นี่หรือเปล่าคนเห็นแก่ตัว

คือเรารู้สึกว่าตัวเราเองเห็นแก่ตัวมากในด้านความรัก ด้านความรู้สึก เรื่องมันเริ่มตั้งแต่เราอายุประมาณ12-13 เราเลี้ยงแมวตัวนึงตอนเลี้ยงนางเรารู้สึกว่าเรารักนางมากถึงมากที่สุดจนกระทั่งวันนึงนางป่วย ป่วยแบบหนักมากจนเช้าวันที่นางเสียพอเราตื่นพอก็เดินมาบอกเราว่า วิน(ชื่อแมว)ตายแล้วนะ เราเดินเข้าไปดูมันความรู้สึกแบบไม่เศร้าเสียใจหรือร้องไห้เลยแตาเราก็เดินไปหานางแบบความรู้สึกแบบอึ้งๆไม่พูดอะไร แล้วเราก็รู้สึกแบบเดียวกันกับแมวตัวที่สองและสาม
พอผ่านช่วงอายุนั้นไปซักปีสองปีบ้านเราก็มีปัญหาทางธุระกิจด้านการเงินหนักมากถึงขั้นขายบ้านใช้หนี้เลย มันก็เลยทำให้พ่อเราเครียดหนักมากๆและบวกกับน้องเราย้ายรรไปคบกับเพื่อนไม่ดีทำให้เปลี่ยนไปอย่างมากก้าวร้าวหยาบคายดื้อรั้นมากๆมากถึงมากๆเกรดตกการเรียนแย่พ่อเราก็ว่าก็ตีนับวันยิ่งทวีความรุนแรงมากขึ้น(แต่เดี๋ยวนี้ไม่เป็นแล้วนะคะ)จนถึงขั้นใช้มีดขู่กันทั้งพ่อและน้องเรา ด้วยความที่ทะเลาะกันบ่อยมากจนกลายเป็นความชินทำให้เราชินกับเรื่องของคนอื่นด้วย อาทิเช่น ข่าวตีกันหรือฆ่ากันตายในทีวีต่างๆ พอเราดูก็เฉยๆแบบตีกันอีกแล้วฆ่ากันอีกแล้วหรอ น่าเบื่อจัง
และในด้านความรัก
สมัยเด็กๆเราขนขวายหาความรักอย่างมากจนพอโตมากขึ้นได้รู้อะไรหลายๆอย่างทุกอย่างก็เปลี่ยนไปโดยเราไม่เคยรู้สึกตัว พอมานึกย้อนมองตัวเองว่าเป็นคนแบบไหนเวลาเพื่อนถามกันเรามักจะเป็นคนเดียวที่พูดเรื่องนี้นัก
เราคิดว่าเราเป็นคนนิสัยชอบอะไรแบบง่ายมากๆและเลิกชอบง่ายมากๆ
เวลามีคนเข้ามาจีบมาคุยเราจะไม่ค่อยเปิดใจแบบว่าคุยซักอาทิตย์แล้วตัวเราก็หายไปเลยไม่ตอบไลน์ตอบเฟสบล็อคเบอร์ต่างๆนาๆในทางกลับกันเราชอบคนง่ายเรามักจะเข้าหาคนที่เราชอบก่อนแต่พอเราเริ่มคุยกับคนที่เราชอบซักพักเราก็ขี้เกียจแบบไม่สนุกเลย น่าเบื่อ เสียเวลา นอนดีกว่า แต่ตอนเราอยู่คนเดียวไม่รู้สึกว่าเหงานะแบบชีวิตมีความสุขดี
เป็นแบบนี่มา4-5ปีแล้วค่ะ
**อีกอย่างเราเป็นคนประเภทชอบแชร์โพสต์เศร้าๆแต่เราHappyดีหรือไม่ก็เพ้อตามเพลง
ปล.ทุกคนคิดว่าเราเป็นยังไงค่ะ
ปล.ขออนุญาตแท็กมั่วนะคะ