นี้เป็นความจริงที่หนูไม่กล้าบอกกับแม่ของหนูหนูกลัวแม่หาว่าหนูโกหกคิดมากคิดไปเอง
คือเอาตรงๆนะค่ะหนูเป็นคนคิดมากจริงๆจนบางครั้งร้องไห้กับเรื่องอะไรก็ไม่รู้เรื่องไม่เป็นเรื่อง
เข้าเรื่องล่ะกันนะค่ะ
ตอนนี้หนูอายุ18ปี ปวช.3หนูเรียนสายอาชีพ อาการที่หนูเป็นอยู่มันเริ่มเป็นตั้งแต่หนูอายุ17ปี ปวช.2 เทอม 1 ซึ้งอยู่จะออกฝึกงานในเทอม2 จึงต้องเรียนค่อนข้างหนักหน่อย หนูต้องทำงานส่งอาจารย์ เพราะกลัวส่งงานไม่ทันแทบทุกวันเลยที่หนูต้องหักโหมตัวเอง หนูนอนเที่ยงคืน
เกือบทุกคืนบางวันนอนตี2. หนูต้องตื่นแต่ตี4หรือ5 เพื่อแต่งตัวไป ร.ร. เพราะรถจะมารับ6.10นาที หนูทำแบบนี้ ทุกวันเลย. มันก็เป็นบางวันที่หนูได้นอนเร็วหน่อย แต่ส่วนมากก็จะนอนไม่เที่ยงคืนก็ตี1-2.
คืออาการที่หนูกำลังเป็นตอนนี้ ชอบลืม ความจำสั้น จำได้แป๊บเดียวก็ลืม จึงต้อง จดบันทึกไว้จนเพื่อนถามว่าเรื่องแค่นี้ต้อจดด้วยเหรอว่ะ บางครั้งลืมรหัสATM ลืม รหัสผ่านโทรศัพท์ ลืมว่าตัวเองกินข้าวหรือยังจนกลับไปถามเพื่อนว่าเรากินข้าวแล้วไช่ไหม ลืมจนคนรอบข้างหาว่าเราไม่ไส่ใจกับสิ่งๆนั้น บางครั้งก็หาว่าเราแกล้ง
หนูเคยพูดกับแม่ว่าแม่หนูคิดว่าหนูความจำสั้นแม่ก็บอกว่าไม่ไช่หรอกหนูไม่ไส่ใจกับสิ่งนั้นต่างหากหาว่าหนูโกหก. บางครั้งหนูอยากทำอย่างที่เขาบอกได้แต่แค่เขาเดินหันหลังไห้หนูๆก็ลืมแล้ว ถ้าจะไห้หนูจดบันทึกรายการที่หนูจะทำนวันนั้นๆหนูทำไม่ได้ค่ะ. บางครั้งหนูฟังคำๆถามที่คนรอบข้างถามหนูไม่เข้าใจด้วยค่ะ. บางครั้งหนูก็มีอาการเบลอๆ นั่งเรียนอยู่หนูอยากเข้าใจที่อาจารย์สอนแต่สมองหนูๆคิดว่ามันคงๆม่รับ. หนูอยากบอกว่าหนูใช้ชีวิตลำบากมาก.
หนูไม่กล้าไปหาหมอหนูกลัวว
ถ้าหากได้อ่านแล้วช่วยไห้คำแนะนำหนูด้วยนะค่ะ
ถ้าเกิดไม่เหมะสมต้องขอโทษด้วยนะค่ะ
ถ้าแท็กผิดก็ขอโทษด้วยนะค่ะ
หนูจะทำยังไงค่ะ
คือเอาตรงๆนะค่ะหนูเป็นคนคิดมากจริงๆจนบางครั้งร้องไห้กับเรื่องอะไรก็ไม่รู้เรื่องไม่เป็นเรื่อง
เข้าเรื่องล่ะกันนะค่ะ
ตอนนี้หนูอายุ18ปี ปวช.3หนูเรียนสายอาชีพ อาการที่หนูเป็นอยู่มันเริ่มเป็นตั้งแต่หนูอายุ17ปี ปวช.2 เทอม 1 ซึ้งอยู่จะออกฝึกงานในเทอม2 จึงต้องเรียนค่อนข้างหนักหน่อย หนูต้องทำงานส่งอาจารย์ เพราะกลัวส่งงานไม่ทันแทบทุกวันเลยที่หนูต้องหักโหมตัวเอง หนูนอนเที่ยงคืน
เกือบทุกคืนบางวันนอนตี2. หนูต้องตื่นแต่ตี4หรือ5 เพื่อแต่งตัวไป ร.ร. เพราะรถจะมารับ6.10นาที หนูทำแบบนี้ ทุกวันเลย. มันก็เป็นบางวันที่หนูได้นอนเร็วหน่อย แต่ส่วนมากก็จะนอนไม่เที่ยงคืนก็ตี1-2.
คืออาการที่หนูกำลังเป็นตอนนี้ ชอบลืม ความจำสั้น จำได้แป๊บเดียวก็ลืม จึงต้อง จดบันทึกไว้จนเพื่อนถามว่าเรื่องแค่นี้ต้อจดด้วยเหรอว่ะ บางครั้งลืมรหัสATM ลืม รหัสผ่านโทรศัพท์ ลืมว่าตัวเองกินข้าวหรือยังจนกลับไปถามเพื่อนว่าเรากินข้าวแล้วไช่ไหม ลืมจนคนรอบข้างหาว่าเราไม่ไส่ใจกับสิ่งๆนั้น บางครั้งก็หาว่าเราแกล้ง
หนูเคยพูดกับแม่ว่าแม่หนูคิดว่าหนูความจำสั้นแม่ก็บอกว่าไม่ไช่หรอกหนูไม่ไส่ใจกับสิ่งนั้นต่างหากหาว่าหนูโกหก. บางครั้งหนูอยากทำอย่างที่เขาบอกได้แต่แค่เขาเดินหันหลังไห้หนูๆก็ลืมแล้ว ถ้าจะไห้หนูจดบันทึกรายการที่หนูจะทำนวันนั้นๆหนูทำไม่ได้ค่ะ. บางครั้งหนูฟังคำๆถามที่คนรอบข้างถามหนูไม่เข้าใจด้วยค่ะ. บางครั้งหนูก็มีอาการเบลอๆ นั่งเรียนอยู่หนูอยากเข้าใจที่อาจารย์สอนแต่สมองหนูๆคิดว่ามันคงๆม่รับ. หนูอยากบอกว่าหนูใช้ชีวิตลำบากมาก.
หนูไม่กล้าไปหาหมอหนูกลัวว
ถ้าหากได้อ่านแล้วช่วยไห้คำแนะนำหนูด้วยนะค่ะ
ถ้าเกิดไม่เหมะสมต้องขอโทษด้วยนะค่ะ
ถ้าแท็กผิดก็ขอโทษด้วยนะค่ะ