สวัสดีทุกคนที่เข้ามาอ่าน ผมขอระบายเรื่องส่วนตัวเกี่ยวกับความรักหน่อยนะครับ
ขอเริ่มเลยละกัน
ตอนผมเรียน ปวช.ปี2 ผมได้จีบน้อง ปี1 หนึ่งคนซึ่งตอนนั้นผมเองก็แค่จีบๆไปแบบไม่ชอบหรือคิดอะไรจริงจัง
กับน้องเขามากมาย แต่พอได้โทรคุยกันทุกวันก็เริ่มที่จะมีความรักขึ้นมาก ต่างคนต่างคือคนแรกของกันและกัน
ในหัวตอนนั้นผมคิดแต่ว่าเธอคือรักแท้เธอคือคู่ชีวิต
ผมจะอยู่แค่กับเธอตลอดไป ..  พอผมเรียนจบผม ปวช. แต่ก็หางานทำไม่ได้เพราะเรียนน้อย
บวกกับว่าไม่อนากเรียนต่ออยากมีงานมีเงินใช้เอง จึงออกขายของตามตลาดนัด ผมเองเป็นคนขี้หึงมากๆแต่ไม่เคยห้ามตอนแฟนขอออกไปเที่ยวกับเพื่อน
เรารักกันมากหวานกันอยู่บ่อยๆ เธอเป็นคนดีขยันซื่อสัจ แต่มีข้อเสียหลักๆคือ
เธอไม่ค่อยชอบพูดกับคนที่บ้านผม ถามคำก็ตอบคำ บางทีแม่พูดด้วยเธอก็ไม่พูดด้วย จนทำให้ทะเลาะกับทางบ้านผมบ่อยๆ
แฟนผมเองพอเรียนจบมาก็มาช่วยกันทำมาหากินด้วยการหาของขายไปเลื่อยๆ ทนลำบากตากฝนตากแดดด้วยกันบ่อยครั้ง
ผ่านมาได้1ปีผมเองก็หางานทำในโรงงานได้แล้วก็ชวนแฟนมาทำด้วย เรื่องเริ่มเกิดปัญหาขึ้นตอนนี้ครับ ด้วยการที่เธอเรียนจบมา
ก็ใช้ชีวิตอยู่กับผมไม่ค่อยได้มีเพื่อนมากมาย พอเธอมาทำงานก็เริ่มที่จะออกเที่ยวกับเพื่อน ผมเองก็แอบหวงอยู่ตลอดกลัวเธอนอกใจ
แต่แล้ววันหนึ่งผมแอบดูไลน์ของแฟนผม เห็นเธอส่งสติ๊กเกอร์หาผช.คนหนึ่ง ผมเห็นแล้วแต่แกล้งเงียบไม่ทำอะไรพอตกดึก
ผมแอบเข้าดูอีกรอบ ..แน่นอนครับช่องแชทหายไป ผทปลุกเธอขึ้นมาถามเรื่องนี้เธอกลับโมโหขึ้นมาดื้อๆมันยิ่งทำให้ผมโกรธมากขึ้นไปอีก
แล้วเราก็ทะเลาะกันบ้านแตก แม่ผมตื่นขึ้นแล้วเข้ามาห้ามถามเหตุการ แล้วแม่ก็บอกว่า ถ้ารู้ตัวว่าผิดก็ออกไปแต่ถ้าไม่ได้ทำอะไรผิดก็นอนต่อซ่ะ
แต่เธอกลับเดินออกไปจากบ้านผมแล้วโทรให้เพื่อนที่ทำงานด้วยกัน(รุ่นพี่ผญ)มารับที่บ้านผม..คืนนั้นผมเองได้แต่นอนจมน้ำตาคิดอยู่แค่เธอทำทำไม
พอเช้ามาเช้าในวันที่ไม่มีเธอผมก็ยิ่งร้องไห้ขึ้นไปอีก ผมได้แต่ส่องเธอจากในเฟส แต่ผมก็ห้ามความนิดถึงของตัวเองไม่ได้ จึงโทรถามว่าเธออยู่ไหน
เธอก็ไม่ยอมบอกผมถามแต่ว่าโทรมาทำไม ก็ได้บอกกับไปว่าคิดถึงเธอมากแล้วก็ขอโทษพร้อมกับถามเธอว่าคนนั้นคือไรแต่เธอก็ไม่ตอบอะพร้อมกับ
