รู้สึกพยายามฝ่ายเดียวกับแฟน

คือ เราแอบชอบเขามาตั้งนานแล้วกว่าจะมาคบกันก้ประมาณ2ปีได้ถึงมาตกลงคบหาดูใจกันจริงๆ เขาขึ้นมมหาลัยค่ะ ต้องย้ายไปอยู่หอ คือเรา แอบชอบมาตั้งแต่แรก เขาเปนเพื่อนพี่ชายเราค่ะ เราคบกันพ่อแม่รับรู้ทั้งครอบครัว ตั้งแต่ย้ายไป เรารู้สึกว่า ความใส่ใจเริ่มน้อยลงค่ะเราเข้าใจนะว่าจะเอาเรียน ดีแล้วเราไม่ว่าอะไรมีเพื่อนผู้หญิงมากกว่าเพื่อนผู้ชาย เราก็โอเคไม่มีปัญหามากเรื่องนี้ เพราะเขาเปนคนไม่เจ้าชู้อยู่แล้ว เขาจะกลับมาหา1-2อาทิต ครั้งนึงเราก็จะไปเที่ยวแถวๆบ้าน ไปบ่อยมากค่ะ เขาก็เบื่อที่เดิม เราก็เบื่อที่เดิม แต่พอเราชวนไปที่อื่น บ้าง เขาก็บอก ขี้เกียจ ไม่ก็บอกว่าเหนื่อย อยากไปใกล้ๆ เราก็โอเค เราชอบแอบร้องไห้คนเดียว เราไม่อยากจะคุยแบบนั้นเคยขอเครียกัน เรื่องจะเอายังไงกับความรัก อึดอัดหรือปล่าว เพราะเวลาเราบอกให้เขาเครียๆกับเราจะได้จบๆ เขาก็หาว่าเราชวนทะเลาะ คือ เราต้องการแบบว่า ทีเดียวจบจะได้ไม่ต้องมานั่งถามทุกวันให้เขารำคาญ หรือคิดว่าขวนทะเลาะ เรากลัวเขาเบื่อ เขาเคยบอกเราว่า มีเราหรือไม่มีก็ได้ เราเลยเก็บมาคิด ว่า เขาจะไม่รักเราแล้วหรือไม่ เราเคยคิดว่า เราอยากถอยออกมาจากเขา ห่างสักพัก เพื่อให้เขาเรียนไปเลบเอาอนาคตไปเลย จะได้ไม่ต้องมานั่งแคร์อะไรมากมายเรากลัวเขาเหนื่อย เรารอเขาตลอด รอเขาว่าง จริงๆ มาถามกันว่าเป็นไงบ้าง แต่ส่วนใหญ่เราเป็นคนเริ่มชวนคุยก่อนทุกครั้งเลย เวลาคิดถึง บ้านเราอยู่ไม่ไกลกันมาก3กม. ก็ถึง  เราจะเป็นฝ่ายไปหาเขาถ้าเราไปได้ แค่เจอหน้าให้หายคิดถึงนั่งคุยแปปนึงแล้วกลับ เรากลัวว่าเขาจะต้องเสียการเรียนเพราะเรา คือพยายามเข้าใจเขาแล้วค่ะ ขอบคุณล่วงหน้าทุกคนด้วยค่ะ