สวัสดีครับหลังจากที่เคยตั้งกระทู้นึงไว้หลายปีก่อน แต่ตอนนี้ผมแค่อยากมาระบายความรู้สึกตอนที่โดนทิ้งไป
เริ่มเลยนะครับ ผมกับแฟนผมคบกันมาตั้งแต่สมัยมัธยมคบกันมา4ปีจนตอนนี้ผมอยู่ปี3น้องเขาอยู่ปี1 ผมรู้จักเขามาตั้งแต่เขา ม.1 ทำความรู้จักกันมาจีบกันมาจนวันนึงที่ผมตกลงปลงใจกับเขาว่าเราจะเป็นแฟนกันจนกาลเวลาล่วงเลยมาถึง4ปี1เดือนตลอดเวลาที่คบกันพ่อแม่ฝ่ายผมและเขาก็โอเคทั้งคู่จนเมษาปี61ที่ผ่านมาแฟนผมได้ไปทำงานในร้านกาแฟแห่งหนึ่งได้พบได้เจอผู้คนหลากหลายผมเคยบอกเขาว่าเดี๋ยวก็มีคนมาจีบหลอกบลาๆอะไรทำนองนี้คำตอบจากปากเขาที่เขาบอกผมเขาบอกว่า "คนส่วนใหญ่มีเมียแล้วเขาไม่มาจีบหลอก"
ผมก็เชื่อคำพูดนั้นแต่ก็ไม่ค่อยไว้ใจผมเลิกงานผมก็รีบไปหาเขาไปเจอเขาจนวันนึงผมใกล้เปิดเทอม ผมเลยลาออกจากงานด้วยความที่ผมต้องเซฟเงินที่ทำงานเพื่อแบ่งเบาทางบ้านไปจ่ายค่าเทอมผมเลยไม่ค่อยได้ไปหาเขาแต่นานๆก็เจอกันที ทุกช่วงเวลาที่ผมรอวันได้เจอกันมันช่างยาวนานจนกระทั่งวันนึงเป็นวันที่ผมเสียใจที่สุดวันที่ผมกับเขาทะเลาะกัน ผมยอมรับว่าที่ผ่านมาผมเป็นแฟนที่ไม่ได้เรื่องเท่าไหร่
จนวันนั้นที่เราทะเลาะกันวันแรกผมไม่ง้อเขาเพาะผมจะแอบไปง้อเขาที่ร้านวันนั้นผมเลิกเรียนผมไปง้อเขาที่ร้านกาแฟนั้นแล้วสิ่งที่ไม่ขาดผันว่าจะเกิดขึ้นระหว่างผมและเขาก็เกิดขึ้นกับผม ผมจับได้ว่าเขามีคนอื่นผมก็ใจเย็นกับเขาไม่โกรธเขาเพราะผมรู้สึกว่าผมผิดผมเลยรอเขาเลิกงานเพื่อที่จะคุยปัญหากันจนเขาเลิกงานผมพาแฟนผมไปที่บ้านไปขอโทษไปคุยกัน ทุกคำที่ผมเอ่ยปากขอโทษให้เรากลับมารักกัน ผมได้ยินคำตอบแค่ว่าไม่เอา ไม่กลับ ไม่สนใจ มีแต่คำว่าไม่ๆๆในหัวผม ระหว่างที่ผมง้อผมกอดเขาไว้ผมร้องไห้ผมไม่เคยร้องไห้ให้ผู้หญิงคนไหนมากขนาดนี้แต่เพาะว่าคนนี้ผมรักเขามากผมยอมแทบทุกอแย่างจนเวลาผ่านไป5ทุ่มแม่ผมเข้ามาบอกว่าไปส่งน้องเขาได้แล้วผมก็เลยยอมไปส่งน้องเขาด้วยความไม่เต็มใจปกปนกับความเศร้าที่อยู่รอบๆตัว