ผมเสียใจมากที่เธอจากไปร้องไห้จนไม่ได้กินไม่ทำอะไรนอนร้องไห้อย่างเดียว
พาไป2วันเธอก็ยอมบอกที่อยู่ของเธอ ผมก็ไม่รอช้ารีบไปหาด้วยความคิดถงถึง(เธอลาออกจากงานไปอยู่กับเพื่อนรุ่นพี่คนที่มารับ)ผมก็เดินเข้าไปบอกคิดถึงเธอทั้งน้ำตาขอร้องให้เธอกลับมาอยู่ด้วยกันเหมือนเดิม..แต่เธอกลับทำสีหน้าปกติเหมือนไม่รับรู้อะไรมันยิ่งทำให้ผมเจ็บมากขึ้นไปอีกเมื่อโดดคนที่เรารักมากเมินใส่กัน
แต่ผมก็ไม่ท้อวันต่อมาผมก็ไปง้อขอเธอคืนดีอีกแต่ไปครั้งนี้ผมไปโดย
ไม่ได้บอกเธอก่อนพอไปถึงผมก็ถามเธอว่ายังรักอยู่ไหม เธอไม่ตอบอะไรทำหน้านิ่งๆ ผมชาไปทั้งตัว แล้วความดีความที่ทำให้กันก่อนหน้านี้คืออะไรนอนกอดกันบอกฝันดีกัน4ปีที่ผ่านมา. แล้วผมก็กลับบ้านพร้อมน้ำตาเช่นเคย พอเข้าวันที่5ที่เราแยกกัน ผมเห็นเธอถ่ายรูปแล้วติดผช.คนหนึ่งมาด้วย ผมโมโหมาก รีบโทรไปหาเธอว่าคนนั้นมันคือใคร เธอก็บอกกับมาว่าเป็นแฟนของเพื่อนเธอผมก็มีแอบไม่เชื่อบ้าง ระหว่างคุยกันเธอชอบตัดสายผมทิ้ง ผมก็พยามเธอหาเธอเลื่อยๆ แต่พอเธออยู่กับเพื่อนๆของเธอ เธอเองก็เริ่มมีคำพูด แบบ รำคาญ,จะอะไรหนักหนา,ทำไม,มีไร เป็นคำพูดที่คนรีกกันเขาไม่พูดกัน
ผมเจ็บนะเวลาได้ยินคำพวกนี้แต่ยังไงก็รักและคิดถึงตลอด พอผมโทรไปติดอีกที ได้ยินเสียงเพื่อนเธอพูดขึ้นมาว่า จะโทรมาทำไมนักหนา ผมก็สวนกับไปทันทีว่า อย่าปากดี เท่านั้นแหละแฟนผมก็โมโหขึ้นมาทันที แล้วบอกผมว่า มีสิทอะไรไปว่าเขาทั้งๆที่เขาว่าผมก่อนแท้ๆ
ผมได้แต่เจ็บเงียบๆแล้วผมก็วางสายไป แต่เพื่อนๆของผมคอยปลอบใจให้กำลังใจอยู่ข้างๆผมตลอด เช้าวันต่อมาเธอโทรมาหาผมแต่เช้าผมดีใจมาก เธอบอกว่ามีเรื่องจะให้ช่วยผมก็พร้อมที่จะช่วยอย่าเต็มใจ
เธอบอกว่าจะหางานใหม่พาไปสมัครงานที ผมเองไม่มีรถยนต์ จึงขอร้องเพื่อนผมให้มันขับพาไป ผมกับเพื่อนโดดงานกันเพื่อพาแฟนผมไปสมัครงาน
แต่ระหว่างทางดันเจอด่านโดนไป1000บาท(เพื่อนผมไม่ได้พกใบขับขี่)ผมเองก็ยอมจ่ายแต่โดยที่ทั้งที่มีตังแค่1700บาท แต่ก็ไม่เป็นไรผมรับผิดชอบเอง
พอกลับจากสมัครงานผมก็ไปส่งเธอที่บ้านเพื่อนของเธอ ผมก็ถามเธอไปอีกครั้งนึงว่ายังรักกันอยู่ไหม เธอตอบกลับมาว่าไม่รู้ ผมก็เจ็บตามเคย
