พีระมิดกับความสัมพันธ์
ผมจ้องตาเธอ ก่อนพลั้งปากพูดออกไปว่า “น่ารำคาญ เลิกๆกันไปเหอะ” แม้ไม่มีคำพูดหลุดออกมาจากปากแต่ผมจับความรู้สึกของเธอได้จากความวูบไหวในแววตาที่จ้องมองมา
ผมไม่เชื่อเรื่องรักแรกพบ ความรู้สึกวาบหวามเมื่อเห็นหน้าครั้งแรกคือความชอบ หรือความหลงใหลในเปลือกที่ฉาบอยู่ภายนอกแค่นั้นไม่ใช่ความรัก เราเจอกันครั้งแรกที่โรงอาหารของคณะ ผมอยู่ที่นั่นในฐานะรุ่นพี่ประจำโต๊ะที่คอยต้อนรับน้องใหม่ในวันแรกของการเปิดภาคเรียน เปลือกที่ผมหลงใหลคือความกล้าพูด กล้าต่อปากต่อคำของรุ่นน้องคนหนึ่งที่มาร่วมงานรับน้องในเช้าวันนั้น
บางคนมองว่าพฤติกรรมแบบนี้คือการไม่เคารพรุ่นพี่ ไม่รู้จักขนบของการเป็นรุ่นน้องที่ดี แต่ผมกลับมองตรงข้าม เสรีภาพในความคิดและการพูดต่างหากที่รุ่นน้องคนนั้นมี กาละเทศะอะไรพรรค์นั้นเป็นกรอบอุปโลกน์ สมมติที่เราตั้งขึ้นมาเอง ผมแซวออกไปเมื่อเห็นรุ่นน้องโต๊ะหนึ่งกำลังกินขนมจีนน้ำยาตีนไก่ “น้องๆชอบทานตีนกันเหรอครับ” เสียงหัวเราะดังขึ้นพร้อมกันทั้งโต๊ะ “แล้วพี่ไม่ลองบ้างเหรอคะ ตีนเล็กๆ ไม่แทงเหงือกหรอก” เสียงหนึ่งแทรกขึ้นมา เสียงหัวเราะเมื่อครู่เงียบลงชั่วอึดใจ แต่กลับทวีพลังขึ้นตามมาในทันที “เอาสักตีนไหมคะ เลือดด้วยก็ได้นะพี่” ผมยิ้ม หัวเราะตอบและเดินจากไป ส่งสัญญาณยอมรับต่อความพ่ายแพ้
เราไม่รู้ว่ามันเริ่มขึ้นตั้งแต่เมื่อไร แต่เราทั้งสองคนรู้สึกได้ถึงจังหวะหัวใจที่เต้นถี่ระรัวทุกครั้งที่ได้เจอหน้า ลำดับความสำคัญอันดับแรกในชีวิตของเราทั้งคู่คือกันและกัน จากข้อความชวนไปกินข้าวเย็นที่ผมลองเสี่ยงส่งไปถึงน้องคนนั้น พัฒนาเป็นความรู้สึกแนบแน่น รวดเร็วและก้าวกระโดด จนอดคิดไม่ได้ว่าสิ่งที่คนโบราณพร่ำสอนให้หนุ่มสาวค่อยๆเรียนรู้กัน อย่าบุ่มบ่าม เป็นเพียงคำสอนที่เชื่อต่อกันมาโดยขาดการพิสูจน์
ผมไม่รู้ว่าโลกเป็นสีชมพูจริงหรือเปล่าเมื่อมีความรัก แต่น้องคนนั้นเปรียบเสมือนแม่สี ที่บันดาลให้เกิดแฉกรุ้งแห่งความรัก ความห่วงใย ความคิดถึง ซาบซ่าน ชุ่มชื่น หวามไหว ทาบทับไปกับกิจวัตรของผม ไม่เกินจริงเลยที่ผมและเธออยากใช้เวลาร่วมกัน พูดคุยแลกเปลี่ยนความมีสาระ และความไร้สาระของชีวิตตลอดทั้งยามตื่นและยามนอน ย้อนระลึกเรียนรู้อดีตเพื่อเชื่อมโยงสิ่งที่เราเหมือนหรือต่างกัน วาดฝันถึงอนาคตที่มีผมและเธอเป็นตัวละครหลักอยู่ในนั้น