ผมง้อเขาตลอดเวลาที่ผ่านมาในตอนนั้นทั้งโทรไปง้อ ทั้งไปง้อที่บ้านของเขา แต่เขากลับไม่เคยให้โอกาศผมเขาสนใจแต่คนที่เขาบอกว่า "เขามีเมียแล้วหนูไม่เอาหลอกหนูรักพี่" เขาสนใจแค่ช่างที่ร้านกาแฟนั้นไม่เคยได้ให้โอกาศผมแก้ตัวในสิ่งที่ผิดผมทั้งใช้ไม้อ่อน ไม้แข็งกับน้องเขาก็ไม่สำเร็จจนคืนคืนนึง
วันที่ผมตัดสินใจทำอะไรโง่ๆลงไปผมกรีดข้อมือตัวเองเพื่อสำนึกผิดที่ทำไวให้เขารู้ว่าผมเจ็บนะผมรักเขานะซึ่งการทำแบบนั้นมันโง่มากผมพึ่งมารู้ในวันนี้จนเวลาผ่านไปที่ผมง้อเขา ง้อมาตลอดจนวันนึงวันท่เขาทั้ง2คนได้คบกันเขาตัดสินใจบล๊อคผมออกจากชีวิต บล๊อคเฟส บลีอคไลน์ เปลืย่นเบอร์ ไม่ให้ผมสามารถติดต่อเขาได้ผมเสียใจมากไม่คิดว่าเขาจะทำกับผมได้ถึงขนาดนี้ ตลาดเวลา4ปีที่คบกันความภูกพันขนาดไหนอนาคตที่วางไว้ละจะทำยังไง ผมกับเขาเคยพูดกันว่าปีหน้าคบรอบ5ปีผมจะขอน้องเขาหมั้นเพราะว่ามันถึงเวลาลาแล้วคิดว่าคนนี้คือคนที่ใช่ในชีวิตแต่สุดท้ายมันก็พังลง
ลอดเวลาที่คบกันผมอยากจะบอกน้องเขาว่า "พี่ขอบคุณสำหรับความรักความภูกพนธืแต่ว่าตอนนี้ผึ้งกลับมอบมันให้คนอื่น" ตลอดเวลาที่ผมเลิกกันตอนนี้ก็ปาไป4เดือนแล้วผมทั้งรอเขาแบบลมๆแล้งๆว่าคนที่เรารักมันจะกลับมาเหมือนเดิมบางทีผมก็คิดอะไรที่จะทำเรื่องโง่ๆอีกแต่แค่ไม่ใช่เพื่อเรียกร้องจากเขาเพาะเขาไม่รับรู้อะไรผมแล้ว ผมคิดนะว่าจะจากโลกนี้ไปจิงๆผมเหนื่อย ผมคิดถึงเขา ผมรักเขามาก ทุกครั้งที่คิดถึงก็จะร้องไห้ถึงเขาคนเดียว ขนาดผมระบายในนี้ผมยังพิมพ์ไปร้องไห้ไปด้วยความคิดถึงผมอยากจะบอกน้องเขาว่า "ผู้ชายคนนั้นที่เขาเข้ามาเขาเข้ามาเขาก็บอกเลิกเมียเขามานะผึ้งทำไมผึ้งไม่คิดดีๆว่ะ" นั้นคือสิ่งที่ผมอยากบอกเขาต่างคนต่างก็มีคู่เป็นของตัวเองแล้วทำไมถึงเข้าไปหากันได้ถึงขนาดนี้4ปีเราไม่มีความหมายอะไรกับน้องเลยใช่ไหม
พี่นั่งดูผึ้งกับเขารักกันมาตลอดผึ้งบลีอคเฟสพี่ไม่เป็นไรพี่สมัครใหม่นั่งดูผึ้งกับเขารักกันที่ทำได้แค่เป็นผู้ชมที่นั่งดูผึ้งไม่เคยแม้แต่โอกาศให้เรา2คนได้กลับมาจอยเข้าหากันใหม่พี่เหนื่อยนะพี่พยายามมากแต่คำว่าโอกาศสักครั้งผึ้งก็ไม่มีให้พี่เลยความเจ็บปวดเมื่อโดนคนที่รักหักหลังเรามันเป็นยังไงผึ้งรู้ไมหละพี่จะบอกให้ก็ได้มันเป็นเหมือนอาการตายทั้งเป็นพี่พยายามอยู่ให้มันพ้นๆไปในแต่ละวันพยายามลืมๆมันไปใช้ชีวิตให้รอดไปสุดท้ายแล้วเป็นไงก็ร้องไห้คิดถึงผึ้งทุกวันพี่ทำอะไรไม่ได้เลยพี่รักเรานะคิดถึงเรานะ
