ทำไมจับมือเพื่อปล่อยกันง่ายๆนี้ล่ะ มันน่าเสียดายนะ

ความรักที่เหมือนจะดีมาตลอด เราเองก็ใจไม่มั่นคงปกติ ประคองตัวเอง ความรักของเรา สุดท้ายก็ถึงทางตันแบบไม่รู้ตัว เธอไม่ได้ตั้งใจใช่ไหม พยายามดีที่สุดแล้ว วันนี้ก็เจอปัญหาบอกว่าไม่ไหว ขอเลิก เป็นเพื่อน ขอไปจัดการตัวเอง ทำทุกอย่างเพื่อจะไป แล้วก็หายไปเลย ตอนแรกเราก็สับสน ไม่คิดว่าตื่นขึ้นมาจะโดนบล๊อกแล้ว  แต่เราคิดว่ามันคงเป็นเหตุผลแล้ว ถึงจะเจ็บปวด ปัญหาก็คือปํญหา ถ้าเลือกที่จะหนีแล้ว ทำไมไม่ช่วยหาทางออก หรือเธอแค่อยากเท เหนื่อยกับทุกอย่าง แฟนมีปัญหาครอบครัว กับยุ่ง ไม่มีเวลา เราพยายามจะไม่กดดันแล้วนะ อาจจะงอแงบ้าง เรานึงพยายามรักษา แต่ทำไมยอมแพ้ง่ายแบบนี้ เราพยายามเปิดกำแพงเข้าไป สุดท้ายก็ไกลเท่าเดิม เหมือนเป็นส่วนเกิน เธอก็เหมือนจะดี จนไม่อยากโกรธ เกลียดไม่ลง แต่เพราะเราเจ็บปวดทรมานมาก เพราะเราอ่อนแอเอง ยอมรับ พยายามจะเข้าใจแล้ว อยากระบาย เราคิดว่าจะทำไรแต่บอก เขาเลือกบอกแล้ว แต่เราพูดกันไม่ดี กลัวยิ่งสับสน ไม่ให้เราแก้ตัวเลย เรากลัวการปล่อยมือกัน เกินความควบคุม ใจสลาย เธอไม่ได้แค่ไป แต่เอาความหวัง ความฝัน ที่บอกจะช่วยเราไง เราไม่ควรคาดหวังเองสินะ เรารู้ทุกอย่าง...ดี เฮ้อ ขอโทษที่ช่วยอะไรไม่ได้ เพราะนายชอบทำเหมือนแบกคนเดียว เหมือนโตแต่ก็ยังมีความเป็นเด็ก เราอยากอยู่ร่วมกันทุกตอน เรียนรู้ไปด้วยกัน ทั้งสุขและทุกข์ แต่เราไม่แน่ใจอะไรเลย ใจคน เวลาอาจกลืนทุกอย่างไป ทำได้เพียง... ถ้ายังมีเวลาก็ยังมีโอกาสได้ทำมัน นายคงเลือกไปทำสิ่งสำคัญก่อน ทิ้งเราไปกลางทาง...เราเคยรักนายมากนะ เราควรดีใจหรือเสียใจดี... ความทรงจำสีจาง ใจเย็นๆนะ กอดหมี