เราห่างกันได้15วันระห่าง15วันนั้นผมเองก็ยังโทรไปง้อโทรไปบอกคิดถึงอยู่ตลอดแต่ผลก็ออกมาเหมือนเดิมผมเจ็บเหมือนเดิม
จนผมเองคิดที่จะมีคนอื่นจะไม่ทนกับคนนี้แล้ว ผมก็ได้คุยกับสาวคนนึงคุยได้ซัก10กว่าวันผมก็ไปหาเธอคนใหม่. ตามสูตรครับได้เสียกันเรียบร้อย
บวกกับวันนั้นเองแฟนเก่าผมก็ส่งข้อความบอกคิดถึงผมอยากเจอผมขึ้นมา
ผมก็สับสน แล้วก่อนหน้านี้ที่ทำกับผมคืออะไรผมงงมากสบสันด้วยทั้งที่เราพยามจะลืมเธอแล้วเริ่มกับคนใหม่ แต่คนเก่าก็กลับมาบอกคิดถึงทั้งที่ก่อนหน้าไม่อยากคุยกับผมด้วยซ้ำ แต่ผมไม่ฟังคำพูดจากแฟนเก่าผมแล้วไม่ว่าจะบอกรักบอกคิดถึงผมก็ไม่ฟัง
ผมตัดสินใจออกจากบ้านมาหางานที่กรุงเทพไม่สนคำใครทั้งนั้น มาอยู่กรุงเทพได้ซัก1เดือนแฟนเก่าก็โทรมาบอกรักบอกคิดถึง
มันยิ่งทำให้ผมลังเลกับคนใหม่มากขึ้น เธอคนเก่าก็โทรมาร้องไห้บอกให้ผมเลิกกับคนใหม่ส่ะ ผมเองก็ยังมียื่อใยก็เริ่มสับสน ว่าที่เราย้ายมาอยู่กับคนใหม่ที่กรุงเทพเพื่ออะไรกันแน่ ผมคิดแบบนี้อยู่ประมาณ2เดือน ผมทะเลาะกับคนใหม่แล้วตัดสินใจเก็บข้าวของกลับบ้านไปอยู่กับคนเก่า
ระหว่างทางจะกลับบ้าน พร้อมกับโทรไปบอกแฟนเก่าว่าจะกลับไปคบด้วยแฟนเก่าผมก็ดีใจมากแต่ในหัวผมยังสับสนอยู่ว่าจะเอายังไงกันแน่
ระหว่างทางแฟนใหม่ก็โทรมาตามผมให้กลับไปหาเธอ ผมกลับตัดสินในกลับรถเจ้ากรุงเทพเพื่อกลับไปหาแฟนใหม่
ผ่านไป2วันแฟนเก่าผมก็โทรมาถามว่า จริงๆแล้วไม่ได้กลับมาใช่ไหม ผมก็บอกไปว่าไม่ได้กลับแล้ว
แฟนเก่าเสียใจร้องไห้บอกว่า แล้วจะมาให้ความหวังทำไม เสียมากกว่าเดิมอีก เธอพูดไปร้องไห้ไปบอกผมว่า คิดถึงผมมากเลย
มันยิ่งทำให้ผมสับสนเสียใจคิดอะไรไม่ออกผมได้แต่เสียใจกับเรื่องที
ทำลงไป
*********ทั้งหมดมันเป็นความผิดผมใช่มั้ย ผมควรจะทำอย่างไงดี ผมเสียใจกับการให้ความหวังแฟนเก่าผมอยากให้เธอลืมผม
ผมควรทำอย่างไรดี ผมพยามห้ามใจไม่ให้คิดถึงคนเก่า ผมอยากให้เธอมีแฟนใหม่ ผมไม่อยากให้แฟนเก่าเสียใจ มันไม่สบายใจ
ตื่นนอนก็คิดก่อนหลับก็คิด คิดแต่เรื่องว่าจะทำอย่าไงที่จะไม่ให้แฟนเก่าเสียใจเพราะผม ผมรู้สึกผิดมาก ผมมันเหิ้ยมากใช่ไหมครับที่ทำให้แฟนเก่าเสียใจมากเพราะผม
###ช่วยแนะนำผมทีนะครับ###
@@@@@ขอบคุณมากครับที่ทนอ่านจนจบนะครับ@@@@@