ส่วนไอ่มือที่3ที่เข้ามาคุณมาทำให้ชีวิตผมพังคุณคงไม่ต้องคิดนะว่าคุณจะต้องมาเจอกับอะไรบ้างผมไม่เคยโทษคุณว่าคุณทำให้ผมเลิกกันผมโทษแต่ตัวเองว่าผมดูแลผึ้งไม่ดีพอเลยทำให้คุณเข้ามามีบทบาทในชีวติผึ้งแต่ก็ขอบคุณนะที่ดูแลเขาต่อจากผมดูแลเขาให้ดีที่สุดเรพาะผมไม่ได้เจอเขาไม่ถึง1เดือนคุณเขามาแบ่งแยกคนรักจากผมไปได้คุณคงโชคดีมากที่คุณสามารถพรากคนรักไปจากผมได้ผมไม่ขอให้คุณเป็นอะไรนะแต่ผมขอให้คุณเจอแบบผมทุกชาติไปแค่นั้นพอเข้าใจนะนิคคุณทำอะไรไว้ให้ผลนั้นมันคืนคุณพอ
เมื่อความรักที่เคยหอมหวานมันกับกลายมาเป็นสิ่งที่เลยร้ายที่สุดในชีวิตๆทุกเช้าที่ตื่นขึ้นมานั้นคือนึกถึงถึงแม้แต่ตอนหลับตานอนลงภาพมันก็ตามหลอกหลอนไม่หยุดไม่สิ้นจากความรักน่าจะกลายเป็นความแค้นฝังลึกลงไปในจิตใตก้นบึ้งของหัวใจที่ทำยังไงก็ไม่สามารถทนดูทั้งคู่รักกันต่อไปได้ความพยายามอนาคตต้องดับลงดั่งเปลวเทียนที่เคยสว่างในยามค่ำคืนก็ดับลงกลายเป็นความมืดและความว่างเปล่าทุกวันได้แต่ภาวนาให้ผึ้งกลับมาพี่รอคอยวันนั้นทุกๆคืนแต่ตอนนี้พี่ว่าพี่ควรพอแล้วไม่ว่าชีวิตพี่จะเป็นยังไงได้โปรดเข้าใจด้วย
สุดท้ายนี้พี่อยากจะบอกน้องว่าถ้าสมุติพี่เป็นอะไรไปจิงๆได้โปรดอย่ามาหาไม่ต้องมาขอโทดไม่ต้องมาสำนึกผิดในสิ่งที่ตัวเองเพาะตอนนั้นพี่ขอร้องอ้อนวอนให้ผึ้งอยู่ผึ่งก็เลือกเขามากกว่าไม่ต้องห่วงอะไรหลอกนะผึ้งพี่มั่นใจว่าพี่จะไม่ไปไหนหลอกพี่จะอยู่รอบๆตัวผึ้งเองนั้นแหละรักกันนานๆกับเขาอนาคตที่พี่วางไว้กับเรามันจบแล้วนะขอให้เราโชคดีกับเขาตลอดเวลาพี่รอผึ้งมาตลอด เขาเข้ามาทำให้ชีวิตพี่พังพี่ก็แทบจะไม่เหลืออะไรอีกแล้วคนที่คอยปลอบคอยให้กำลังใจมันไม่อยู่แล้วรักกันกับเขานานๆนะผึ้ง ผึ้งเลือกเขาแล้วนะลาก่อนนะน้ำผึ้งพี่จะรักและคิดถึงตลอดไปนะพี่พอแล้วละพี่พยายามมามากแล้วไม่ใช่ไม่พยายามรักน้ำผึ้งนะ
