กระทู้นี้เราขอระบายความในใจน่ะคะ

นี่เป็นเรื่องจริงที่เกิดขึ้นกับเรา...เราเป็นเด็กธรรมดาคนหนึ่ง...ไม่ได้เก่งอะไร...ตอนแรกเราอยู่ห้อง9แต่พอสอบเลื่อนชั้นเราก็ได้ขึ้นมาอยู่ห้อง4แม่เราดีใจมาก..เราเองก็ดีใจเพราะไม่เคยคิดว่าตัวเองจะได้มาอยู่ในจุดๆนี้...แต่มันก็ต้องแลกกับอะไรหลายๆสิ่ง...ทั้งเพื่อน..แล้วก็ความสุขที่เราเคยมี เราเหมือนต้องเริ่มทุกอย่างใหม่หมดเลย ทั้งต้องหาเพื่อนใหม่...เพราะเราต้องแยกจากเพื่อนเก่าเราโดดมาห้องนี้คนเดียว...แล้วไหนจะเรื่องเรียนที่เราต้องตามเพื่อนให้ทัน...เพราะห้องท้ายกับห้องต้นมันเรียนไม่เหมือนกัน และอีกอย่างเพื่อนส่วนใหญ่ในห้องนี้เค้าก็มาจากห้องต้นๆกัน ...และเราก็เจอผชคนหนึ่งเค้าเป็นคนที่ทำให้เราอยากสู้ต่อไป...เราพยายามทำตัวเองให้ดีขึ้น แต่เหมือนมันไม่มีค่าเพราะพอสอบเราทำเต็มที่แล้ว แต่ครูกลับบอกว่ามันยังออกมาไม่ดี เขาบอกว่าเราเรียนแย่ คุยในชม.เขาแต่การที่เราคุยในชม.เขามันไม่ได้แปลว่าเราจะคุยทุกคาบ...เรายอมรับว่าเราคุยในคาบเขา แต่เราก็อ่านเรื่องที่เขาสอนจบไปหลายรอบแล้ว...เพราะเขาเป็นคนที่สอนช้า เราอ่านเองเราก็พอเข้าใจอยู่บ้าง...เวลาเขาสอบในคาบเราก็ได้คะแนนดี เขาไม่เห็นพูดเลย...เราไม่เข้าใจทำไมเขาต้องพูดแต่เรื่องแย่ๆของเราเรื่องดีๆของเรามันไม่มีเลยหรอ...เรามันแย่ขนาดนั้นเลยหรอ...เราไม่ได้มีความสุขกับการอยู่ห้องนี้เลย เวลาที่เราท้อเรายังนึกถึงคำของครูคนนึ่งเขาเป็นครูที่ปรึกษาตอนเราอยู่ห้อง9เขาบอกเราว่า...อย่าคิดว่าจะต้องแข่งขันกับใครให้คิดว่าต้องแข่งกับตัวเราเอง...แต่ครูคนนี้ให้ข้อคิดอะไรเราบ้าง เรามาอยู่ห้องนี้เราไม่ได้อะไรเลย...แม้กระทั่งความสุข แต่เรากลับต้องเสียความสุขในชีวิตที่เคยมี ถ้าเราย้อนเวลาได้คงดีสิน่ะ เวลาเราทำอะไรออกมาไม่ดีทำไมพ่อแม่ไม่ให้กำลังใจเรา...แต่กลับเอาเราไปเปรียบเทียบกับคนอื่น เราสำคัญสำหรับใครบ้าง เราเหนื่อย เราท้อ เราอยากจะร้องให้ แต่มันทำไม่ไ้ด้เราต้องบอกตัวเองให้สู้ต่อทั้งๆที่มันไม่ไหวแล้ว...เราต้องเป็นแบบนี้อีกนานแค่ไหน...เราแค่อยากมีใครสักคนที่พร้อมรับฟังเรา...เราขอมากไปหรอ??เราไม่รู้ว่าควรทำอะไรต่อไปแล้ว...เหมือนกับว่าร่างกายมันอ่อนแรง...มันสู้ต่อไม่ไหวแล้ว เขาไม่เคยรู้เลยว่าเราต้องเจอกับอะไรบ้างในแต่ละวัน เราสามารถปรึกษาใครได้บ้าง😭😢