ผมอธิบายไม่ค่อยเก่งนะ เรื่องมีอยู่ว่า
ผมอายุ 20+ แม่ มีนิสัยเวลาสั่งสอน จะพูดสอนตามเนื้องาน พูดสอนแต่ในสิ่งดีๆ สอนกันแต่ในแง่มุมดีๆ
เหมือนที่เราดูละครฝ่ายตัวเอกคุยกันอะครับ
แต่แม่มักจะไม่ค่อยเผยนิสัยส่วนตัว ความรู้สึกส่วนตัว ความคิดส่วนตัวออกมาเลย พยายามวางตัวตลอดเวลาต่อหน้าลูก
บางครั้ง ผมเห็นนะ ปากพูดสอนกันแบบดีๆ (หรือที่เขาว่าโลกสวย) แต่แววตา สีหน้า นี่ขัดแย้งกันเลย
ผมคิดในใจว่า คนเราจะประเสิรฐเหมือนที่ปากว่า ปากสอนได้ขนาดนั้นเลยเหรอ
ย้อนมามองตัวเองเป็นผม ถึงจะสอนคนให้เป็นคนดีก็เถอะ แต่มันต้องมีเรื่องอารมณ์ ความรู้สึก ที่ทำให้เราต้องซิกแซกอะไรแบบนี้
โลกปัจจุบันมันคือสีเทาครับ ควรสอนด้วยโลกความเป็นจริงดีกว่า
คำถาม
-บ้านใครมีคนในครอบครัวที่ไม่กล้าสอนลูกด้วยโลกแห่งความเป็นจริงบ้างครับ แม้ว่าลูกคนนั้นจะอายุเกิน 20 ไปแล้ว
-หายากไหมครับ บ้านที่พ่อ แม่ ไม่สนิทกับลูก แม้ว่าลูกจะโตแล้ว พ่อ แม่ ก็ยังไม่ค่อยเปิดเผยนิสัยแท้จริง พยายามวางตัวกันสุดๆ
มีใครที่ครอบครัว ทางบ้านเป็นแบบนี้บ้าง
ผมอายุ 20+ แม่ มีนิสัยเวลาสั่งสอน จะพูดสอนตามเนื้องาน พูดสอนแต่ในสิ่งดีๆ สอนกันแต่ในแง่มุมดีๆ
เหมือนที่เราดูละครฝ่ายตัวเอกคุยกันอะครับ
แต่แม่มักจะไม่ค่อยเผยนิสัยส่วนตัว ความรู้สึกส่วนตัว ความคิดส่วนตัวออกมาเลย พยายามวางตัวตลอดเวลาต่อหน้าลูก
บางครั้ง ผมเห็นนะ ปากพูดสอนกันแบบดีๆ (หรือที่เขาว่าโลกสวย) แต่แววตา สีหน้า นี่ขัดแย้งกันเลย
ผมคิดในใจว่า คนเราจะประเสิรฐเหมือนที่ปากว่า ปากสอนได้ขนาดนั้นเลยเหรอ
ย้อนมามองตัวเองเป็นผม ถึงจะสอนคนให้เป็นคนดีก็เถอะ แต่มันต้องมีเรื่องอารมณ์ ความรู้สึก ที่ทำให้เราต้องซิกแซกอะไรแบบนี้
โลกปัจจุบันมันคือสีเทาครับ ควรสอนด้วยโลกความเป็นจริงดีกว่า
คำถาม
-บ้านใครมีคนในครอบครัวที่ไม่กล้าสอนลูกด้วยโลกแห่งความเป็นจริงบ้างครับ แม้ว่าลูกคนนั้นจะอายุเกิน 20 ไปแล้ว
-หายากไหมครับ บ้านที่พ่อ แม่ ไม่สนิทกับลูก แม้ว่าลูกจะโตแล้ว พ่อ แม่ ก็ยังไม่ค่อยเปิดเผยนิสัยแท้จริง พยายามวางตัวกันสุดๆ