ความรู้สึกเมื่อผิดหวังกับความรัก
เริ่มเลยนะครับ ผมกับแฟนผมคบกันมาตั้งแต่สมัยมัธยมคบกันมา4ปีจนตอนนี้ผมอยู่ปี3น้องเขาอยู่ปี1 ผมรู้จักเขามาตั้งแต่เขา ม.1 ทำความรู้จักกันมาจีบกันมาจนวันนึงที่ผมตกลงปลงใจกับเขาว่าเราจะเป็นแฟนกันจนกาลเวลาล่วงเลยมาถึง4ปี1เดือนตลอดเวลาที่คบกันพ่อแม่ฝ่ายผมและเขาก็โอเคทั้งคู่จนเมษาปี61ที่ผ่านมาแฟนผมได้ไปทำงานในร้านกาแฟแห่งหนึ่งได้พบได้เจอผู้คนหลากหลายผมเคยบอกเขาว่าเดี๋ยวก็มีคนมาจีบหลอกบลาๆอะไรทำนองนี้คำตอบจากปากเขาที่เขาบอกผมเขาบอกว่า "คนส่วนใหญ่มีเมียแล้วเขาไม่มาจีบหลอก"
ผมก็เชื่อคำพูดนั้นแต่ก็ไม่ค่อยไว้ใจผมเลิกงานผมก็รีบไปหาเขาไปเจอเขาจนวันนึงผมใกล้เปิดเทอม ผมเลยลาออกจากงานด้วยความที่ผมต้องเซฟเงินที่ทำงานเพื่อแบ่งเบาทางบ้านไปจ่ายค่าเทอมผมเลยไม่ค่อยได้ไปหาเขาแต่นานๆก็เจอกันที ทุกช่วงเวลาที่ผมรอวันได้เจอกันมันช่างยาวนานจนกระทั่งวันนึงเป็นวันที่ผมเสียใจที่สุดวันที่ผมกับเขาทะเลาะกัน ผมยอมรับว่าที่ผ่านมาผมเป็นแฟนที่ไม่ได้เรื่องเท่าไหร่
จนวันนั้นที่เราทะเลาะกันวันแรกผมไม่ง้อเขาเพาะผมจะแอบไปง้อเขาที่ร้านวันนั้นผมเลิกเรียนผมไปง้อเขาที่ร้านกาแฟนั้นแล้วสิ่งที่ไม่ขาดผันว่าจะเกิดขึ้นระหว่างผมและเขาก็เกิดขึ้นกับผม ผมจับได้ว่าเขามีคนอื่นผมก็ใจเย็นกับเขาไม่โกรธเขาเพราะผมรู้สึกว่าผมผิดผมเลยรอเขาเลิกงานเพื่อที่จะคุยปัญหากันจนเขาเลิกงานผมพาแฟนผมไปที่บ้านไปขอโทษไปคุยกัน ทุกคำที่ผมเอ่ยปากขอโทษให้เรากลับมารักกัน ผมได้ยินคำตอบแค่ว่าไม่เอา ไม่กลับ ไม่สนใจ มีแต่คำว่าไม่ๆๆในหัวผม ระหว่างที่ผมง้อผมกอดเขาไว้ผมร้องไห้ผมไม่เคยร้องไห้ให้ผู้หญิงคนไหนมากขนาดนี้แต่เพาะว่าคนนี้ผมรักเขามากผมยอมแทบทุกอแย่างจนเวลาผ่านไป5ทุ่มแม่ผมเข้ามาบอกว่าไปส่งน้องเขาได้แล้วผมก็เลยยอมไปส่งน้องเขาด้วยความไม่เต็มใจปกปนกับความเศร้าที่อยู่รอบๆตัว