ถ้าการพัฒนาความสัมพันธ์ที่ดีควรเริ่มต้นจากหนึ่ง และค่อยๆพัฒนาเรียนรู้ ไต่ระดับไปเรื่อยๆจนถึงสิบ ความสัมพันธ์ของเราไม่ได้มีรูปแบบเช่นนั้น เราเริ่มต้นที่ใกล้ๆยอดพีระมิด ใช้เวลาเพียงไม่นานที่จะไต่ความสัมพันธ์ไปถึงจุดสูงสุด และเมื่อถึงบริเวณยอด กลับไม่มีทางเลือกให้ไปซ้ายหรือขวา มีแค่ทางบังคับ ลาดชันขรุขระให้เราทั้งคู่ต้องเดินลงไป
เราไม่รู้ว่ามันเริ่มขึ้นตั้งแต่เมื่อไร แต่เราทั้งสองคนรู้สึกได้ถึงความเปลี่ยนแปลงที่ค่อยๆ ก่อตัวขึ้น อาจเป็นผมเองที่ขลาดกลัว ไม่กล้าก้าวข้ามกรอบสังคมกำมะลอ อาจเป็นเธอเองที่ไม่เคยรู้ว่าฐานพีระมิดของผม สร้างขึ้นด้วยก้อนอิฐที่มีลักษณะบิ่น แห้ง แตกเพียงใด ผมคาดหวัง เธอไม่เติมเต็ม เธอคาดหวัง ผมหลงลืม อิสระทางคำพูดที่เคยประทับใจ แปรเปลี่ยนเป็นความบาดลึก ระคายหู การสนทนาประจำวันมักจบลงด้วยการโต้เถียง สาดทิฐิ ข้อด้อยที่เคยปิดตามองข้าม กลับกลายเป็นชนวนของความรู้สึกเต็มกลืน ความห่วงใยที่มาในรูปคำถามพื้นๆ เช่นจะกลับบ้านดึกหรือเปล่า กลายเป็นเหมือนโซ่รัดคอนักโทษที่ถูกจองจำ ภาพอนาคตที่ร่วมกันวาดไว้ ถูกสีดำระบายทับจนไม่เหลือเค้ารอยเดิม
เมื่ออิ่มจนกินต่อไม่ไหว แต่อาหารที่คุณสั่งไปเพิ่งมาเสิร์ฟ คุณมักจะฉีกยิ้มแสดงความปรารถนาดี หาข้ออ้างตักอาหารให้คนอื่น เพื่อกลบเกลื่อนความขวยอายที่กินอาหารในความรับผิดชอบของตนไม่หมด คุณมักไม่กล้าพูดตรงๆว่า อิ่มแล้ว ไม่อยากกิน เมื่อความสัมพันธ์เดินมาถึงทางตัน บางครั้งก็คล้ายกับอาหารที่สั่งมาเกิน ประโยคเฝือๆ ประเภท เธอดีเกินไป คุณน่าจะได้เจอคนที่ดีกว่า หรือผมไม่ดีพอสำหรับคุณ มักจะนำมาใช้เพื่อหยุดความสัมพันธ์ น้อยคนนักที่จะกล้าบอกออกไปตรงๆว่าหมดรักแล้ว ทนไม่ไหว รำคาญ
ผมจ้องตาเธอ ก่อนพลั้งปากพูดออกไปว่า “น่ารำคาญ เลิกๆกันไปเหอะ” แม้ไม่มีคำพูดหลุดออกมาจากปากแต่ผมจับความรู้สึกของเธอได้จากความวูบไหวในแววตาที่จ้องมองมา เธอนิ่ง บีบมือผม ขยับตัวเข้าใกล้ “ทำงานมาเหนื่อยทั้งวัน กินข้าวก่อนพี่ วันนี้ทำแกงเขียวหวานไว้ให้ ตีนกับเลือดไม่ได้ใส่”
จริงอยู่ที่เราสองคนคล้ายกำลังตะเกียกตะกายเดินขึ้นสู่ยอดพีระมิดครั้งแล้วครั้งเล่า เมฆหมอกที่ปกคลุมทางเดินทำให้เราสะดุด ล้มลง นับครั้งไม่ถ้วน แต่วันนี้ผมและเธอต่างรู้แล้วว่า แม้หนทางลาดลงที่เรากำลังเดินไป จะมองไม่เห็นยอดพีระมิดแล้วก็ตาม แต่ถ้าเราสองคนเดินต่อไป ช้าๆ ทีละก้าว พีระมิดอีกลูกคงรอเราอยู่ข้างหน้าอีกไม่ไกล
