สวัสดีค่ะ คือ....เราเริ่มมีความรัก ช่วงมัธยมต้น ตอนนั้นเรารู้สึกผิดกับพ่อแม่มากๆ ด้วยการที่ถูกพ่อแม่เลี้ยงและสนับสนุนมาให้ตั้งใจเรียน ไปสายวิชาการ นี่ก็ไม่เคยคิดจะมีแฟน แต่ก็ชอบไปแล้ว ไม่รู้จะทำยังไง ควรทำไงดีค่ะ
คือเรื่องมันเป็นอยู่ว่า ช่วงนั้นเราก็ใช้ชีวิตปกติ เรียน เล่น เที่ยว ปกติ เราว่าเราไม่ได้เที่ยวบ่อยขนาดนั้น 1.เกรงใจพ่อแม่ และก็ขี้เกียจออกไปข้างนอกด้วย จนกระทั่ง เราไปงานเกษียณครูสมัยประถม เราก็ไปช่วยงาน มีเพื่อนเก่าๆไปช่วยกันนิดหน่อย แต่มันมีเพื่อนคนนึง เป็นทอม รุ่นเดียวกัน แต่ประถมอยุ่คนละห้อง มัธยมก็คนละโรงเรียน ตอนแรกที่เจอกันก็ทักปกติ ไม่คิดอะไรเลย คือเรียกได้ว่าแทบไม่สนิท ละเราก็สนิทกะคนอยาก จนในช่วงก่อนเริ่มงาน เตรียมของเสร็จแล้ว เขาก็เหมือนมาเล่นกับเรา แกล้งนุ่นนี่บ้าง ถอดแว่นบ้าง หยอดบ้าง ไรบ้าง เราก็ไม่คิดไร ก็เล่นกันไปเรื่อยๆ จนช่วงงาน เราก็ช่วยงานเขาก็มาช่วยเรา เรียกได้ว่าห่างกันไม่ถึง5นาที จนแขกในงานเริ่มทะยอยกลับ เพื่อนเรามันก็กลับกันหมดแล้ว เราก็กะจะกลับ แต่มันยังไม่กลับ ด้วยความี่เป็นคนดี(หรออออ)เราเลยอยู่เป็นเพื่อน โทรหาผู้ปครองมารับเวลาเดียวกัน ทีนี้โทรไปเรียบร้อย อีกประมาณ30นาที ถึงมารับ เราก็ไปนั่งกันบนศาลา คือง่วงมากกกก ทีนี้มันก็นอนข้างๆเราเยี่ยแหละ แต่เรานั่งอยู่ มันหันหัวมาทางตักเรา ด้วยความที่เป็นคนดีอีกแล้ว และก็อะไรไม่รู้ดลใจ เราเลยพูดออกไปว่า นอนอย่างงั้นไม่เจ็บหัวหรอ มานอนบนตักป่าว ละอีนี่คือหน้านิ่งมากกกกกกกกกก แบบ คือ นิ่ง แต่พูดประโยคแบบนั้นไป เป็นเรา เราก็งง มันเลยบอกว่า บอกงี้คิดไรป่ะเนี่ย นี่ก็ไม่รู้ว่า จริงๆมันต้องการบอกไร ก็เลยตอบว่า คิดไร หลอนละ สรุปมันไม่นอนจร้า จนผ่านไปซักพัก มันก็เล่าเรื่องผีขึ้นมา เราก็ฟัง แล้วเราก็ผลัดกันเล่าเรื่องของตัวเอง เราก็รู้หลายอย่างเกี่ยวกับมัน จนใกล้ถึงเวลา เราคิดขึ้นได้ว่าลืมกระเป๋าไว้ห้องศิลป์ ก็เลยชวนมันไปเอาเป๋าด้วยกัน แต่อีตึกนั้นอะ มันน่ากลัวมากกกกกก ก็ลากกันไป ยื้อยุดฉุดกระชากกันสักพักก็หยุดเพราะ มือเรากับมัน จับกันอยู่แบบแน่นมากกกก เราก็เลยปล่อย สุดท้ายก็ไปเอาเป๋าด้วยกันแล้วก็นั่งรอ พ่อเรามารับก่อน ก่อนกลับมันบอกว่า อย่าลืมทักเฟสมานะ นี่ก็ไม่รุ้ทำไม ถึงบ้านปุ๊ป ชาร์จโทรศัพท์เปิดคอม ทักมันเลยจร้าา สักพักมันก็เปิดอ่าน มันบอกทักมาเร็วนะเนี่ย เราก็เนียนๆไป ก็กรูมาถึงบ้านสักพักละ เตีรยมนอน เราก็คุยกันสุดท้ายจบด้วยฝรรดี เราคุยกันทุกวัน ขึ้นต้นด้วย มอร์นิ่ง และจบลงด้วย ฝรรดี ทุกวัน มีครั้งนึง มันหลุดเรียกเราว่า ไอ้แว่นน แล้วคำเนี้ย เราให้เฉพาะแฟนเก่าเรียก(ส่วนนึงที่ไม่อยากมีแฟนอีกก็เพราะอีแฟนเก่านี่แหละ) เราก็สตั้นท์ แบบ ไม่มีคนเรียกเราแบบนี้นานมากแล้ว แล้วแทนที่เราจะด่ามัน เราก็ปล่อยให้เรียกไป เราก็เรียกมัน ไอ้บ้าาาาาา คุยกันทุกวัน มันก็ต้องมีวันผูกพันธุ์ จนเรา......ชอบมัน ทั้งๆที่ใจ ยังรู้สึกผิดกับพ่อแม่ อะ โอเครวันนี้พอแค่นี้ถือซะว่ามาเล่านิยายให้ฟัง ที่ใช้คำว่าเราเพราะเราเชื่อว่า คนส่วนใหญ่อยู่ม.ต้น ไปแล้วนะ ขอบคุณที่เข้ามาอ่านค่ะ