ผมง้อเขาตลอดเวลาที่ผ่านมาในตอนนั้นทั้งโทรไปง้อ ทั้งไปง้อที่บ้านของเขา แต่เขากลับไม่เคยให้โอกาศผมเขาสนใจแต่คนที่เขาบอกว่า "เขามีเมียแล้วหนูไม่เอาหลอกหนูรักพี่" เขาสนใจแค่ช่างที่ร้านกาแฟนั้นไม่เคยได้ให้โอกาศผมแก้ตัวในสิ่งที่ผิดผมทั้งใช้ไม้อ่อน ไม้แข็งกับน้องเขาก็ไม่สำเร็จจนคืนคืนนึง
วันที่ผมตัดสินใจทำอะไรโง่ๆลงไปผมกรีดข้อมือตัวเองเพื่อสำนึกผิดที่ทำไวให้เขารู้ว่าผมเจ็บนะผมรักเขานะซึ่งการทำแบบนั้นมันโง่มากผมพึ่งมารู้ในวันนี้จนเวลาผ่านไปที่ผมง้อเขา ง้อมาตลอดจนวันนึงวันท่เขาทั้ง2คนได้คบกันเขาตัดสินใจบล๊อคผมออกจากชีวิต บล๊อคเฟส บลีอคไลน์ เปลืย่นเบอร์ ไม่ให้ผมสามารถติดต่อเขาได้ผมเสียใจมากไม่คิดว่าเขาจะทำกับผมได้ถึงขนาดนี้ ตลาดเวลา4ปีที่คบกันความภูกพันขนาดไหนอนาคตที่วางไว้ละจะทำยังไง ผมกับเขาเคยพูดกันว่าปีหน้าคบรอบ5ปีผมจะขอน้องเขาหมั้นเพราะว่ามันถึงเวลาลาแล้วคิดว่าคนนี้คือคนที่ใช่ในชีวิตแต่สุดท้ายมันก็พังลง
ลอดเวลาที่คบกันผมอยากจะบอกน้องเขาว่า "พี่ขอบคุณสำหรับความรักความภูกพนธืแต่ว่าตอนนี้ผึ้งกลับมอบมันให้คนอื่น" ตลอดเวลาที่ผมเลิกกันตอนนี้ก็ปาไป4เดือนแล้วผมทั้งรอเขาแบบลมๆแล้งๆว่าคนที่เรารักมันจะกลับมาเหมือนเดิมบางทีผมก็คิดอะไรที่จะทำเรื่องโง่ๆอีกแต่แค่ไม่ใช่เพื่อเรียกร้องจากเขาเพาะเขาไม่รับรู้อะไรผมแล้ว ผมคิดนะว่าจะจากโลกนี้ไปจิงๆผมเหนื่อย ผมคิดถึงเขา ผมรักเขามาก ทุกครั้งที่คิดถึงก็จะร้องไห้ถึงเขาคนเดียว ขนาดผมระบายในนี้ผมยังพิมพ์ไปร้องไห้ไปด้วยความคิดถึงผมอยากจะบอกน้องเขาว่า "ผู้ชายคนนั้นที่เขาเข้ามาเขาเข้ามาเขาก็บอกเลิกเมียเขามานะผึ้งทำไมผึ้งไม่คิดดีๆว่ะ" นั้นคือสิ่งที่ผมอยากบอกเขาต่างคนต่างก็มีคู่เป็นของตัวเองแล้วทำไมถึงเข้าไปหากันได้ถึงขนาดนี้4ปีเราไม่มีความหมายอะไรกับน้องเลยใช่ไหม
พี่นั่งดูผึ้งกับเขารักกันมาตลอดผึ้งบลีอคเฟสพี่ไม่เป็นไรพี่สมัครใหม่นั่งดูผึ้งกับเขารักกันที่ทำได้แค่เป็นผู้ชมที่นั่งดูผึ้งไม่เคยแม้แต่โอกาศให้เรา2คนได้กลับมาจอยเข้าหากันใหม่พี่เหนื่อยนะพี่พยายามมากแต่คำว่าโอกาศสักครั้งผึ้งก็ไม่มีให้พี่เลยความเจ็บปวดเมื่อโดนคนที่รักหักหลังเรามันเป็นยังไงผึ้งรู้ไมหละพี่จะบอกให้ก็ได้มันเป็นเหมือนอาการตายทั้งเป็นพี่พยายามอยู่ให้มันพ้นๆไปในแต่ละวันพยายามลืมๆมันไปใช้ชีวิตให้รอดไปสุดท้ายแล้วเป็นไงก็ร้องไห้คิดถึงผึ้งทุกวันพี่ทำอะไรไม่ได้เลยพี่รักเรานะคิดถึงเรานะ