พีระมิดกับความสัมพันธ์__รบกวนอ่านและติชมด้วยครับ
ผมจ้องตาเธอ ก่อนพลั้งปากพูดออกไปว่า “น่ารำคาญ เลิกๆกันไปเหอะ” แม้ไม่มีคำพูดหลุดออกมาจากปากแต่ผมจับความรู้สึกของเธอได้จากความวูบไหวในแววตาที่จ้องมองมา
ผมไม่เชื่อเรื่องรักแรกพบ ความรู้สึกวาบหวามเมื่อเห็นหน้าครั้งแรกคือความชอบ หรือความหลงใหลในเปลือกที่ฉาบอยู่ภายนอกแค่นั้นไม่ใช่ความรัก เราเจอกันครั้งแรกที่โรงอาหารของคณะ ผมอยู่ที่นั่นในฐานะรุ่นพี่ประจำโต๊ะที่คอยต้อนรับน้องใหม่ในวันแรกของการเปิดภาคเรียน เปลือกที่ผมหลงใหลคือความกล้าพูด กล้าต่อปากต่อคำของรุ่นน้องคนหนึ่งที่มาร่วมงานรับน้องในเช้าวันนั้น
บางคนมองว่าพฤติกรรมแบบนี้คือการไม่เคารพรุ่นพี่ ไม่รู้จักขนบของการเป็นรุ่นน้องที่ดี แต่ผมกลับมองตรงข้าม เสรีภาพในความคิดและการพูดต่างหากที่รุ่นน้องคนนั้นมี กาละเทศะอะไรพรรค์นั้นเป็นกรอบอุปโลกน์ สมมติที่เราตั้งขึ้นมาเอง ผมแซวออกไปเมื่อเห็นรุ่นน้องโต๊ะหนึ่งกำลังกินขนมจีนน้ำยาตีนไก่ “น้องๆชอบทานตีนกันเหรอครับ” เสียงหัวเราะดังขึ้นพร้อมกันทั้งโต๊ะ “แล้วพี่ไม่ลองบ้างเหรอคะ ตีนเล็กๆ ไม่แทงเหงือกหรอก” เสียงหนึ่งแทรกขึ้นมา เสียงหัวเราะเมื่อครู่เงียบลงชั่วอึดใจ แต่กลับทวีพลังขึ้นตามมาในทันที “เอาสักตีนไหมคะ เลือดด้วยก็ได้นะพี่” ผมยิ้ม หัวเราะตอบและเดินจากไป ส่งสัญญาณยอมรับต่อความพ่ายแพ้
เราไม่รู้ว่ามันเริ่มขึ้นตั้งแต่เมื่อไร แต่เราทั้งสองคนรู้สึกได้ถึงจังหวะหัวใจที่เต้นถี่ระรัวทุกครั้งที่ได้เจอหน้า ลำดับความสำคัญอันดับแรกในชีวิตของเราทั้งคู่คือกันและกัน จากข้อความชวนไปกินข้าวเย็นที่ผมลองเสี่ยงส่งไปถึงน้องคนนั้น พัฒนาเป็นความรู้สึกแนบแน่น รวดเร็วและก้าวกระโดด จนอดคิดไม่ได้ว่าสิ่งที่คนโบราณพร่ำสอนให้หนุ่มสาวค่อยๆเรียนรู้กัน อย่าบุ่มบ่าม เป็นเพียงคำสอนที่เชื่อต่อกันมาโดยขาดการพิสูจน์
ผมไม่รู้ว่าโลกเป็นสีชมพูจริงหรือเปล่าเมื่อมีความรัก แต่น้องคนนั้นเปรียบเสมือนแม่สี ที่บันดาลให้เกิดแฉกรุ้งแห่งความรัก ความห่วงใย ความคิดถึง ซาบซ่าน ชุ่มชื่น หวามไหว ทาบทับไปกับกิจวัตรของผม ไม่เกินจริงเลยที่ผมและเธออยากใช้เวลาร่วมกัน พูดคุยแลกเปลี่ยนความมีสาระ และความไร้สาระของชีวิตตลอดทั้งยามตื่นและยามนอน ย้อนระลึกเรียนรู้อดีตเพื่อเชื่อมโยงสิ่งที่เราเหมือนหรือต่างกัน วาดฝันถึงอนาคตที่มีผมและเธอเป็นตัวละครหลักอยู่ในนั้น
