นี่ก็เป็นเวลา 6 เดือนแล้วที่เค้าบอกเลิกเรา...
ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา เราคิดเสมอว่า...
เราคงจะลืมเรื่องราวของเค้าได้ซักวัน
เราคงสามารถมีชีวิตที่ดีเป็นของตัวเองได้
แต่เปล่าเลย...
ตั้งแต่วันที่เค้าบอกเลิกเราจนถึงวันนี้
เรากล้าพูดว่า...
ไม่มีวันไหนเลยที่เราไม่คิดถึงเค้า
เรานึกถึงวิถีชีวิต เป็นห่วงการเป็นอยู่
คิดถึงเรื่องราวมากมายของเค้าในหลายๆมุม
ทั้งๆที่...
เราเลิกเป็นเพื่อนกับเค้าในทุกๆทาง
ทางไหนก็ตามที่จะได้เห็นชีวิตของเค้า
ไม่ว่าจะเป็นไลน์ เฟซบุ๊ค ไอจี
หรือจะแอพแชทที่เราใช้กันแค่ 2 คน
เราพยายามใช้ชีวิตให้เป็นปกติ
ปกติแบบที่ก่อนจะมีเค้าเข้ามา
แต่ทำยังไง... “ มันก็ไม่เคยเหมือนเดิมเลย “
เรา...
กลายเป็นคนนอนดึก
กลายเป็นคนคิดมาก
กลายเป็นคนไม่มีความสุข
ทั้งที่แต่ก่อน... เราแทบไม่มีอาการแบบนี้
เราพยายามนะ
พยายามหาหลายๆวิธี
พยายามจะเริ่มต้นอะไรใหม่ๆ
พยายามแก้ไขเราที่เป็นอยู่ตอนนี้ให้ดีขึ้น
แต่กลับกลายเป็นว่า...
เราไม่สามารถเริ่มต้นอะไรใหม่ได้เลย
เรื่องของเค้า สิ่งต่างๆของเค้า
มันยังวนเวียนมาให้นึกถึง
คำพูดหลายๆคำของเค้า
มันยังดังก้องอยู่ในหัวก่อนนอนหลับ
สุดท้าย...
เรากลับยิ่งจมลงไปมากกว่าเดิม
จม... ลงไปในความรู้สึก
ที่คิดว่า เค้าจะกลับมาในวันหนึ่ง
ทั้งที่รู้ว่า... มันไม่มีทางเกิดขึ้น
เพราะเค้าก็เริ่มต้นชีวิตใหม่ของเค้าไปนานแล้ว
แต่เราก็ยังหวัง...
หวังให้มันเป็นเรื่องจริงขึ้นในซักวัน
ที่มาตั้งกระทู้...
เราไม่ได้อยากหาทางออก
หรือหวังให้ใครมาแนะนำเรา
เราแค่อยากระบายความรู้สึกบางอย่าง
ที่เราไม่สามารถระบายมันให้คนที่เรารู้จัก
หรือพูดให้คนรู้จักใกล้ชิดรับรู้ได้
เราไม่เคยเชื่อมาก่อนว่า...
คนที่เฮฮา ร่าเริง ดูมีความสุข สนุกสนาน
ที่ใครต่อใครต่างก็มองเห็นได้จากภายนอก
จะเป็นคนเดียวกันกับ..
คนที่ภายในเต็มไปด้วยความทุกข์
และเรื่องราวอัดอั้นมากมาย
ที่ไม่เคยได้แสดงออกไปให้ใครเห็น
เหมือนเมื่อก่อนที่เราเคยสงสัย...
ทำไมในเมื่อมีความทุกข์
ในเมื่อมีปัญหาอัดอั้นตันใจ
แล้วทำไมถึงไม่เลือกระบายออกไป ?
วันนี้เราเข้าใจแล้วว่า...
การที่คนเหล่านั้นเลือกที่จะเก็บ
เลือกที่จะอมปัญหาหรือความทุกข์
และกลบเกลื่อนมันไว้ภายใต้รอยยิ้ม
เสียงหัวเราะ และเรื่องราวเฮฮา
มันอาจเป็นเพราะพวกเขาเหล่านั้นตระหนักว่า...
“ ความทุกข์ มันเป็นสิ่งที่เขาได้พบเจอแล้ว
เขาซึมซับ และรับรู้ถึงความรู้สึกนั้นๆแล้ว
เพราะงั้น ถ้าเป็นไปได้ เขาก็ไม่อยากให้ใคร
ต้องมารับชะตากรรม หรือรู้สึกแบบเดียวกับที่เขาเป็นอยู่ “
“มันอาจเป็นรอยยิ้มและเสียงหัวเราะ ที่อาจปนเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตาจางๆ
สุดท้าย... มันก็ยังเป็นคำพูดที่ใช้ได้ดีอยู่เสมอ
😔
เราหนีจากความทรงจำเก่าๆไม่ได้
ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา เราคิดเสมอว่า...
