การที่เราไม่เคยเปีดใจคุยกับพ่อแม่ไม่ว่าจะเศร้าสุบหลืทุกข์ มันเป็นเรื่องปกกะติไหม?

ก่อนอื่นขอพูดสั้นๆว่า เราก็เป็นพวกมีปัญหาครอบคัวนะ เกีดจากพ่อกับแม่ ชอบทะเลาะกันตั้งแต่เราเป็นเด็ก อันที่จริงไม่เชีงว่าพ่อกับแม่ทะเลาะกัน แต่ฝ่ายพ่อมากว่าที่เอาแต่ข่มแม่เรา และ ทุกคั้งเราต้องเป็นฝ่ายออกโรงปกป้องแม่ กลายเป็นสงคามระหว่างเรากับพ่อ ปกกะติคือตั้งแต่เราเรียนป1 แม่ชอบมาระบายเรื่องพ่อกับเรา ร้องไห้ ไม่ว่าแม่จะมีเรื่องทุกข์ใจอะไรก็จะละบายให้เราฟังหมด เวลาแม่น้อยใจให้ยาย ก็บ่นร้องไห้กับเรา ทำให้เรารู้สึกว่าแม่หน้าสงสารมาก มีสามีก็ก็เหมือนทำตัวเป็นเจ้าทาส ส่วนแม่คือนางทาส ยายก็ไม่เคยสนใจว่าชีวิดแม่จะเป็นยังไง  มันทำให้เรารู้สึกแบบว่ามีแค่เราคนเดิวยที่เป็นที่ยึดเหนิ่วยจิตใจ แต่บางคั้งเราก็รู้สึกว่า เราส้างกำแพงกับครอบคัวหรืปล่าว เราไม่เคยร้องไห้ให้พ่อแม่เห็น ทังๆที่เรื่องที่ทำให้เราร้องไห้มาตลอด20ปีก็มีแต่เรื่องของพ่อแม่
โลกภายนอก บางทีมันก็มีบ้างที่เราเจอเรื่องที่ทำให้ท้อใจอยากยอมแพ้กับชีวิต แต่ก็ไม่มีความรู้สึกอยากได้คำปลอบใจ หลื กำลังใจจากพ่อหลืคนในครอบคัวสักนิด เชั่นว่า เราได้ทุนมาเรียนที่จีน บางคั้งมันก็เคีรยดกับอะไรหลายๆอย่างที่เข้ามา กดดันกับการเรียน แต่ก็ไม่เคยโทรไปละบายกับครอบคัว
มีอยู่วันหนึ่งเมื่อสามวันก่อน อยู่ๆแม่ก็โทรมาพูด
กับเรา เราก็ถามไปว่ามีอะไรหรืปล่าว แม่พูดว่า อยากโทรมาพูดกับเรา กลัวเรากดดันกับการเรียน การใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ เราก็ต้องทำงานpast timeอีก
เรารู้สึกแปลกๆ และ สงไส ว่าทำไหมอยู่ดีๆแม่ก็มาพูดเรื่องนี้กับเราแบบจริงจัง เราทำตัวแปลกเหรอ ทังๆที่เราก็กดดัน เครียดตลอดมา
เครียดเพราะครอบคัวก็มากพออยู่แล้ว แต่แม่ไม่เคยรู้ พอโดนแม่ถามไถ่แบบนั้นทำไหมเราเถิงไม่รู้สึกดีใจ หลื ชื่นใจ กับ เราสึก......แบบทำไหมต้องมาสนใจความรู้สึกเราเอาตอนนี้ด้วย
เราก็ไม่อยากรู้สึกแบบนี้
หลื เราเห็นครอบคัวเป็นคนอื่น????
กำแพงที่เราส้างขึ้นมากั้นระหว่างเรากับครอบคัวมันยากที่จะ พังทลาย
เราสับสน