เครียด...เกรดลด

เราเป็นคนนึงที่เกรดไม่ต่ำกว่า3 มาโดยตลอดแต่พอมาเทอมนี้ เกรดเราลดมาจนเหลือ2 เราเสียใจหนักมาก เราโทษตัวเองสารพัด เราส่งงานครบนะ สอบก็ไม่เคยตกด้วยซ้ำ เรากลัวพ่อกับแม่ด่ามากๆ วันรับเกรดเราร้องไห้ในห้องเลย แถมแม่ก็พูดประมาณว่า ทำตัวเอง ซึ่งมันก็จริง เราพยายามทำความเข้าใจช่วงปิดเทอม อ่านหนังสือบ้าง แต่เราชอบอ่านคนเดียวเงียบๆในห้องไม่ให้พ่อแม่รู้ เขาก็หาว่าเราเล่นแต่เกม ติดโทรศัพท์ งานบ้านไม่ทำ เราเล่นโทรศัพท์แค่เวลาเครียด เราจะอ่านหนังสือมากกว่า ที่เราไม่ชอบออกไปจากห้องเพราะแม่ชอบด่าชอบบ่นเรา แถมพ่อแม่เราก็ไม่ให้เราออกไปไหนเลย ไม่เคยพาไปเที่ยว เครื่องสำอางค์ก็ห้ามใช้ พ่อแม่ห้ามเราทุกอย่าง ขนาดเวลาทำงานกลุ่ม เราต้องแชตกับเพื่อนตอนทำงาน พ่อแม่ก็หาว่าเราเล่นแต่โทรศัพท์การบ้านไม่ทำ เราก็พยายามบอกว่าเราต้องปรึกษากับเพื่อนเรื่องงาน เขาก็ไม่เคยเข้าใจ แถมด่าเราทุกครั้ง  จนทำให้เราเป็นโรคซึมเศร้า ชอบเก็บตัว อยากอยู่คนเดียว อยากตาย  ชอบทำร้ายตัวเอง เขาชอบพูดจาดูถูกเราต่างๆนาๆ ด่าเราสารพัด เราก็พยายามเอาคำที่เขาด่ามาปรับปรุงตัวเอง และนำความกดดันคำด่าเหล่านั้นมาเป็นแรงผลักดันให้ก้าวต่อไป เราลืมบอกว่าเราเป็นลูกคนเดียว ครอบครัวมีปัญหา ไม่ใช่พ่อแม่เลิกกัน แต่ลูกพี่ลูกน้องกับแม่ทะเลาะกันจนเกือบฆ่ากันตาย แล้วพี่เราก็เป็นโรคไบโพล่าร์ เราเครียดหนักมาก เราไม่รู้จะทำยังไง พี่เรามันไม่เรียนแล้ว แล้วแม่เราก็เคยทำยายผิดหวัง เพราะยายอยากให้แม่เป็นข้าราชการ แต่วันที่แม่ต้องไปมอบตัว เราเกิดได้ไม่กี่วันพ่อเราไม่ให้แม่ไป ทำให้แม่ไม่ได้บรรจุเป็นข้าราชการ ยายจึงผิดหวัง แล้วทุกคนก็มาหวังที่เราทำให้เราเครียดและมีแรงกดดันตัวเองสูงมาก เราไม่ได้เป็นคนเหลวไหลอะไร แฟนก็ไม่เคยมี ไม่เคยไม่มั่วหรือเที่ยวกับผู้ชาย ก็มีคนมาจีบบ้าง เราก็ไม่ได้อะไร เราเคยขอแม่ไปเรียนโรงเรียนประจำ เขาก็บอกว่าจะไปทำไม เรียนใกล้บ้านแหละดีแล้ว เราแค่อยากไปลองใช้ชีวิตด้วยตนเองบ้าง อยากมีเพื่อนดีๆ เขาก็ไม่ให้ไป เราก็เข้าใจว่าเรายังเด็ก เราเคยอยากทำงาน อยากมีรายได้เป็นของตัวเอง เราอยากทำงานหาเงินจ่ายค่าเทอมตัวเอง เราอยาก แบ่งเบาภาระพ่อแม่บ้าง เขาก็ไม่ให้เราทำ เราควรทกอย่างไรต่อไปดี....