มีความรักช่วงมัธยมต้น รักทอม ทำไงดี
คือเรื่องมันเป็นอยู่ว่า ช่วงนั้นเราก็ใช้ชีวิตปกติ เรียน เล่น เที่ยว ปกติ เราว่าเราไม่ได้เที่ยวบ่อยขนาดนั้น 1.เกรงใจพ่อแม่ และก็ขี้เกียจออกไปข้างนอกด้วย จนกระทั่ง เราไปงานเกษียณครูสมัยประถม เราก็ไปช่วยงาน มีเพื่อนเก่าๆไปช่วยกันนิดหน่อย แต่มันมีเพื่อนคนนึง เป็นทอม รุ่นเดียวกัน แต่ประถมอยุ่คนละห้อง มัธยมก็คนละโรงเรียน ตอนแรกที่เจอกันก็ทักปกติ ไม่คิดอะไรเลย คือเรียกได้ว่าแทบไม่สนิท ละเราก็สนิทกะคนอยาก จนในช่วงก่อนเริ่มงาน เตรียมของเสร็จแล้ว เขาก็เหมือนมาเล่นกับเรา แกล้งนุ่นนี่บ้าง ถอดแว่นบ้าง หยอดบ้าง ไรบ้าง เราก็ไม่คิดไร ก็เล่นกันไปเรื่อยๆ จนช่วงงาน เราก็ช่วยงานเขาก็มาช่วยเรา เรียกได้ว่าห่างกันไม่ถึง5นาที จนแขกในงานเริ่มทะยอยกลับ เพื่อนเรามันก็กลับกันหมดแล้ว เราก็กะจะกลับ แต่มันยังไม่กลับ ด้วยความี่เป็นคนดี(หรออออ)เราเลยอยู่เป็นเพื่อน โทรหาผู้ปครองมารับเวลาเดียวกัน ทีนี้โทรไปเรียบร้อย อีกประมาณ30นาที ถึงมารับ เราก็ไปนั่งกันบนศาลา คือง่วงมากกกก ทีนี้มันก็นอนข้างๆเราเยี่ยแหละ แต่เรานั่งอยู่ มันหันหัวมาทางตักเรา ด้วยความที่เป็นคนดีอีกแล้ว และก็อะไรไม่รู้ดลใจ เราเลยพูดออกไปว่า นอนอย่างงั้นไม่เจ็บหัวหรอ มานอนบนตักป่าว ละอีนี่คือหน้านิ่งมากกกกกกกกกก แบบ คือ นิ่ง แต่พูดประโยคแบบนั้นไป เป็นเรา เราก็งง มันเลยบอกว่า บอกงี้คิดไรป่ะเนี่ย นี่ก็ไม่รู้ว่า จริงๆมันต้องการบอกไร ก็เลยตอบว่า คิดไร หลอนละ สรุปมันไม่นอนจร้า จนผ่านไปซักพัก มันก็เล่าเรื่องผีขึ้นมา เราก็ฟัง แล้วเราก็ผลัดกันเล่าเรื่องของตัวเอง เราก็รู้หลายอย่างเกี่ยวกับมัน จนใกล้ถึงเวลา เราคิดขึ้นได้ว่าลืมกระเป๋าไว้ห้องศิลป์ ก็เลยชวนมันไปเอาเป๋าด้วยกัน แต่อีตึกนั้นอะ มันน่ากลัวมากกกกกก ก็ลากกันไป ยื้อยุดฉุดกระชากกันสักพักก็หยุดเพราะ มือเรากับมัน จับกันอยู่แบบแน่นมากกกก เราก็เลยปล่อย สุดท้ายก็ไปเอาเป๋าด้วยกันแล้วก็นั่งรอ พ่อเรามารับก่อน ก่อนกลับมันบอกว่า อย่าลืมทักเฟสมานะ นี่ก็ไม่รุ้ทำไม ถึงบ้านปุ๊ป ชาร์จโทรศัพท์เปิดคอม ทักมันเลยจร้าา สักพักมันก็เปิดอ่าน มันบอกทักมาเร็วนะเนี่ย เราก็เนียนๆไป ก็กรูมาถึงบ้านสักพักละ เตีรยมนอน เราก็คุยกันสุดท้ายจบด้วยฝรรดี เราคุยกันทุกวัน ขึ้นต้นด้วย มอร์นิ่ง และจบลงด้วย ฝรรดี ทุกวัน มีครั้งนึง มันหลุดเรียกเราว่า ไอ้แว่นน แล้วคำเนี้ย เราให้เฉพาะแฟนเก่าเรียก(ส่วนนึงที่ไม่อยากมีแฟนอีกก็เพราะอีแฟนเก่านี่แหละ) เราก็สตั้นท์ แบบ ไม่มีคนเรียกเราแบบนี้นานมากแล้ว แล้วแทนที่เราจะด่ามัน เราก็ปล่อยให้เรียกไป เราก็เรียกมัน ไอ้บ้าาาาาา คุยกันทุกวัน มันก็ต้องมีวันผูกพันธุ์ จนเรา......ชอบมัน ทั้งๆที่ใจ ยังรู้สึกผิดกับพ่อแม่ อะ โอเครวันนี้พอแค่นี้ถือซะว่ามาเล่านิยายให้ฟัง ที่ใช้คำว่าเราเพราะเราเชื่อว่า คนส่วนใหญ่อยู่ม.ต้น ไปแล้วนะ ขอบคุณที่เข้ามาอ่านค่ะ