เอาแบบเข้าเรื่องเลยล่ะกัน.....
พักหลังๆหงุดหงิด คิดลบ บ้าบอ เป็นอะไรไม่รู้ ความคิดลบๆ หนักๆ คิดดูถูกตัวเอง นอนเฉยๆก็เป็นครับ บอกก่อนผมทำอาชีพบริการ (ไม่ใช่ทาฃเพศ)น่ะครับ

❤️และเมื่อคิดว่าไม่ปกติล่ะ "ข้อดี"คือ..เรามันมีสติที่แยกแยะได้ว่า ไอเริ่มบ้านิดๆล่ะ555

เลยลองไปทำแบบทดสอบ "อาการโรคซึมเศร้า"
ของกระทรวงสาธาระณะสุข พอทำปุ่ป (ต้องจริงใจกะตัวเองน่ะ) ได้คะแนนมาแล้ว ถึงกับงง เพราะท่านบอกว่า ควรไปพบจิตแพทย์ล่ะครับ

เราเองนึกภาพไม่ถูกว่า ใครมันจะกล้าไปว่ะ กลัวโดนมัดตัว หรือเจอคนตกปลาบนฝากระป๋องไหม
คิดรุงรังไปหมด แต่สุดท้าย..."ลองไปดู"

👀ถึง โรงบาลปุ๊ป อย่างแรกคือ ไปพบฝ่ายทะเบียน พยาบาลจะซักประวัติเรา และสอบถามว่าเราจะเข้าพบเวลาปกติ หรือ คลีนิคนอกเวลา

ขั้นตอนไม่ยุ่งยากครับ และคนที่ไปก็เหมือนเราๆเนี่ยแหละ เหมือนไป รพ.ปกติเลย ลบภาพความน่ากลัวไปในใจได้ในระดับหนึ่ง

พอเสร็จจาก เวชระเบียน ก็เข้าพบนักสังคมสงเคราะห์ก่อน เพื่อเก็บเป็นสถิติ ก็จะซักประวัติเราเหมือนพยาบาลนั่นแหละ

แล้วนาทีระทึกใจ ก็มาถึง..คือพบแพทย์ครับ
เราคุยกันสนุกดี และบอกเล่าอาการให้ฟัง ก็สรุปได้ว่า ผมไม่ได้เป็นโรคซึมเศร้า แต่เป็นกลุ่มอาการที่เรียกว่า "ตัดสินใจไม่ได้" Unjugment
(ไม่แน่ใจเขียนถูกไหม)

และหลังจากนั้นก็ไปรับยา ซึงยาที่ให้นั้นคล้ายกับการจ่ายยาโรคซึมเศร้านั่นแหละ

หลังจากกินยาได้สัก 1 อาทิตย์ คนรอบข้างเริ่มเห็นความเปลี่ยนแปลง ร่าเริงขึ้น (อันนี้เรารู้ตัวจริงๆ) กล้ายอมรับผิดมากขึ้น มีความสุขได้แม้ในขณะที่เราเจอ"ปัจจัย"ความทุกข์อยู่ในขณะนัน ซึ่งเรื่องนี้"สำคัญมากๆ" ครับ อยากแซร์มากๆ

เพราะผมเชื่อว่า คนเราให้เป็นคนดีขนาดไหน ทำบุญหนักขนาดไหน ก็คงมีเรื่องราวให้ทุกข์ได้ แต่เราสลัดมัน"ออกได้"

สารสำคัญคือ เซโรโทนิน ครับ ผมมามันช่วยได้มากครับ เพราะเลยคิดว่า การรู้สึกตัว นำพาตัวเองไปรักษา "คือการรับผิดชอบ"ต่อตัวเองและคนรอบข้าง ได้ดีที่สุด

ก่อนจากกัน อยากให้เรื่องราวนี้ มีประโยชน์แก่คนไทยทุกคน เราไม่ได้ป่วยน่ะครับ ย้ำน่ะ ไม่ป่วยครับ แค่สารเคมีมันไม่สมดุล เราแค่ปรับเฉยๆ
ขอให้ทุกคนมีความสุขจากภายในครับ..

🙏🏻ลืมบอกไป ค่าใช้จ่ายทั้งหมด 300 บาทครับ