ถ้าการพัฒนาความสัมพันธ์ที่ดีควรเริ่มต้นจากหนึ่ง และค่อยๆพัฒนาเรียนรู้ ไต่ระดับไปเรื่อยๆจนถึงสิบ ความสัมพันธ์ของเราไม่ได้มีรูปแบบเช่นนั้น เราเริ่มต้นที่ใกล้ๆยอดพีระมิด ใช้เวลาเพียงไม่นานที่จะไต่ความสัมพันธ์ไปถึงจุดสูงสุด และเมื่อถึงบริเวณยอด กลับไม่มีทางเลือกให้ไปซ้ายหรือขวา มีแค่ทางบังคับ ลาดชันขรุขระให้เราทั้งคู่ต้องเดินลงไป
เราไม่รู้ว่ามันเริ่มขึ้นตั้งแต่เมื่อไร แต่เราทั้งสองคนรู้สึกได้ถึงความเปลี่ยนแปลงที่ค่อยๆ ก่อตัวขึ้น อาจเป็นผมเองที่ขลาดกลัว ไม่กล้าก้าวข้ามกรอบสังคมกำมะลอ อาจเป็นเธอเองที่ไม่เคยรู้ว่าฐานพีระมิดของผม สร้างขึ้นด้วยก้อนอิฐที่มีลักษณะบิ่น แห้ง แตกเพียงใด ผมคาดหวัง เธอไม่เติมเต็ม เธอคาดหวัง ผมหลงลืม อิสระทางคำพูดที่เคยประทับใจ แปรเปลี่ยนเป็นความบาดลึก ระคายหู การสนทนาประจำวันมักจบลงด้วยการโต้เถียง สาดทิฐิ ข้อด้อยที่เคยปิดตามองข้าม กลับกลายเป็นชนวนของความรู้สึกเต็มกลืน ความห่วงใยที่มาในรูปคำถามพื้นๆ เช่นจะกลับบ้านดึกหรือเปล่า กลายเป็นเหมือนโซ่รัดคอนักโทษที่ถูกจองจำ ภาพอนาคตที่ร่วมกันวาดไว้ ถูกสีดำระบายทับจนไม่เหลือเค้ารอยเดิม
เมื่ออิ่มจนกินต่อไม่ไหว แต่อาหารที่คุณสั่งไปเพิ่งมาเสิร์ฟ คุณมักจะฉีกยิ้มแสดงความปรารถนาดี หาข้ออ้างตักอาหารให้คนอื่น เพื่อกลบเกลื่อนความขวยอายที่กินอาหารในความรับผิดชอบของตนไม่หมด คุณมักไม่กล้าพูดตรงๆว่า อิ่มแล้ว ไม่อยากกิน เมื่อความสัมพันธ์เดินมาถึงทางตัน บางครั้งก็คล้ายกับอาหารที่สั่งมาเกิน ประโยคเฝือๆ ประเภท เธอดีเกินไป คุณน่าจะได้เจอคนที่ดีกว่า หรือผมไม่ดีพอสำหรับคุณ มักจะนำมาใช้เพื่อหยุดความสัมพันธ์ น้อยคนนักที่จะกล้าบอกออกไปตรงๆว่าหมดรักแล้ว ทนไม่ไหว รำคาญ
ผมจ้องตาเธอ ก่อนพลั้งปากพูดออกไปว่า “น่ารำคาญ เลิกๆกันไปเหอะ” แม้ไม่มีคำพูดหลุดออกมาจากปากแต่ผมจับความรู้สึกของเธอได้จากความวูบไหวในแววตาที่จ้องมองมา เธอนิ่ง บีบมือผม ขยับตัวเข้าใกล้ “ทำงานมาเหนื่อยทั้งวัน กินข้าวก่อนพี่ วันนี้ทำแกงเขียวหวานไว้ให้ ตีนกับเลือดไม่ได้ใส่”
จริงอยู่ที่เราสองคนคล้ายกำลังตะเกียกตะกายเดินขึ้นสู่ยอดพีระมิดครั้งแล้วครั้งเล่า เมฆหมอกที่ปกคลุมทางเดินทำให้เราสะดุด ล้มลง นับครั้งไม่ถ้วน แต่วันนี้ผมและเธอต่างรู้แล้วว่า แม้หนทางลาดลงที่เรากำลังเดินไป จะมองไม่เห็นยอดพีระมิดแล้วก็ตาม แต่ถ้าเราสองคนเดินต่อไป ช้าๆ ทีละก้าว พีระมิดอีกลูกคงรอเราอยู่ข้างหน้าอีกไม่ไกล