ครอบครัวเราแยกทางกันหมดเลยค่ะ คือต้องบอกก่อนว่าตั้งแต่เกิดเราอยู่กับ ตา-ยาย แม่กับพ่อก็แยกทางกัน เพราะแม่เรามีเราตั้งแต่18 อยู่กับตายายสบายมาก มีนู้นมีนี่ได้ไปเที่ยวนู้นนี่เรียกว่าไม่ได้ขัดสนอะไรเลย แต่นั่นแหละทำให้เราไม่ค่อยสนิทกับตาคือเขาเป็นคนหน้าตาดุด้วยความเด็กด้วยอะไรด้วยเราเลยกลัวเขาตี แม่ก็นานๆทีจะมาหา พ่อก็เช่นกัน ตอนนั้นต่างคนต่างก็มีครอบครัวใหม่กัน พอเราป.4 ยายเราเสีย ตั้งแต่ตอนนั้นเรากับตาจึงไม่ค่อยได้คุยกัน แม่มาอยู่กับเราเราเลยสนิทกับแม่ กับพ่อเลี้ยง แต่กับตากลับแย่ลง ตาก็มีภรรยาใหม่เราก็ไม่ได้คิดอะไรมาก+ตอนนั้นยังเด็กก็เข้ากับทุกคนไปหมด ตากับแม่ทะเลาะกัน แม่กลับไปอยู่บ้านตัวเอง ตอนนั้นในบ้านก็เหลือ เรา ตา ยายเลี้ยง ลูกติดยายเลี้ยง พอตากับยายเลี้ยงเลิกกัน แม่ก็กลับมาอยู่เป็นเพื่อนเรา แล้วตาก็มีภรรยาใหม่อีก พอแม่กับตาทะเลาะกัน แม่ก็ย้ายกลับไปอยู่บ้านตัวเองถาวรเลย ช่วงนั้นคงเพราะเราเริ่มโตขึ้น กำลังจะขึ้นม.1 เห็นแม่อยู่กับน้อง กับพ่อเลี้ยง โดยมีเราไปด้วย มันรู้สึกแปลกๆนะ เพราะบ้านของแม่อยู่ติดกับบ้านของย่าน้องมั้งเลยสนิทกันมากกว่าเรา ตอนนั้นเราคิดแบบนี้ แค่พอเริ่มโตขึ้นกลับยิ่งรู้สึกว่าอยู่คนเดียว ตอนนั้นเราเลยเอาidolเข้ายึดตัวเองไม่ให้คิดอะไรบ้าๆ มันก็ช่วยได้เยอะมากเลย พอม.3เราทะเลาะกับตาบ่อยมาก ทะเลาะกับแทบทุกวันเขาจะชอบแซะเราโดยมีตัวกลางเสมอ เราที่คิดว่าช่างมันแต่พอดึกๆกลับร้องไห้คนเดียวตลอด เวลาไปไหนเขาก็ไปกับครอบครัวเขา บางทีทิ้งเราไว้คนเดียวที่บ้านตอนเราหลับ ตั้งแต่ยายเสียเรารู้สึกเหมือนเป็นภาระทุกคนเลย แม่ก็คงจะเหมือนรำคาญเราเพราะตอนเราทะเลาะกับตาก็เล่าให้เขาฟังบ่อยๆเขาแค่ตอบนู้นนี่แต่ไม่ได้ทำให้เรารู้สึกดีเลย ม.4นี่คิดว่าดีขึ้น แต่รู้สึกเหมือนหนักกว่าเดิม เราชอบอยู่กับตัวเอง ในที่ของตัวเอง ในห้องคนเดียว ปิดไฟ ปิดประตูไม่ต้องเจอใคร มันเป็นที่ที่ทำให้เรารู้สึกปลอดภัยที่สุดในบ้านแล้ว อยู่รร.เราเป็นคนร่าเริงมาก กลับบ้านมาจะเงียบที่สุด พอรู้ตัวว่าสภาพจิตใจคัวเองไม่ปกติ เคยบอกแม่แต่แม่หาว่าไร้สาระ เคยทำแบบทดสอบวิชาสุขศึกษาน่าจะ20ขึ้นมั้งถึงควรปรึกษาแพทย์ นี่ปาเข้าไป40กว่า เยอะสุดในห้องไปอีก ตอนนั้นก็นั่งหัวเราะแต่กลับบ้านมาก็ร้องไห้อีก ร้องไห้กับเรื่องเดิมๆที่เราคิดว่าหายแต่พอมีอะไรมาสะกิดนิดเดียวก็ร้องอีกแล้ว บางทีแค่ฟังเพลงก็ร้อง อ่านนิยายอยู่จู่ๆก็ร้อง นอนเฉยๆบางทีน้ำตายังไหลเองเลยถ้าเราคิดอะไรมากๆ เคยมีหลายแวบรู้สึกไม่อยากอยู่แล้ว ที่นี่ทุกคนต่างคนต่างมีครอบครัวของเรากันหมด ถึงเราจะเป็นลูก เป็นหลาน พอถึงเวลาเขาก็กลับไปหาครอบครัวเขา อยากหลับตาแล้วไม่ต้องตื่นมาอีกเลย แต่พอคิดดีๆเรามีความฝันนี่ เราอยากเป็นหมอ อยากไปทำอะไรหลายๆอย่าง จะมาเป็นอะไรตอนนี้ไม่ได้นะ เราเลยกลายเป็นคนหวงของมากเพราะตอนไปเที่ยวกันเคยมีครั้งนึงเรานั่งอยู่แล้วหันไปมองข้างหน้าที่ที่ยายเลี้ยงนั่งตรงนั้นเคยมียายนั่งกับเรา ตอนนี้มีเขานั่งกับลูกของเขา(ลูกที่ว่านี่คือลูกกับสามีเก่าเขา ป.5แล้ว)แล้วคุยกับตามันคงเป็นภาพครอบครัวสุขสันต์แต่เราไม่สุขสันต์ด้วย นี่เลยกลายเป็นกลัวการมีความรัก กลัวการมีครอบครัว นึกถึงอนาคตถ้าเรามีครอบครัวเรามีลูก เราตายไป แล้วพ่อมันเอาเมียใหม่เข้ามาลูกเราจะเป็นยังไง เลนเริ่มรู้สึกไม่อยากมีแฟน ไม่อยากแต่งงาน ไม่อยากมีครอบครัวไปเลย(คิดไกลถึงอนาคตไปเลย) นี่ควรทำยังไงดี คุยกับใครไม่ได้เลยรู้สึกอึดอัดยิ่งอยู่เรายิ่งไม่ไหวกับสภาพจิตใจตัวเอง