คือผมรู้จักกันมา ตั้งแต่เด็กๆ แต่เพึ่งมาคบกันได้ไม่นาน ตอนเป็นเพื่อนกัน ผมรู้สึกว่า เขาเป็นคนเก่ง ยิ้มง่าย อัธยาศัยดี ใจดีกับคนอื่น พอเรามีโอกาศได้มาคบกัน ผมจึงได้เห็นมุมที่ไม่ได้เห็นหลายอย่าง คือผมว่าแฟนผมเขามีปัญหากับสงคมที่ทำงาน กับครอบครัว กับหน้าตา กับหุ่น กับทุกๆ สิ่ง คือเป็นคนที่ไม่มีความสุขอะไรสักอย่างในชีวิต แต่ที่หนักหนาที่สุด คือ เรื่องสิว แฟนผมตอนเรียนสิวมีน้อยมาก หน้าใส ใครๆก็ชอบทัก ใช้ครีมไร นู่น นี่ นั่น พอเริ่มมีสิว ตอนวัยทำงาน ผมเห็นแฟนผม ดูแลผิวหน้าดีมากๆ ใช้ครีมในห้าง หาหมอตลอด ตั้งแต่คลีนิครักษาความงาม ยันพบหมอด้านผิวหนัง คือผมเป็นผู้ชาย ผมมองว่าสิวแฟนผมมันไม่เยอะ แต่แฟนผมมองตัวเองด้านลบมากๆ เวลาสิวขึ้นเป็นสิวอักเสบ จะนอนร้องไห้อยุ่ห้อง ไม่คุยกับใคร ไม่ออกไปไหน เวลาไปกินข้าวข้างนอก จะคิดว่ามีคนมองหน้าตัวเองจะเผาผ้าปิดหน้า จะแอบ กลัวเจอคนรุ้จัก แล้วจะพูดเรื่องสิวทั้งวัน ว่าอยากหาย หนักๆเข้า ก็เริ่มไม่อยากไปทำงาน ไม่อยากเจอเพื่อน หงุดหงิดไปทุกเรื่อง เวลาอยุ่ที่ทำงาน สังคมคนไทยเวลาว่างๆเขาก็จะนินทา หาเรื่องคุย แฟนผมก็หงุดหงิด พอกลับมาบ้านก็ไม่อยากคุยกับแม่ เพราะแม่ชอบว่า เวลาไปหาหมอสิว กับน้องสาวก็ไม่คุยเพราะน้องสาวไม่ค่อยอาบน้ำใช้ครีมซอง10บาทแต่ไม่มีสิวก็คิดน้อยใจตัวเอง หนักๆเข้าเริ่มไม่อยากมีชีวิตอยุ่ มันทำให้บรรยากาศรอบตัวมันหม่นหมองๆไม่มีความสุข ผมเคยบอกให้ไปพบจิตแพทย์ เขาโกรธบอก เขาเปนแบบนี้เพราะสิว เขาไม่ได้บ้า ทำไมต้องหาหมอ หาหมอจิตแพทย์แล้วสิวจะหายมั้ย แต่ผมแค่อยากให้เขาทำใจ คิดว่าสิวก็คือสิวมันเปนโรคผิวหนังชนิดหนึ่งไม่มีผลต่อการดำเนินชีวิต เขาก็ไปเที่ยวได้ ไปเจอเพื่อนได้ ปกติ ผมรุ้สึกแฟนผมน่าสงสาร เขาป่วยแค่เขาไม่รุ้ตัวเอง และไม่ยอมรับ ผมต้องทำยังไงครับ แฟนผมอายุ 20กลางๆ ไม่มีหนี้สิน ไม่มีโรคประจำตัว รถยนก็ซื้อสด มีผ่อนแต่ค่าบ้าน เงินเก็บก็พอมี พ่อแม่ก็ยังแข็งแรง คือมันควรเป็นช่วงชีวิตที่มีความสุข วันหยุดไปเที่ยว คุยกันเรื่องอนาคต ไม่ใช่ คุยกันแต่เรื่องสิว หาแต่เหตุผลทำไมต้องเป็นสิวๆๆ ผมไม่รู้จะคุยกับใคร เพราะไม่มีใครรุ้แฟนผมเป็นแบบนี้คนอื่นคิดว่าแฟนผมปกติ แต้ผมคิดว่าเขาไม่ปกติ
แฟนป่วยทางจิตย์ แต่ไม่ยอมรับ!