้นต่อไป ให้ได้และให้ทันก่อนบรรไดก้าวนี้จะพัง โอกาสมาครั้งเดียวต้องคว้าให้ได้เท่านั้น  เราทยอยโอนเงินให้พี่เค้าครั้งละ 1500 2000 3000ตามที่จะทำได้ แบกหน้ายืมเงินเพื่อนทั้งที่ไม่เคยยืมเงินใคร ทำทุกทางเพราะนี่คือความหวังเดียวที่จะรอดจากวิกฤตินี้ ระหว่างนั้นปั่นยอดตัดเย็บให้แบรนอื่นที่มาจ้างให้ได้เยอะที่สุดเพื่อเอาเงินมาวางที่ ขอบคุณช่างคู่บารมีที่ช่วยให้ปั่นงานปั่นเงินจนทันวันเข้าอยู่วันแรก เงินโอนครบตามจำนวน ถามว่าเอาชุดที่ไหนขายบอกเลยไม่มี เอางานเก่าๆมาแขวนงานที่เหลือจากตอนทำและเจ๊ง  เราเข้ามาเปิดร้านพร้อมชื่อแบรนที่เสีย คนรู้จักในความไม่ดี แต่ก็ยิ้มสู้ ก้มหน้าก้มตาชดใช้กรรมที่เคยทำไว้ เคยโดนแม้กระทั่งคนเอาขี้หมามาแกล้งใส่ในถุงเสื้อผ้าที่ขาย จนเหม็นไปหมด แต่เอาเถอะใครทำไรได้แบบนั้น  เปิดร้านไม่นานโดนแกล้งแล้ว บางวันขายไม่ได้สักบาทแต่โดนค่าที่จอดรถวันละ210บาท เศร้า ช่วงไหนลูกค้าน้อยก็ลงไปขับรถวนรอบนึงละเข้าลานจอดใหม่เพื่อค่าจอดที่ถูกลงประมาน30บาท ก็ต้องทำ  ขายได้บ้างไม่ได้บ้างจะพอจ่ายค่าที่เดือนต่อไปมั้ยบางวันยังไม่เปิดบิลเลยยันเย็น🤘🤘🙏🙏🙏🙏🙏 และแล้วด้วยบารมีของพระองค์ท่าน วันที่13 ตค ในหลวง รัชกาลที่9 สวรรคต เป็นวันที่เสียใจที่สุด แต่บนควาทเสียใจที่สุดพระองค์ท่านทรงเมตรตาทำให้ตลาดเสื้อผ้าที่เงียบเหงา ขาดทุนมาตลอดปีกลับมา ขายได้ เพราะบารมีพระองค์ ทุกคนต่างหาเสื้อผ้าสีดำ เราเองขุดเสื้อผ้าสีดำทุกรุ่นที่มีที่เคยขายไม่ออก งานเซลจากราคา100 150เสื้อผ้าขายไม่ออกที่ไม่มีมูลค่ากลับมาขายราคาเต็มได้ดังเดิมเราไม่บวกเพิ่ทเลยแต่ขายราคาเดิมไม่ใช่ราคาเซล จากยอดวันละ1000 2000  บางวันไม่เปิดบิลไม่มีเงินลงงานใหม่ มาขายได้วันละ30000บาท ต่อต่อกัน3วัน จนชุดดำร้านเราหมด เราจึงไปเหมาเสื้อผ้าจากแบรนอื่นที่เจ๊งไปแล้วเฉพาะสีดำในราคาที่ถูก เพื่อเอามาขาย  จากวันนั้นทำให้มีวันนี้ จากคนที่จนหนทาง กลับมาตั้งตัวได้  จนตอนนี้แบรนติดตลาดเสื้อผ้าคนอ้วน กว่าจะมีวันนี้ล้มลุกคลุกคลานมามากมาย ประสบการณ์ที่นำมาเล่าสู่กันฟัง ล้วนเป็นอดีตที่เตือนใจให้ต้องรอบคอบและระวัง ทำธุรกิจแบบมีแผนสำรอง
⭐️​ทั้งหมดนี้เป็นประสบการณ์ดีที่อยากแชร์ให้ทุกคนที่มีฝันแต่ไม่มีเงินอย่าหยุดฝัน ตั้งเป้าไว้แล้วไปให้ถึงมัน อย่าบอกว่าไม่มีเงินแล้วทำไม่ได้ ไม่มีเป้าหมายต่างหากที่ทำไม่ได้ ขอบคุนค่ะ