เราคงจะลืมเรื่องราวของเค้าได้ซักวัน
เราคงสามารถมีชีวิตที่ดีเป็นของตัวเองได้
แต่เปล่าเลย...
ตั้งแต่วันที่เค้าบอกเลิกเราจนถึงวันนี้
เรากล้าพูดว่า...
ไม่มีวันไหนเลยที่เราไม่คิดถึงเค้า
เรานึกถึงวิถีชีวิต เป็นห่วงการเป็นอยู่
คิดถึงเรื่องราวมากมายของเค้าในหลายๆมุม
ทั้งๆที่...
เราเลิกเป็นเพื่อนกับเค้าในทุกๆทาง
ทางไหนก็ตามที่จะได้เห็นชีวิตของเค้า
ไม่ว่าจะเป็นไลน์ เฟซบุ๊ค ไอจี
หรือจะแอพแชทที่เราใช้กันแค่ 2 คน
เราพยายามใช้ชีวิตให้เป็นปกติ
ปกติแบบที่ก่อนจะมีเค้าเข้ามา
แต่ทำยังไง... “ มันก็ไม่เคยเหมือนเดิมเลย “
เรา...
กลายเป็นคนนอนดึก
กลายเป็นคนคิดมาก
กลายเป็นคนไม่มีความสุข
ทั้งที่แต่ก่อน... เราแทบไม่มีอาการแบบนี้
เราพยายามนะ
พยายามหาหลายๆวิธี
พยายามจะเริ่มต้นอะไรใหม่ๆ
พยายามแก้ไขเราที่เป็นอยู่ตอนนี้ให้ดีขึ้น
แต่กลับกลายเป็นว่า...
เราไม่สามารถเริ่มต้นอะไรใหม่ได้เลย
เรื่องของเค้า สิ่งต่างๆของเค้า
มันยังวนเวียนมาให้นึกถึง
คำพูดหลายๆคำของเค้า
มันยังดังก้องอยู่ในหัวก่อนนอนหลับ
สุดท้าย...
เรากลับยิ่งจมลงไปมากกว่าเดิม
จม... ลงไปในความรู้สึก
ที่คิดว่า เค้าจะกลับมาในวันหนึ่ง
ทั้งที่รู้ว่า... มันไม่มีทางเกิดขึ้น
เพราะเค้าก็เริ่มต้นชีวิตใหม่ของเค้าไปนานแล้ว
แต่เราก็ยังหวัง...
หวังให้มันเป็นเรื่องจริงขึ้นในซักวัน
ที่มาตั้งกระทู้...
เราไม่ได้อยากหาทางออก
หรือหวังให้ใครมาแนะนำเรา
เราแค่อยากระบายความรู้สึกบางอย่าง
ที่เราไม่สามารถระบายมันให้คนที่เรารู้จัก
หรือพูดให้คนรู้จักใกล้ชิดรับรู้ได้
เราไม่เคยเชื่อมาก่อนว่า...
คนที่เฮฮา ร่าเริง ดูมีความสุข สนุกสนาน
ที่ใครต่อใครต่างก็มองเห็นได้จากภายนอก
จะเป็นคนเดียวกันกับ..
คนที่ภายในเต็มไปด้วยความทุกข์
และเรื่องราวอัดอั้นมากมาย
ที่ไม่เคยได้แสดงออกไปให้ใครเห็น
เหมือนเมื่อก่อนที่เราเคยสงสัย...
ทำไมในเมื่อมีความทุกข์
ในเมื่อมีปัญหาอัดอั้นตันใจ
แล้วทำไมถึงไม่เลือกระบายออกไป ?
วันนี้เราเข้าใจแล้วว่า...
การที่คนเหล่านั้นเลือกที่จะเก็บ
เลือกที่จะอมปัญหาหรือความทุกข์
และกลบเกลื่อนมันไว้ภายใต้รอยยิ้ม
เสียงหัวเราะ และเรื่องราวเฮฮา
มันอาจเป็นเพราะพวกเขาเหล่านั้นตระหนักว่า...
“ ความทุกข์ มันเป็นสิ่งที่เขาได้พบเจอแล้ว
เขาซึมซับ และรับรู้ถึงความรู้สึกนั้นๆแล้ว
เพราะงั้น ถ้าเป็นไปได้ เขาก็ไม่อยากให้ใคร
ต้องมารับชะตากรรม หรือรู้สึกแบบเดียวกับที่เขาเป็นอยู่ “
“มันอาจเป็นรอยยิ้มและเสียงหัวเราะ ที่อาจปนเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตาจางๆ
สุดท้าย... มันก็ยังเป็นคำพูดที่ใช้ได้ดีอยู่เสมอ
😔