ส่วนไอ่มือที่3ที่เข้ามาคุณมาทำให้ชีวิตผมพังคุณคงไม่ต้องคิดนะว่าคุณจะต้องมาเจอกับอะไรบ้างผมไม่เคยโทษคุณว่าคุณทำให้ผมเลิกกันผมโทษแต่ตัวเองว่าผมดูแลผึ้งไม่ดีพอเลยทำให้คุณเข้ามามีบทบาทในชีวติผึ้งแต่ก็ขอบคุณนะที่ดูแลเขาต่อจากผมดูแลเขาให้ดีที่สุดเรพาะผมไม่ได้เจอเขาไม่ถึง1เดือนคุณเขามาแบ่งแยกคนรักจากผมไปได้คุณคงโชคดีมากที่คุณสามารถพรากคนรักไปจากผมได้ผมไม่ขอให้คุณเป็นอะไรนะแต่ผมขอให้คุณเจอแบบผมทุกชาติไปแค่นั้นพอเข้าใจนะนิคคุณทำอะไรไว้ให้ผลนั้นมันคืนคุณพอ
เมื่อความรักที่เคยหอมหวานมันกับกลายมาเป็นสิ่งที่เลยร้ายที่สุดในชีวิตๆทุกเช้าที่ตื่นขึ้นมานั้นคือนึกถึงถึงแม้แต่ตอนหลับตานอนลงภาพมันก็ตามหลอกหลอนไม่หยุดไม่สิ้นจากความรักน่าจะกลายเป็นความแค้นฝังลึกลงไปในจิตใตก้นบึ้งของหัวใจที่ทำยังไงก็ไม่สามารถทนดูทั้งคู่รักกันต่อไปได้ความพยายามอนาคตต้องดับลงดั่งเปลวเทียนที่เคยสว่างในยามค่ำคืนก็ดับลงกลายเป็นความมืดและความว่างเปล่าทุกวันได้แต่ภาวนาให้ผึ้งกลับมาพี่รอคอยวันนั้นทุกๆคืนแต่ตอนนี้พี่ว่าพี่ควรพอแล้วไม่ว่าชีวิตพี่จะเป็นยังไงได้โปรดเข้าใจด้วย
สุดท้ายนี้พี่อยากจะบอกน้องว่าถ้าสมุติพี่เป็นอะไรไปจิงๆได้โปรดอย่ามาหาไม่ต้องมาขอโทดไม่ต้องมาสำนึกผิดในสิ่งที่ตัวเองเพาะตอนนั้นพี่ขอร้องอ้อนวอนให้ผึ้งอยู่ผึ่งก็เลือกเขามากกว่าไม่ต้องห่วงอะไรหลอกนะผึ้งพี่มั่นใจว่าพี่จะไม่ไปไหนหลอกพี่จะอยู่รอบๆตัวผึ้งเองนั้นแหละรักกันนานๆกับเขาอนาคตที่พี่วางไว้กับเรามันจบแล้วนะขอให้เราโชคดีกับเขาตลอดเวลาพี่รอผึ้งมาตลอด เขาเข้ามาทำให้ชีวิตพี่พังพี่ก็แทบจะไม่เหลืออะไรอีกแล้วคนที่คอยปลอบคอยให้กำลังใจมันไม่อยู่แล้วรักกันกับเขานานๆนะผึ้ง ผึ้งเลือกเขาแล้วนะลาก่อนนะน้ำผึ้งพี่จะรักและคิดถึงตลอดไปนะพี่พอแล้วละพี่พยายามมามากแล้วไม่ใช่ไม่พยายามรักน้ำผึ้งนะ