เพระความรักครั้งนี้ทำให้เราเปลี่ยนไป😔

สวัดดีค่ะ เราอยากจะเล่าเรื่องราวของเราผ่านทางนี้แล้วกันนะคะถือว่าขอระบายไปในตัวเพราะที่ผ่านมาไม่เคยปรึกษาหรือระบายกับใคร เข้าเรื่องเลยนะคะ เราเป็นผู้หญิงที่ชอบผู้หญิง ช่วงต้นเดือนมีนาคม61ที่ผ่านมาเราได้เจอคนๆนึงในไอจี เขาก็เป็นคนธรรมดาๆที่ขอฟอลไอจีเรามา ครั้งแรกที่เราเห็นไอจีเขาเราก็ชอบเพียงเพราะแค่โปรไฟล์น่ารักแค่นี้แต่เรากลับชอบมากๆไม่รู้ทำไม เราตัดสินทักหาเขาจริงๆเราอ่านชื่อไอจีเขาออกนะว่าชื่อเล่นเขาชื่ออะไรแต่เราก็ทักไปถามเขาว่าเธอชื่อ__ใช่ไหม ตลกเนาะ55555 หลังจากนั้นก็คุยกันในไอจีสักพักละเราก็ขอไลน์ละเขาก็ให้เพียงบอกว่าเขาว่างที่จะคุยเราก็เออโอเคเพราะเราอยากรู้จักเขาให้มากกว่านี้ เราคุยกับเขาไปสักพักก็เริ่มรู้จักกันมากขึ้น ต้นๆก็คือเราอยู่คนละจังหวัดกันแรกๆเราก็ไม่ได้อะไรเพราะว่าเราคงได้แค่คุยกันผ่านทางโซเชี่ยลคงไม่ได้เจอกันหรอก แต่ตลอดระยะเวลาที่คุยกันในทุกๆวันเราก็รู้สึกดีมากขึ้น เขาเป็นคนที่เรียบร้อยและน่ารักมากๆสำหรับเรา เราคุยกันทุกวันตกกลางคืนจากที่เคยพิมพ์แชทเราก็เริ่มโทรคุยกัน คาสายกัน และเปิดกล้องกัน แต่เราจำได้ว่าเคยเปิดกล้องแค่3ครั้ง55555ดีใจมาก เขินมาก ความสัมพันธ์เราว่ามันกำลังดีเลยเราไม่เคยรู้สึกอะไรกับใครแบบนี้มานานแล้ว แต่เขาทำให้เรามีความสุขมากเพียงผ่านตัวหนังสือที่เขาพิมพ์มา รูปภาพแต่ละครั้งที่เขาส่ง และเสียงตอนคุยโทรศัพท์ที่เราแทบไม่อยากจะวางเลย เราคุยกันมาได้ประมาณ2เดือนกว่าๆโดยที่ยังไม่เคยเจอกัน เราก็ถามเขานะเขารู้สึกยังไงกับเรา เขาก็บอกว่าเขารู้สึกดี แต่เราก็ไม่อยากจะคิดไปเองว่าเขาชอบเรานะ เขาแค่รู้สึกดีอันนี้เราเข้าใจ แต่เวลาคุยกันบางทีเขาก็อัพสตอรี่ที่คุยกับเรา เรายิ่งคิดไปใหญ่เลย เอาล่ะต้องมีใจให้บ้างแหล่ะวะ5555 เราคุยกันแบบนี้ทุกวันสักพักใหญ่ๆ จนเราเริ่มอยากที่จะไปเจอเขาตัวจริงให้ได้ เราไม่อยากมีรูปคู่เพียงเพราะแคปจากวีดีโอคอลกัน เราตัดสินบอกพ่อว่าเราชอบคนนี้นะแต่พ่อก็ไม่เห็นด้วยเรื่องที่ว่าจะต้องไปหาคนที่เราไม่เคยเจอกันมากก่อน เราก็เข้าใจในความคิดผู้ใหญ่แหล่ะ แต่ไม่เป็นไรเรามีพี่สาวที่ช่วยเราได้555เราขอให้พี่สาวพาเราไปเจอเขา และสำเร็จ วันที่เรากำลังจะได้ไปเจอเขา เอาตรงๆคือเราไม่เคยนั่งรถไกลๆคนเดียวแบบนี้ และไม่คิดที่จะทำมาก่อนเพราะเราเวียนหัวกับพวกรถตู้มากแต่เราก็ตัดสินใจที่จะนั่งรถเพื่อไปเจอเขา เราถึงที่ที่จะนัดเจอกันเวลา11:00กว่าๆ ทั้งๆที่เขาเลิกเรียน17:00 คือเรากะเวลาผิดเอง รีบจัด5555 ตื่นเต้นมากๆๆมากที่สุด เพราะเราไม่คิดว่าจะได้เจอกัน พอใกล้ถึงเวลาที่ได้เจอกันเราทำตัวไม่ถูกเลยล่ะ ไม่รู้เขินหรือไม่กล้าหรืออะไรยังไงเหมือนคนเป็นบ้าเลยอยู่ไม่สุข แต่พอเจอเท่านั้นแหล่ะ เราแทบอยากจะทรุดตัวหายไป คือเขาน่ารักมากๆ แบบทำไมต้องน่ารักขนาดนี้ เอาล่ะได้เจอกันแล้วจากที่คิดว่าเราคงไม่ได้เจอกัน เรานี่ถ่ายรูปเขาประหนึ่งว่าโทรศัพท์นี้มีไว้เฉพาะรูปเขา5555เราถ่ายรูปเขาเยอะมาก แต่ไม่เป็นไรพื้นที่ในโทรศัพท์เราเยอะ555 พอใกล้ถึงเวลาที่จะต้องแยกย้ายกันกลับเราร้องไห้ที่เราร้องไห้ไม่ใช่ว่าเราเสียใจนะเราร้องไห้เพราะเราได้เจอเขาและแทบจะไม่อยากห่างไปไหนเลยแต่เราก็ต้องต่างคนต่างกลับเพราะสถานที่พักเราไกลกัน ระหว่างทางกลับเราคุยกันตลอดทางเลยมันเป็นอะไรที่ดีมากอย่างน้อยความสัมพันธ์ของเราก็มีรูปคู่ที่เจอกันในชีวิตจริงแล้ว เราลงไอจีแทบทุกวันเลย ทุกอย่างในช่วงนั้นมันดีมาก เรามีความสุขมาก แต่แล้ววันนึงทุกอย่างก็เปลี่ยนไป เขาเริ่มที่จะหายไปจากเรา ไม่ตอบเรา เราก็ถามเขานะว่าเป็นอะไร แต่คำตอบที่ได้กลับมาคือเขาบอกว่า เขาไม่อยากคุยแล้ว ประโยคนี้ทำเราจุกจนร้องไห้ไม่ออก ทุกอย่างในตอนนั้นคือตื้อมาก ชาไปหมด เราไม่รู้เลยจริงๆว่าอะไรที่ทำให้เราต้องเลิกคุยกัน แต่เราคิดว่าเขาคงเบื่อหรือไม่ก็เขาต้องการความรักที่สามารถอยู่ด้วยกันได้ในชีวิตจริงทุกๆวัน รวมๆแล้วเราคุยกันมาทั้งหมด4เดือน และตอนนี้ก็2เดือนแล้วที่เราไม่ได้คุยกัน เราเองเหมือนด้านชาเรื่องความรักไปเลย แรกๆเราเพ้อหนักมากแชร์ในเฟสวันละ10โพสต์กว่าไหนจะในสตอรี่ไอจีอีกแต่เราไม่ร้องไห้เลยเราร้องไม่ออก ความสัมพันธ์ครั้งนี้ทำให้เราเปลี่ยนไปอย่างกับคนละคน เรากลายเป็นคนที่เรารู้สึกว่าตัวเองโตขึ้นและเย็นชาด้านความรักและความรู้สึก จากที่เพ้อทุกวันแชร์ทุกวันจนตอนนี้ในเฟสคือไม่แชร์ไม่เล่นเกือบจะ2เดือน เราชอบที่จะอยู่คนเดียวพอมีคนมาคุยก็กลับเป็นว่าเราคุยแล้วเราเบื่อหน่ายจนเราไม่อยากคุยต่อ เราคิดว่าตัวเองเป็นโรคซึมเศร้าด้วยซ้ำช่วงนึงคือเก็บตัวและหายจากโซเชี่ยลไปสักพักอยู่แต่กับหนังสือเกี่ยวกับความรู้สึกเชิงจิตวิทยาและไดอารี่หนึ่งเล่มที่เราเขียนความรู้สึกในแต่ละวันลงไป เรากลายเป็นคนที่ชอบนั่งรถไปไหนไกลๆคนเดียวโดยที่ไม่กลัว เราบอกพ่อจนพ่อรับรู้และเข้าใจในการที่เราชอบคนๆหนึ่งละอยากไปหาเขาจนพ่อก็กล้าที่จะให้เราเดินทางไกลๆคนเดียวได้ แต่กว่าจะเข้าใจก็ไม่ใช่เรื่องง่าย เรารู้สึกเราเหมือนคนที่กลัวความรัก ไม่อยากมีใคร เวลาเราเห็นสตอรี่เขา เขามีความสุขดี จนเราไม่อยากให้เขาเจอคนแย่ๆอยากให้รอบตัวเขามีแต่สิ่งดีๆ แต่ตอนนี้คือเราไม่สานมารถรับรู้อะไรเกี่ยวกับเขาได้อีกแล้วเพราะเขาบล็อคไอจีเรา เราเสียใจมากเพราะไอจีเป็นทางเดียวที่เราจะสามารถเห็นและรับรู้เรื่องราวชีวิตของเขาได้ ในชีวิตจริงเราไม่สามารถเจอกันได้อีกแล้ว เราไกลจนไม่มีทางที่จะบังเอิญเดินสวนกันได้เลย เราดีใจที่ได้รู้จักเขา เราไม่เสียดายเลยเวลาที่ผ่านไปโดยมีเขามาตลอด แต่วันนี้ไม่มีแล้ว เรายังลืมเขาไม่ได้เลยทั้งๆที่ไม่ได้เป็นแฟนกันด้วยซ้ำ แต่เราคิดไว้แล้วล่ะว่าเขาจะเป็นคนภายในความทรงจำที่ดีที่สุดของเราเท่าที่เราจะจำได้ตลอดไป คิดถึงมากๆนะ (: